Karami s¹:

1) grzywna,

2) ograniczenie wolnoœci,

3) pozbawienie wolnoœci,

4) 25 lat pozbawienia wolnoœci,

5) do¿ywotnie pozbawienie wolnoœci.

1. Grzywnê wymierza siê w stawkach dziennych, okreœlaj¹c liczbê stawek oraz

wysokoœæ jednej stawki; je¿eli ustawa nie stanowi inaczej, najni¿sza liczba

stawek wynosi 10, zaœ najwy¿sza 360.

2. S¹d mo¿e wymierzyæ grzywnê tak¿e obok kary pozbawienia wolnoœci wymienionej

w art. 32 pkt 3, je¿eli sprawca dopuœci³ siê czynu w celu osi¹gniêcia korzyœci

maj¹tkowej lub gdy korzyœæ maj¹tkow¹ osi¹gn¹³.

3. Ustalaj¹c stawkê dzienn¹, s¹d bierze pod uwagê dochody sprawcy, jego warunki

osobiste, rodzinne, stosunki maj¹tkowe i mo¿liwoœci zarobkowe; stawka

dzienna nie mo¿e byæ ni¿sza od 10 z³otych, ani te¿ przekraczaæ 2 000 z³otych.

Œrodkami karnymi s¹:

1) pozbawienie praw publicznych,

2) zakaz zajmowania okreœlonego stanowiska, wykonywania okreœlonego zawodu

lub prowadzenia okreœlonej dzia³alnoœci gospodarczej,

2a) zakaz prowadzenia dzia³alnoœci zwi¹zanej z wychowaniem, leczeniem, edukacj¹

ma³oletnich lub z opiek¹ nad nimi,

2b) obowi¹zek powstrzymania siê od przebywania w okreœlonych œrodowiskach

lub miejscach, zakaz kontaktowania siê z okreœlonymi osobami lub zakaz

opuszczania okreœlonego miejsca pobytu bez zgody s¹du,

3) zakaz prowadzenia pojazdów,

4) przepadek,

5) obowi¹zek naprawienia szkody,

6) nawi¹zka,

7) œwiadczenie pieniê¿ne,

podanie wyroku do publicznej wiadomoœci.

Pomoc postpenitencjarna

Udzielanie pomocy skazanym uregulowane jest w rozdziale VII Kodeksu karnego wykonawczego „Uczestnictwo spo³eczeñstwa w wykonywaniu orzeczeñ oraz pomoc w spo³ecznej readaptacji skazanych”. Dla pomocy postpenitencjarnej najistotniejsze znaczenie ma art. 43 Kkw, na podstawie którego zosta³ utworzony fundusz pomocy postpenitencjarnej.

Przychodami funduszu s¹ przede wszystkim potr¹cenia w wysokoœci 20% wynagrodzenia przys³uguj¹cego za pracê skazanych, a tak¿e z wykonania kar dyscyplinarnych, spadków, zapisów, darowizn, dotacji, zbiórek i innych Ÿróde³.

Œrodki funduszu przeznacza siê przede wszystkim na pomoc osobom opuszczaj¹cym zak³ady karne - pokrycie kosztów zakwaterowania, finansowanie poradnictwa i kursów, pomoc rzeczow¹ itp.

Pomoc z funduszu mo¿e byæ udzielana do czasu otrzymania jakichkolwiek œwiadczeñ z organów pomocy spo³ecznej nie d³u¿ej jednak ni¿ do 3 miesiêcy, a w szczególnie uzasadnionych wypadkach do 6 miesiêcy od dnia osadzenia lub zwolnienia. Pomocy z funduszu nie udziela siê osobom korzystajacym ze œwiadczeñ z innych Ÿróde³.

W szczególnie uzasadnionych wypadkach z funduszu pomocy postpenitencjarnej mog¹ tak¿e korzystaæ osoby pokrzywdzone przestêpstwem oraz ich rodziny. Oni tak¿e sk³adaj¹ wniosek do zawodowego kuratora s¹dowego w³aœciwego wed³ug miejsca zamieszkania.

