94283301 djvu

ROZDZIAŁ VIII.

F1ZYOLOG1A NARZĄDU WZROKU.

Napisał

Prof. Dr. K. W. Majewski.

Uwagi wstępne.

Zmysł wzroku u człowieka i u zwierząt wyższych jest ze wszystkich pjęciu zmysłów najdoskonalszym i tak pod względem biologicznym, jako też pod względem psychofizycznym najsilniej wyodrębnionym. Podczas, gdy dotyk, smak i powonienie wymagają do wytworzenia właściwych sobie wrażeń bezpośredniego zetknięcia się ciał lub ich cząstek z odnośnymi narządami zmysłowymi, gdy nawet narząd słuchu, o wiele już doskonalszy, odbiera wrażenia za pośrednictwem fal głosowych o stosunkowo nieznacznej częstości drgań, a pochodzących z odległości niewielkiej od ciał sprężystych, wprawionych w ruch drgający, — to wzrok może sięgać w odległości wprost niezmierzone. Źródłem wrażeń wzrokowych jest światło, które, jak wiadomo, polega na drganiach inateryi nieważkiej (t. zw. eteru świetlnego). Częstość tych drgań zamyka się w granicach od 480—760 bilionów w sekundzie, a długość fal wynosi 397—760 fifi. Szybkość, z jaką światło przebiega, wynosi około 313 ^> tysięcy kilometrów w sekundzie, jest zatem blisko milion razy większą od prędkości fal głosowych w powietrzu.

U najniższych zwierząt zmysł wzroku w swej najprostszej, najbardziej pierwotnej postaci, służy tylko do odróżnienia światła od ciemności. Nawet najprostsze jednokomórkowe twory, stojące na pograniczu świata zwierzęcego i roślinnego, zdradzają niewątpliwie wrażliwość na światło. Ustroje złożone z większej liczby komórek