83396

jednak bardzo duże znacznie.

14. Trzy modele wychowania wg....

1. Model pozostawiania zupełnej swobody - zwolennicy twierdzą, że dorośli powinni unikać wszelkiego wpływu na całkowicie naturalny i spontaniczny proces rozwoju dziecka. Rolą rodziców jest tworzenie jak najbardziej permisywnej atmosfery, w której dziecko będzie się rozwijało zgodnie ze swoją naturą. Ingerencja rodziców mogłaby niekorzystnie wpłynąć na rozwój dziecka i zakłócić ujawnianie się jego naturalnych, wrodzonych możliwości. Konsekwencją takiego modelu jest ukształtowanie ludzi, którzy mają poczucie nieograniczonej autonomii, dla których własne potrzeby i pragnienia są najważniejszą wartością, a potrzeby innych nie są ważne. Ludzie ci mają trudności z zaakceptowaniem obowiązujących reguł społecznych, które mogą być odbierane jako ograniczające swobodę, kreatywność i prawo do samorealizacji.

2.    Model lepienia z gliny - dziecko można przyrównać do kawałka bezkształtnej gliny, która podlega dowolnemu formowaniu przez opiekunów, zgodnie z przyjętymi przez nich założeniami. Dorośli robią to poprzez: stosowanie kar i nagród, kształtowanie nawyków, bycie wzorem. Dziecko jest jedynie biernym odbiorcą bodźców. W modelu tym nie ma miejsca na dziecięca autonomię, a wszelkie jej przejawy są ograniczane.

Konsekwencją jest ukształtowanie osób zależnych od otoczenia, podporządkowanych, trudności

z wyrażaniem własnej opinii, podejmowaniem niezależnych decyzji, trudności działania w sytuacjach niestandardowych, wymagających kreatywności i autonomii.

3.    Model konfliktowy - jest zd. Schaffera najbardziej akceptowany społecznie. Zgodnie z tym modelem dzieci nie są bierne, lecz aktywne, gdyż od urodzenia są wyposażone w skłonności do reagowania, ale w sposób przeciwstawny do wymagań społeczeństwa - co musi prowadzić do konfliktu z opiekunami. Relacje między dzieckiem i dorosłym mają charakter konfliktowy, wynikający z odmiennych celów. Zadaniem rodzica jest zmuszenie dziecka do porzucenia jego egoistycznych preferencji i przyjęcia zachowań, które są niezgodne z jego naturą, ale preferowane przez dorosłych. Dorosły jako osoba o większej władzy rozwiązuje konflikty poprzez narzucenie swojej woli.

15.    Relacje miedzy genetycznymi a środowiskowymi czynnikami wpływająycmi na socjalizacje dziecka:

Genetyczne i środowiskowe wpływy są zawsze wzajemnie współzależne!

póki co genów nie można zmienić, można natomiast odpowiednio modyfikować zachowanie,

jednak zawsze w granicach wyznaczonych przez geny,

interakcja z interesująco-stymulującym środowiskiem może spowodować specyficznezmiany morfologiczne w mózgu i wzbudzić tworzenie się synaps nawet w późniejszym wieku