Du¿¹ rolê w pomocy skazanym oraz ich spo³ecznej readaptacji odgrywaj¹ organizacje pozarz¹dowe. One tak¿e mog¹ korzystaæ ze œrodków finansowych funduszu pomocy postpenitencjarnej. W tym celu powinny z³o¿yæ wniosek do Ministra Sprawiedliwoœci, który po zapoznaniu siê z projektem programu podejmuje decyzjê o przyznaniu lub odmowie przyznania stosownych œrodków pieniê¿nych.

Przepisy (art. 164 kkw) daj¹ skazanemu mo¿liwoœæ wyznaczenia okresu przygotowania do zwolnienia oraz opracowanie tzw. programu zwolnieniowego. Czas taki mo¿e byæ wyznaczony w okresie do 6 miesiêcy przed koñcem kary lub przewidywanym warunkowym zwolnieniem. W czasie tym mo¿e byæ tak¿e wyznaczony kurator (lub organizacja pozarz¹dowa), który w porozumieniu ze skazanym okreœla trudnoœci, jakie mo¿e on spotkaæ w ¿yciu na wolnoœci oraz sposób ich przezwyciê¿enia. Kurator zapoznaje siê z sytuacj¹ ¿yciow¹ skazanego i uzyskuje informacjê, czy ma gdzie siê podziaæ po opuszczeniu zak³adu karnego, czy przyjmie go rodzina, czy ma zapewnion¹ pracê itp. W praktyce w programie zostaje okreœlone, jak¹ pomoc osoba przygotowuj¹ca siê do zwolnienia otrzyma w chwili zwalniania od dyrektora jednostki penitencjarnej, jak¹ od kuratora s¹dowego, a je¿eli istnieje taka potrzeba - od odpowiedniej organizacji pozarz¹dowej. Dzia³alnoœæ organizacji pozarz¹dowych na tym polu jest bardzo potrzebna. Prowadz¹ one przede wszystkim noclegownie, hostele, schroniska, w których osoby zwalniane z zak³adów karnych lub aresztów œledczych otrzymuj¹ nie tylko zakwaterowanie i wy¿ywienie, ale tak¿e zorganizowane poradnictwo, ró¿nego rodzaju terapie oraz pomoc w za³atwianiu spraw zwi¹zanych z ¿yciem codziennym oraz usamodzielnieniem.

POMOC POSTEPNITECJARNA :

Akty prawne reguluj¹ce pomoc postpenitencjarn¹ w roku 2012

1. Ustawa z dnia 06 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy

2. Rozporz¹dzenia Ministra Sprawiedliwoœci z dnia 03 stycznia 2012 roku w sprawie Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy

3. Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. o kuratorach s¹dowych

4. Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo³ecznej

5. Ustawa z dn. 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy

6. Rozporz¹dzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dn. 26 listopada 2004 r., w sprawie rejestracji bezrobotnych i poszukuj¹cych pracy,

Z dniem 1. lipca 2011 r. zaczê³o obowi¹zywaæ nowe brzmienie art. 43 Kodeksu karnego wykonawczego, który obok dotychczas istniej¹cego Funduszu Pomocy Postpenitencjarnej stworzy³ Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym. Zmiana o tyle istotna, i¿ w trybie obowi¹zuj¹cych przepisów do dnia 30.06.2011 r., kuratorzy zawodowi w wyj¹tkowym sytuacjach udzielali pomocy w ramach dotychczas istniej¹cego Funduszu równie¿ osobom pokrzywdzonym przestêpstwem i ich rodzinom. W wyniku poczynionych zmian w art. 43 Kodeksu karnego wykonawczego, kurator zawodowy posiada legitymacjê do udzielania pomocy tylko osobom zwolnionym z zak³adów karnych i aresztów œledczych oraz cz³onkom ich rodzin lub cz³onkom rodzin osób pozbawionych wolnoœci. Osobom pokrzywdzonym przestêpstwem i ich rodzinom w ramach stworzonego Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym, pomocy udzielaj¹ stowarzyszenia, fundacje, organizacje i instytucje, z którymi zosta³a zawarta umowa na udzielanie takiej pomocy.

