94285201 djvu

632 ADOLF BECK

stancyi woniejącej n. p. kauczuku, albo z glinki porowatej, którą zwilżyć można dowolną cieczą woniejącą. Jeżeli rurkę tę zewnętrzną nasuniemy całkowicie na szklaną, to do nosa dostawać się będzie powietrze czyste bez woni; jeżeli zaś rurkę zewnętrzną wysuniemy częściowo poza szklaną (jak w rycinie), to powietrze przechodząc przez nią, zabierać będzie cząstki woniejące, i to tern więcej, im [dłuższy kawałek rurki k wystawać będzie na zewnątrz.

Ryc. 232.

s — rurka szklana, której koniec n wprowadza się do nosa; k — rurka kauczukowa, która się nasuwa na rurkę szklaną tak, że strumień powietrza wdychanego w kierunku oznaczonym przez strzałkę przechodzi przez część rurki k, zanim wejdzie do «; (i — deszczułka jako zasłona umieszczona tu w tym celu. aby cząstki woniejące nie dostawały się z powietrzem do drugiego przewodu

nosowego.

Czułość powonienia modemy zatem mierzyć (olfaktometrya) przez przesuwanie rury woniejącej, a Zwardemaaker nawet wprowadził jednostkę czułości powonienia, którą nazwał olfakcyą (woń dostarczona przez 1 cm. rurki kauczukowej). Zapomocą tego przyrządu można także porównywać siłę woniejącą różnych ciał (odorymetrya).

Porównanie badania czułości powonienia różnych osób wykazały, że zachodzą pod tym względem bardzo znaczne indywidualne różnice. U kobiet zmysł powonienia jest czulszy niż u mężczyzn, U' dzieci czulszy niż u dorosłych.

Mieszanie woni. Zapomocą olfaktometru można także ba-