3582319640

Orientacją klasyczna w zarządzaniu

Ogólna charakterystyka: klasyczna nauka zarządzania ma trzy główne nurty: naukowe zarządzanie, zarządzanie administracyjne i teorię biurokracji.

Organizacja jest tutaj pojmowana jako system racjonalny czyli tak zaprojektowany, by cele osiągnął w sposób skuteczny i efektywny.

Naukowe zarządzanie koncentrowało swoją uwagę na zwiększeniu wydajności pracy. Głównymi przedstawiciele tego nurtu to: Fryderyk Taylor, Frank Gilbert, lillian Gilbert, Henry Gantt, Harrington Ernesron, Henry Gantt. W Polsce w tym gronie wymienia się Karola Adamieckiego.

Zarządzanie administracyjne to nurt w klasycznej nauce zarządzania stworzony przez Henryka Fayola. Jego głównym celem było stworzenie uniwersalnych zasad sprawnego zarządzania.

Teoria biurokracji została sformułowana przez Maxa Webra który żył w latach 1684-1920.

Okres najmniejszej aktywności: od przełomu XIX i XX wieku do lat 30-tych, ponowny wzrost zainteresowania i popularności w latach 50-tych i współcześnie jako sposoby na obniżkę kosztów i wydajności pracy.

Główne osiągnięcia: stworzenie podstaw późniejszego intensywnego rozwoju nauki o zarządzaniu, opracowanie podstawowych praw i zasad zarządzania, zidentyfikowanie funkcji zarządzania uznawanych do dzisiaj za podstawowe składniki (elementy) zarządzania, skupienie uwagi na organizacji i zarządzaniu, jako przedmiocie badań naukowych.

Ograniczenia: Klasyczna teoria zarządzania jest bardziej przydatna dla stabilnych i prostych, niż dla współczesnych i kompleksowych organizacji. Formułowane i zalecane uniwersalne zasady okazują się czasem mało przydatne w zmiennych warunkach. Czynnik ludzki widziany był głownie jako narzędzie, a niejako podstawowy zasób organizacji.

Fryderyk Winslow Taylor(1856-1915)

Najważniejsze publikacje:

•    Zarządzanie warsztatem wytwórczym 1903

•    Zasady naukowego zarządzania 1911

Jego kariera zawodowa przebiegała w amerykańskim przemyśle stalowym. Przeszedł wszystkie szczeble kariery, począwszy od prostego robotnika aż to dyrektora. W roku 1903 założył własne biuro doradzania organizacyjnego.

Był twórcą nowego systemu pracy w przedsiębiorstwie produkcyjnym opierającym się na podziale pracy i specjalizacji. Spośród wielu doświadczeń i eksperymentów Teylora ilustrujących dobitnie sposób podejścia do badań organizacji było słynne badanie 600 osobowej pracy ładowniczej na 2,5 kilometrowym odcinku, przeładowujących takie materiały jak koks, węgiel, popioły, ruda. Szybko zorientował się, ze wydajność pracy decyduje stosowanie narzędzie czyli łopata. Posługiwano się jednym rodzajem łopaty, co wydawało się korzystne. Okazało się, ze łopata nabierająca 1,7 kg węgla pozwala nabywać 17 mg rudy. Po wielu eksperymentach ustalono, że optymalna pojemność łopaty wynosi 9,75 kg.

Największym osiągnięciem Taylora było wprowadzenie norm pracy ustalonych w oparciu o badania chronometrażowe oraz opracowanie podstaw stosowania akordowego systemu pac. Akordowa forma płacy musiała zachęcić robotnika do maksymalnego wykorzystania czasu pracy.

Opracowany przez Taylora zbiór zasad organizacji i zarządzania produkcją znany jest pod nazwą „naukowego zarządzania". U podstaw naukowego zarządzania leżą nast. Przesłanki: