1. ISTOTA DIAGNOSTYKI TECHNICZNEJ

1.1. Definicja diagnostyki technicznej

Termin diagnostyka wywodzi sie z medycyny, tzn. z

podstawowej metody badania stanu człowieka.

Diagnostyka

(gr.

—

diagnostikos

-

umiejący

rozpoznawać, rozpoznawany) - nauka o sposobach

rozpoznawania

chorób

na

podstawie

ich

charakterystycznych objawów.

W okresie kilkudziesięciu lat definicja diagnostyki

technicznej ulegają zmianie. Początkowo w definicji tej

umieszczono zagadnienia dotyczące tylko ustalenia stanu

obiektu w chwili - (lokalizacja uszkodzeń), następnie

dodano określenie stanu w chwili , a w końcu stanu

obiektu

w chwili następnej, czyli  + . Oto niektóre definicje

diagnostyki technicznej, podane chronologicznie.

1

2

Diagnostyka techniczna - dyscyplina nauki o

objawach

uszkodzeń

i metodach ich lokalizacji oraz zasadach budowy

urządzeń diagnostycznych.

Diagnostyka techniczna - zajmuje sie zespołem

przedsięwzięć (metod i środków) prowadzących do

stwierdzenia stanu technicznego eksploatowanych

urządzeń. Określenie tego stanu dokonywane jest przez

kontrolę zdatności urządzeń do działania, lokalizowanie

stwierdzonych uszkodzeń, a także postawienie prognozy

dotyczącej niezawodności działania tych urządzeń.

3

Diagnostyka techniczna to dział nauki o objawach, o

stanach niezdatności, a także zasadach, metodach i

urządzeniach, za pomocą których ustala się stany

niezdatności systemu technicznego bez jego demontażu.

Diagnostyka techniczna to nauka o rozpoznawaniu

stanu systemu technicznego.

Diagnostyka urządzeń mechanicznych jest działem

eksploatacji technicznej, zajmujący się problemami

związanymi z rozpoznawaniem stanu technicznego

obiektów bez ich demontażu lub podczas częściowego

demontażu

nienaruszającego

zasadniczych

funkcjonalnych połączeń elementów.

4

Diagnostyka techniczna to nauka zajmująca się oceną
stanu

urządzeń

mechanicznych

przez

badania

bezpośrednie ich własności i badania pośrednie
procesów

towarzyszących

funkcjonowaniu

tych

urządzeń, tzn. procesów resztkowych.

Diagnostyka techniczna jest to dziedzina wiedzy,
obejmująca całokształt zagadnień teoretycznych i
praktycznych,

dotyczących

identyfikacji

i

oceny

aktualnych, przeszłych i przyszłych stanów obiektu
technicznego z uwzględnieniem otoczenia.

Diagnostyka techniczna to dział nauki, której
podstawą, są teoria, metody i urządzenia wykrywania i
lokalizacji uszkodzeń urządzeń technicznych.
 
Diagnostyka techniczna - dziedzina wiedzy dotycząca
metod i środków określania stanu technicznego maszyn.

5

Diagnostyka — dziedzina wiedzy, zajmująca się

rozpoznawaniem badanego stanu rzeczy przez zaliczenie

go do znanego typu lub gatunku, przez przyczynowe i

celowościowe wyjaśnienie tego stanu rzeczy, określenie

jego fazy obecnej oraz przewidywanie dalszego rozwoju.

Biorąca pod uwagę podane informacje można

sformułować dwie definicje diagnostyki;
- diagnostyka ogólna to dziedzina wiedzy o

rozpoznawaniu stanów dowolnego systemu w

chwilach: obecnej, przyszłej i przeszłej,

- diagnostyka techniczna to dziedzina wiedzy o

rozpoznawaniu stanów systemu technicznego w

chwilach;

obecnej,

przyszłej

i przeszłej.

6

W

definicjach

uwzględniono

trzy

podstawowe

wyrażenia: rozpoznanie stanów (inaczej ustalenie,

określenie), czas , który dotyczy teraźniejszości,

przyszłości  + , przeszłości  -  i obiekt badań,

czyli system. W definicji nic nie mówi się na temat

rodzaju badania systemu metodami pomiarowymi

pośrednimi lub bezpośrednimi lub organoleptycznymi, a

także rodzaju stosowanych urządzeń. Wszystkie sposoby,

które prowadzą do określenia stanu systemu są dobre.

