Grupy polityczne Parlamencie Europejskim - Cóż to takiego?
Zacznijmy od ogólnego spojrzenia na grupy polityczne oraz na rolę, jaką odgrywają w Parlamencie. Termin grupa polityczna odpowiada, wedle terminologii polskiego sejmu , klubowi poselskiemu. Według rozporządzenia PE i RUE z dnia 4 listopada 2003 : "partia polityczna" oznacza stowarzyszenie obywateli: które ma cele polityczne, i które jest uznane przez, lub ustalone zgodnie z porządkiem prawnym w przynajmniej jednym Państwie Członkowskim; "sojusz partii politycznych" oznacza uporządkowaną współpracę między przynajmniej dwiema partiami politycznymi; "partia polityczna na poziomie europejskim" oznacza partię polityczną lub sojusz partii politycznych, które spełniają warunki określone w art. 3 tego rozporządzenia, a który określa: partia polityczna na poziomie europejskim musi posiadać osobowość prawną w Państwie Członkowskim, w którym ma swoją siedzibę;
b) musi być reprezentowana w co najmniej jednej czwartej Państw Członkowskich, przez członków Parlamentu Europejskiego lub w parlamentach narodowych lub regionalnych lub zgromadzeniach regionalnych, lub
musi zebrać w co najmniej jednej czwartej Państw Członkowskich, co najmniej trzy procent oddanych głosów w każdym z tych Państw Członkowskich podczas ostatnich wyborów do Parlamentu Europejskiego;
c) musi przestrzegać, w szczególności w swoim programie i w swoich działaniach, zasady, na których opiera się Unia Europejska, mianowicie zasady wolności, demokracji, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności oraz państwa prawnego;
d) musi uczestniczyć w wyborach do Parlamentu Europejskiego, lub wyrazić taki zamiar.
System grup politycznych w PE jest rozwiązaniem jedynym w swoim rodzaju. Posłowie do Parlamentu Europejskiego rekrutujący się z rozmaitych partii politycznych z całej UE, nie tworzą bloków wedle klucza narodowościowego. Łączą się oni w ponadnarodowe ugrupowania posiadające wspólne cele polityczne. Dla przykładu, największe ugrupowanie - Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów, skupia 277 posłów ze wszystkich 27 krajów Unii.
Art. 191 Traktatu stanowi, że partie polityczne na poziomie europejskim są ważnym czynnikiem integracji w ramach Unii oraz że przyczyniają się do kształtowania świadomości europejskiej i do wyrażania woli politycznej obywateli Unii.
Grupy polityczne nadają impet pracom Parlamentu Europejskiego. To one decydują, o czym będzie mowa na Sesji Plenarnej, mogą również zgłaszać poprawki do raportów, które idą pod głosowanie plenarne. Przed sesją grupy ustalają stanowiska polityczne, jakie będą zajmować w czasie obrad. Niemniej, według parlamentarnego regulaminu, posłowie do PE nie mogą być objęci przymusem głosowania w żaden określony sposób.
Osoby zwane "koordynatorami grup" odgrywają dla swoich frakcyjnych kolegów i koleżanek ważną rolę "punktów kontaktowych" odpowiadając za część bieżąco dyskutowanych zagadnień politycznych. Do nich również należy organizacja wsparcia podczas głosowań nad raportami w komisjach.
Każda z grup politycznych wybiera jednego, czasem dwóch przewodniczących. Wpływ grup politycznych odzwierciedla fakt, iż wysuwają one kandydatów na wszystkie najważniejsze stanowiska: Przewodniczącego Parlamentu, jego zastępców, przewodniczących komisji oraz kwestorów.
Obecnie w Parlamencie Europejskim działa osiem grup politycznych i 29 posłów nie zrzeszonych. Aby powołać nową grupę polityczną wymagane jest minimum 20 posłów z wybranych w co najmniej jednej piątej państw członkowskich.
W obecnym PE - wybranym 10-13 czerwca 2004 r. - zasiadło 732 eurodeputowanych z 25 krajów Unii Europejskiej.
Mandat do Parlamentu Europejskiego ma charakter mandatu wolnego, co oznacza, że deputowani nie są związani instrukcjami państw, których są obywatelami. Z tego powodu organizują się oni w Parlamencie według kryterium przynależności partyjnej - we frakcje.
