Magazyn6
9401

386

BANKOWE PRAWO — BANKRUCTWO

polskiej bankowości, które wzburzone jeszcze skutkami powojenneini, wymagało gwałtownie powrotu pewności i zaufania do prywatnych instytucyj bankowych. Nie wdając się w analizę, czy też w krytykę podstawowych zasad naszego systematu prawa bankowego, musimy jednak z konieczności zauważyć, że nie jest ono ani doskonałe, ani skończone. Wymaga ono ponownej reformy w kierunku głębszego ujęcia normowanego przedmiotu i podciągnięcia pod jego moc obowiązującą tych dziedzin życia bankowego i tych instytucyj kredytowych, które do dziś rządzą się jeszcze przestarzałemi ustawami (statutami), jako prawem dla siebie ustanowionem przez władzę prawodawczą b. zoborców. Prawo bankowe, jako lex specialis, nie jest zupełne, to też, obok własnych postanowień, wymaga ono z jednej strony ustawicznego stosowania prawa handlowego, cywilnego, karnego, ustaw szczególnych, jak: ustawy o spółdzielniach, o prawie przemy słowem, o lichwie i t. p., z drugiej zaś — opracowania rozporządzeń wykonawczych, jakie zapowiedziane są w art. 27, 75, 89 \ 98, a które do chwili obecnej nie zostały wydane.

Literatura: Ks. St. Adamski: Reorganizacja bankowości w Polsce. Poznań 1926. — Th. J. Anderson,: Federal and State Control of Banking. New York 1934. — J. F. Aahby: The Story of the banks. London 1934. — B. Buchwald? Die Technik des Bank-betriebes. Berlin 1924. — J. O. Courcelles- Seneuil: Les Općrations des banques. Paru; 1929. — J. Deliranis Demeires La poliliąue des banąues allemandes en matibre de crćdit A court termt. Pam 1934. — J. Demogue: Le crMit docummtaire en droit angUtis. Paris 1934. — L. Domański: O gwarancjach kredytowych. Warszawa 1928. — E. Dutlinger: Banki przemysłowe i hipoteczne. Warszawa 1911.— B. Friedriger: Bankotooić prywatna w Polsce w dobie przesilenia 1931.— R. Ooffini M.v>an Loo: Codę Mm. de la banąue. Bruzelles 1928. — V. Hirst: Ban-ker*s Credit8. London 1933. — J. Jessen: Reichsgeselz iiber das Kreditwesen vom 5. 12. 1934 mit Begleitbericht des Untersu-chungsaus8chus3C8, Begrilndung u.Erleuterungen. Berlin 1934.— St. Karpiński: Zasady działalności banków. Warszawa 1899.— A. Koch: Banken u. Bankgeschdfte unter besonderer Berilck-sichtigung der Rechtsverhdltnisse. Jena 1931. — K, Kolincher: Polityka bankowa. Lwów 1904. — J. 8. Ktmlci Prawo bankowe. Encykl. Podręcz, pr. pryw.₉ str. 51 i n. Warszawa la. — W. Kwiatkowski: Zbiór ustaw i rozporządzeń dla spółek akcyjnych, spółdzielni i banków, j^wów 1924. — R. Langrod: Polskie prawo bankowe w świetle prawa cywilnego i handlowego. Warszawa 1926. — F. Leitner: Bankbetrieb u. Bankgeschdfte. Frankfurt 1923. — C. Lagimtsltis Rozwój banków akcyjnych w Królestuńe Polskiem. Ekonomista. Warszawa 1908. •— M. Mantoufels Bankowość w Polsce. Warszawa 1930. — H. Nowak: Bankowość w Polsce. Warszawa 1932. — F. Rosiński: Akcyjne banki handlowe w Królestwie Polskiem i Cesarstwie Rosyjskiem w latach 1906 i 1912. Warszawa 1914. — V. Richard: Traitć ćlćm. des općralions des banques. Paris. — F. J. Shermatu Modem Theory of Mutual Sarings Banks. New York 1934. — S. Sommerstein: Polskie prawo bankowe.

Warszawa 1928. — F- Sommary: Bankpolitik. Tńbingen 1930. — M. Starski: Uwagi o polityce bankowej. Lwów 1918.—F. Wi-UńbkL Bank i jego organizacja. Warcmwa 1922. — W. Znoj-kiewiesu Zakaz nabywania własnych akcyj przez bankowe spółki akcyjne. Warszawa 1936. — Miesięcznik pr. handl. i weksl. Nr. I_f2i3. Wiele wiadomością poświęconych bankowości i zagadnieniom finansowym, podaje miesięcznik „Bank**. Warszawa.

Wacław Znojkicwicz.

Bankructwo.

i. Pojęcie ogólne. 2. Przepisy polskie. 3. Subiektywna ochrona wierzyciela.

1.    Pojęcie ogólne. Nazwa „bankructwo" pochodzi z włoskiego średniowiecza i oznacza („banca rotta“) złamaną ławę, w przenośni sklep, niszczony przez podnieconych niewypłacalnością niesumiennego dłużnika wierzycieli. — Pojęciem powyższem, które przez okres średniowiecza i wieków nowych przechodziło rozmaite stadja rozwojowe, nauka współczesna oznacza globalnie grupę przestępstw, posiadających wspólną cechę zawinionego przez niesumiennego dłużnika pokrzywdzenia wierzycieli w stosunkach prawno-prywatnych. W rozwoju historycznym wytworzyło się na tle systemu francuskiego i iberyjskiego rozróżnienie powyższego pojęcia na bankructwo proste, oparte na lekkomyślnein i rozrzutnem szafowaniu przez kupca swym majątkiem na szkodę wierzycieli, i bankructwo podstępne — umyślne i oszukańcze uszczuplanie swojego majątku względnie rozmyślne i w celach zysku osobistego przeistaczanie prawdziwego stanu majątkowego na szkodę wierzycieli.

2.    Przepisy polskie. Prawo polskie, opierające się na Kodeksie Karnym z 1932 r., nie zna dyspozycyj specjalnych prawa handlowego regulujących instytucję bankructwa (wzorem np.: prawa francuskiego i in.). Przepisy natomiast, dojmujące swe-mi sankcjami przestępstwa, podpadające pod ogólne pojęcie bankructwa, znajdują się w rozdziale XL Kodeksu Karnego z 1932 r. p. t. „Przestępstwa na szkodę wierzycieli". Powołane przepisy w art. 273—285 wyczerpują szereg stanów przestępczych, znanych w doktrynie prawa karnego i handlowego, bądź jako przestępstwo bankructwa, bądź jako przestępstwo doń zbliżone, analogiczne lub styczne.

Przechodząc do wyliczenia powyższych stanów przestępnych, wyodrębnić możemy stany faktyczne będące odpowiednikiem tra-