6931258761

Tekst pochodzi z książki T. Poskrobko, B. Poskrobko Zarządzanie środowiskiem w Polsce, i jest chroniony prawem autorskim oraz majątkowym.

obowiązywała przez ponad 40 lat. W Polsce stworzono jedną z pierwszych w świecie spójną koncepcję konserwatorskiej ochrony przyrody, obejmującej ochronę w formie parków narodowych, rezerwatów przyrody, pomników przyrody i gatunków chronionych. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych została ona uzupełniona o takie formy, jak: parki krajobrazowe, obszary chronionego krajobrazu, użytki ekologiczne, stanowiska dokumentacyjne i zespoły przyrodniczo-krajobrazowe.

Na przełomie XX i XXI wieku polityka ochrony przyrody została wzmocniona dzięki koncepcji zachowania różnorodności biologicznej, która obejmuje nie tylko dziko żyjące, ale także udomowione gatunki, odmiany i rasy. Dzięki temu w latach dziewięćdziesiątych opracowano mapę ostoi przyrody w Polsce, czyli miejsca występowania nie mniej niż 1% europejskiej populacji danego gatunku lub jedno ze 100 największych miejsc występowania gatunku lub siedlisk w Europie, albo jedno z pięciu najważniejszych stanowisk gatunku lub siedlisk w regionie. W latach 2004-2009 wyznaczono obszary specjalnej ochrony ptaków i specjalne obszary ochrony siedlisk w ramach Europejskiej Sieci Ekologicznej NATURA 2000. W 2003 roku Rząd RP przyjął dokument „Krajowa strategia ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej” (znowelizowany w 2007 roku). Celem nadrzędnym zaprogramowanych działań było zachowania bogactwa różnorodności biologicznej w skali lokalnej, krajowej i globalnej na wszystkich poziomach organizacji przyrody: genetycznym, gatunkowym, ekosystem owym i krajobrazowym.

Polityka gospodarki wodnej pojawiła się w okresie międzywojennym na bazie praktycznych działań w zakresie gospodarki wodnej podejmowanych jeszcze w poszczególnych zaborach. W Polsce Ludowej do końca lat siedemdziesiątych polityka wodna była jedną z polityk szczegółowych państwa. W latach osiemdziesiątych została włączona do polityki ochrony środowiska. W pierwszych latach bieżącego wieku następuje ponowne wyodrębnianie się polityki gospodarki wodnej. Powstał Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej jako samodzielna jednostka administracyjna nadzorowana przez ministra środowiska. Uniezależniono od regionalnej i lokalnej administracji Regionalne Zarządy Gospodarki Wodnej, które powoli stają się gospodarzami wód w zlewni.

Polityka ochrony środowiska stanowiła kolejny nurt współczesnej polityki ekologicznej państwa. Według J. Śleszyńskiego polityka ochrony środowiska, to forma zorganizowanego społecznie działania, które zmierza do osiągnięcia celów