Najliczniejsza w PE jest frakcja Europejskiej Partii Ludowej - Europejskich Demokratów (EPL-ED) - 268 mandatów Druga pod względem liczebności jest grupa Partii Europejskich Socjalistów (PSE) - 200 mandatów. Trzecie jest Porozumienie Liberałów i Demokratów na Rzecz Europy (ALDE) - 88 mandatów. Zieloni/Wolne Przymierze Europejskie (Greens/EFA) - 42, Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej/Nordycka Zielona Lewica (EUL/NGL) - 41, Niepodległość i Demokracja (IND/DEM) - 37 mandatów, Unia na Rzecz Europy Narodów (UEN) - 27, Niezrzeszonych jest 29 eurodeputowanych
Grupa Europejskiej Partii Ludowej i Europejskich Demokratów
.
Grupa licząca 277 posłów ze wszystkich 27 krajów Unii, stanowi liczącą się siłę na arenie polityki europejskiej. W szerszej perspektywie, jedenastu premierów państw UE jak i Przewodniczący Komisji Europejskiej wywodzi się z tej politycznej rodziny. Biorąc pod uwagę narodowość deputowanych, największy blok stanowią Niemcy - jest ich 49. Najmniej - po jednym pośle - mają Dania i Estonia. Pełna nazwa grupy brzmi: Europejska Partia Ludowa (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejscy Demokraci, jednak najczęściej spotkamy się ze skrótem EPP-ED (EPL-ED). W ławach EPP-ED zasiadają wspólnie chrześcijańscy demokraci i konserwatyści, ogółem posłowie z partii centroprawicowych z całej Europy. Od 1999 roku jest to najliczniejsza grupa w Parlamencie. Jej korzenie sięgają już 1953 roku, kiedy to grupa Chrześcijańskich Demokratów zasiadła w Zgromadzeniu Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali - instytucji będącej zalążkiem dzisiejszego Parlamentu Europejskiego. Obecnie EPP-ED cieszy się swobodną przewagą nad swym głównym politycznym rywalem - Grupą Socjalistyczną, liczącą 217 członków z 25 krajów. W ostatnich wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004, w których po raz pierwszy wzięli udział kandydaci z 10 nowych krajów członkowskich, grupa odniosła sukces zdobywając 28,11% głosów. Tym samym, poprawiła swoje notowania o 3% w stosunku do wyborów z 1999 roku. Jako największej z parlamentarnych grup, EPP-ED przysługuje lwia część kluczowych stanowisk w Parlamencie. Obecnie członkowie grupy pełnią rolę przewodniczących 9 spośród 22 komisji i podkomisji w Parlamencie. Przewodniczący Parlamentu oraz czterech spośród 14 Wiceprzewodniczących pochodzi z tej grupy. Funkcję przewodniczącego grupy piastuje obecnie Joseph Daul, poseł do Parlamentu Europejskiego od 1999. Z zawodu jest rolnikiem. Do nie dawna przewodniczył komisji rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich. Pochodzi z Alzacji i jak wielu mieszkańców tego francuskiego, przygranicznego regionu, płynnie mówi po niemiecku. Ma dwoje dzieci, w kwietniu tego roku ukończy 60 lat. Joseph Daul podkreśla, że jego grupa "jest jedyną, której członkowie pochodzą ze wszystkich 27 państw członkowskich co odzwierciedla zaangażowanie tej frakcji na rzecz europejskiego zjednoczenia." Wyższość grupy, zdaniem Daula, "ma nie tylko charakter liczbowy: we wszystkich ważnych głosowaniach (REACH, dyrektywa usługowa), potrafiliśmy przeforsować nasze stanowisko, bez sekciarstwa ale i bez kompleksów". Czy grupa utrzyma swoja pozycję? Dla jej nowego przewodniczącego jest to oczywiste: "na europejskiej scenie politycznej zajmujemy kluczowe miejsce, bo tego chcieli wyborcy. I dopóki będziemy cieszyć się ich zaufaniem, dopóty czynić będziemy wszystko, by go nie zawieść" Wielka różnorodność partii z całej Europy reprezentowanych w Parlamencie Europejskim i wiążąca się z nią odmienność tak tradycji jak i praktyki politycznej, decydują o mniejszej, niż w partiach krajowych, spójności wewnętrznej i słabiej zarysowanej wspólnej linii programowej grup politycznych w PE. Znajduje to odbicie w stanowisku przyjętym przez EPP-ED, które zakłada "tworzenie większości w odniesieniu do wszystkich istotnych zagadnień" przy jednoczesnym "nie zaniedbywaniu mniejszych grup." W momencie, gdy stanowiska w szczególnie ważnych komisjach dzielą dwie największe grupy, czynione są starania, aby pozostałe funkcje sprawiedliwie rozdzielić pomiędzy grupy mniejsze.
