David Kahn Krav maga7

Wizualizacja i planowanie przebiegu walki

Oprócz treningu z partnerem symulującym atak możesz również wykorzystać umysł w przygotowaniu ciała do automatycznego, odruchowego reagowania na niebezpieczeństwo. Do tego właśnie służy wizualizacja i planowanie przebiegli walki, praktykowane w celu rozwinięcia pewności siebie, zredukowania lęku, udoskonalenia technik i przygotowania do radzenia sobie w niebezpiecznych sytuacjach, z którymi miałeś już do czynienia w wyobraźni.

Ostatni rozdział książki opisuje, jak wizualizować potencjalne zagrożenie i jakie znaleźć rozwiązania, by sobie z nim poradzić. Wyobrażając sobie nową sytuację, zapisujesz w pamięci mózgu nowe odruchy warunkowe. Rutynowe czynności, takie jak mycie zębów, wykonujemy z taką

łatwością właśnie dlatego, że są rutynowe. Ale stają się takie dzięki nieustannemu ich powtarzaniu. Kiedy wielokrotnie wizualizuje się jakąś sytuację i reakcje na nią, to gdy w rzeczywistości ma się do czynienia z czymś podobnym, mózg natychmiast przywołuje wrażenia z podświadomości.

Mózg nic odróżnia czynności wykonywanych fizycznie od wyobrażonych i wizualizowanych. Jeśli trudno ci w to uwierzyć, pomyśl o uczuciu w żołądku, jakie wywołuje oglądanie filmu z kolejką w lunaparku. Podobnie oglądanie horroru wywołuje przyśpieszone bicie serca lub pocenie się dłoni, a przecież wiesz, że w pokoju nic ma seryjnego mordercy, który zagrażałby twojemu życiu.

Atleci od wielu lat świadomi byli siły wizualizacji i skutecznie ją wykorzystywali. Zawodowi koszykarze wyobrażają sobie rzut wolny, zanim fizycznie go wykonają. Biegacze i pływacy wizualizują całe wydarzenie, zanim staną na pasie startowym czy brzegu basenu. Golfiśd myślą o tym, jak biorą rozmach i „obserwują**, jak piłka trafia tam, gdzie chcą. W każdym przypadku ćwiczenia w umyśle wpływają na osiągnięcia w rzeczywistości.

, Możesz więc robić tak samo. Myśląc o sytuacjach, które mogłyby się przydarzyć, i wyobrażając sobie, jak się na nie zareaguje, jest się lepiej przygotowanym, by podjąć odpowiednie działanie, nawet jeśli dało nie znalazło się jeszcze w takiej sytuacji. Aby działanie wizualizacji było skuteczne, należy wyobrazić sobie całą sytuację w najdrobniejszych szczegółach: słyszeć dźwięki, czuć wibrację, widzieć wszystko wokół siebie. To pozwoli wykształcić i zachować w umyśle właściwe i precyzyjne reakcje. Im więcej ich zostanie zachowanych, tym większa szansa powstania odruchowej reakcji, gdy zajdzie potrzeba.

Wyobraź sobie na przykład, że jesteś w kolejce metra. Nikt nie siedzi obok - ani z lewej, ani z prawej strony. Jest niewielu pasażerów. W jednym końcu wagonu siedzi staruszek i czyta gazetę, w drugim — matka