88
MALI BRACIA
skiego, spełnia się poniekąd przez dążenie do wejścia w modlitwę pośrednictwa Chrystusowego, przez wniknięcie w tajemnicę Zbawiciela Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego. Co więcej, niektóre placówki dają większe możliwości adoracji (Mali Bracia zewsząd mogą tam przybywać na dłuższy lub krótszy pobyt; to są placówki pustyni), podczas gdy inne są ściślej związane z miejscowością lub środowiskiem społecznym: są to placówki pracy i wzajemnej pomocy. W istocie wszystkie opierają się na tym samym fundamencie: na naśladowaniu życia Jezusa Zbawiciela w Nazarecie, na modlitwie eucharystycznej, ubóstwie, szacunku dla każdego człowieka. Te cechy odnajdziemy w faktach, rozróżniając w nich (dla celów praktycznych) dwa wymagania ściśle ze sobą związane: obecność przed ludźmi i obecność przed Bogiem.
By opisać to podwójne wymaganie, posłużmy się listami Małych Braci od Jezusa. Parę razy do roku, z każdej placówki, Brat odpowiedzialny za nią przesyła do Sekretariatu Generalnego, do Marsylii, wiadomości o powierzonej sobie placówce. Są to listy bardzo proste, poufne. Zebrane w diariusze, z dodanym do nich często listem ojca Voillaume, są rozsyłane do wszystkich placówek na całym świecie: w ten sposób Bracia utrzymują stały kontakt ze sobą. Czasem wyjątki z diariuszy są drukowane w biuletynie „Jesus Caritas”. Nie należy w nich szukać traktatów naukowych ani rozmyślań, tym mniej opracowań stylistycznych. Te krótkie świadectwa, drukowane tam po raz pierwszy, pozwalają lepiej od jakichkolwiek komentarzy zilustrować życie placówek. Wybraliśmy niektóre z tych opisów (zachowując anonimowość) i ułożyliśmy je według zagadnień, ale czasem zagadnienia zazębiają się, gdyż trudno je zbyt rygorystycznie odcinać. Zresztą tak się dzieje w rzeczywistości, w życiu, w którym obecność przed Bogiem stale łączy się z obecnością przed ludźmi.
„Posłannictwo Małych Braci od Jezusa, pisze ojciec Voillauine, jest przede wszystkim posłannictwem modlitwy, adoracji, orędownictwa'5. Podobnie jak są „stale dyżurujący w różnych instytucjach” tak muszą też być „stale dyżurujący w modlitwie”. Całe ich życie streszcza się w spojrzeniu zwróconym na Tego, którego o. de Foucauld nazywał swoim „Ukochanym Bratem i Panem — Jezusem”. A więc modlitwa bezpośrednia, modlitwa adoracyjna.
CENTRUM PLACÓWKI: KAPLICA. Na każdej placówce kaplica jest najważniejszym z dwóch lub trzech składających się na nią pomieszczeń. Oto kaplica w Beni-Abbes na pierwszej placówce założonej przez ojca de Foucauld.