560
KOLOIDY
zatem proces peptyzacji będzie wymagał wzrostu potencjału C- Związane to jest z koniecznością ponownego naładowania granuli i odbudowania warstwy dyfuzyjnej.
Działanie peptyzatora można przedstawić za pomocą następującego schematycznego wykresu (rys. 7.18).
W początkowym etapie (/) dodawany peptyzator ulega adsorpcji bez rozpuszczania żelu — odtwarza się tu warstwa podwójna a zwłaszcza warstwa
siężcnic peptyzatora
Rys. 7.18. Wpływ stężenia peptyzatora na stężenie zolu (opis w tekście)
dyfuzyjna. Przy dalszym dodawaniu peptyzatora (2) następuje szybkie przechodzenie żelu w zol i proces ten ustala się (2). Dalszy dodatek peptyzatora może nawet doprowadzić do ponownej koagulacji (4).
Jeżeli peptyzator reaguje z żelem w sposób chemiczny, to prowadzi to do rozpuszczania żelu; proces ten nosi nazwę dysolucji. Produkt częściowego rozpuszczania żelu może zaadsorbować się na pozostałej części żelu i spowodować jego peptyzację. Tak jest np. w przypadku działania kwasu solnego na żel Fc(OH)3; powstający, po dodaniu niewielkiej ilości kwasu, FeCl3 działa jak peptyzator na pozostałą część żelu.
Proces koagulacji przebiega ze skończoną szybkością. Podobnie jak szybkość Szybkość reakcji, również szybkość procesu koagulacji motna określić liczbą zanikających o” cząstek koloidalnych w jednostce czasu. Ponieważ zanik ten wiąże się ze zderzeniem dwóch cząstek koloidalnych, można dopatrzeć się podobieństwa szybkości koagulacji do szybkości reakcji drugiego rzędu: w jednym i w drugim przypadku dla przebiegu elementarnego aktu danego procesu musi dojść do zderzenia dwóch cząstek. W tym momencie podobieństwo się jednak kończy — powstająca w wyniku reakcji drugiego rzędu cząsteczka chemiczna jako ostateczny produkt reakcji, nic bierze już dalszego (bezpośredniego) udziału w reakcji. Tymczasem utworzona przez zderzenie dwóch cząstek koloidalnych nowa, większa cząstka bierze udział w dalszym procesie koagulacji — powstają z niej coraz to większe agregaty, aż do momentu całkowitego zakończenia