Wzmacnianie konkurencyjności Europy poprzez inwestowanie w badania naukowe i kształcenie ustawiczne, to tylko jedno z wielu założeń Europejskiej Partii Ludowej i Europejskich Demokratów .
Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim
Solidarność i sprawiedliwość społeczna oraz zapewnienie stabilności systemu socjalnego - to podstawowe założenia przyświecające wspólnie socjaldemokratom, socjalistom i członkom Partii Pracy w Parlamencie Europejskim. Chcąc wzmocnić swój wpływ i zdobyć rzeczywiste poparcie własnych propozycji, posłowie należący do Grupy Socjalistycznej nawiązali współpracę we wczesnych stadiach integracji UE. Obecnie są drugą ,pod względem liczności, grupą w Parlamencie.
Grupa zdobyła 27,19% głosów w wyborach w 2004 roku, co dało jej członkom 200 miejsc w ławach PE. Posłowie PES pochodzą z 25 krajów i zasiadają we wszystkich komisjach parlamentarnych, siedmiu z nich objęło funkcję przewodniczących komisji. Przewodniczącym grupy jest Niemiec - Martin Schulz. Został wybrany na to stanowisko w 2004 roku, ale posłem PE jest już od 1994 roku. Ma on zasadniczy wkład w poprawne funkcjonowanie grupy. Koordynuje wszystkie jej działania, wypowiada się w imieniu Socjalistów i reprezentuje stanowisko grupy podczas sesji plenarnej.
Przed pierwszymi w historii bezpośrednimi wyborami do Parlamentu Europejskiego w 1979 roku, Socjaliści wydali Europejski Manifest Wyborczy, który zawarł ich polityczne priorytety - do dziś stanowi to tradycję grupy. Cele PES obejmują wzrost gospodarczy, walkę z ubóstwem, integrację społeczną, bezpieczeństwo i ochronę środowiska. Jednak wobec postępów globalizacji i wzrostu bezrobocia na plan pierwszy wysuwa się zadanie tworzenia miejsc pracy. Dla Socjalistów bezrobocie jest kamieniem u szyi socjalnej Europy.
Złożoność technicznej strony problemów, z którymi musi mierzyć się Europa, sprawia, iż czasem trudno je ogarnąć przeciętnemu człowiekowi. Przybliżenie Unii do obywateli pozostaje z uwagi na to jednym z większych wyzwań dla Grupy Socjalistycznej. "Podczas serii debat i decyzji politycznych nad rozszerzeniem, chemikaliami, budżetem a nawet nad mianowaniem Komisji - Grupa Socjalistyczna chce przede wszystkim uwzględnienia interesów ludzi w kształtującym się prawie europejskim," mówi Shultz. Są to przykłady dziedzin, w których "Europa słucha głosu obywateli."
Ciekawostką jest, iż Partia Europejskich Socjalistów (Party of European Socialists) zdecydowała o wykluczeniu słowackiego ugrupowania Kierunek-Socjaldemokracja (Smer-Sociálna Demokracia) ze swoich szeregów.
Powodem takiej decyzji jest koalicja jaką Smer zawarł z nacjonalistami ze Słowackiej Partii Narodowej (Slovenská Národná Strana).
Decyzje o wykluczeniu słowackich socjaldemokratów poparło większość głosujacych. Jest to pierwszy przypadek wyrzucenia z PES jednego z jej członków.
Grupa Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy
Licząca 106 posłów z 22 krajów Grupa Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy (ALDE) jest trzecim pod względem wielkości ugrupowaniem w Parlamencie. Grupa łączy zdecydowanie federalistyczną orientację z poszanowaniem krajowych różnorodności, stara się przesunąć punkt ciężkości układ politycznego w stronę centrum.