Powyższe definicje nie zawężają się tylko do fazy

eksploatacji, ale dotyczą również pozostałych faz

istnienia obiektów technicznych, tzn.: definicji potrzeb,

projektowania i konstruowania oraz wytwarzania.

Z definicji wypadło określenie dotyczące demontażu

obiektu. Wynika to z faktu, ze stan obiektu (jego

elementów), może być ustalony również po jego

zdemontowaniu.

7

Rys. 1. Przedmiot badan diagnostyki jako system: e

1

,

e

2

, ..., e

n

- elementy systemu, R

1

, R

2

, ..., R

u

- relacje

(zależności) miedzy elementami systemu

8

Struktura systemu - ciąg relacji < R

1

, R

2

, ..., R

u

>

określonych na zbiorze E = {e

i

}; i = 1,2,..., u, którego

składnikami są relacje od jednego do u-członowych.

Elementami systemu mogą być również zmienne,

które służą do opisania zachowania się systemu. Jeżeli

elementami systemu są zmienne, to stan systemu

określa się jako zbiór wartości wszystkich zmiennych w

pewnej chwili .

System

-

para

uporządkowana <E, R>

składająca się ze zbioru

E i ciągu R określonego

jako relacja w zbiorze E. E

nazywa

się

zbiorem

elementów, a R strukturą

systemu.

9

Obiektem badań diagnostyki mogą być systemy:

rzeczywiste lub abstrakcyjne, naturalne lub sztuczne,

ożywione lub nieożywione, środki trwałe lub nietrwałe,

systemy logiczne lub matematyczne, społeczne,

polityczne, biosystemy, ekosystemy, antropotechniczne,

zjawiska lub procesy i inne.

W obiekcie badań diagnostyki, traktowanej jako

system, wyodrębnia się cechy (parametry):

- stanu X,
- wyjściowe Y,
- wejściowe U,
- zakłócenia Z.

10

Rys. 2. Obiekt techniczny (przedmiot diagnozowania)

jako system:

X - zbiór parametrów stanu; Y - zbiór parametrów

diagnostycznych;

U - zbiór wymuszeń; Z - zbiór zakłóceń

11

1.2. Stan obiektu

Stan obiektów technicznych jest uwarunkowany

czynnikami konstrukcyjnymi (np. wyborem rozwiązania

konstrukcyjnego

zespołów

i układów) i czynnikami technologicznymi (np. stopniem

automatyzacji procesów produkcyjnych, prawidłowością

montażu zespołów). Ponadto w procesie eksploatacji

działają

różnorodne

czynniki

zewnętrzne

zarówno

obiektywne

(np.

wymuszenia

meteorologiczne,

biologiczne, mechaniczne), jak i subiektywne (np. stopień

realizacji zasad eksploatacji, kwalifikacje użytkowników), a

także czynniki wewnętrzne (np. wartość i charakter

nacisków jednostkowych, rodzaju ruchu). Czynniki te mają

charakter losowy, co sprawia, że zbiór cech opisujących

właściwości obiektów w danej chwili ma również charakter

losowy.

12

Wynika stąd, że obiekty, które przepracowały ten

sam okres, mogą znajdować się w krańcowo rożnym

stanie

technicznym.

W czasie eksploatacji obiektu technicznego działają na

niego następujące czynniki:

- A() - robocze (wewnętrzne - np. zmienna prędkość

kątowa

i zmienne naciski jednostkowe);

- B() - zewnętrzne (otoczenia - np. temperatura,

wilgotność);

- C() - antropotechniczne (np. operatorzy, zasady

eksploatacji).

13

Rys. 3. Ilustracja wymuszeń działających na obiekt

techniczny:

W(

0

) - stan początkowy obiektu; A(), B(), C() -

czynniki wymuszające zmianę stanu technicznego w()

obiektu odpowiednio: robocze (wewnętrzne), zewnętrzne

(otoczenia), antropotechniczne; w() - stan obiektu w

chwili 

14

Wymienione czynniki wywołują zmianę stanu w() obiektu

technicznego. Tę zmianę stanu można opisać równaniem:
 

dw/dt = f[w(

0

),A(),B(),C(),]

(1.1)

 
Rozwiązując równanie (1.1), otrzymuje się:

W() = g[t

0

,w(

0

),A(),B(),C(),]

(1.2)

gdzie:

w() - stan obiektu w chwili ,
w(

0

) - stan obiektu w chwili początkowej 

0

.

