str 122 123

wać w sobie tego uczucia. Wierz mi, że o wiele łatwiej było mi walczyć z bronią w ręce niż tu za stołem redakcyjnym. Gdyby jeszcze można było, ale pozostało mi jeno pióro, choć i to wytrącają z ręki. Co robić?

—    Nic, kochany. Ubrać się i wyjść na miastó. Spacer dobrze nam zrobi.

To rzekłszy, podał Callierowi pelerynę, czarny kapelusz i wziąwszy go pod rękę wyprowadził z redakcji. Poznań ogarnął zmrok. Wąskie ulice oświetlały mdłe światła lamp, które zapalali* nocni stróże. Szli pogrążeni w swoich myślach. Libelt starał się przerwać długie milczenie.

—    Co dalej będziesz robił? — spytał Calliera.

—    Pracy mam mnóstwo. Piszę teraz monografię o Bogdanie Jasińskim, emigrancie z 1831 roku. Materiały już zebrałem, teraz jeno usiąść i pisać, ale jednocześnie szperam trochę w materiałach regionalnych naszej dzielnicy. Będą to szkice geograficzno-historyczne. Zobaczymy, co z tego wyjdzie. Widzisz więc, że planów mam moc. Nie obawiaj się mojego załamania, to tylko chwilowe zwątpienie, ale szybko przejdzie. Nie jestem człowiekiem, który rezygnuje z czegokolwiek. Znasz mnie przecie nie od dziś.

Libelt trzymał go mocno pod rękę i powiedział serdecznie:

—    Nie chodzi o to, że się załamiesz, bo w to nie wierzę, ale zawsze dobrze jest w chwilach zwątpienia mieć przy sobie kogoś bliskiego. I dlatego przyszedłem do ciebie. Zresztą sam przeżywam głęboko zamknięcie czasopisma. Tyle godzin spędzonych w redakcji, a te nasze dysputy...

Dochodzili do domu Calliera. Libelt przystanął, aby pożegnać się z przyjacielem.

—    Zajdź do mnie jutro, Karolu, dziś jestem nieludzko zmęczony. Pokażę ci, co napisałem. Cheiałhym, abyś to ocpnił i poradził mi w paw-nych sprawach, co do których mam wątpliwości.

—    Z wielką radością, jutro mam trochę wolnego czasu i z ochotą zobaczę, co zdziałały te niespokojne ręce — rzekł z uśmiechem Libelt.

Pożegnawszy się z przyjacielem, Callier wszedł do bramy domu, w którym mieszkał. Drzwi otworzyła mu jego siostra.

—    Jak się czuje matka? — spytał Callier. —

—    Czy był lekarz? Co powiedział?

—    Jest lepiej, Edmundzie — rzekła siostra.

—    Doktor powiedział, że to bronchit, przepisał medykamenty. Nie martw się, jest pod moją opieką. Zapewniam cię, że nie odstępuję jej ani na chwilę. Serce osłabione, ale z pewnością z tego wyjdzie.

Callier odetchnął z ulgą. Pani Salomea nie miała dobrego zdrowia. Często chorowała, a przy jej słabym sercu każde przeziębienie mogło stać się groźne, zresztą i starszy wiek dawał się jej we znaki, Edmund opiekował się całą rodziną z nadzwyczajną troskliwością, a do matki był szczególnie przywiązany.

Wszedł do pokoju zastawionego półkami ksią-

123