img20101 djvu

171

Poznawszy ludy nieba budowy,

Budowniczego wyznały.

Świat czuje waszą stratę i już z tej ruiny Gorszą się nawrócone z Ameryką, Chiny. Wykrzykuje w swem zdaniu dyssydent uparty: Ten zakon ladajaki! czegóż inny warty?

Zjadłe, łakome Kantabrów hordy,

Zrzuciwszy wstydu kagańce,

Chcą przez bezecne w Meksyku mordy Smutne nawrócić mieszkance.

Wy oświecając borowce owe,

Wśród paragwajskiej krainy,

Powodujcie umysły nowe,

Łagodnej mchem sprężyny.

Tamci ogniem i mieczem nawracając mnóstwa, Bać się tylko uczyli straszliwego Bóstwa;

Lecz, którzy waszą pracą wiernymi zostali, Dobroczynnego Stwórcę jak ojca kochali.

Ze synów Ignacego ta sława przed światem: Tysiąc z nich męczenników, żaden nie był katem. Jak ogromnego Atlasa ciemię,

Gwiaździste sklepy podźwiga,

Tak Piotrowego kościoła brzemię,

Na waszych siłach polega.

Jana z Marcinem gniewy drażnione,

Jedne z nich ścianę wywarły,

Cnych Lojolistów barki złączone,

Skutecznie resztę podparły.

Chcąc zupełnie wywrócić gmach świątyni stary, Trzeba było najpierwej obalić filary:

Tym końcem towarzystwu cios zadając silny,

Ten raz wierzę Klemensie, żeś jest nieomylny.