3279958789

87

MALI BRACIA

wołaniem jest wpatrywanie się w Jezusa w nieustannej modlitwie, kochanie Go, i naśladowanie G o.

Jeżeli kierują się do biednych i żyją z nimi w jakimkolwiek kraju, robią to dlatego, że naśladują Jezusa. Ich reguła jest Osobą. Dzięki temu niejeden sposób bycia i niejedno zobowiązanie stanie się możliwe, będzie ono nieraz nieprzewidziane, jak nieprzewidzianym jest samo życie, ale dla nich punktem wyjścia i oparciem będą zawsze zasady tej duchowości. One będą decydować np. o założeniu nowej placówki; osiadają Bracia tam, gdzie Jezus jest najbardziej zapoznany, w środowiskach najbardziej zdechrystianizowanych, albo najmniej znających chrześcijaństwo. Może ich to zaprowadzić na „koniec świata” i skłonić do spełniania swojego posłannictwa najróżniejszymi sposobami i jak najmniej przewidzianymi. Zresztą tak się właśnie dzieje.

Mali Bracia i Małe Siostry naśladują z życia P. Jezusa przede wszystkim Jego lata spędzone w Nazarecie, tak jak to czynił ojciec de Foucauld. Dokonuje się to przez życie ubogie i pracowite. Mali Bracia pokazują ludziom, że prace bez rozgłosu doskonale się godzą z dążeniem do doskonałości. Wszystkim utrudzonym i cierpiącym wśród cywilizacji, coraz bardziej zmaterializowanej, wykazują, że można żyć w tych okolicznościach po chrześcijańsku, ubogo a radośnie. Placówki wzorują się na życiu w Nazarecie: jest to życie wspólnoty braterskiej, życie ukryte w ubóstwie i życie całkowicie skoncentrowane na obecności Jezusa (stąd uwielbienie Eucharystii).

PUSTYNIA I TŁUM. To, o czym powiedzieliśmy, stanowi oś wszystkiego. Ale nie trudno pojąć, że w życiu nazaretańskim przeważać będzie już to życie ciche, ukryte, już to życie wśród ludzi. Na krańcach tych dwóch możliwości znajdujemy z jednej strony pustynię, z drugiej tłum.

Życie Chrystusa przebiega trzema etapami, więcej lub mniej akcentowanymi: są nimi pustynia, życie w Nazarecie i życie publiczne. O. de Foucauld chociaż kładł wyraźny nacisk na naśladowanie życia w Nazarecie, odczuwał stale wezwanie pustyni, która odegrała ogromną rolę w jego życiu; lecz także bywał wzywany do różnych prac publicznych, apostolskich, na różne stanowiska. Pragnął poniekąd przeżywać te trzy etapy na raz. I to właśnie odnajdujemy w obecnym Braterstwie na obecnych placówkach: życie ubogiej rodziny wśród ludzi, z dwoma dążeniami: jednym ku pustvni (nie tylko do „usunięcia się od świata”), drugim ku ewangelizowaniu i apostolstwu (pod warunkiem używania wyłącznie ubogich środków). W łonie jednej i tej samej placówki nacisk może iść to w jednym to w drugim kierunku. A ujednolicenie życia, istotne znaczenie życia nazaretań-