pomoc spo³eczna

Pomoc spo³eczna wspiera osoby i rodziny w wysi³kach zmierzaj¹cych do zaspokojenia niezbêdnych potrzeb i umo¿liwia im ¿ycie w warunkach odpowiadaj¹cych godnoœci cz³owieka. Zadaniem pomocy spo³ecznej jest zapobieganie sytuacjom, o których mowa powy¿ej, przez podejmowanie dzia³añ zmierzaj¹cych do ¿yciowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz ich integracji ze œrodowiskiem. Pomoc spo³eczna obejmuje wsparciem osobê/ rodzinê dopóki cel pracy z ni¹ nie zostanie osi¹gniêty, pod warunkiem aktywnej wspó³pracy objêtych pomoc¹. Zadaniem pomocy spo³ecznej jest zapobieganie sytuacjom, o których mowa powy¿ej, przez podejmowanie dzia³añ zmierzaj¹cych do ¿yciowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz ich integracji ze œrodowiskiem. Pomoc spo³eczna obejmuje wsparciem osobê/ rodzinê dopóki cel pracy z ni¹ nie zostanie osi¹gniêty, pod warunkiem aktywnej wspó³pracy objêtych pomoc¹.

Artyku³ 2 - Prawo do ¿ycia

1 Prawo ka¿dego cz³owieka do ¿ycia jest chronione przez ustawê. Nikt nie

mo¿e byæ umyœlnie pozbawiony ¿ycia, wyj¹wszy przypadki wykonania

wyroku s¹dowego skazuj¹cego za przestêpstwo, za które ustawa

przewiduje tak¹ karê.

2 Pozbawienie ¿ycia nie bêdzie uznane za sprzeczne z tym Artyku³em,

je¿eli nast¹pi w wyniku bezwzglêdnego koniecznego u¿ycia si³y:

a w obronie jakiejkolwiek osoby przed bezprawn¹ przemoc¹;

b w celu wykonania zgodnego z prawem zatrzymania lub

uniemo¿liwienia ucieczki osobie pozbawionej wolnoœci zgodnie z

prawem;

c w dzia³aniach podjêtych zgodnie z prawem w celu st³umienia

zamieszek lub powstania.

Artyku³ 3 - Zakaz tortur

Nikt nie mo¿e byæ poddany torturom ani nieludzkiemu lub poni¿aj¹cemu

traktowaniu albo karaniu.

Artyku³ 4 - Zakaz niewolnictwa i pracy przymusowej

1 Nikt nie mo¿e byæ trzymany w niewoli lub w poddañstwie.

2 Nikt nie mo¿e byæ zmuszony do œwiadczenia pracy przymusowej lub

obowi¹zkowej.

3 W rozumieniu tego Artyku³u pojêcie "Pracy przymusowej lub

obowi¹zkowej" nie obejmuje:

a ¿adnej pracy, jakiej wymaga siê zwykle w ramach wykonywania kary

pozbawienia wolnoœci orzeczonej zgodnie z postanowieniami

Artyku³u 5 niniejszej Konwencji lub w okresie warunkowego

zwolnienia;

b ¿adnej s³u¿by o charakterze wojskowym, b¹dŸ s³u¿by wymaganej

zamiast obowi¹zkowej s³u¿by wojskowej w tych krajach, które uznaj¹

odmowê s³u¿by wojskowej ze wzglêdu na przekonania;

c ¿adnych œwiadczeñ wymaganych w stanach nadzwyczajnych lub

klêsk zagra¿aj¹cych ¿yciu lub dobru spo³eczeñstwa;

d ¿adnej pracy ani œwiadczeñ stanowi¹cych czêœæ zwyk³ych

obowi¹zków obywatelskich.

