DERMATOLOGIA

Choroby łojotokowe skóry

Karolina Janiak

CHOROBY ŁOJOTOKOWE SKÓRY



Choroby łojotokowe skóry są związane z
funkcją gruczołów łojowych,



Należących do gruczołów holokrynowych,
czyli takich, w których wydzielanie łoju jest
związane z rozpadem komórek
wydzielniczych. W zdecydowanej większości
gruczoły łojowe są związane z mieszkami
włosowymi, wyjątek stanowią tzw. gruczoły
ektopowe, czyli wolne, występujące np. na
wargach.

CHOROBY ŁOJOTOKOWE SKÓRY



Na przestrzeni życia człowieka czynność
wydzielnicza gruczołów łojowych ulega
wahaniom, u noworodków jest wysoka,
maleje w wieku wczesno dziecięcym i
ponownie wzrasta w wieku pokwitania. Pod
koniec wieku pokwitania stabilizuje się, a w
wieku dojrzałym powoli się zmniejsza.



Wydzielanie łoju stymulują androgeny,
natomiast hamują estrogeny.

CHOROBY ŁOJOTOKOWE SKÓRY



Istotą łojotoku jest wzmożone wydzielanie
łoju skórnego. W obrębie twarzy zmiany
obejmują czoło, nos, fałdy nosowo-
policzkowe oraz fałdy zauszne. Skóra jest
błyszcząca, tłusta, lepka, z rozszerzonymi
ujściami gruczołów łojowych i zalegającymi w
nich masami łojowo-rogowymi.

CZYNNIKI POWODUJĄCE ŁOJOTOK



predyspozycja genetyczna



zaburzenia hormonalne (zwłaszcza hiperandrogenizm
oraz nadmierne wytwarzanie progesteronu u kobiet)



zaburzenia układu nerwowego (choroba Parkinsona)



czynniki klimatyczne (wysoka temperatura otoczenia)



czynniki emocjonalne



gatunek grzyba (Pityrosporium ovale),



rolę patogenetyczną przypisuje się również zakażeniu
lipofilnym drożdżakiem Malassezia furfur.

Łojotok stanowi podłoże dla następujących chorób:

trądziku pospolitego, trądziku różowatego, łupieżu
łojotokowego, łojotokowego zapalenia skóry.

ŁOJOTOKOWE ZAPALENIE SKÓRY



Łojotokowe zapalenie skóry ( w skrócie
ŁZS) to proces związany z nasilonym
wydzielaniem łoju przez odpowiedzialne za tę
funkcję gruczoły. Ich podrażnienie powoduje
następczy łojotok. Nie jest jednak pewne,
jakie czynniki wywołują nadmierną aktywację
gruczołów łojowych. Pewną rolę przypisuje
się zakażeniu pewnym gatunkiem grzyba
(Pityrosporium ovale), niewłaściwej
pielęgnacji lub nieprawidłowościom w
budowie gruczołów. O ile przyczyny
łojotokowego zapalenia skóry nie są do
końca rozstrzygnięte, tak postawienie
diagnozy nie nasuwa z reguły większych
trudności.

ŁOJOTOKOWE ZAPALENIE SKÓRY



Choroba występuje
najczęściej u osób młodych,
jednak dotknięte nią mogą
być wszystkie grupy
wiekowe. Zapalenie skóry
tego typu zdarza się również
u niemowląt. Zmiany skórne
ulokowane są głównie na
obszarach ciała, gdzie łój
wydzielany jest w większych
ilościach: bruzdach
przynosowych, okolicach za
uszami, na owłosionej skórze
głowy i brwi, w okolicy
międzyłopatkowej,
mostkowej, w pachach i
pachwinach.

ŁOJOTOKOWE ZAPALENIE SKÓRY



Łojotokowe zapalenie
skóry może przebiegać w
kilku różnych odmianach
klinicznych, różniących się od
siebie wyglądem zmian
skórnych. Czerwone punkty
zapalne wokół mieszków
włosowych, łuszczące się
zarumienione plamy czy
typowe żółte łuski
przypominające łupież to
tylko niektóre z nich.
Charakterystyczny dla
wszystkich postaci ŁZS jest
nasilony łojotok.

ŁOJOTOKOWE ZAPALENIE SKÓRY



Leczenie tego typu zapalenia skóry jest
jednym z trudniejszych problemów, jakie
stoją przed współczesną dermatologią.
Zmniejszenie objawów chorobowych osiąga
się dość łatwo, ale niemal zawsze dochodzi
do nawrotu choroby, której przebieg jest
przewlekły i z reguły wieloletni. W leczeniu
stosuje się głównie szampony z substancjami
przeciwgrzybiczymi, które mają na celu
wyeliminowanie zakażenia Pityrosporium
ovale.

