Slayers Gold, prolog

Krew. Wszędzie leżały ciała potworów aż po horyzont. Chłopak był jedynym żywym w tym miejscu. Ale czy napewno? Usłyszał szelest i odwrócił się. Z pomiędzy drzew wyszły dziwne stwory i długich, białych pazurach. Wilkołaki. W łapie jednego blysnął szeroki miecz. Wyciągnął go przed siebie tnąc na oślep. Chłopak zamknął oczy. Czuł ciepły płyn spływający po ręce. Świeża rana zaczynała go potwornie piec. Odwócił się i zerwał do ucieczki, lecz nieco za późno. Poczuł pazury jednego ze stworów rozcinające mu plecy. Odskoczył i nie zważając na ból uformował w rękach błękitną kulę. Rzucił ją w najbliższego wilkołaka. Kula przeleciała przez niego jakby był powietrzem i trafiła w drzewo. Chłopak zdecydował sie na drugą próbę. Najsilniejszy atak, Blast Bomb odbił się od stwora porosto w nadawcę. Ten czuł, że to koniec podzieli los tych potworów. Kula trafiła w niego zwalając go z nóg. Ledwo wstał. Odwrócił się i zaczął biec. Strach dodawał mu siły. Słyszał, że wilkołaki biegną za nim. Zatrzymał się i ostatkiem sił teleportował się. Nie wiedział gdzie, byle daleko od tego miejsca. Opadł na mech tracąc przytomność.