Magazyn6
9901

391

BARWY I GODŁA RZPLITEJ POLSKIEJ — BASTIAT F.

6ka wojenna i handlowa i specjalne flagi. Pieczęć państwowa wyobraża orla państwowego z napisem w otoku — Rzeczpospolita Polska. Pieczęć władz samorządowych składa się z orła państwowego z odpowiednim napisem. Miasta, które posiadają herb historycznie uzasadniony mogą za zezwoleniem Ministra Spraw Wewn. używać zamiast orła państwowego herbu własnego. Rodzaj, kształt i wyrób pieczęci urzędowych określa rozp. Prezydenta R. P. z 20. VI. 1928 Dz. U. 65, poz. 593.

Literatura:    Kumaniecki, Wasiutyńaki, Panejko: Polskie

prawo administracyjne• Kraków b. d. — Komornicki: Polskie prawo polityczne. Warszawa 1922.

Szczęsny Wachholz.

Baskowie.

Prastare plemię, zamieszkujące zach. część Pirenejów oraz wsch. stoki gór Kan-tabryjskich, w płd. części dep. Basses Pyre-nees oraz w prowincjach hiszpańskich Vizcaya, Guipuzcoa i Aiavie. B. mówią własnym językiem, rozpadającym się na kilka dialektów, ujętym w szaty literackie, — niegdyś bardzo rozpowszechnionym. — Dziś mówi nim około 600 000 osób, ilość ta jednak, z powodu nowych posunięć politycznych rządu hiszpańskiego, stale się zmniejsza. — Ograniczenia samorządu B., ludu z całą zaciętością kontynującego swe odrębności kulturalne, — niejednokrotnie doprowadzały do poważnych protestacyjnych zaburzeń.

B. są pracowici i zdolni. Trudnią się uprawą roli, hodowlą i rybołówstwem, w miastach są cenieni jako robotnicy przemysłowi. Ponadto, mieszkając po obu stronach granicy, nie gardzą też i przemytem, sprawiając tern kłopot zarówno władzom francuskim jak i hiszpańskim. Ziemie B. obfitują przedewszystkiem w liczne złoża rudy żelaznej, których eksploatacja i przemysł hutniczy koncentruje się w okręgu m. Bilbao. Znaną też miejscowością kąpielową jest St. Sebastien.

Gorz.

Bastiat Fróderic.

B. urodził się w r. 1801 w Landes (Francja), umarł w r. 1850 w Rzymie. Był synem kupca hiszpańskiego, zajmował się sam handlem i rolnictwem. W rodzinnem swem mieście piastował godność sędziego pokoju, a pod koniec życia (1848) został delegowany ze swego departamentu do Assemblee Constituan-te, a potem do Assemblee Legislative. Należy do epigonów klasycyzmu we Francji. W działalności swej jest więcej publicystą niż naukowcem. Broni z zapałem wolności, organizuje nawet w Bordeaux pierwszy we Francji związek obrońców wolnego handlu (Association pour la liberte des echanges), zwalcza protekcjonizm i socjalizm. Rola jego we Francji odpowiadała roli Cobdena w Anglji. Z literackiego i ekonomicznego punktu widzenia jego satyry ekonomiczne przeciw protekcjonizmowi są niezrównane. Przyrównywa handel zewnętrzny do stosunków między jednostkami i uważa, że handel międzynarodowy jest korzystniejszy dla tego kraju, którego bilans handlowy kształtuje się ujemnie, ponieważ jest to oznaką, że więcej towarów przychodzi do danego kraju, niż z niego się eksportuje, a o bogactwie decyduje nie ilość złota lecz dóbr. Według B. interesy producenta winny być podporządkowane interesom konsumenta, bo te właśnie reprezentują interes zbiorowości. Pierwszy wysunął hasło solidarności społecznej, pojętej jednak czysto liberalnie, domagał się bowiem w jej imię surowości praw i wysokich kar na przestępców, zupełnego zniesienia dobroczynności publicznej, dar-mcgo nauczania, emerytur i t. d. Jednostka ma bowiem być przedewszystkiem silna i sama myśleć o sobie. Liberalizm swój łączy z optymizmem, porządek naturalny uważa za opatrznościowy. Wszystkie koncepcje teoretyczne B. służą udowodnieniu harmonijności praw, rządzących życiem społecznem. Wartość wynika z porównania usług, opiera się jak u Careya o pracę zaoszczędzoną, majątek jest więc sumą usług. Usługi ziemi są darme, wynagradza się tylko pracę przy ich uzyskiwaniu, niema więc też dochodu z ziemi. Ponieważ praca z postępem przemysłu się zmniejsza, część wspólna wszystkim wzrasta. Łącznie z zmniejszającą się stale stopią procentową idzie wzrost piła.., planuje więc harmonja między kapitałem i pracą Układ spiontaniczny jest idealny. Mimo zasadniczych braków można się już w tern dopatrzeć piewnego pokrewieństwa z ideą ogólnej równowagi, rozwiniętą później przez szkoię matematyczną. — Ważniejsze prace: „Sophismes economiques“, 2 t._f 1845 i 1848. — „Gratuite du credit", 1850. — „Les harmonies economiąues" (dzieło nie-