 

Równanie (1.2) ustala stan obiektu w() w chwili  w

zależności od chwil , chwili początkowej 

0

<, stanu —

w(

0

) w chwili początkowej 

0

oraz zmienności wymuszeń

A(), B() i C().

 Wyrażenia (1.1) i (1.2) są ogólnymi równaniami stanu

obiektów technicznych.

15

Obiekt techniczny funkcjonuje w czasie . Zbiór 

czasów eksploatacji może być:

 podzbiorem przeliczalnym, tzn. że system funkcjonuje

w czasie dyskretnym;

 podzbiorem punktów pewnego (skończonego lub

nieskończonego) przedziału osi liczbowej. Wtedy

system funkcjonuje w czasie ciągłym;

 podzbiorem dyskretno-ciągłym.

W każdej chwili  obiekt znajduje się w jednym z

możliwych stanów technicznych w

i

().

16

Stan techniczny w

i

() obiektu jest to zbiór X

zn

wartości niezależnych i zupełnych parametrów

stanu x

1

(),x

2

(),…,x

m

(), w danej chwili 

 

w

i

() ={x

m

X

zn

X]

(1.3)

X = { x

m

() }; m= 1,M

(1.4)

 gdzie:

X

- zbiór możliwych parametrów stanu

obiektu,

X

zn

- zbiór niezależnych i zupełnych parametrów

stanu.

17

Pojęcie parametr (materiału, elementu, urządzenia)

określa się jako cechę lub właściwość fizyczną,

niezbędną do pełnienia funkcji wymaganej od danego

materiału, elementu, zespołu, członu, urządzenia (np.

napięcie, rezystancja, prąd).

Parametr można zdefiniować jako jakościową miarę

charakteryzującą stan systemu, zaś wartość parametru

jako miarę ilościową.

18

Stan

obiektu

można

przedstawić

w

postaci

uporządkowanego ciągu wartości liczbowych parametrów

stanu x

i

() (i = 1, 2, ..., m), zwanych także zmiennymi lub

współrzędnymi stanu i traktować jako wektor:

(1.5)

W ogólnym przypadku zmienne stanu x

i

() mogą być

dowolnej natury, tzn. liczbami, funkcjami, macierzami

itd.

W przedziale czasu eksploatacji (0, 

k

) obiektu

poszczególne stany w

k

() tworzą zbiór W stanów,

zwanych przestrzenią stanów:

W = {w

k

()}; i= 1,N

(1.6)

19

Rys. 4. Ilustracja graficzna zmiany stanu obiektu

technicznego opisanego dwoma parametrami stanu x, i

x

2

;

w

0

- stan początkowy obiektu; 

1

, 

2

, ..., 

k

- czas

eksploatacji obiektu; w

1

, w

2

, ..., w

k

- stany obiektu; w

0

-

wektor stanu początkowego;

w

1

, w

2

, ..., w

k

- wektory stanów

20

Z fizycznego punktu widzenia przestrzeń stanów jest

ograniczona
i ciągła. Zawiera ona nieskończoną i nieprzeliczalną
liczbę

stanów.

W praktyce rozróżnianie takiej liczby stanów obiektu nie
jest konieczne. W najprostszym przypadku zbiór stanów
W obiektu można podzielić na dwie klasy:

 zdatności,

 niezdatności,

W = {w

1

, w

0

}

(1.7)

gdzie:

w

1

-stan zdatności,

w

0

- stan niezdatności.

 

Obiekt przechodząc od stanu zdatności w

1

do stanu

niezdatności w

0

zawsze przechodzi przez nieskończenie

wiele stanów pośrednich.

Obiekt znajduje sie w stanie zdatności w

1

, jeżeli

wartości wszystkich parametrów stanu znajdują sie w
dopuszczalnych granicach, czyli spełnia on określone
wymagania (rys. 5).

21

Rys. 5. Ilustracja stanu zdatności i niezdatności obiektu

opisanego dwoma parametrami stanu x

1

i x

2

22

1.3. Sygnał diagnostyczny

 

Pracujący

obiekt

techniczny,

funkcjonując

i

współpracując ze środowiskiem zewnętrznym, powoduje

powstawanie

procesów

fizyczno-chemicznych

(np.

przekazywanie energii, zamiana energii, promieniowanie

ciepła, drgania wibroakustyczne itp., które są źródłem

sygnałów diagnostycznych.

