str. 13

Rozdział drugi

Nie w nastroju żeby stać w kolejce do łazienki i potrzebując kilku minut dla

siebie zanim ruszy do szatni, Blayne zeszła o kilka pięter do jednego z

głównych poziomów treningowych: do cudownej i rzadko używanej łazienki

w pobliżu szatni, których używały drużyny derby. Blayne była szczęśliwa, bo

Carnivores wygrali przeciw innej drużynie wysokiego poziomu. W końcu

zbliżali się do wyrobienia sobie renomy i finałów pierwszy raz od lat i była

zachwycona wszystkimi chłopakami.

Nawet jeśli chodzi o Bo Novikova. Mężczyznę, który nie wyglądał na zbyt

szczęśliwego, że wygrali czy cokolwiek. Czy on w ogóle wiedział jak się

uśmiechać? Był do tego fizycznie zdolny? To on zdobył zwycięskiego gola,

jednak miał ten sam wyraz twarzy po wygranej jak gdy bramkarz z drugiej

linii Carnivores przepuścił krążek.

I rany, współczuła temu dzieciakowi. Wyglądał jakby był gotowy zsikać się

w spodnie, gdy Novikov podjechał do niego na łyżwach, patrząc groźnie na

biednego szakala jakby był chwilę od odgryzienia dzieciakowi twarzy i

pożarcia jego młodych.

I, jak słyszała o jego zachowaniu na lodzie, Novikov pojechał dzieciaka

takim werbalnym atakiem, który nawet sierżanci w Marines uznaliby za

szorstki. Nic dziwnego, że drużyny w których był go nienawidziły.

Współczułaby Novikovowi, gdyby nie była przekonana, że jest seryjnym

mordercą. Albo co najmniej jest ekstremalnie niegrzeczny. A tego

nienawidziła. To było coś, co generalnie ją wkurzało. Nie bez powodu ojciec

nazywał ją Panią Czarnej Etykiety Zachodniego Wybrzeża.

Myjąc ręce w umywalce, Blayne zastanawiała się co w niej było takiego, że

przyciągała socjopatów. Czarujących typów, którzy w końcu udowadniali, że

zabiliby własne matki dla ich ubezpieczenia lub najlepszych przyjaciół, gdyby

uznali, że ich to rozbawi. Doszło to do punktu, gdy przestała przyprowadzać

mężczyzn do domu, żeby przedstawić ich ojcu, ponieważ zaczynał rozmowę

od: „I co za zaburzenie osobowości masz za które ewentualnie będę musiał cie

str. 14

zabić?” To często prowadziło do jednej z ich kłótni, zajmującej ich póki Blayne

nie zorientowała się że koleś wyszedł i więcej się nie pokazał.

Oczywiście, wszyscy ci kolesie byli… jakie słowo było by właściwie poza

czarujący? Słodcy? Kochający? Tak. Wszyscy tacy byli. Pozornie. Gdy

przejrzała powierzchniową warstwę rzadko znajdywała coś więcej.

Jakkolwiek Novikov zdawał się nie być niczym więcej niż ogromną masą

morderczej hybrydy.

Poza jego grzywą i widoczną potrzebą wygrywania bez względu na koszta,

nie miał naturalnego lwiego uroku, który posiadali bracia Gwen, Mitch

O’Neill Shaw i Brandon Shaw. Nie miał też słodkiego usposobienia i uroczej

dziwaczności, które mieli Lock MacRyrie j jego tata, Brody MacRyrie.

Jak u wszystkich hybryd, DNA Novikova pożyczyło cechy od obojga jego

rodziców i tworzyło coś skrajnie różnego.

Cóż, mniejsza z tym. To nie jej problem, ani jej sprawa. Novikov nic dla niej

nie znaczył, a teraz pójdzie do szatni drużyny i pogratuluje wszystkim

przyjaciołom i zignoruje gapiąc ą się hybrydę. Pewnie i tak miał własne

mrowie kobiet, więc Blayne nie pozwoli sobie na poczucie winy za bycie

niemiłą.

