112627

Człowiek apolityczny - idiota etyka - część rozważań nad polityka. Takie rozumienie do XVI wieku.

Fotem Machiavelli - niemoralne strategie.

-jeśli celem jest niepodległość i stabilność państwa to rcądzący ma prawo używać tez niemoralnych środków

-    zerwanie z kląs^JJ.lU^    polityki i etyki

-    państwo jest tak ważne, że grzech jest usprawiedliwiony

-    Machiavelli ma świadomość, że to, co proponuje to urzeczywistnienie tyranii

II poi. XVI w. - wojny religijne w Europie, rozpad starego, chrześcijańskiego porządku.

Politycy francuscy:

-    nie opowiadają się za nikim

-    chcą skończyć wojnę domową

-    pokój i porządek dobrem wspólnym

-    ateiści i machiavelliści

Od tego czasu polityka to sztuka utrzymywania władzy. Carl Schmitt twierdzi, że nie należy mieszać ideologii z polityka. Mąż stanu musi wyzbyć się etyki. Czasami musi postępować niemoralnie. Dobra intencja nie wystarcza -> „cel uświęca środki”

Filozofia starożytna:

-    wspólnota jest ważniejsza od jednostki, nie ma praw człowieka jednostkowego w dzisiejszym rozumieniu

-    etyka cnot - czyli, obowiazkow jakie człowiek ma względem wspólnoty, np. obowiązki polityczne

-    idealizacja ustroju i obyczajów ateńskich: człowiek, który nie interesuje się polityka jest bezużyteczny

-    obywatel ma obowiązek udziału w życiu publicznym i obrony ojczyzny

Benjamin Constant (liberał) - podzielił wolność: wolność starożytnych i wolność nowożytnych.

Wolność starożytnych: realizowana w sferze państwowej. Ograniczenia w sferze prywatnej.

Wolność nowożytnych: skupienie na wolność prywatnej.

Jednak jak Perykles pisze o Ateńczykach, to nie interesowali się np. tym, co robi sąsiad, wiec wolność prywauia była akcentowana. Przymus w Atenach nie był zbyt silny. Uważali, ze wolność opiera się na państwie, a szczęście opiera się na wolności.

Rzym -> ograniczeniem wolności był cenzus. Kontrola nad obywatelami i nad obyczajami.

Demokracja ateńska - V w. p. n. e.

-    przemiany w dziedzinie wojskowości - hoplici zaczęli domagać się praw politycznych

-    filozofia - sofiści (nauczyciele). Umiłowanie mądrości. Sofista za swoja naukę nie pobiera opłat. Jest bezinteresowny.

Sofiści - Sokrates:

-    erystyka (sztuka wygrywania sporów)

-    dialektyka (sztuka dochodzenia do prawdy)

Celem Sokrates było dojście do prawdy. Twierdził:

-    każdy wie, co jest dobre, ale jest to ukryte

-    rozważał rożne przypadki męstwa i odnajdywał elementy wspólne (metoda mimetyczna)

-    dodawał pewne fałszywe mniemania

-    w ten sposób uzyskujemy pojęcia, a nie mniemania

-    był przekonany, że jeśli człowiek zrozumie, co jest dobre, to będzie dobrze postwal: intelektualizm - jedność dobra i wiedzy

Platon:

-    cnoty staja się ideami (niezmiennymi i wiecznymi)

-    rzeczywistość poznawana zmysłowo to pewien pozór, odbicie idei

-    prawdziwie niezmienna i stała rzeczywistość to świat idei Poglądy na sprawiedliwość:

Platon: ważniejsza jest sprawiedliwość w duszy człowieka: sprawiedliwość jest odwzorowamem tej idei Trazymach: sprawiedliwość to wola silniejszego

Kallikles: wynik namowy silniejszych, mało licznych przez liczniejszych słabych