336 [1024x768]

AKTYWNOŚĆ ELEKTROLITÓW

w którym: /» — efektywna liczba solwatacji, czyli średnia liczba cząsteczek rozpuszczalnika w powłoce solwatacyjnej jonu (np. n = 3,5 dla NaCl), c — stężenie elektrolitu (mol • dm"³), A/,—masa cząsteczkowa rozpuszczalnika

r(mol dm^_J) --

Rys. 5.5. Zależność współczynników aktywności mocnych elektrolitów od stężenia IIj

Równanie Stokesa-Robinsona (5.51) odtwarza wartości doświadczalnych współczynników aktywności w zależności od siły jonowej roztworu aż do około 4—7 M (rys. 5.5).

Hydratacyjne teorie współczynników aktywności

Konieczność uwzględnienia zjawiska hydratacji w obliczeniach współczynników aktywności uzmysławiane* sobie jeszcze przed powstaniem teorii Debye a-Huckela. Pierwszą próbę takich obliczeń podjął Bjerrum w 1919 r.

Teoria Bjerruma

Na cztery lata przed ogłoszeniem teorii Dcbyea-Hiickela, Bjerrum zwrócił uwagę na fakt, żc tworzenie przez jony hydratów, musi wywierać wpływ na ich aktywność. Przyjął on w istocie, że w wodnych roztworach elektrolitów istnieją równowagi typu:

(5.52)

K* +n+ • HjO = {K(H₂0)„₊}⁺ gdzie K⁺ oznacza kation.