89445 tomI (312)

314 Podstawy fizjoterapii

ezyzną ściany (wyrażona w centymetrach) może być pośrednią miarą przykurczu tych stawów.

Test Thomasa służy do wykrywania przykurczu zgięciowego w stawie biodrowym. Jeśli istnieje taki przykurcz, to próba przyciągnięcia (zgięcia) jednego uda („zdrowego”) do brzucha, przeprowadzona w leżeniu tyłem z wyprostowaną drugą nogą, spowoduje unoszenie drugiego uda (zginanie). Wielkość tego ostatniego zgięcia może być pośrednią miarą wielkości przykurczu (p. ryc. 92).

Test zginania łokcia polega na utrzymywaniu przez badanego zgiętego łokcia przez ok. 5 minut. Jeśli w okolicy unerwianej przez nem łokciowy pojawią się mrowienia czy pareslezje, to przemawia to za zespołem kanału łokciowego.

Testy czynnościowe ręki pozwalają na różnicowanie uszkodzeń różnych elementów odpowiedzialnych za funkcję ręki. Należą tu m.in. takie objawy, jak: objaw „butelki” (niemożność otoczenia ręką okrągłego przedmiotu, wskutek upośledzenia funkcji odwodziciela kciuka krótkiego), objaw Fromenta czyli test gazetowy (kompensacyjne zgięcie stawu między paliczkowego kciuka podczas chwytu szczypcowego, jako wyraz niedomogi przywodziciela kciuka), objaw hiperfleksji Mannerfelda (nadmierne zgięcie w stawach IP palca I-III, z jednoczesnym wyprostem stawów MCP, jako wyraz uszkodzenia nerwu łokciowego), „kwa-drygi” (umożliwiający ujawnienie uszkodzenia określonego ścięgna zginacza palców), czy objaw „toczącego zgięcia” (niemożność przystosowania się powierzchni dłoni do kształtu cylindrycznego przedmiotu, [kiedy to najpierw zginają się stawy IP, a dopiero później MCP], spotykana w uszkodzeniach nerwu łokciowego) i inne.

Testy czynności życia codziennego stanowią niejednorodną grupę testów, opracowywanych zwykle dla potrzeb danego ośrodka. Obejmują one ocenę możliwości (samowystarczalności) osoby niepełnosprawnej w zakresie podstawowych czynności życia codziennego. Porównywalne są tylko te testy, których wynik podawany jest jako % ograniczenia samowystarczalności.

Testy dysplazji i/lub zwichnięcia stawu biodrowego u dzieci

(np. Barlowa, Gellaziego czy Orlolaniego) służą do precyzowania rozpoznania tych stanów po uprzednim podejrzeniu o nie (p. też objawy dysplazji i/lub zwichnięcia stawu biodrowego u dzieci). O rozpoznaniu przesądzają badania dodatkowe (ultra-sonograficzne i/iub radiologiczne) - np. stwierdzenie przemieszczenia głowy kości udowej względem panewki (w czym pomocne są tzw. linie Puttiego), stromości daszka, przerwania linii Shentona-Menarda, zmniejszenie kąta Wilberga, itp.