ŁOJOTOKOWE ZAPALENIE SKÓRY



Objawy zapalenia skóry zmniejsza się
poprzez miejscowe stosowanie leków z grupy
kortykosteroidów. Należy jednak pamiętać, ze
ta grupa leków nie może być stosowana
przewlekle oraz unika się stosowania
sterydów w okolicach twarzy. U niektórych
chorych dobre efekty terapeutyczne przynosi
zastosowanie antybiotyków lub naświetlanie
specjalnymi rodzajami lamp. Preparaty
zewnętrze o gęstej konsystencji maści nie są
wskazane dla chorych z ŁZS, gdyż zazwyczaj
nasilają łojotok.

ŁOJOTOKOWE ZAPALENIE SKÓRY

ŁOJOTOKOWE ZAPALENIE SKÓRY

ŁOJOTOKOWE ZAPALENIE SKÓRY

ŁOJOTOKOWE ZAPALENIE SKÓRY

Każdy pacjent z łojotokowym

zapaleniem skóry wymaga

indywidualnego podejścia i

wybrania tej formy leczenia, która

w jego przypadku okaże się

najbardziej skuteczna.

ŁOJOTOKOWE ZAPALENIE SKÓRY

Wyjątkowa skuteczność kliniczna:
- objawy: zaczerwienienia. łuszczenie, świąd -
100% objawów spektakularnie zredukowanych
już po 4 tygodniach stosowania Kremu Kerium
DS
- zapobiega skutecznie nawrotom choroby -
przez 6 tygodni po zaprzestaniu stosowania
kremu

Wskazania:
skóra łojotokowa z widocznym łuszczeniem,
zaczerwienieniami miejscowymi, nadmiarem
sebum.

Właściwości:
unikalne połączenie aktywnych składników w
kremie KERIUM DS:
Dermobiotyk Termalny - aktywny składnik
wywodzący się z biotechnologii, wzmacnia
naturalną barierę ochronną skóry, tak aby
przeciwdziałać przyczynom i skutkom skóry
łojotokowej:

Cynk - działanie regulujące wydzielanie sebum
Piroktonian Olaminy - działanie oczyszczające
Lipoaminokwasy - działanie łagodzące

ŁUPIEŻ ŁOJOTOKOWY

ŁUPIEŻ ŁOJOTOKOWY

ŁUPIEŻ ŁOJOTOKOWY



Łupież zwykły charakteryzuje się drobnymi,
białymi, „sypiącymi się” z głowy łuskami. W
przeciwieństwie do niego, łuski tworzące się
w łupieżu łojotokowym są ciężkie, tłuste,
żółtawe. Nawarstwiają się one przy skórze
głowy, rzadko się od niej odklejając, mogą
także powodować świąd.

ŁUPIEŻ ŁOJOTOKOWY



Zdarza się, że tworzą wśród włosów tłuste, bolesne strupy,
których rozdrapywanie nie polepsza sytuacji, a wręcz sprawia,
że zmiany się powiększają. Łupież tłusty bywa mylony 
łojotokowym zapaleniem skóry. Różni je jednak brak
występowania stanu zapalnego w przebiegu łupieżu. Osoby
chore na łojotokowe zapalenie skóry zazwyczaj mają zmiany
również w innym miejscach ciała, np. na czole, za uszami, w
okolicach mostka czy narządów płciowych (tzw. okolice
łojotokowe). Odczuwają też inne dolegliwości – pojawiają się
krosty, wysięki, silny świąd, a nawet ból.

ŁUPIEŻ ŁOJOTOKOWY



Czasami trudno zauważyć konkretną
przyczynę pojawienia się łupieżu. Problemy
ze skórą głowy pojawiają się gdy
nadużywamy środków chemicznych, takich 
jak np. pianki do włosów, żele. Nasza skóra
może też reagować wystąpieniem łupieżu na
niektóre szampony, czy nawet chlorowaną
wodę. Dlatego pierwszym krokiem w walce z
łupieżem jest usunięcie przyczyny jego
powstania. Często wiele czasu zajmuje
odkrycie czynnika drażniącego skórę, warto
jednak to zrobić, by w przyszłości móc unikać
środków o podobnym składzie.

ŁUPIEŻ ŁOJOTOKOWY



Leczenie łupieżu tłustego polega na pozbyciu
się łusek przez stosowanie odpowiednich
preparatów (szamponów, odżywek itp.). W tym
celu używa się np. oliwki salicylowej, a także
szamponów przeciwgrzybicznych np. Nizoral.
Skuteczne są także preparaty sterydowe oraz z
dziegciem lub siarką. Choć od naturalnych
metod, takich jak dziegcie, powoli się odchodzi (z
powodu nowoczesnych, łatwiejszych w użyciu
środków), są one bardzo skuteczne, a ich
nieprzyjemny zapach, po spłukaniu płynu z
włosów, właściwie nie jest wyczuwalny.

ŁUPIEŻ ŁOJOTOKOWY

ŁUPIEŻ ŁOJOTOKOWY

ŁUPIEŻ ŁOJOTOKOWY