5654709249

Więcej dokumentów na stronie: www.krawczyk.hostil.pl dziedzinie. Jednak najsławniejszym skrajnym behawiorystą był B.F. Skinner, który prowadził szereg badań według ścisłych behawiorystycznych procedur nad zwierzętami. Odkrył on szereg prawidłowości dotyczących uczenia się nowych zachowań i ich trwałości. Przypuśćmy, że chcemy nauczyć mysz, aby naciskała dźwignię. Najpierw musimy wytworzyć w niej stan głodu, aby zmusić ją do poruszania się po klatce (stan głodu był również definiowany w sposób obserwowalny jako np. „pięć godzin bez pokarmu"). Gdy głodna mysz chodzi po klatce wystarczająco długo, przypadkowo naciska umieszczoną w jednej ze ścianek dźwignię, skutkiem czego otrzymuję kulkę pokarmu. Za pierwszym razem mysz jeszcze nie kojarzy (nie wytwarza się u niej asocjacja) naciśnięcia dźwigni z podaniem pokarmu. Ponieważ jednak działa prawo efektu, mysz zaczyna eksplorować intensywniej tę ścianę, na której jest dźwignia. Ponownie po przypadkowym naciśnięciu dźwigni pojawia się pokarm i ponownie mysz zawęża obszar swoich poszukiwań. Po kilu (w wypadku „słabiej kojarzących" myszy - kilkunastu) naciśnięciach dźwigni mysz orientuje się (behawiorysta nigdy by tak nie powiedział - nie obchodzi go czy mysz się orientuje, czy nie orientuje), że to naciśnięcie dźwigni prowadzi do otrzymania pokarmu. I zaczyna ją naciskać. Ale teraz naukowcy zaczynają nagradzać (wzmacniać) nie każde naciśnięcie dźwigni, ale tylko niektóre. Programują automat tak, aby podawał pokarm zgodnie z jedną z czterech procedur i obserwują tego skutki.

1. Procedura wzmacniania według stałych proporcji polega na tym, że mysz musi nacisnąć dźwignię określoną (zawsze taką samą) liczbę razy, aby dostać kulkę pożywienia. Ta procedura prowadzi do bardzo szybkiego tempa naciskania dźwigni.

2. Procedura wzmacniania według zmiennych proporcji polega na tym, że mysz jest nagradzana nieregularnie - czasami po dwóch naciśnięciach, a czasami po stu (podczas gdy poprzednio zawsze po np. dwudziestu pięciu). Ta procedura prowadzi do bardzo wysokiego tempa naciskania dźwigni przez bardzo długi czas.

3. Procedura wzmacniania według stałych odstępów czasowych polega na nagradzaniu myszy pokarmem nie w zależności od liczby naciśnięć, ale od czasu, jaki upłynął od poprzedniego podania (w tym wypadku jest on zawsze określony, np. co dziesięć minut). Ta procedura prowadzi do następującego zachowania: po każdym podaniu pokarmu częstość naciskania dźwigni spada, a przed każdym podaniem intensyfikuje się (zwierzęta w jakiś sposób wyczuwają, że zbliża się pora karmienia).

4. Procedura wzmacniania według zmiennych odstępów czasowych polega na nagradzaniu myszy pokarmem nieregularnie. Ta procedura owocuje niezbyt szybkim, ale jednostajnym rytmem naciskania dźwigni.