Sygnał to przebieg w czasie wielkości fizycznej

transmitującej

wiadomości

(również

oddającej

informacji). Wiadomość może być przekazywana w rożny

sposób, w zależności od właściwości sygnału. Te

składowe

sygnału,

które

zawierają

wiadomość,

nazywamy parametrami sygnału.

23

Sygnał diagnostyczny to zmienna wyjściowa, której

parametry muszą spełniać następujące warunki: czułości,

jednoznaczności, stabilności i informatywności, na

zmianę stanu diagnozowania obiektu.

Czułość K jest to stosunek zmiany y

n

() parametru

diagnostycznego do zmiany parametru stanu x

m

().

K=y

n

/x

m

=max(y

n

/x

m

)

(1.8)

Wyrażenie (1.8) oznacza, że minimalna zmiana

wartości parametru stanu x

m

() powinna powodować jak

największa zmianę wartości parametru diagnostycznego

y

n

(). Ten parametr diagnostyczny jest lepszy, dla

którego stosunek y

n

()/x

m

() przyjmuje większą

wartość.

24

Jednoznaczność oznacza, że każdej wartości

parametru stanu powinna odpowiadać tylko jedna

wartość parametru diagnostycznego.

Stabilność

oznacza,

ze

wartość

parametru

diagnostycznego powinna się mało zmieniać, przy

ustalonych warunkach diagnozowania obiektu (np.

prędkości obrotowej, temperaturze, obciążeniu).

Nie wszystkie sygnały, które mogą być wykorzystane

w diagnostyce technicznej, są równie cenne pod

względem

dostarczanych

informacji

o funkcjonowaniu obiektu. Jedne z nich od razu przynoszą

informację

o wielu parametrach stanu obiektu, inne przeciwnie, są

bardzo ubogie w informacje. Zatem informatywność

oznacza,

że

do

ustalenia

stanu

przedmiotu

diagnozowania wybiera się te parametry diagnostyczne,

które dostarczą największą ilość informacji l(y

n

):

l(y

n

)



max[l(y

n

)]

(1.9)

25

Wybrane do badań i ocen stanu obiektu technicznego

parametry diagnostyczne powinny spełniać warunek

niezależności i zupełności.

Wybór niezależnych i zupełnych parametrów stanu, a

także parametrów diagnostycznych jest bardzo ważnym

zagadnieniem

i w literaturze nosi nazwę redukcji wektora stanu i

wektora obserwacji (sygnału).

W badaniach diagnostycznych obiektów technicznych

wykorzystuje sie tzw. uogólnione i szczegółowe

parametry diagnostyczne.

26

Uogólniony parametr diagnostyczny jest to

parametr sygnału diagnostycznego, który zawiera

informacje o stanie kompletnych zespołów, układów lub

mechanizmów przedmiotu diagnozowania (np. moc

silnika, moc na kołach napędowych, zużycie paliwa,

droga hamowania itp.).

Szczegółowy parametr diagnostyczny jest to

parametr sygnału diagnostycznego, który zawiera

informacje o stanie par kinematycznych, a nawet

konkretnych części przedmiotu diagnozowania (np.

ciśnienie spiętrzania w tzw. próbie olejowej silnika,

amplitudy drgań w określonych pasmach częstotliwości,

wartości napięcia itp.).

27

1.4.

Klasyczne

ujęcie

i

istota

diagnostyki

technicznej

 

Przyjmijmy, że wejściem obiektu jest zbiór X

zmiennych (parametrów) stanu, zaś wyjściem zbiór Y

parametrów sygnałów diagnostycznych.

Istotę

diagnostyki

technicznej

można

sprowadzić do pośredniego mierzenia i ustalenia

wartości parametrów stanu obiektu technicznego.

Znając wartość parametrów stanu wiemy, w jakim stanie

technicznym znajduje się badany obiekt. Elementy

obiektu technicznego, których parametry chcemy ustalić,

są zazwyczaj niedostępne do bezpośredniego zmierzenia.

Dlatego mierzy się nie parametry stanu, lecz dające się

mierzyć wartości parametrów sygnałów diagnostycznych.

