9428
2801 djvu

108 JAM SOSNOWSKI

Powierzchnie zapisujące mogą być albo płaszczyznami: klisza fotograficzna, płytka szklana okopcona, albo też do tego celu może być użyta powierzchnia obracającego się walca, pokryta okopconym papierem lub papierem fotograficznym.

Dla oznaczenia szybkości ruchu powierzchni zapisującej używamy zwykle drgań widełek strojowych. Na końcu jednego ramienia widełek przyklejamy lekki trójkątny kawałek papieru, lub piórko, które na kliszy, czy też na powierzchni zakopconej kreśli linię falistą, odpowiadającą ruchom widełek. Jeżeli znamy częstość drgań i zmierzymy odległość między falami, możemy łatwo obliczyć szybkość ruchu powierzchni registrującej.

Zaznaczenie chwili pobudzenia mięśnia najłatwiej daje się zrobić przy pobudzaniu elektrycznem. W tym celu prąd, idący do cewki pierwotnej, lub do reochurdu, przy użyciu prądu

Ryc 42.

stałego i kondensatorów, prowadzimy przez tak zw. sygnał Des-pretza (ryc. 42); jest to mały elektromagnes, mogący z chwilą puszczenia doń prądu wprawiać w ruch dźwignię, znaczącą swe ruchy na tej samej powierzchni, na której są zapisywane skurcze mięśnia. Po przerwaniu prądu dźwignia, dzięki sprężynce, wraca do swego położenia pierwotnego. Na początku doświadczenia koniec piszący myografu i sygnału umieszczamy bądź na jednej linii pionowej, jeżeli myograf porusza się w płaszczyźnie poziomej, bądź na prostej leżącej na powierzchni zapisującej i prostopadłej do kierunku jej ruchu.

Myograf du Bois Reymonda. Znamy obecnie wiele różnych konstrukcyi myografów, dla przykładu rozpatrzmy dwa tylko: W myografie du Bois Reymonda, którego schemat widzimy na rycinie 43 mięsień m przyczepiony jest w punkcie H do dźwigni; wolny jej koniec dotyka okopconej płyty szklanej P,