26 (267)

Julia i Jerzy

Jerzy stoi zamyślony

JULIA

Cóż taka konferencja długa.

Chwyta ręce Jerzego Cóż wam matka mówiła?

JERZY

nie patrząc na Julię

Cóż? Ja wam tego wcale nie myślę taić, że cały świat i tak zwane społeczeństwo to jest idiotyczny tramwaj. A na sztuce nie da się robić businessu, jak na giełdzie. Widzieliście Bacę.

Julia puszcza ręce

Wyprawia bezpłatne spektakle, i to nieregularnie. Tego się zaprzeczyć nie da, że chwilami można kapitalnie z głodu zdechnąć, bez zameldowania się w policji.

JULIA

A więc?

JERZY

nagle wybucha śmiechem - toczy się Ależ to jest kapitalne. Ja dopiero teraz widzę.

Pada na fotel, tupie nogami z rozkoszy Cha, cha, cha, cha... ale mnie wzięła!

JULIA

uśmiecha się

Co wam matka mówiła? Jurek!

JERZY

Kapitalna filisterka ta wasza stara. Ale mnie wzięła na psychologię!

JULIA

śmiech

Opamiętajże się, człowiecze! Zlezie z was kiedy ta psychologiczna skóra? Co matka mówiła?

JERZY

Ale to także jest paradne! Jak was kocham, Jula, wiecie do czego piła? Co? Po prostu, że my się mamy k’sobie — coś filisterskiego, coś erotyczno-romanaowato-idiotycziue-matrymonialnego. Kapitalne, co?

JULIA

nagle drgnęła, w oczach błysk. Wpatruje się w Jerzego

A wy co na to?

JERZY

Ja? Ja odparłem z oburzeniem podobną insynuację. Naturalnie.

JULIA

Ach, tak.

Odchodzi, staje przy fotelu, mówi z cichym smutkiem Ja wam się najzupełniej nie dziwię. Naturalnie, rozumie się samo przez się! Wy musicie mnie lekceważyć. Cóż — ja jestem głupia kawka.

JERZY

Panno...

Palce przy wargach, oczy rozszerzone jakimś zdziwieniem. Co to jest? Co ona mówi? Chce przerwać, pytać

JULIA

Wychowali mnie na pannę do wydania. Wję mną pogardzacie, to jest naturalne. Wy jesteście cały człowiek, olbrzymi talent, prawie geniusz... a ja... Z całym moim dyletanckim babraniem płótna! Ja pójdę na pastwę byle jakiego filistra.

JERZY

Panno Julio!

Głowę pochylił, ręce opadły wzdłuż. Więc ona... Jula... Ach!

JULIA

Rozumie się samo przez się! Podobna insynuacja!

Siada, głowę wspiera na dłoni. Dlaczego on matce tak odpowiedział! Dlaczego tak, a nie inaczej. Jak odpowiedzieć miał, tego ona nie wie; ale... mówić z oburzeniem: insynuacja... Gdyby

59