V
78 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU
Dziatki * we smętku mnie żałują, *przyjaciele
Ku jimieniu przymierzają,
20 Na mą duszę niczs nie dbają.
Na fałszywym świecie byt kładłem,
Bych ci na nim długo żyw być miał,
A nigdym swych grzechów sprawiedliwie nie spowiedał.
Audientes hoc HOMINES
Kwap się rychło ku spowiedzi,
25 Kapłana [w] swój dom przywiedzi,
Płacz za grzechy, przym świątość —
Boże Ciało!
Iste vero INFIRMUS
Eja, duszo moja,
Ocuci się, długoś spała!
30 Ni masz wiernie[j]szego k sobie,
Uczyń dobrze sobie!
w. 18 dziatki — na marginesie rkps. słowo „przyjaciele”; dialog mógł być odgrywany przy pogrzebach i jeśli zmarły nie miał dzieci, to „dziatki” zastępowano w tekście „przyjaciółmi”, w. 20 niczs — nic.
w. 21 kłaść byt — opierać życie na czymś, w. 23 sprawiedliwie — uczciwie, rzetelnie, po w. 23 (łac.) — słuchający tego Ludzie, w. 25 przywiedzi (przywieść) — przyprowadź, w." 26 przym — przyjmij, po w. 27 (łac.) — tenże zaś Chory, w. 30 ni — nie.
O duszyce, kwiecie drogi,
Nietu drogszego na tem świecie,
Tanieś się złemu duchu przedała,
35 Gdyś ku grzechu wolą złą brała.
■ HOMINES
Dziatkom* rolą z domem podaj, * ubogim
Coś wyrobił, za duszę daj.
Przyjaciół sobie nabywaj,
S nieba duszę przytulaj swą w raj.
40 Zbierz dłużniki i gniewniki,
Otproś, zapłać dług wszytkim;
Nie trać dusze swe o cudz pieniądz, łże źle w piekle gorzeć.
INFIRMUS
Tam sam moje oczy glądzą,
45 Trzy złe duchy widzą:
Me grzechy wyjawiają,
Me duszy sidła stawiają.
w. 32 duszyce — duszyco.
w. 33 nietu — nie ma; drogszego — droższego, w. 34 złemu duchu — diabłu.
w. 35 ku grzechu — ku grzechowi; brać złą wolą — wykazywać złą skłonność.
w. 36 dziatkom — na marginesie rkps. słowo „ubogim”; podobnie jak poprzednio (w. 18) zaznaczona możliwość zmiany tekstu w sytuacji, gdy dialog będzie się odnosił do osoby bezdzietnej.
w. 39 s nieba duszę — dusza pochodząca od Boga' powinna też ku Niemu zmierzać; przytulać — przyłączać, umieszczać, w. 47 me duszy — mej duszy.