choroszyB9

429

429

Rys. 20.29. Korygowanie położenia osi otworów wytaczanych

D₂, nieco mniejszą od D_a. Następnie dokonuje się pomiaru odległości L między otworami i przesuwa przedmiot w stosunku do wytaczadła o wartość L₍₎ - L, przy czym L₀ jest żądaną odległością między otworami. W tym nowym położeniu przedmiotu wytacza się otwór do wymiaru ostatecznego D₀.

Wytaczanie otworów za pomocą tulejek ustawczych. Metoda tulejek ustaw-czych daje lepszą dokładność położenia osi otworów niż trasowanie. Według tej metody na powierzchni obrabianego

Rys. 20.30. Ustalanie na tokarce metodą tulejek

przedmiotu trasuje się osie otworów i w tych punktach wierci i gwintuje małe otwory. Następnie za pomocą śrub umieszcza się nad nimi hartowane i szlifowane tulejki (rys. 20.30a), o małej odchyłce kołowości średnicy zewnętrznej.

Za pomocą płytek wzorcowych, mikrometru (rys. 20.30b) lub suwmiarki ustalamy położenie tulejek tak, aby ich osie znajdowały się w połowie pola tolerancji wymaganego położenia osi otworów. Po umieszczeniu przedmiotu na tokarce lub wytaczarce tulejki ustawia się kolejno w osi toczenia lub wytaczania.

Na rysunku 20.30c pokazano zamocowanie przedmiotu 1 na tokarce. Zgodność osi tulejki i wrzeciona sprawdzamy zwykłym czujnikiem ustawionym na suporcic tokarki. Przekonawszy się, że oś tulejki 2 pokrywa się z osią obrotu wrzeciona 0, zdejmujemy tulejkę i roztaczamy otwór do wymaganego wymiaru. Po roztoczeniu jednego otworu ustawia się przedmiot według drugiej tulejki, roztacza dragi otwór itd.

Większe przedmioty obrabia się tą metodą na wytaczarkach. Posługujemy się wówczas urządzeniem, w którym dźwignia zakończona kulką opierającą się o tulejkę ustaw-cząjest połączona z czujnikiem (rys. 20.31). W położeniu, w którym czujnik nie wykazuj e odchylenia, po usunięciu tulejki ustawczej przystępujemy do wytaczania otworu. Analogicznie postępujemy podczas obróbki pozostałych otworów, nad którymi znajdują się tulejki ustawcze. Opisana metoda zapewnia dokładność rozstawienia osi otworów rzędu ±0,01 mm.