6931258758

Tekst pochodzi z książki T. Poskrobko, B. Poskrobko Zarządzanie środowiskiem w Polsce, i jest chroniony prawem autorskim oraz majątkowym.

przyczyniają się do jego zanieczyszczenia. Między tymi zasadami mogą występować sprzeczności, stąd w praktyce bardzo trudno jest wypracować model sprawiedliwej polityki ekologicznej. Pojawia się więc pogląd, że politykę sprawiedliwą można utożsamiać z polityką społecznie akceptowalną.

Każda polityka ma określone cele, ustala zasady i narzędzia realizacji.

Cele polityki ekologicznej stanowią problem o charakterze teoretycznym i praktycznym. W literaturze zwraca się uwagę, że intencję każdej polityki można wyrazić tylko za pomocą wiązki celów, uzależnionych od siebie w sposób bezpośredni i pośredni. Wiązkę celów otwiera cel nadrzędny (schemat 4.2.). Określa on perspektywiczną wizję, którą zamierza urzeczywistnić polityka. Cel nadrzędny może być osiągany według różnych strategii. Cel główny wynika z wybranej strategii, określa drogę dojścia do celu nadrzędnego. Strategia ta zostaje „rozpisana” na cele szczegółowe, które obejmują cele podporządkowane pierwszego, drugiego i ewentualnie kolejnych poziomów o układzie hierarchicznym wobec celu głównego oraz cele pośrednie i uboczne powiązane z celem głównym w sposób pośredni. Schemat 4.2. Struktura celów polityki ekologicznej

CEL NADRZĘDNY

	„oj : |go.o„.<J Cel główny j.„„„„„„j
s	BifMW I
3	1 ** |° 1 Cele podporządkowane poziomu pierwszego
—	"^QJ ww?
	Cele podporządkowane poziomu drugiego

[~1~| [~2~| |... | - cele bezpośrednie [~x~j |~7] |... | - cele pośrednie Źródło: opracowanie własne.

Zasady polityki ekologicznej określają sposób jej kształtowania i wdrażania. Zależą one od wielu uwarunkowań, miedzy innymi od charakteru ogólnej polityki państwa, stanu środowiska przyrodniczego, poziomu rozwoju i kondycji gospodarki, nastrojów społecznych, zobowiązań międzynarodowych. Można wyróżnić trzy grupy takich zasad:

• określające charakter polityki ekologicznej (np. skuteczność, obiektywność, bezstronność itp.);