Artyku³ 5 - Prawo do wolnoœci i bezpieczeñstwa osobistego

1 Ka¿dy ma prawo do wolnoœci i bezpieczeñstwa osobistego. Nikt nie

mo¿e byæ pozbawiony wolnoœci, z wyj¹tkiem nastêpuj¹cych przypadków

i w trybie ustalonym przez prawo:

a zgodnie z prawem pozbawienia wolnoœci w wyniku skazania przez

w³aœciwy s¹d;

b zgodnego z prawem zatrzymania lub aresztowania w przypadku

niepodporz¹dkowania siê wydanemu zgodnie z prawem orzeczeniu

s¹du lub w celu zapewnienia wykonania okreœlonego w ustawie

obowi¹zku;

c zgodnego z prawem zatrzymania lub aresztowania w celu

postawienia przed w³aœciwym organem, je¿eli istnieje uzasadnione

podejrzenie pope³nienia czynu zagro¿onego kar¹ lub jeœli jest to

konieczne w celu zapobie¿enia pope³nienia takiego czynu lub

uniemo¿liwienia ucieczki po jego dokonaniu;

d pozbawienia nieletniego wolnoœci na podstawie zgodnego z prawem

orzeczenia w celu ustanowienia nadzoru wychowawczego lub

zgodnego z prawem pozbawienia nieletniego wolnoœci w celu

postawienia go przed w³aœciwym organem;

e zgodnego z prawem pozbawienia wolnoœci osoby w celu

zapobie¿enia szerzeniu przez ni¹ choroby zakaŸnej, osoby

umys³owo chorej, alkoholika, narkomana lub w³óczêgi;

f zgodnego z prawem zatrzymania lub aresztowania osoby w celu

zapobie¿enia jej nielegalnemu wkroczeniu na terytorium pañstwa lub

osoby, przeciwko której toczy siê postêpowanie o wydalenie lub

ekstradycjê.

2 Ka¿dy, kto zosta³ zatrzymany, powinien zostaæ niezw³ocznie i w

zrozumia³ym dla niego jêzyku poinformowany o przyczynach

zatrzymania i o stawianych mu zarzutach.

3 Ka¿dy zatrzymany lub aresztowany zgodnie z postanowieniami ustêpu 1

lit c) niniejszego Artyku³u powinien zostaæ niezw³ocznie postawiony

przed sêdzi¹ lub innym urzêdnikiem uprawnionym przez ustawê do

wykonywania w³adzy s¹dowej i ma prawo byæ s¹dzony w rozs¹dnym

terminie albo zwolniony na czas postêpowania. Zwolnienie mo¿e zostaæ

uzale¿nione od udzielenia gwarancji zapewniaj¹cych stawienie siê na

rozprawê.

4 Ka¿dy, kto zosta³ pozbawiony wolnoœci przez zatrzymanie lub

aresztowanie, ma prawo odwo³ania siê do s¹du w celu ustalenia

bezzw³ocznie przez s¹d legalnoœci pozbawienia wolnoœci i zarz¹dzenia

zwolnienia, je¿eli pozbawienie wolnoœci jest niezgodne z prawem.

5 Ka¿dy, kto zosta³ pokrzywdzony przez niezgodne z treœci¹ tego Artyku³u

zatrzymanie lub aresztowanie, ma prawo do odszkodowania.

