HPIM4463

190 Anders C'ustnp_fSoh

i»ę dzięki wzajemnemu wsparciu, podtrzymywaniu i komu. nikowaniu podstawowych reprezentacji integracji oraz pro-gramu wsparcia dla słabszych.

Ideologia opieki tpołcczncj - Wsparcie Mn grup huiai tfał/yrh'

wzajemne potwierdzanie (eonfirmotion)

WiMrcir    Rttczywitic wsparcie ido

piofnimuliiHW db    potwierdzanie ideologii

reprezentacji    mtefrmeji/normaUtatji

iniegroiji/nortitahcacji

wzajemne porwieedzame (conjirmutio/i)

Rc'|tfc/cntac;a ipileciiu _mtrgrauwic) osoby z upoiledienttm

Rodziny    Wzajemne    Spnlccuiołć kolegów

pocwierdzan ic

Rys. 2 Subkultura integracji lub normalizacji

Mało miejsca dla autonomii

Z przeprowadzonych badań wynika, ic przyjęcie reformy w zakresie integracji jako osobistego programu życiowego i społecznej tożsamości ma swoją cenę. którą jest szczególna forma ograniczenia własnej autonomii. Bycie integrowanym czy włączonym do głównego nurtu postępowania (mainstre-aminj) oznacza także bycie przedmiotem planów i działań podejmowanych przez innych ludzi, co rodzi ryzyko, że ktoś inny przejmie za nas wszelką odpowiedzialność i będzie

0    wszystkim decydował. Zaskoczył mnie fakt, że poznani przeze mnie młodzi ludzie tak chętnie dostosowują się do planów

1    rozwiązań podsuwanych im przez innych, znajdujących im pracę, mieszkanie, czy rozwiązujący ich codzienne problemy.

Inupmcja. stygmatyzacja i autonomia    191

mimo « przy innych okazjach tc same młode osoby poi rafią zajadle walczyć o swoje prawa do akceptacji i uchodzenia za kogoś zwyczajnego. Przekonanie badanych, ic mają prawo do akceptacji pomimo upośledzenia, nic dotyczyło ich prawa do osobistej autonomii. Wydaje się zatem, że przynależność do subkultury integracji ma swoje blaski i cienie. Z jednej strony daje wspomagającą grupę odniesienia i podsuwa sposoby radzenia sobie z podstawowymi problemami życia w zintegrowanym społeczeństwie, z drugiej strony zmniejsza wpływ integrowanych osób na ich własne życic. Po bliższym przyjrzeniu się charakterowi tej subkultury widać, że może I ona zmniejszać osobistą autonomię.    "

Krytyka reform opiekuńczych

Badania wykazały, żc szwedzkie opiekuńcze reformy społeczne często zawierają w sobie czynnik paternalistyczny w tym sensie, ze architekci reform przejmują w pewnym stopniu odpowiedzialność za rozwój społeczeństwa i życie jego członków. W klasycznym już studium Alt lagga livet tiU rana — studier i svensk foklhemspolitik (Naprawić życie — badania i nad polityką Domu Ludowego) Yvonnc Hirdman (1989) opi- I sujc, jak w imię walki z ubóstwem oraz dążenia do zapewnie- " nia wszystkim równej wartości i odpowiednich warunków życia, w rak zwanym Domu Ludowym doszło do podporządkowania mieszkańców, w szczególności kobiet. Cele programu były sformułowane osobiście przez inżynierów społecznych. Na przykład w kategoriach wartości estetycznych przez Ellen Kcy a w kategoriach logiki naukowej przez Gun-nara i Alvę Myrdal.

Generalnie wydaje się, że programy opiekuńcze prowadzą do powstania paradoksu polegającego na tym, że cel.