5654709244

(. kra wczyk.hostil.pl

Więcej dokumentów na stronie:

- rezultaty badań muszą być tak przedstawione, aby ktoś inny mógł je powtórzyć i dojść do takich samych wyników.

Natomiast silną zasadę racjonalności wyraża następujące twierdzenie:

- stopień pewności wniosków wypowiedzianych na jakiś temat nie może przekraczać stopnia niezawodności metody, przy pomocy której wyprowadzono z prawdziwych przesłanek ów wniosek.

Poniżej przedstawiony zostanie przegląd najistotniejszych rozważań nad naturą oraz duszą (psyche) człowieka.

3.1. Początki myśli psychologicznej

Pierwszymi, którzy prowadzili szersze i uporządkowane rozważania nad psychiką człowieka, byli filozofowie. Oczywiście możliwe byłoby przedstawienie tutaj całego szeregu starożytnych filozofów oraz ich poglądów, jednak ich myśli rzadko dziś stanowią źródło refleksji nad współczesnym człowiekiem. Dwóch największych, do których odwołują się wszystkie współczesne nauki, to Platon i Arystoteles.

Platon (ok. 438-348 p.n.e.) był racjonalistą, uznawał więc, że prymat w poznaniu rzeczywistości odgrywa rozum, a nie informacja pochodząca ze zmysłów. Człowiek wg Platona posiada wrodzone idee, które służą mu do poznania rzeczywistości, np. kiedy spoglądamy na drzewo wiemy, że jest to drzewo, nie dlatego, że wcześniej zetknęliśmy się z drzewami, ale dlatego, że mamy w umyśle wrodzoną ideę drzewa, do której poznawany przez nas przedmiot przystaje w mniejszym lub większym stopniu. Platon dawał pierwszeństwo w dochodzeniu do prawdy metodzie dedukcyjnej (od ogółu do szczegółu). Możemy przypuszczać, że gdy np. podczas rozmowy chciał coś udowodnić, wówczas w argumentacji ścieżka jego argumentów była następująca: „Wiadomo ogólnie, że ..., a wiec z tego wynika, że... i ostatecznie w tym konkretnie przypadku musi być tak a tak". Jednym z ciekawszych pomysłów Platona było uznanie, że miejscem, w którym znajduje się umysł, jest mózg.

Arystoteles (ok. 384-322 p.n.e.) z kolei za siedlisko umysłu uznawał serce. Był uczniem Platona, jednak nie poszedł za ideami racjonalizmu. Uznaje się go za jednego z pierwszych empirystów. Empiryści twierdzą, że przedmioty istnieją realnie i w nich zawarta jest prawda o nich samych. Człowiek więc poznaje rzeczywistość przez jej doświadczanie, nie ma wrodzonych idei a tylko idee nabyte, wysnute z doświadczeń. Dlatego najważniejszym sposobem na zdobywanie wiedzy nie są teoretyczne rozważania, ale obserwacja. Główną metodą empirystów jest indukcja (od szczegółu