Artyku³ 6 - Prawo do rzetelnego procesu s¹dowego

1 Ka¿dy ma prawo do sprawiedliwego i publicznego rozpatrzenia jego

sprawy w rozs¹dnym terminie przez niezawis³y i bezstronny s¹d

ustanowiony ustaw¹ przy rozstrzyganiu o jego prawach i obowi¹zkach o

charakterze cywilnym albo o zasadnoœci ka¿dego oskar¿enia w

wytoczonej przeciwko niemu sprawie karnej. Postêpowanie przed

s¹dem jest jawne, jednak prasa i publicznoœæ mog¹ byæ wy³¹czone z

ca³oœci lub czêœci rozprawy s¹dowej ze wzglêdów obyczajowych, z

uwagi na porz¹dek publiczny lub bezpieczeñstwo pañstwowe w

spo³eczeñstwie demokratycznym, gdy wymaga tego dobro ma³oletnich

lub gdy s³u¿y to ochronie ¿ycia prywatnego stron albo te¿ w

okolicznoœciach szczególnych, w granicach uznanych przez s¹d za

bezwzglêdnie konieczne, kiedy jawnoœæ mog³aby przynieœæ szkodê

interesom wymiaru sprawiedliwoœci.

2 Ka¿dego oskar¿onego o pope³nienie czynu zagro¿onego kar¹ uwa¿a siê

za niewinnego do czasu udowodnienia mu winy zgodnie z ustaw¹.

3 Ka¿dy oskar¿ony o pope³nienie czynu zagro¿onego kar¹ ma co najmniej

prawo do:

a niezw³ocznego otrzymania szczegó³owej informacji w jêzyku dla

niego zrozumia³ym o istocie i przyczynie skierowanego przeciwko

niemu oskar¿eniu;

b posiadania odpowiedniego czasu i mo¿liwoœci do przygotowania

obrony;

c bronienia siê osobiœcie lub przez ustanowionego przez siebie

obroñcê, a jeœli nie ma wystarczaj¹cych œrodków na pokrycie

kosztów obrony, do bezp³atnego korzystania z pomocy obroñcy

wyznaczonego z urzêdu, gdy wymaga tego dobro wymiaru

sprawiedliwoœci;

d przes³uchania lub spowodowania przes³uchania œwiadków

oskar¿enia oraz ¿¹dania obecnoœci i przes³uchania œwiadków obrony

na takich samych warunkach jak œwiadków oskar¿enia;

e korzystania z bezp³atnej pomocy t³umacza, je¿eli nie rozumie lub nie

mówi jêzykiem u¿ywanym w s¹dzie.

Artyku³ 7 - Zakaz karania bez podstawy prawnej

1 Nikt nie mo¿e byæ uznany za winnego pope³nienia czynu polegaj¹cego

na dzia³aniu lub zaniechaniu dzia³ania, którego wed³ug prawa

wewnêtrznego lub miêdzynarodowego nie stanowi³ czynu zagro¿onego

kar¹ w czasie jego pope³nienia. Nie bêdzie równie¿ wymierzona kara

surowsza od tej, któr¹ mo¿na by³o wymierzyæ w czasie, gdy czyn

zagro¿ony kar¹ zosta³ pope³niony.

2 Niniejszy Artyku³ nie stanowi przeszkody w s¹dzeniu i karaniu osoby

winnej dzia³ania lub zaniechania, które w czasie pope³nienia stanowi³y

czyn zagro¿ony kar¹ wed³ug ogólnych zasad uznanych przez narody

cywilizowane.

Artyku³ 8 - Prawo do poszanowania ¿ycia prywatnego i rodzinnego

1 Ka¿dy ma prawo do poszanowania swojego ¿ycia prywatnego i

rodzinnego, swojego mieszkania i swojej korespondencji.

2 Niedopuszczalna jest ingerencja w³adzy publicznej w korzystanie z tego

prawa z wyj¹tkiem przypadków przewidzianych przez ustawê i

koniecznych w demokratycznym spo³eczeñstwie z uwagi na

bezpieczeñstwo pañstwowe, bezpieczeñstwo publiczne lub dobrobyt

gospodarczy kraju, ochronê porz¹dku i zapobieganie przestêpstwom,

ochronê zdrowia i moralnoœci lub ochronê praw i wolnoœci osób.

