CCF20090303005

14 Wszechświat otwarty

Zawarte w drugim tomie omówienie determinizmu proponuje stwierdzenie, że nasza racjonalność jest ograniczona, gdy idzie o przewidywanie przyszłego rozwoju wiedzy ludzkiej. Gdyby taka granica nie istniała, wówczas poważne spory byłyby pozbawione sensu, a sama poważna argumentacja byłaby iluzoryczna,

Popper argumentuje zatem, że ludzki rozum jest nieograniczony, gdy idzie o krytykę, lecz ograniczony, gdy idzie o władze przewidywania, i wykazuje, że zarówno brak ograniczeń, jak też istnienie tych ograniczeń we właściwych im miejscach to konieczny warunek istnienia ludzkiej racjonalności w ogóle.

W tomie trzecim, Quantum Theory and the Schism in Physics, Popper omawia kolejno i odrzuca cały szereg argumentów i „paradoksów”, które są szeroko wykorzystywane dla obrony poglądów idealistycznych. Domyślając się, że źródła problemów interpretacji mechaniki kwantowej można znaleźć w problemach interpretacji rachunku prawdopodobieństwa, Popper poszerza własną skłonnościową interpretację prawdopodobieństwa, a następnie przedstawia śmiałą krytykę niektórych wiodących interpretacji mechaniki kwantowej, starając się rozwiązać ich dobrze znane paradoksy i wyświęcić „Obserwatora” z fizyki kwantowej.

Końcowe uwagi, zawarte w Metaphysical Epilogue, łączą wszystkie wątki całego Postscriptum w historyczne i programowe studium o roli metafizycznych programów badawczych lub interpretacji w historii fizyki.

Redaktor pragnie podziękować władzom The American Council of Learned Societies i American Philośophical Socie-ty za ich szczodre wsparcie w pracy edytorskiej nad tymi tomami oraz Profesorom Donaldowi T. Campbellowi i F. A. von Hayekowi za ich porady i poparcie. Pragnie również podziękować swojej sekretarce Nancy Artis Sadoyama za pełną oddania i niezawodną pomoc.

PODZIĘKOWANIA

Pragnę skorzystać z tej okazji, aby podziękować memu koledze Johnowi W. N. Watkinsowi za wielką zachętę, jaką stanowiło dla mnie jego ogromne zainteresowanie dla mojej prący. Profesor Watkins przeczytał niniejszy tom w rękopisie oraz w korekcie i zaproponował wiele bardzo pomocnych poprawek. Jego sugestii zawdzięczam, że to Postscriptum ukazuje się jako praca oddzielna, nie zaś, jak pierwotnie planowałem, jako seria uzupełnień do The Logic of Scientific Discovery. Jednakże praca ta została ukończona w większym stopniu dzięki jego zainteresowaniu moimi ideami niż dzięki jego sugestiom.

Chciałbym również podziękować tłumaczom The Logic of Scientific Discovery, Doktorowi Juliusowi Freed i Lan Freed, którzy przeczytali większość odbitek korektorskich tego tomu i zaproponowali wiele poprawek stylistycznych. [Oboje zmarli na wiele lat przez publikacją tego tomu.]

W okresie pisania tej książki moim asystentem był Joseph Agassi: Omawiałem z nim szczegółowo prawie każdy podrozdział tej książki, co miało bardzo często ten rezultat, że pod wpływem jego porad jedno lub dwa zdania przeobrażały się po rozszerzeniu w cały nowy podrozdział, czy też - jak się stało w jednym przypadku - w całą nową część. [Mowa o fragmencie, który stanowi obecnie część 2 tomu Realism and the Aim of Science.] Jego współpraca była dla mnie nieoceniona.

Chciałbym również podziękować władzom mojej uczelni London School of Economics and Political Science, które umożliwiły mi korzystanie z pomocy Doktora Agassiego, oraz kierownictwu The Center for Advanced Study in the Behavio-