DSC06404 (2)

mielibyśmy więc gwarancji, iż U(x) jest niezbędny, aby przeprowadzić powyższe przewidywanie (tzn. że ma on tę własność, którą określać się będzie mianem mocy predyktywnej). W szczególności Z_v wynikałoby z Z_v> (przy nierównoznaczności predykatów U(x) i {/'(*))> gdyby zdaniami analitycznymi były:

1)    U(a)-> U\d)_t

2)    S(a)-+l/(a),

(jest to przykład czysto umowny, gdyż żadne twierdzenie psychologiczne o zapisie 2) nie może być zdaniem analitycznym). Wtedy drugi człon ko-niunkcji Z_v wynikałby z drugiego członu koniunkcji Z_v, i ze zdania 1), a pierwszy człon koniunkcji Z_v wynikałby z Z_v> i zdania 2). Tak więc sprawdzaniu empirycznemu podlegają tylko drugie człony koniunkcji Z_v i Z_v>, gdyż pierwsze są zdaniami analitycznymi. Z jednej strony potwierdzony empirycznie okres warunkowy „ /\ [V^l{x)~* T (*XT pozwala - po dołączeniu odpo-

X

wiednich zdań analitycznych - na przewidywanie tego samego co okres warunkowy: „ /\ [LJ(x)-> T(x)]. Z drugiej zaś strony okres warunkowy:

X

„ A [£/'(x)-» T(x)] przekazuje „swą własną akceptację empiryczną” ok-resowi warunkowemu: „ f\ [U (x)-> T(x)] • Ponieważ predykat U’(x) ma

X .

szerszą denotację niż predykat ^ui^x) więc mamy prawo przypuszczać, że ten pierwszy ma większy zakres zastosowań przy przewidywaniu z użyciem innych niż S(x) i r(x) predykatów od predykatu U(x).

Uogólniając powyższe rozważania J. Kmita (ibidem, s. 133 - 134) tak pisze: