6931258756

Tekst pochodzi z książki T. Poskrobko, B. Poskrobko Zarządzanie środowiskiem w Polsce, i jest chroniony prawem autorskim oraz majątkowym.

Drugim pod względem ważności przedmiotem polityki ekologicznej są potrzeby społeczne. Wprowadza się ochronę pewnych obiektów, obszarów lub ekosystemów, ponieważ stanowią one dziedzictwo narodowe, miejsce kultu, rekreacji, badań naukowych i edukacji lub zaspokajają inne potrzeby.

Na trzecim miejscu znajdują się potrzeby gospodarcze. Ich zaspokojenie musi być regulowane tak, żeby nie ograniczać potrzeb biologicznych i społecznych, ale równocześnie nie doprowadzić do zahamowania rozwoju gospodarczego i ograniczenia wzrostu dobrobytu społecznego.

Hierarchizacja postrzegania potrzeb w polityce ekologicznej jest zgodna z ideą zrównoważonego rozwoju i wynika z faktu, że wiele zasobów walorów i usług środowiska przyrodniczego ma charakter dóbr publicznych, które są dostępne powszechnie i na ogół nie mają ceny. Skłania to ich użytkowników do nadmiernej eksploatacji, a tym samym do degradowania środowiska. Dlatego niezbędna jest interwencja państwa, która ma użytkowanie środowiska uczynić bardziej racjonalnym.

Polityka ekologiczna jest powiązana z polityką gospodarczą i społeczną, a zharmonizowanie tych polityk kształtuje polityka zrównoważonego rozwoju. Jest to polityka obejmująca wdrażanie zmian o charakterze cywilizacyjnym w sferze gospodarczej, społecznej i ekologicznej w kierunku zgodnym z ideą zrównoważonego rozwoju. Polityka ta w pierwszym rzędzie powinna zapewnić zaspokojenie potrzeb współczesnych i przyszłych pokoleń oraz zachowanie dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego bez uszczerbku dla postępu cywilizacyjnego i ekonomicznego społeczeństwa. Warto podkreślić, że zrównoważony rozwój stanowi konstytucyjną zasadę ustrojową Rzeczypospolitej Polskiej. Miejsce polityki zrównoważonego rozwoju i polityki ekologicznej w ogólnej polityce państwa i w ilustruje schemat 4.1.