124732

Kapitał obrotowy brutto obejmuje ogół źródeł finansowania majątku obrotowego, natomiast pomniejszony o zobowiązania bieżące stanowi kapitał obrotowy netto. Kapitał obrotowy netto jest to zatem część kapitału własnego przedsiębiorstwa, która zaangażowana jest w finansowanie majątku obrotowego.

Podstawowe decyzje w zakresie kapitału obrotowego netto podejmowane są w następujących obszarach:

>    Zarządzanie kredytem kupieckim (handlowym, towarowym). Sprowadza się do wydłużania lub skracania okresu kredytowania odbiorców, ustalania cen, terminów zapłaty, opustów cenowych związanych z terminem płatności i wielkością zakupów, ustalania limitów kredytowych. Decyzje te wymagają ścisłej współpracy służb finansowych i marketingowych.

> Zarządzanie zapasami. Wymaga ustalenia bezpiecznego poziomu zapasów, zapewniającego ciągłość procesów gospodarczych, tj. ciągłość sprzedaży i produkcji. Zadaniem analizy finansowej jest ustalenie optymalnej wielkości partii dostaw, zapewniającej minimalizację łącznych kosztów realizacji dostaw, utrzymania zapasów i kosztów zakupu. Ważną kwestią jest sposób finansowania zapasów oraz wybór właściwych proporcji między kredytem kupieckim dostawców i różnymi kredytami bankowymi: obrotowymi, w rachunku bieżącym.

>    Zarządzanie zobowiązaniami krótkoterminowymi. Polega na określeniu krótkoterminowych potrzeb finansowych i źródeł ich finansowania. Zadaniem analizy jest ocena dostępności poszczególnych źródeł finansowania oraz kalkulacja ich efektywnych kosztów. Na tej podstawie dokonuje się wyboru między różnymi źródłami krótkoterminowego finansowania, np. kredytem bankowym, kredytem handlowym dostawców.

Firmy utrzymują niezbędny poziom rezerw gotówkowych i innych ekwiwalentów gotówki z wielu powodów:

1.    Aby zapobiec ewentualnym stratom spowodowanym koniecznością dokonywania „szybkiej” sprzedaży, często poniżej kosztów.

2.    Dla zapewnienia terminowej spłaty zobowiązań w przypadku wystąpienia opóźnień w ściąganiu należności.

3.    Aby uniknąć wysokich kosztów pozyskiwania kapitału w sytuacjach kryzysowych, tj. związanych z koniecznością utrzymania płynności finansowej. Potencjalnego dłużnika traktuje się wówczas jako kontrahenta o podwyższonym poziomie ryzyka.