Osuszyła ręce papierowym ręcznikiem i ruszyła do drzwi.

Otwierając je, wyszła na korytarz i zobaczyła Bo Novikova i jego wieczne

skrzywienie opierających się o ścianę naprzeciw łazienki, obróciła się i wróciła

do środka, zamykając za sobą zamek w drzwiach.

Nastąpiła długa cisza po drugiej stronie, a potem:

- W końcu będziesz musiała stamtąd wyjść.

Dobry Boże, powiedział to jakby stwierdzał fakt! Mogła sobie wyobrazić jak

tym samym tonem mówi: „Wiesz, że w końcu będę musiał ci wyciąć

wątrobę.”

- Nie, nie muszę – powiedziała przez drzwi. – Przeprowadziłam badanie.

Człowiek może przetrwać na samej wodzie przez dobre sześćdziesiąt dni. No i

mam toaletę. W teorii, mam wszystko czego potrzebuję.

- Blayne.

Sapnęła, uciszając go.

- Skąd wiesz jak mam na imię? Ile czasu już na mnie polujesz? Cóż, możesz

wziąć swoją piwnicę śmierci i ciała wszystkich kobiet które zabiłeś przez lata i

str. 15

iść do diabła. Bo ten cel, który pewnie nazywasz „to” w swojej głowie, żeby

uważać mnie za zaledwie obiekt, nie podda się bez walki!

Dumna ze swojej mowy, Blayne czekała aż Novikov odejdzie. Zamiast tego

usłyszała lekkie westchnienie, potem ciszę, ale nie kroki. Gdzie są te cholerne

odchodzące kroki?

Blayne czekała odrobinę dłużej, a nie mając absolutnie żadnej cierpliwości o

jakiej można by mówić, powoli podkradła się do drzwi. Była od nich tylko

kilka cali, gdy drzwi zostały wyrwane z zawiasów i odłożone na bok przez

bydlę, które to zrobiło.

Blayne wrzasnęła i potknęła się do tyłu gdy Novikov wszedł do łazienki.

Patrząc na nią w dół, powiedział:

- Teraz możemy porozmawiać.

◊ ◊ ◊

Znów patrzyła na niego w ten sposób. Tak jak patrzyła na niego gdy

pierwszy raz się spotkali i gdy patrzył na nią przez zakrwawione szkło. Jej

brązowe oczy rozszerzone, usta odrobinę otwarte.

Jeden dobry warkot i był całkiem pewny, że albo desperacko pobiegnie

wokół niego albo rzuci mu się do gardła. Oczywiście, jeśli myślała, że ma

„piwnicę śmierci” nie był zbyt zaskoczony tym jak na niego patrzyła.

Chociaż w końcu się odezwała, nie było to to, co oczekiwał że usłyszy.

- Nie zapłacę za te drzwi.

- Nie planowałem cię obciążać.

Chciała się wydostać z łazienki. Mógł wiedzieć to po tym jak wzrokiem

szukała drogi przez niego, ale upewnił się, że stoi w wejściu, żeby nie mogła

się wydostać obok niego.

Po kolejnej minucie, krzyknęła:

- Nigdy nie dostaniesz mnie żywcem! Nie pozwolę ci się zabrać do drugiej

lokacji!

Bo wzruszył ramionami.

- Okej.

Z przerażonym sapnięciem cofnęła się o krok.

- Zabijesz mnie tutaj?

str. 16

Powinno go to bawić? Dlaczego go to bawiło?

- Właściwie wcale nie planowałem cię zabijać.

Zmrużyła oczy.

- Nie zabijesz mnie, nie obedrzesz ze skóry żeby nosić moją głowę jako

kapelusz?

Tak. Był rozbawiony. I nie. To nie było normalne. Zamiast odpowiedzieć na

jej pytanie, zadał własne.

- Chcesz żebym to zrobił?

- Nie bardzo.

- Więc czemu pytasz?

