8228808079

50 -locie Polskiej Radiolokacji

a) wiązka Z i A w pł. azymutu (f=1.09GHz) b) wiązka Z w pł. elewacji (f=1.09GHz)

Antcnna paltem (azunulh}

dB

Anlenna patiem

dB

Rys. 8.16. Wyniki pomiarów charakterystyk promieniowania anteny AFF-666

8.7. Radary drogowe i mikrofalowe systemy alarmowe

Centrum RADWAR S.A. uczestniczy aktywnie również w procesie rozwoju cywilnych urządzeń radiolokacyjnych - przede wszystkim w dziedzinie radarowych mierników prędkości, wykorzystujących zjawisko Dopplera i przeznaczonych dla służb ruchu drogowego policji. Już w kilka lat po wprowadzeniu do eksploatacji w Europie (połowa lat pięćdziesiątych) radarów do kontroli prędkości pojazdów, podjęto na Politechnice Warszawskiej prace nad opracowaniem polskiego radarowego miernika prędkości. Po wykonaniu modelu eksperymentalnego, urządzenie zostało wdrożone w roku 1963 do produkcji w WZR RA WAR.

Miernik ten, produkowany pod nazwą RD-1 i wykonany całkowicie w technice lampowej, wyposażony był w antenę paraboliczną o średnicy 40cm oraz wskaźnik wychyłowy odczytu prędkości pojazdu - z możliwością jego wyniesienia na odległość kilku metrów. Układ spustowy uruchamiał, po przekroczeniu wybranej prędkości progowej, aparat fotograficzny. Miernik stanowił ówcześnie nowatorskie urządzenie, co znalazło wyraz w przyznaniu nagrody w konkursie "Mistrz Techniki-Warszawa 1964". Kolejna wersja urządzenia, produkowana w latach 1970-73 pod nazwą RMP-100, zbudowana była na tranzystorach (jedynie generator mikrofalowy był elementem lampowym). Miernik ten pod względem użytkowym niewiele odbiegał od modelu poprzedniego. Składał się z bloku głównego połączonego na stałe z anteną i umieszczanego na statywie oraz wynośnego wskazówkowego miernika prędkości.

Wymienione wyżej radary były przystosowane tylko do pomiaru prędkości przy ustawieniu wiązki anteny wzdłuż jezdni. Szybki rozwój motoryzacji wymagał sprawnej kontroli prędkości pojazdów również dla większego natężenia ruchu - co nie było możliwe przy pomocy dotychczasowych urządzeń. Z tego głównie względu opracowano w WZR RAWAR, przy współpracy z Politechniką Warszawską, radarowy miernik prędkości nowej generacji wdrożony w roku 1973 do produkcji pod nazwą MIRADO-732.

Urządzenie zapewniało możliwość pracy przy ustawieniu wiązki antenowej wzdłuż jezdni (dla małego natężenia ruchu) lub pod kątem 20° (dla dużego natężenia ruchu). Jego konstrukcja oparta była wyłącznie na elementach półprzewodnikowych (tranzystory krzemowe i cyfrowe układy scalone serii TTL) - z generatorem mikrofalowym na diodzie Gunn’a włącznie. Blok anteny, instalowany do pracy na statywie i stanowiący wycinek para-boloidy, zawierał również głowicę mikrofalową oraz układy wstępnej obróbki sygnału dopplerowskiego. Blok wskaźnika, instalowany np. w wozie patrolowym, umożliwiał odczyt zmierzonej prędkości w postaci cyfrowej (cyfrowe lampy NIXIE). Miernik wyposażony był w licznik całkowitej ilości obserwowanych pojazdów oraz licznik pojazdów przekraczających ustawioną prędkość progową. Zmo-