28

W związku z tym ideę diagnostyki technicznej można

sprowadzić do dwóch wyrażeń:

Y = F(X)

(1.10)

X = G(Y)

(1.11)

Wyrażenie

(1.10)

przedstawia

przekształcenie

(odwzorowanie) zbioru X parametrów stanu w zbiór Y

parametrów sygnałów diagnostycznych za pomocą reguły

F. Natomiast wyrażenie (1.11) pokazuje przekształcenie

zbioru Y parametrów sygnałów diagnostycznych w zbiór

X parametrów stanu za pomocą reguły G.

29

Obiekt techniczny można rozpatrywać jako operator

powodujący przekształcenie wektora stanu obiektu W() w

wektor sygnału Y(). Zatem zależność stan-sygnał

diagnostyczny można opisać układem równań:

F

k

(x

1

,x

2

,…, x

m

, y

1

,y

2

,…,y

1

,)=0 k= 1,2,...,K

(1.12)

gdzie: F

1

,F

2

,…, F

k

- funkcje ciągłe i różniczkowalne w

przestrzeni wymiarowej (m+n).

Warunek ciągłości oznacza, że nieskończenie małej

zmianie stanu obiektu powinna odpowiadać nieskończenie

mała zmiana sygnałów diagnostycznych. Ciągłość F

k

prowadzi do tego, że dowolny obszar zawarty w przestrzeni

stanów jest odwzorowany w obszarze zawartym sygnałów

z

zachowaniem

uporządkowania

odwzorowywanych

elementów. Warunek różniczkowalności funkcji F

k

jest

spełniony, ponieważ wszelkie zmiany w obiekcie zachodzą

z prędkością skończoną.

30

Aby można byto ocenić stan obiektu za pomocą

parametrów sygnału diagnostycznego, musi istnieć

wzajemne

jednoznaczne

odwzorowanie

miedzy

podzbiorami X

nz

– parametrami stanu i Y

nz

- parametrami

diagnostycznymi w całym przedziale czasu eksploatacji

(0, 

k

) obiektu technicznego, tzn.:

 

R: X

nz

 Y

nz

(1.13)

 
Odwzorowanie
 

R:X

nz

 Y

nz

(1.14)

 
ilustruje pracę obiektu, natomiast
 

R: X

nz

 Y

nz

(1.15)

 
proces jego diagnozowania.

31

1.5. Modele diagnostyczne

Z definicji diagnostyki technicznej wynika, że jej istotę

można sprowadzić do ustalenia (wyznaczenia, określenia)

stanu

obiektu

w dowolnej chwili 

k

. Wyznaczenie stanu obiektu

technicznego jest uwarunkowane rodzajem jego modelu

diagnostycznego.

Najogólniej mówiąc, model diagnostyczny obiektu

to relacja (związek) pomiędzy parametrami sygnałów

diagnostycznych i jego stanami.

32

Wyróżnia

się

następujące

rodzaje

modeli

diagnostycznych obiektów technicznych:

1) parametry sygnałów – parametry stanu;

2) parametry stanu – parametry sygnałów;

3) parametry sygnałów – miara eksploatacji;

4) miara eksploatacji – parametry sygnałów ;

5) parametry sygnałów – stany;

6) stany – parametry sygnałów;

7) strukturalny.

Mając modele diagnostyczne nie znaczy to, że mamy

wyznaczony stan obiektu technicznego. Modele te są

podstawą określenia algorytmów diagnozowania obiektu,

za pomocą, których dopiero ustala sie jego stan.

33

1.6. Algorytm diagnozowania

Ustalenie stanu obiektu technicznego może mieć

miejsce

tylko

w wyniku przeprowadzonych mniej lub bardziej
złożonych jego badań diagnostycznych.

Im bardziej złożony obiekt, tym trudniejszy, bardziej

pracochłonny
i kosztowny jest proces diagnostyczny jego badania.

Należy racjonalnie zorganizować taki proces, sterować

jego przebiegiem tak, aby uzyskać optymalne wyniki, w
sensie przyjętego kryterium. Z uwagi na to, sposób
prowadzenia badan diagnostycznych, a w szczególności
algorytmy badań konkretnych obiektów technicznych,
powinny być przygotowane wcześniej.

Proces

badań

diagnostycznych

obiektu

technicznego polega na wykopaniu określonego zbioru
sprawdzeń i analizie uzyskanych wyników. Zrealizowanie
procesu badan diagnostycznych daje wynik, czyli
diagnozę.