- Bo według mojego ojca, wielu nauczycieli i kilku ludzi radzących jak radzić

sobie z gniewem, zdaje się, że brakuje mi tego małego aparatu, który sprawia

że nie wypowiada się rzeczy, których lepiej nie wypowiadać.

- Rozumiem.

- Więc?

- Więc co?

Zrobiła krok do przodu.

- Jesteś czy nie jesteś seryjnym mordercą.

- Nie jestem.

- Nigdy nikogo nie zabiłeś?

- Na czy poza lodem? – Jej oczy znów się rozszerzyły i zaczął się kłócić. – To

ważne pytanie – Gdy dalej się na niego gapiła, z otwartymi ustami, przyznał: -

Nigdy nie zamordowałem ani nie zabiłem nikogo, na czy poza lodem, samca

czy samicy, zmiennokształtnego czy wpełni-człowieka – Stanęła na palcach

patrząc na niego. Po chwili, powiedziała:

- Bliżej – Pochylił się i spojrzała mu w oczy. Wytrzymał jej spojrzenie przez

pełną minutę, nim dodała: - Nie kłamiesz.

- Wiem.

- Świetnie.

- Chociaż foki i morsy się nie liczą, prawda?

Potrzasnęła głową.

- Nie będę osądzać –wymamrotała do siebie. – Nie będę osądzać – Potem: -

W tej sytuacji wszystko co nie posiada kciuków się nie liczy.

- Więc w porządku.

str. 17

- Świetnie – powtórzyła.

Pewnie powinien czuć się obrażony że myślała, że jest jakimś

zdegenerowanym seryjnym mordercą, ale to brzmiało jak coś na co nie był w

nastroju.

- Więc – kontynuowała. – Skoro doszliśmy do konkluzji, że nie szukasz

nowego kapelusza ani nie chcesz dodać mnie do kolekcji w twoim lochu bólu i

cierpienia…

- Myślałem, ze to była piwnica.

- Więc czemu uwięziłeś mnie w łazience?

- Pomyślałem, że może chciałabyś pójść na kawę albo coś.

Zamrugała.

- Chcesz wyjść… - Zmrużyła oczy. – Gwen cię na to namówiła, co?

- Kto?

- Co jest z tą jej obsesja na punkcie tej dziewczyny? To znaczy, poważnie

dajcie spokój! Próbowanie zeswatania mnie z tobą, żeby wyrównać rachunki z

Tracey Lembowski jest takie ekstremalne. Nie sądzisz?

- Cóż…

Pierwszy raz jej twarz złagodniała i nie wyglądała już na przerażoną. To

była urocza zmiana.

- Ale to naprawdę słodkie, że się zgodziłeś to rozegrać. Słyszałam, że w

ogóle nie jesteś słodki.

- Jestem słodki. Bardzo.

- Hej, Novikov – wcięła się od tyłu hiena. – Mogę dostać autograf?

- Ja tu rozmawiam! – ryknął Bo w mazgajowatą twarz mężczyzny.

Nienawidził gdy ci idioci wcinali się w rozmowy nie zwracając uwagi na to, że

to niegrzeczne. – Nie widzisz tego?

Chichocząc w panice, hiena uciekła, na końcu korytarza napotykając swój

klan, co prowadziło do większej ilości hieniego chichotu. Irytujące.

- Więc gdzie to byliśmy? – zapytał, obracając się do wilkopsa z nagle znów

rozszerzonymi oczyma.

- Uch… - Roześmiała się lekko i wymamrotała pod nosem: - Nie będę

osądzać – Potem zapytała. – Która godzina?

Bo sprawdził.

- Jedenasta trzydzieści dwa i czternaście sekund.

str. 18

- To bardzo precyzyjne.

- Lubię precyzję – Wskazał na jej lewą rękę. – Masz zegarek.

- Taa, mam – Uśmiechnęła się. – Oczywiście, on wskazuje trzecią. Może to

czas w Bangkoku albo coś.

