30532 Polska Poezja XV w 1

80 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU

O moj Oćcze, Twórcze miłościwy,

Daj duszy przeżegnanie ⁵⁰ A djabelskie otpędzenie!

ANGELUS dixit ei

Pomni-ż, coś na krzcie ślubowała,

Gdyś się djabła odrzekała,

Złe roboty, złego działa —

Toś wszytko przestępowała.

[INFIRMUS]

⁵⁵ O Anjele, juże wiercę się, ni mam pomocy! Nie kto za mię czso daci;

Ni mam wiernych przyjaciół na tern świecie, W samem mam Bodze nadzieję.

Ach, mili ludzie,

⁶⁰ Za[ż]życie mi ale świecę!

Już ci jidzie dusza [s] krawym potem;

Czso mnie dzisia, to wam potem.

w. 48 Twórcze (Tworzec) — Stwórco, w. 50 djabelskie otpędzenie — odegnanie diabłów, po w. 50 (łac.) — Anioł powiedział jej (duszy), w. 51 pomni-ż (pomnieć) — pamiętaj; na krzcie — na chrzcie, w. 53 zle — złej; robota — postępowanie, w. 56 nie — nie ma; za mię — za mnie; czso — co; daci — dać.

[CHORUS]

Dusza s ciała wyleciała,

Na zielone łące stała,

⁶⁵ Stawszy, silno, barzo rzewno zapłakała.

K nie przyszedł ŚWIĘTY PIOTR a rzeknęcy

Czemu, duszo, rzewno płaczesz?

Ona rzekła [DUSZA]

Nie wola mi rzewno płakać,

A ja nie wiem, kam się podzieć.

po w. 62 (łac.) — Chór.

w. 64 na zielone — na zielonej. Według A. Brucknera (Literatura religijna w Polsce średniowiecznej, t. I: Kazania i pieśni, Warszawa 1902, s. 234) „zielona łąka” nawiązuje do niemieckich źródeł, w których gróni wang, griine wiese oznacza miejsce pobytu dusz nie będących ani potępionymi, ani zbawionymi. Natomiast T. Michałowska (,,Dusza z ciała wyleciała”. Próba interpretacji, „Pamiętnik Literacki”, R. LXXX, 1989, z. 2, s. 14—19) określa „zieloną łąkę” mianem „przedraju” i kojarzy ten motyw ze średniowieczną literaturą wizyjną (Visio S. Pauli, Dialogi św. Grzegorza, Visio Tnugdali)', stała — stanęła, zatrzymała się.

w. 65 stawszy — stanąwszy; silno gwałtownie, po w. 65 k nie — do niej; rzeknęcy — mówiąc, w. 67 nie wola mi — nie mam chęci, w. 68 a — lecz, ale.