94289601 djvu

276 ADOLF KECK

dliwości ośrodków odruchowych jest normalne ich odżywienie krwią tętniczą. Wstrzymanie dowozu_krvvi do ośrodków nerwowych powoduje, po chwilowem podwyższeniu, upośledzenie, a nawet zupełną utratę pobudliwości. Na tern polega np. znane doświadczenie Sten sona, opisane w fizyologii mięśni. Porażenie tylnych kończyn po chwilowem zaciśnięciu aorty u królika jest w pierwszym rzędzie następstwem utraty pobudliwości ośrodków nerwowych rdzenia pacierzowego, a dopiero po dłuższem trwaniu powoduje to zaciśnięcie także utratę pobudliwości mięśni. Takie czasowe podwiązanie aorty pociąga też za sobą* wyraźne zmiany w komórkach nerwowych rdzenia pacierzowego. W związku z tern jest spostrzeżenie, że pobudliwość odruchowa żab jesiennych jest większa niż wiosennych, gdyż gorsze odżywienie w ciągu zimy i skierowanie odżywienia na narządy płciowe na wiosnę powoduje mniejszy dowóz mate^ału odżywczego do ośrodków nerwowych.

U żab pociąga za sobą obniżenie ci ej) ł o ty^ podwyższenie pobudliwości odruchowej. Gdy jednak temperatura dojdzie do 0°, podwyższenie to ustępuje miejsca obniżeniu, a nawet zupełnej utracie pobudliwości, nadto obniżenie ciepłoty sprawia przedłużenie czasu odruchu, który może być 5—6 razy większy od prawidłowego. Podobnie i podniesienie ciepłoty powyżej 25° C wzmaga pobudliwość odruchową, która wzrasta wraz z podniesieniem się cie-płoty do 30—35° C. Przy tej ciepłocie (35°) jednak następuje porażenie, które jest następstwem zbyt szybkiego wyczerpania się ma-teryału zdolnego do dyssymilacyi.

Do czynników, wpływających na zachowanie się odruchów, należą także niektóre środki farmakologiczne: jedne z nich, jak strychnina, antyaryna, morfina, podnoszą pobudliwość odruchową, inne, jak np. chloral, chloroform i t. d. pobudliwość tę obniżają lub zupełnie znoszą. Od podobnych toksycznych wpływów zależą niewątpliwie także zmiany pobudliwości odruchowej, występujące w przebiegu niektórych chorób (np. w tężcu), a polegające bezwątpienia na działaniu toksyn, wytworzonych pod wpływem danego czynnika chorobotwórczego.

Rozprzestrzenianie się odruchów. Odruchy nie zawsze pozostają miejscowymi, t. zn. nie zawsze ograniczają się do tej części ciała, na którą działa podnieta. Szczególnie, gdy podnieta jest silna, obejmują ruchy odruchowe i inne części ciała, a rozszerzają się