str 048 049

roku trzystu czterdziestu sześciu żołnierzy i czternastu oficerów. Ponieważ pułkownik Szymanowski zachorował, przeto Bogusławski, jako najstarszy oficer objął komendą nad pułkiem. Z Warszawy polecono mu iść do Kalisza, gdzie pułk miał się na nowo organizować.

ZNAD PROSNY NAD SEKWANĘ

O decydującej roli, jaką odgrywają w jednostce wojskowej kadry, najwymowniej świadczy odtworzenie wojska polskiego w 1813 roku. 10 stycznia Bogusławski razem z adiutantem pułkowym Romanem Wy-branowskim wyjechał z Warszawy do Kalisza, gdzie gromadziły sit; ocalałe szczątki pułku, i nowozaciężni. Wkrótce, dzięki enei'gii oficerów, przede wszystkim zaś Bogusławskiego, pułk liczył już tysiąc dwustu osiemdziesięciu podoficerów i żołnierzy oraz trzydziestu czterech oficerów. Dotychczasowy dowódca, Jan Krukowiecki, przeszedł do sztabu generała Jana Henryka Dąbrowskiego (niebawem awansował na generała brygady). Zastąpił go znany nam już Józef Szymanowski, ceniony i łubiany przez marszałka Ludwika Davout, którego był adiutantem. 1 batalionem dowodził Bogusławski, natomiast 2 batalionem — Stanisław Trębicki, doskonały instruktor piechoty. Można śmiało powiedzieć, że 2 pułk piechoty Księst-

49

4 — Generał Ludwili Bogusławski