2964938740

BISKUPSTWA I KLASZTORY POLSKIE. 17

dzil ich roku 1046 na Tyńcu zburzonym wśród krwawych rozruchów i dla tego nekrolog klasztorny założony po restauracyi — dawniejszy zapewne przepadł —nazywa Aarona, ówczesnego przełożonego, pierwszym opatem tynieckim.

Ale i biskupstwo krakowskie musiało niemało ucierpieć i musiał być wielki brak duchowieństwa, skoro Aaron, będąc opatem tynieckim, zarazem pełnił funkcye biskupa krakowskiego¹. Od niego dopiero datuje się stała i pewna chronologia biskupów krakowskich ; co nam katalogi o jego poprzednikach podają, polega po części już na kombinacyi, po części na bardzo zamąconej tra-dycyi; widać że zapiski kościelne i nekrologi wśród rozruchów zaginęły, oraz że łączność między Aaronem a jego poprzednikami była przerwana, że gdy jego rządy nastąpiły, poprzedziły je lata, w których nie było ani biskupa ani kapituły. Po Aaronie, który umarł roku 1059, nastąpili Żula czyli Lambert (1061 — 1071), św. Stanisław (1072 — 1079) i Lambert (1083—1101), Za ostatniego przeniesiono r. 1088 ciało św. Stanisława z Skałki, gdzie, jak się zdaje, dotąd był kościół katedralny, do nowej katedry pod wezwaniem św. Wacława wybudowanej na zamku przez Władysława Hermana, który też liczbę kanoników podniósł do 20 i hojne im utrzymanie zapewnił.

Jeżeli katalogom biskupów wrocławskich wierzyć wolno, a nie ma powodu wątpić o ich wiarogodności, to Kazimierz ufundował na nowo roku 1051 wrocławskie biskupstwo, osadzając na niem biskupa Hieronyma. Z wszystkiego co wiemy, należy wnieść, że było prawie do szczętu zburzone; stolica biskupia nawet z większą częścią kraju znajdowała się wówczas jeszcze w ręku nieprzyjacielskim. Czy to więc dziwie może, że katalogi biskupów wrocławskich starszych biskupów od Hieronyma nie znają, że o fundacyi pierwotnej przez Bolesława I. dokonanej zupełnie zapomniały? Póki Wrocław był w ręku czeskim, rezydeneya nowego biskupa nie mogła byc w Wrocławiu i dla tego trądycya przechowana u Długosza, jakoby biskupi wrocławscy pierwotnie mieszkali w Smogorzewie i Byczynie, zawiera w sobie niewątpliwie ziarnko prawdy o tyle, że Hie-

¹ Ze Aaron nigdy nie był arcybiskupem, to wykazałem w Mon. Pol. hist, III, str. 323—327.

P. P. T. XXIV.