34

Rys. 6. Ilustracja graficzna procesu badań

diagnostycznych obiektu technicznego

35

Sprawdzenie jest to pomiar i ustalenie wartości

parametru diagnostycznego. Do badań diagnostycznych

obiektu jest potrzebny zbiór sprawdzeń D:

 

D={d

j

} j=1,J

(1.16)

 

Ze zbioru sprawdzeń można utworzyć wiele

zestawów sprawdzeń różniących się liczebnością i

kolejnością. Inaczej mówiąc, można utworzyć wiele

uporządkowanych zbiorów sprawdzeń, ze względu na

przyjęte kryteria, na przykład kosztów.

36

Uporządkowany minimalny zbiór sprawdzeń D

w

diagnostycznych

nazywamy

algorytmem

diagnozowania obiektu technicznego.

 

D

w

=<d

(1)

, d

(2)

, ..., d

(k)

, ..., d

(s)

>

(1.17)

 

gdzie: d

(1)

— sprawdzenia wykorzystywane jako k-te w

kolejności.

Każde ze sprawdzeń dostarcza pewnej informacji o

stanie obiektu, zatem w miarę ich realizacji stopniowo

zmniejsza się nieokreśloność stanu obiektu (entropia), aż

osiągnie wartość zero, co odpowiada konkretnemu

rozpoznaniu stanu obiektu.

37

1.7. Diagnoza

Wynikiem procesu badań diagnostycznych obiektu

technicznego powinna być wiarygodna diagnoza.

Diagnoza techniczna - jest to rezultat procesu

diagnozowania, stanowiący zbiór informacji o stanie

(klasie stanu lub zbiorze możliwych klas stanu) obiektu

lub zbiorach stanów elementów obiektu oraz innych

informacji, potrzebnych do podjęcia decyzji, dotyczących

dalszego postępowania z obiektem.

Proces diagnozowania (diagnozowanie) - jest to

ciąg działań, zawierający badanie diagnostyczne i

wnioskowanie diagnostyczne, którego celem jest

utworzenie diagnozy.

38

1.8. Rodzaje badań diagnostycznych

Wyróżnia

sie

następujące

rodzaje

badań

diagnostycznych (rys. 7) obiektów technicznych:

• diagnozowanie,
• prognozowanie,
• genezowanie.

39

Rys.

7.

Ilustracja

graficzna

rodzajów

badań

diagnostycznych

40

Diagnozowanie to ustalenie stanu w

0

obiektu

technicznego

w chwili 

0

to znaczy w chwili, w której jest przewidziane

jego badanie diagnostyczne. Odmianą diagnozowania

obiektu jest monitorowanie. Monitorowanie jest to

dyskretne lub ciągłe śledzenie (obserwacja, nadzór,

dozorowanie) zmian stanu obiektu technicznego w

czasie, za pomocą. metod i urządzeń diagnostycznych.

Prognozowanie to przewidywanie stanów w

p

obiektów, które zaistnieją. w przyszłości, w chwilach



p

>

0

.

41

Genezowanie jest to ustalanie stanów w

g

, które

zaistniały w chwili lub chwilach 

g

poprzedzających

chwilę 

0

badania obiektu. Inaczej jest to odtworzenie

historii istnienia obiektu. Genezowanie dotyczy stanów

minionych obiektu, na przykład spowodowanych

uszkodzeniem jego elementów (określenie stanu, w

którym znajdował się samochód przed wypadkiem

drogowym).

42

1.9. Fazy badania stanu

W badaniach i ocenie stanu obiektu technicznego

wyróżnia się fazy:

• kontrolę stanu - inaczej kontrola zdatności,
• lokalizację uszkodzeń.

Kontrola stanu polega na stwierdzeniu czy obiekt

techniczny jako całość jest zdatny. Jeżeli wyniki

sprawdzeń są pozytywne, oznacza to, że obiekt nadaje

się do użytkowania.

Istotnym zagadnieniem wtedy jest prognozowanie

stanu obiektu, czyli ustalenie terminu jego następnego

diagnozowania.

43

Jeżeli obiekt jest niezdatny należy przystąpić do

realizacji drugiej fazy badań i oceny stanu - lokalizacji

uszkodzeń.

Lokalizacja uszkodzeń — jest to określenie stanu

elementów

obiektu.

Inaczej

jest

to

ustalenie

niezdatnych

elementów

obiektu

w celu ich wymiany, naprawy lub regulacji.

44

Rys. 8. Ilustracja graficzna faz badań i oceny stanów

obiektów technicznych