Artyku³ 9 - Wolnoœæ myœli, sumienia i wyznania

1 Ka¿dy ma prawo do wolnoœci myœli, sumienia i wyznania; prawo to

obejmuje wolnoœæ zmiany wyznania lub przekonañ oraz wolnoœæ

uzewnêtrzniania indywidualnie lub wspólnie z innymi, publicznie lub

prywatnie, swego wyznania lub przekonañ przez uprawianie kultu,

nauczanie, praktykowanie i czynnoœci rytualne.

2 Wolnoœæ uzewnêtrzniania wyznania lub przekonañ mo¿e podlegaæ

jedynie takim ograniczeniom, które s¹ przewidziane przez ustawê i

konieczne w spo³eczeñstwie demokratycznym z uwagi na interesy

bezpieczeñstwa publicznego, ochronê porz¹dku publicznego, zdrowia i

moralnoœci lub ochronê praw i wolnoœci innych osób.

Artyku³ 10 - Wolnoœæ wyra¿ania opinii

1 Ka¿dy ma prawo do wolnoœci wyra¿ania opinii. Prawo to obejmuje

wolnoœæ posiadania pogl¹dów oraz otrzymywania i przekazywania

informacji i idei bez ingerencji w³adz publicznych i bez wzglêdu na

granice pañstwowe. Niniejszy przepis nie wyklucza prawa Pañstw do

poddania procedurze zezwoleñ przedsiêbiorstw radiowych,

telewizyjnych lub kinematograficznych.

2 Korzystanie z tych wolnoœci poci¹gaj¹cych za sob¹ obowi¹zki i

odpowiedzialnoœæ mo¿e podlegaæ takim wymogom formalnym,

warunkom, ograniczeniom i sankcjom, jakie s¹ przewidziane przez

ustawê i niezbêdne w spo³eczeñstwie demokratycznym w interesie

bezpieczeñstwa pañstwowego, integralnoœci terytorialnej lub

bezpieczeñstwa publicznego ze wzglêdu na koniecznoœæ zapobie¿enia

zak³óceniu porz¹dku lub przestêpstwu, z uwagi na ochronê zdrowia i

moralnoœci, ochronê dobrego imienia i praw innych osób oraz ze

wzglêdu na zapobie¿enie ujawnieniu informacji poufnych lub na

zagwarantowanie powagi i bezstronnoœci w³adzy s¹dowej.

Artyku³ 11 - Wolnoœæ zgromadzeñ i stowarzyszania siê

1 Ka¿dy ma prawo do swobodnego, pokojowego zgromadzenia siê oraz

do swobodnego stowarzyszania siê, w³¹cznie z prawem tworzenia

zwi¹zków zawodowych i przystêpowania do nich dla ochrony swoich

interesów.

2 Wykonywanie tych praw nie mo¿e podlegaæ innym ograniczeniom ni¿ te,

które okreœla ustawa i które s¹ konieczne w spo³eczeñstwie

demokratycznym z uwagi na interesy bezpieczeñstwa pañstwowego lub

publicznego, odmowê porz¹dku i zapobieganie przestêpstwu, ochronê

zdrowia i moralnoœci lub ochronê praw i wolnoœci innych osób. Niniejszy

przepis nie stanowi przeszkody w nak³adaniu zgodnych z prawem

ograniczeñ korzystania z tych praw przez cz³onków si³ zbrojnych, policji

lub administracji pañstwowej.