Podział obowiązków pomiędzy grupami politycznymi zaowocował przyznaniem ALDE przewodnictwa w trzech komisjach parlamentarnych: Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, Rybołówstwa oraz Transportu i Turystyki. Dodatkowo, grupa objęła dwa spośród 14 stanowisk wiceprzewodniczących (Luigi Cocilovo z Włoch i Diana Wallis z Wielekiej Brytanii). Jeśli chodzi o skład delegacji narodowych, najliczniej reprezentowani są w ALDE Włosi, zaraz po nich Brytyjczycy i Francuzi. W przestrzeni pomiędzy dwoma "dużymi" grupami a całą resztą mniejszych, odrębne opinia polityczna ALDE jest dobrze słyszalna. Z drugiej strony, Liberałowie i Demokraci odgrywają często rolę łącznika ponad politycznymi podziałami.
Pięć Priorytetów na rok 2006-2007 Przewodniczący ALDE, Brytyjczyk Graham Watson, od 1994 poseł do Parlamentu Europejskiego, podkreśla wyjątkowość swojej grupy: "Liberałowie i Demokraci mają przejrzystą ideologię; wiemy, jakie społeczeństwo chcielibyśmy budować." Aby móc dysponować odpowiednimi środkami do realizacji swoich założeń ALDE wyznaczyło pięć priorytetów na 2006 rok. Po pierwsze Obrona idei wieloletniego budżetu UE, spełniającego wymagania i mogącego sprostać wyzwaniom polityk wspólnotowych, szczególnie na obszarze badań naukowych i nowatorstwa technologicznego.
Po drugie Podtrzymywanie nacisku na kraje członkowskie, aby wprowadzały reformy stymulujące wzrost ekonomiczny i rozwój zatrudnienia. Po trzecie Poparcie dla inicjatyw europejskich, których celem jest poprawa stanu środowiska naturalnego i zagwarantowanie długofalowej stabilności ekonomicznej. Po czwarte Odzyskanie poparcia europejskiej opinii publicznej tak, by - w odpowiednim momencie - możliwa była otwarta i szczera debata nad konstytucyjną przyszłością Europy. Po piąte Kontrola zgodności działań UE z wartościami, które głosi - szczególnie w relacjach z krajami trzecimi.
Wizja i Przewodnictwo
W opinii Grahama Watsona, sprostanie największym wyzwaniom XXI wieku (przyrost demograficzny i migracje, zmiany klimatyczne i przestępczość międzynarodowa) jest możliwe tylko na szczeblu ponadnarodowym. Wymaga to wzrostu świadomości po stronie instytucji europejskich. Jak sam stwierdza: "Komisja dała nam 'Plan D' - jak dialog. Nam potrzebny jest jeszcze 'Plan W' - jak wizja i 'Plan P' - przewodnictwo."
Szef ALDE jasno formułuje wizję swojej grupy mówiąc: "promujemy takie wartości, jak wolność, sprawiedliwość, współpraca i praworządność zarówno w UE jak i poza jej granicami. Nasza siła tkwi w umiejętności pogodzenia zysków płynących z gospodarczego dynamizmu z celami sprawiedliwości społecznej."
Ostatnie batalie polityczne grupy ALDE miały na celu wzmocnienie konkurencyjności poprzez otwarcie rynku usług oraz doprowadzenie do zaniechania praktyki podejmowania decyzji za zamkniętymi drzwiami, pokutującej w niektórych instytucjach UE. Daje to w pigułce obraz stanowiska grupy - połączenie liberalizmu i demokracji.
Grupa Unii na rzecz Europy Narodów
Stanowisko przewodniczącego grupy piastują wspólnie Irlandczyk Brian Crowley - jest on najdłużej działającym irlandzkim eurodeputowanym i zarazem najmłodszym obecnie przewodniczącym grupy parlamentarnej oraz Włoszka Cristiana Muscardini - która z ramienia UEN zasiadała w Konwencie, dodatkowo mogąca legitymować się mandatem poselskim pełnionym nieprzerwanie najdłużej ze wszystkich włoskich deputowanych.
Jak sama nazwa wskazuje, Grupa Unii na rzecz Europy Narodów (UEN) podziela wiarę we współpracę państw narodowych, dzięki której można budować stabilną Europę opartą na różnorodności. Grupa zdecydowanie opowiada się za zasadą subsydiarności uważając, iż pozwala ona, w interesie obywateli, na sprawiedliwy podział kompetencji pomiędzy UE a władze państwowe i lokalne.
