8399010337

Ryć. 3. Łan z lmpatiens noli-tangere

Taki rozkład typów biologicznych jest zupełnie normalny dla naszego klimatu (przewaga hemikryptofitów). Znamienny jest znaczny udział geofitów.

2. Alnetum glutinosae typicum Meijer Drees 1936 Zespół olszyn przywiązany jest wyłącznie do wszelkich wilgotnych obniżeń terenowych, nieco podtopionych i okresowo zalewanych. Zajmuje on tylko nieznaczną część powierzchni rezerwatu (około 10°/o), przy czym najlepiej wykształcony jest w sekcji 27. Strefa kontaktowa z grondem jest dość ostra i wyróżnia się zarówno pod względem różnicy ukształtowania, jak i charakteru roślinności, co pozostaje niewątpliwie w związku ze stosunkami wilgotnościowymi. Roślinność zielna odznacza się strukturą wyraźnie mozaikową: na kępach korzeniowych i wykrotach występuje roślinność charakterystyczna dla olszyn, w dolinkach zaś, mniej lub więcej rozległych, pojawia się bujna roślinność szuwarowo-bagienna oraz łąkowa, ponieważ zespół leży w brzeżnych partiach rezerwatu i jest łatwo dostępny dla roślinności z otaczających łąk. W przeciwieństwie do zespołu Querceto-Carpinctum w skład runa wchodzą głównie rośliny pokaźniejszych rozmiarów.

Z uwagi na zupełnie odmienne stosunki świetlne, a zwłaszcza dość długi okres zalewu wiosennego (do około 60 cm) i zimniejszą glebę, masowy rozwój roślinności przypada tu na okres znacznie późniejszym (lipiec, sierpień). Spośród roślin nadających zespołowi charakterystyczne piętno wymienić należy: lmpatiens noli-tangere, który panuje prawie niepodzielnie na znacznych przestrzeniach, dorastając 1,5 m wysokości, Carex gracilis, tworzący również łany, lecz o mniejszym zasięgu, oraz Dryopteńs