img20701 djvu

177

Szczęsny! o dwa kroć szczęsny takowy, sąsiadzie, Którybyś miał z tą górą graniczące płoty, Dusza ci się wywyższy, a dzielność przywiedzie Imię wielkiego męża, imię patryoty.

Niech ma góra uczczenia nasze w słusznćj dani.

A jej też okolice, jak widać szeroko,

Nie zważałem, gdy tam jest miejsca tego pani, Wtedy się w inne strony nie chce zwracać oko.

EPITALAMIUM

BRANICKIEMU, HETMANOWI W. KOK. I TEODORZE KS. JABŁONOWSKIEJ, OKOŁO 1773 K. 1)

Herkulesowym śladem dążąc do zasługi,

Dziedzic i jego męstwa i jego maczugi,

Branicki niezwiędłemi pragnący laurami Skronie swoje uwieńczać, pogardził mirtami.

Nad wonie wsławiające Mekańskie jarmarki, Przyjemniejszy mu zapach saletry i siarki.

Nad liarmoniją sztucznej przekładał muzyki,

Trąby, kotły i paszczęk spiżolitych ryki.

Marsa czcił, jemu tylko podobać się żądał,

Na Cyterejskie bóstwa, wysoko poglądał.

Jak na ziemi o pierwszość bywają rozruchy,

Tak namiętność porusza nieśmiertelne ducliy.

Cały Olimp żałosne wziąwszy na się cery,

Spieszy na Branickiego skarżyć do Wenery.

') Małżeństwo Branickiego z księżniczką Jabłonowską nie doszło i taż później zaślubioną została księciu Czartoryskiemu, Stoi. Litew.

Bibl. Klas. I>ol. VII. 12