"Obrona naszych wartości kulturowych, wspieranie wszystkich, którzy pragną postępu poprzez obronę wolności, demokracji i praw człowieka, promowanie polityki socjalnej, której towarzyszy rozwój gospodarczy oraz zapewnienie bytu najuboższym - oto nasze podstawowe cele", mówi Cristiana Muscardini, współprzewodnicząca grupy UEN. "Bogactwo różnorodności i poszanowanie odmienności stanowią spoiwo naszej grupy," dodaje współprzewodniczący Brian Crowley.
Grupa, która powstała w 1999 roku opowiada się za społeczną gospodarką rynkową, wspiera edukację i badania naukowe oraz ochronę środowiska. Członkowie UEN występują przeciwko wyłącznie materialistycznej koncepcji społeczeństwa. Kwestie tożsamości narodowej, kultury i języka stanowią centralny priorytet grupy. W tym ujęciu rodzina postrzegana jest jako fundament społeczny, miejsce, w którym przekazywane są wartości tworzące podwaliny Unii Europejskiej.
Po wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004, w których grupa zdobyła 3,7% głosów, co dało jej 27 miejsc w ławach PE. Po dwóch latach od wyborów grupa liczy 44 posłów, bo jej skład wzmocniony został przez siedemnastu posłów z Polski, Włoch i Litwy. Polska delegacja licząca 20 deputowanych z dwóch partii jest obecnie największa w grupie. Zaraz po niej plasuje się delegacja włoska licząca 13 przedstawicieli. Pozostałe cztery kraje tworzące UEN to Litwa, Łotwa, Irlandia i Dania.
Proporcjonalnie do ilości zajmowanych w Parlamencie miejsc, UEN przewodzi Komisji Petycji, na czele której stoi Polak Marcin Libicki, dodatkowo ośmiu posłów grupy pełni funkcje wiceprzewodniczących komisji. Wśród delegacji PE grupa obejmuje cztery stanowiska wiceprzewodniczących oraz szefuje delegacji do spraw kontaktów z Kanadą. Adam Bielan jest czternastym wiceprzewodniczącym Parlamentu.
Grupa Zielonych / Wolne Przymierze Europejskie
W porównaniu do innych grup politycznych, Zieloni są w Parlamencie młoda frakcją. Pierwsze partie ekologiczne pojawiły się w latach siedemdziesiątych. Trzeba było dziesięciu lat by ich spontaniczne zaangażowanie przemienić w rzeczywistą siłę polityczną. Dopiero w 1984 roku Zieloni zaczęli koordynować swoje działania na poziomie europejskim. Swoją grupę polityczną w Parlamencie Europejskim założyli w lipcu 1999, wraz z Wolnym Przymierzem Europejskim. Ta ostatnia formacja skupia partie polityczne działające na rzecz demokracji i praw narodów nie posiadających własnego państwa oraz praw regionów europejskich do samostanowienia.
Na początku Zieloni koncentrowali się na kwestiach ekologii. Z czasem ich pole działania rozszerzyło się obejmując całość politycznego spektrum. Podczas debaty w sprawie dyrektywy o usługach na rynku wewnętrznym Daniel Cohn-Bendit, współprzewodniczący Grupy, w kilku słowach streścił podejście Zielonych: "Komisja Europejska tworzy listę swych priorytetów w sposób sprzyjający przemysłowi, my walczymy o zagwarantowanie sprawiedliwej równowagi między reformami gospodarczymi i kwestiami socjalnymi".
Grupę tworzy 42 posłów z 13 krajów. Wśród nich niemiecka delegacja, ze swoimi trzynastoma deputowanymi, jest najliczniejsza. Na przeciwnym krańcu znajdują się delegacje z Luksemburga, Danii, Finlandii, Szwecji i Łotwy, które maja po jednym pośle. Francuska posłanka - Hélène Flautre - przewodniczy podkomisji praw człowieka. Sześciu spośród członków tej grupy pełni funkcję wiceprzewodniczących komisji parlamentarnych, jeden - Francuz Gérard Onesta - jest trzecim wiceprzewodniczącym Parlamentu. Zieloni podkreślają, że - w odróżnieniu od innych grup - mają dwóch współprzewodniczących, mężczyznę i kobietę, by parytet płci został zachowany.
