38 Tradycja antyku d
Wyraźna tendencja do scholastycznej systematyzacji kuLl tu świętojańskiego i jego teologicznych podstaw zarysowy się w Speculum Ecclesiae Honoriusza z Autun. który ustajgl listę dziesięciu tytułów Jana, powołując się na judeo^saaiJ ścijańską tradycję przypisywania Bogu dziesięciu imion. Trzem doskonałościom Chrzciciela w życiu ziemskim odra wiadają trzy korony, jakie otrzymał w niebie: za cnotę dós> wictwa — wieniec z lilii i róż, za wzgardę świata - purpurowy diadem, za męczeństwo — złotą koronę wysadzaną drogum kamieniami42.
W pismach Ojców Kościoła, teologów i kaznodziejów okresu średniowiecza idea Trina Sanctitas znajdowała zatem mocne wsparcie i uzasadnienie bądź to w bezpośrednim ekspona* waniu ścisłego związku Jana Chrzciciela z Chrystusem i Mt& ryją, bądź też w podkreślaniu wielkości i chwały niebiańska^ Prodromosa, stawiającej go na szczycie hierarchii świętych zaraz po Bogarodzicy. Szczególne nasilenie popularności ida Trina Sanctitas daje się zauważyć w dwóch okresach: odjjm do V stulecia oraz w pierwszych wiekach drugiego tysiącteg cia. Okres pierwszy to, jak łatwo spostrzec, złota era patJH styki, z którą należy zapewne wiązać ukształtowanie się idai Trina Sanctitas i wprowadzanie jej do tradycji liturgiczni Kościoła, okres drugi natomiast to czas wypraw krzyżowych i odnowy życia religijnego na Zachodzie. W ciągu stuleci zmhH niały się, rzecz jasna, sposoby i konwencje dowodzenia wyjąli kowego miejsca Jana Chrzciciela w historii zbawienia i w chwale zbawionych - od twardego gruntu argumentacji biblijnej aż po scholastyczne spekulacje późnego średniowiecza^ Cel jednak i rzeczywisty skutek tych zabiegów jiiimnUuJ niezmienny: przyznanie „największemu między narodzony* mi z niewiast” należnego mu miejsca w grupie TYina Sanctitas - obok Chrystusa i jego Matki.
42 PL 172, 968.
4. KULT IU
Od piel świętym a niemu od decydując cja* Jana kultu Pał miarami w odnieś pamiątki cielą «v jego Poc Chryste sierpnia dnie) ca (me. Si a nawę
mm
Jani
btbl
*y*l
atu
Sil
cu? Jej cie Bgj
• Km