Kurator dla doros³ych realizuje czynnoœci zwi¹zane z przygotowaniem skazanego do ¿ycia po zwolnieniu z zak³adu karnego niezw³ocznie po otrzymaniu decyzji komisji penitencjarnej lub orzeczenia s¹du penitencjarnego. W tym celu sporz¹dza, we wspó³dzia³aniu ze skazanym, program wolnoœciowy. Program ten opiera siê na analizie akt penitencjarnych i akt sprawy karnej oraz rozpoznaniu sytuacji rodzinnej i œrodowiskowej skazanego. Nastêpnie kurator, czêsto poprzez kontakt osobisty, przygotowuje œrodowisko rodzinne powrotu skazanego. W tym celu wspó³organizuje pomoc postpenitencjarn¹ poprzez rozpoznanie potrzeb skazanego i jego rodziny oraz kszta³towanie umiejêtnoœci zwalnianego do samodzielnego rozwi¹zywania trudnoœci ¿yciowych. Czynnoœci prowadzone przez kuratora opieraj¹ siê wówczas na wspó³dzia³aniu ze skazanym i s³u¿b¹ penitencjarn¹ zak³adów karnych, organami administracji rz¹dowej i samorz¹du terytorialnego oraz innymi podmiotami, których celem dzia³ania jest pomoc w spo³ecznej readaptacji skazanych. Kurator zawodowy dla doros³ych uczestniczy ponadto w posiedzeniach s¹du penitencjarnego, dotycz¹cych spraw osób znajduj¹cych siê pod dozorem i prowadzi na bie¿¹co dokumentacjê pracy ze skazanym. Przygotowanie skazanego do ¿ycia po zwolnieniu, szczególnie warunkowym, nie jest przeznaczone do sprawdzania zachowania skazanego w zak³adzie karnym, ale do za³atwienia spraw

sprzyjaj¹cych adaptacji spo³ecznej skazanego. Jeœli skazany ma odpowiednie warunki przysz³ej adaptacji (mieszkanie, œrodowisko, rodzina, praca itd.), d³ugi program wolnoœciowy i wyznaczenie okresu przygotowawczego jest zbêdne, a sprowadza siê do decyzji co do terminu zwolnienia z odbywania kary.

Program wolnoœciowy spe³nia bardzo wa¿na rolê dla dalszej resocjalizacji osoby zwalnianej. Obejmuje on tak istotne dzia³ania jak: doradztwo pedagogiczne w sprawach rodzinnych i socjalno - bytowych, bie¿¹c¹ pomoc w rozwi¹zywaniu problemów osobistych wiêŸniów, analizowanie przewidywanych trudnoœci adaptacyjnych i pomoc prawn¹. W celu jego realizacji konieczna jest sta³a wspó³praca kuratorów s¹dowych z jednostkami penitencjarnymi. Przybra³a ona formê zinstytucjonalizowan¹ w postaci powo³ania tzw. kuratorów penitencjarnych. Przejmuj¹ oni wiêŸniów skierowanych np. do warunkowego przedterminowego zwolnienia ju¿ na terenie zak³adu karnego wprost spod opieki wychowawców. Mog¹ rozpocz¹æ pracê œrodowiskow¹ i adaptacyjn¹ ze skazanym .Kuratorem penitencjarnym jest s¹dowy kurator zawodowy delegowany przez Prezesa S¹du Okrêgowego do pracy z wiêŸniami wymagaj¹cymi spo³ecznej readaptacji przed zwolnieniem z jednostki penitencjarnej w której kurator ten pe³ni swe obowi¹zki. jeszcze na terenie jednostki. Ju¿ wtedy mog¹ pomóc mu w za³atwieniu problemów czekaj¹cych go na wolnoœci. Je¿eli skazany pochodzi z terenu innego s¹du rejonowego, kuratorzy penitencjarni kontaktuj¹ siê z tamtejsz¹ s³u¿b¹ kuratorsk¹ i przekazuj¹ niezbêdne informacjê oraz zalecenia co do dalszej pracy ze zwolnionym. Wa¿na rola kuratora penitencjarnego zawiera siê w pe³nieniu przez niego funkcji mediatora w razie nieporozumieñ miêdzy skazanymi a cz³onkami ich rodzin, w nawi¹zaniu zerwanych wiêzi ma³¿eñskich i rodzicielskich. Kuratorzy penitencjarni maj¹ mo¿liwoœæ sta³ego, codziennego kontaktowania siê ze skazanymi i wychowawcami w sprawach m.in. trudnej sytuacji rodzinnej skazanych, przepustek, przerw w karze i warunkowych przedterminowych zwolnieñ.

---