64191

działalności tamtejszych agentów. Z biegiem czasu agenci ci przejęli nie tylko składowanie oraz sprzedaż towarów. Z uwagi na znajomość stosunków handlowych oraz posiadaną wiedzę o swoich odbiorcach można było przerzucić na nich również odpowiedzialność za wypłacalność tychże odbiorców, a także powierzyć im inkasowanie należności oraz prowadzenie księgowości dla dostawców. Wreszcie agenci jako pośrednicy w wymianie towarowej zaczęli stosować wobec swoich europejskich dostawców zapłatę z góry za dostarczony towar. W efekcie tych szerokich zmian ci ówcześni faktorzy (factors) wprowadzili do swojej oferty usług - za szczególną opłatą - funkcję usługową oraz finansowanie dostawców, jednakże w swej podstawowej funkcji pozostali nadal komisantami. Nabywanie wierzytelności nie było jeszcze przedmiotem ich działalności. O ostatecznym kształcie dzisiejszego faktoringu zadecydowały dopiero zmiany gospodarcze, jakie miały miejsce w Stanach Zjednoczonych pod koniec XIX w.

W latach siedemdziesiątych XIX w. nastąpił w Stanach Zjednoczonych gwałtowny rozwój rodzimego przemysłu. W celu ochrony własnego przemysłu i uniezależnienia się od importu z Europy wprowadzono w latach 1883-1890 wysokie cła ochronne. Wysokość taiyfy celnej na wyroby tekstylne ustalono na 49,5% (taryfa McKinleya), co spowodowało przerwanie importu tekstyliów z Europy, a tym samym upadek dotychczasowej podstawy działalności ówczesnych faktorów. W międzyczasie rozwijający się amerykański przemysł tekstylny rozbudował własny system dystrybucji. Dlatego też wielu faktorów zrezygnowało ze swej dotychczasowej działalności. Jednakże raczkujący amerykański przemysł tekstylny cierpiał na niedostatek kapitału i potrzebował finansowania, którego zabezpieczeniem mogłyby być wierzytelności z tytułu dostaw wraz z przejęciem odpowiedzialności za ściągalność wierzytelności. Naprzeciw tym oczekiwaniom wyszli właśnie faktorzy posiadający niezbędny kapitał, którzy - wykorzystując zdobyte doświadczenie w branży tekstylnej oraz uzyskane w toku dotychczasowej działalności dane handlowe odnośnie do zdolności finansowej nabywców tekstyliów - podjęli się takiego finansowania tej dynamicznie rozwijającej się, lecz słabej finansowo gałęzi przemysłu. Odtąd finansowo silni faktorzy amerykańscy mogli więc rozpocząć działalność na nowym, atrakcyjnym obszarze polegającą na udzielaniu dużych pożyczek, a nawet na pełnym kredytowaniu dostaw. Jednocześnie uchwalona w 1889 r. ustawa Factors Act wprowadziła nowe uregulowania dotyczące zasad prowadzenia działalności przez faktorów. Gwałtownie rozwijające się w nowej branży przedsiębiorstwa faktoringowe zaczęły prowadzić działalność typową dla tradycyjnych instytucji bankowych. Wyrażała się ona głównie w zawieraniu z dostawcami towarów umów o przelew wierzytelności wynikających z umów sprzedaży, o dostawy towarów, jakie dochodziły do skutku między dostawcami a nabywcami tych towarów. Dyskonto przelanych w ten sposób wierzytelności umożliwiło sprawne finansowanie dostawców i dało początek jednej z najważniejszych funkcji faktoringu - funkcji finansowania. W ten sposób faktorzy z dotychczasowych agentów zajmujących się pośrednictwem w zbywaniu cudzych towarów (agent factoring), stali się podmiotami finansującymi dostawców tych towarów (credit factoring). Transakcje faktoringowe przekształciły się więc z pośrednictwa w wymianie towarowej (faktoring towarowy) w faktoring polegający na finansowaniu dostawców. Oelbermann, Dommerick & Company, spółka faktoringowa z siedzibą w Nowym Jorku, jako pierwsza już w 1890 r. włączyła do swej oferty nabywanie wierzytelności, a faktoring towarowy wykreśliła ze swej palety oferowanych usług.

Finansowanie dostawców oferowały także komercyjne banki, z tego też względu faktoring popadł w zastój na początku XX w. Znaczący rozkwit instytucja ta przeżyła w okresie wielkiego kryzysu w latach trzydziestych XX w. Wiązało się to przede wszystkim ze złym funkcjonowaniem bankowości i utrudnionym dostępem do kredytu bankowego. Jako jedną