338 [1024x768]

AKTYWNOŚĆ ELEKTROLITOM

W równaniach tych n, oznacza liczbę moli wody, x'+ jest ułamkiem molowym kationu zhydratyzowanego, a m oznacza molarność.

Oznaczając liczby cząsteczek wody zhydratyzowanej przez kation i anion za pomocą n* oraz można równanie (5.54) zapisać w postaci:

y+ -/w(—) = ---■ ■—s——------ • 55,5y+

^r \Pol    55,5 + 2m-(n₊+n-)m

Analogiczne równanie spełnione jest również przez anion: ^y' ' ^m [~Pol ~ 55,5 + 2m-(n++n-)m ' ^55,5y"

Ponieważ doświadczalny współczynnik aktywności jest średnią geometryczną:

y± - y^y* ■ y-

zaś

n+ +n- — n otrzymujemy kolejno:

Vr* ■ y- ■«■ (vl

(55,5 + 2/w-nm)¹ ' ⁵⁵'⁵¹' V* ' Y-

• 55,5 YPTTT

(55,5+ 2m — /»/«)

i ostatecznie lny. -In/.-Iln^-Infl-^m]

gdzie: m — molarność roztworu, y_±—średni współczynnik aktywności elektrolitu z uwzględnieniem hydratacji, y\ — średni współczynnik aktywności elektrolitu bez uwzględnienia hydratacji, np. wyrażony za pomocą teorii Debyea-Hiickela.

Teoria Stokesa-Robinsona

Pierwsze sukcesy teorii Debye’a-Hiickela zepchnęły hydratacyjną teorię Bjerruma w zapomnienie; niemożliwość jednakże obliczenia wartości współczynników aktywności w roztworach bardziej stężonych spowodowała, że ideę Bjerruma podjęli Stokes i Robinson (1948 r). Tok ich rozumowania był następujący: jeieti cząsteczka elektrolitu A_XB,. dysocjuje na x+y — v jonów -Robinsona