WA308Y0 II10105 POCZATKI SZTUKI209 I djvu

205

dniowo-wschodniej Australji podczas pogrzebu młodego krajowca:

Młode kobiety śpiewają: „Mojego młodego brata — *

Stare kobiety śpiewają: J M oj ego młodego syna— “

Razem: „Nigdy już nie zobaczę,

Nigdy juz nie zobaczę*.

Na zakończenie przytoczymy tu jeszcze wzór liryki „religijnej⁴* Australczyków, —jest to pieśń śpiewana nad dolnym Murray’em podczas uroczystości wtajemniczania młodzieży:

Teraz słabi jeszcze jesteście,

Ale wkrótce wyrośnie wam broda,

Wtedy wespół z innemi mężczyznami Jeść będziecie mięso zakazane kaczki*).

Większość utworów tego rodzaju, śpiewanych zwłaszcza przy zaklęciach, odczynianiu uroków i uzdrawianiu, jest zgoła niezrozumiałą nie tylko dla nas, lecz prawdopodobnie i dla samych Australczyków, o ile nie należą oni do wtajemniczonych.

Niestety, Man nie podaje nam wzorów liryki anda-mańskiej. Daje jednak przynajmniej ogólną jej charakterystykę, z której wnosić możemy, iż pieśni Minkopćw nie różnią się zasadniczo od pieśni Australczyków. „Za temat służy zwykle jakieś zdarzenie lub przygoda, która spotkała autora lub jego plemię w ostatnich czasach. Treść opowiada się zwykle w dwuwierszu, po którym następuje powtarzająca się zwrotka (:refrain), składająca się najczęściej z powtórzenia tychże wierszy ^u **).

„Każdy Eskimos, powiada Boas, posiada swoją własną melodję i swoją własną pieśń. W pieśniach tych opiewa się wszystko, co tylko przyjdzie do głowy: piękność pory letniej, myśli i uczucia pieśniarza w najrozmaitszych okolicznościach życia. Np. podczas czatowania na foki lub

**) Brough-Smyłh, I, 62.

*) Man. Journ. Anthrop. Inst. XII, 3S9.

http://rcin.org.pl