- Potrzebujesz jubilera, żeby to naprawić? Znam niedźwiedzia, który może…

Machnęła ręką na ofertę.

- Nie. Nie działa od tygodni. Poza tym to śmieć, więc nie ma sensu go

naprawiać. Kupiłam go za czterdzieści dolców w Village.

Przerażony, Bo zapytał:

- Jeśli nie działa, po co go nosisz?

- Jest śliczny! – Podeszłą bliżej i uniosła rękę, żeby mógł się lepiej przyjrzeć.

– To Pra-Dah – Roześmiała się. – Nie zegarek od Prady. Zegarek Pra-Dah.

Klasa, co?

Prawda, Bo widział w tym humor, ale wciąż…

- Ale nie działa. Nie powinnaś mieć zegarka, który działa?

- Obok zawsze jest ktoś z zegarkiem. Jak ty. Albo Ric. Albo Gwen. I to jest

Nowy Jork. W zależności gdzie jesteś, zawsze możesz znaleźć zegarek gdzieś

na jednym z budynków lub na billboardzie.

Jak ktoś może tak żyć? To takie… chaotyczne! Szczerze, Bo uważał to za

rodzaj piekła.

- To nie jest dobry sposób, żeby znać godzinę.

- Po co zadręczać się drobiazgami?

- Czas nie jest drobiazgiem.

- Nie, ale jest dość bliski – Rozległ się delikatny tykający dźwięk i Blayne

obróciła się w kółko, próbując dojsć skąd dochodził dźwięk.

- Twoje spodnie – powiedział jej Bo.

- Och – Wsadziła dłoń w jedna z wielu kieszeni jej bojówek i wyciągnęła

małą komórkę. – Widzisz? – powiedziała wskazując jej przód. – To też ma

zegarek – Zagapiła się przez chwilę na telefon i potrząsnęła głową. – Jestem

taką idiotką. Miałam to przez cały czas i mogłam zadzwonić po gliny, gdybyś

się okazał seryjnym mordercą. Gdyby nie to, że zapomniałam o tej cholernej

rzeczy. W teorii, mogłabym być teraz totalnie martwa.

- Odbierzesz czy dalej będziesz wygłaszać naprawdę, naprawdę niepokojące

oświadczenia?

str. 19

- Och. Racja.

Odebrała, powiedziała: „Uch-och” i się rozłączyła.

- Muszę iść. Gwen, Ric i Lock czekają na mnie na zewnątrz.

Ruszyła ku niemu i automatycznie się cofnął. Nie mógł tego wyjaśnić, ale

czuła jakby gdyby się nie ruszył, znalazłaby sposób żeby przejść przez niego.

- Cóż, do zobaczenia – dodała, ruszając korytarzem.

- Czekaj – w końcu zawołał gdy doszedł do siebie po usłyszeniu o jej

całkowitym braku zrozumienia dla ważności trzymania się czasu.

Obróciła się ku niemu ale dalej szła tyłem.

- Co z wyjściem na kawę?

Parsknęła.

- Boże, nie – Z tym, znów się obróciła i odeszła.

Boże, nie? Czy ona właśnie do mnie powiedziała „Boże, nie”? Normalnie

założyłby najgorsze z takim oświadczeniem, ale z nią nie mógł być niczego

pewien.

Ale upewnił się co do tego, gdy wilkopies nagle zatrzymał się na środku

korytarza i obrócił, przyznając:

- Bo nie cierpię kawy! – Roześmiała się. – Zdałam sobie sprawę, że nie

skończyłam myśli. Mam tak czasami. Sorry. W każdym razie, nienawidzę

smaku kawy i kofeina nie jest przyjacielem wilkopsa – Posłała mu uśmiech tak

jasny, że niemal wypaliło mu oczy, mrugnęła i odeszła.

Zostawiając Bo kompletnie zdezorientowanego, jakby obrażonego, jakby

dziwnie podnieconego, bo wyglądała tak szokująco uroczo w tych za dużych

bojówkach.

Za podniecenie winił grzywę. Totalnie winił grzywę!