Poprzez stałe zaangażowanie w politykę europejską, grupa rozszerzyła pole swych zainteresowań poza kwestie związane z ochrona środowiska jako taką. Obecnie Zieloni określają się jako grupa mająca na celu budowanie społeczeństwa opartego na poszanowaniu podstawowych praw człowieka i środowiska, pogłębienie demokracji poprzez decentralizację i wzmocnienie bezpośredniego udziału obywateli w podejmowaniu decyzji oraz przedsięwzięcie reform gospodarczych i społecznych, które uczynią rozwój rzeczywiście zrównoważonym, dla dobra ludzi i natury.
Odpowiednikiem Daniela Cohn-Bendita jako współprzewodniczącego grupy jest Monica Frasoni, która tak niedawno podsumowała działalność frakcji: „Zieloni starają się ustrzec Unię przed krótkowzroczną polityką, która zakłada poświęcenie środowiska naturalnego i sprawiedliwości społecznej dla wąsko pojętego interesu promowanego przez koła lobbystyczne”.
Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej - Nordycka Zielona Lewica
Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej - Nordycka Zielona Lewica (GUE/NGL) jest szóstą pod względem wielkości grupą w Parlamencie Europejskim. Obejmuje 41 posłów i stanowi płaszczyznę współpracy dla partii o orientacji lewicowej. Grupa deklaruje chęć budowania "innej Europy: socjalnej, pokojowej, demokratycznej, feministycznej, ekologicznej Europy, solidarnej z ludźmi całego świata"
GUE/NGL jako odrębna grupa polityczna powstała na początku czwartej kadencji Parlamentu w 1994 roku. Jednakże zanim to nastąpiło partie zajmujące lewe skrzydło Grupy Socjalistycznej już współpracowały tworząc inne formacje. Przedstawiciele partii lewicowych z krajów skandynawskich weszli do grupy wraz z czwartym rozszerzeniem Unii Europejskiej o Austrię, Finlandię i Szwecję w styczniu 1995 roku. W rezultacie grupa obejmuje obecnie dwie podgrupy: Zjednoczoną Lewicę Europejską i Nordycką Zieloną Lewicę.
Podczas ostatnich wyborów w czerwcu 2004 roku niemal dziewięć milionów obywateli głosowało na partie tworzące GUE/NGL. Obecnie grupa liczy 41 członków z 14 krajów Unii. Włoska i niemiecka delegacja narodowa reprezentowane są najliczniej - każda składa się z siedmiu posłów. Zaraz po nich plasuje się delegacja czeska licząca sześciu deputowanych. Pozostałe delegacje mają od jednego do czterech przedstawicieli. Z grupy GUE/NGL rekrutuje się przewodniczący komisji handlu międzynarodowego, Helmut Markov, oraz jedna z 14 wiceprzewodniczących Parlamentu, Luisa Morgantini.
W skład grupy wchodzi szesnaście różnych partii europejskich: komunistycznych, lewicowych i socjalistycznych. Dodatkowo cztery partie są stowarzyszone z grupą, z czego dwie pochodzą spoza UE - z Norwegii i Szwajcarii. Taka różnorodność może być przyczyną różnicy poglądów na niektóre kwestie. Dla grupy ważne jest, aby każda z partii wchodzących w jej skład zachowała własną tożsamość i sposób działania, biorąc jednocześnie udział w dążeniu do wspólnych celów politycznych.
Europa może budować mosty pomiędzy kulturami
Przewodniczącym grupy jest francuski komunista Francis Wurtz zasiadający w Parlamencie od 1979 roku. Na obecne stanowisko został wybrany w 1999 roku i obecnie pełni już drugą kadencję.
"Unia Europejska może i powinna polegać na czymś innym niż bezrobocie i redukcja zatrudnienia. W świecie, w którym występuje coraz więcej współzależności, Europa kierując się prawidłową wolą polityczną, może poprawić warunki życia zwykłych ludzi", twierdzi Wurtz. Jego zdaniem również na arenie międzynarodowej Europa może odegrać zasadniczą rolę przyczyniając się do budowy międzykulturowych mostów. "Aby jednak sprostać tej ambicji i uzyskać wiarygodność należy uwolnić się od tych, którzy zachowując się jak władcy świata tak naprawdę wiodą nas na skraj konfliktu. Oznacza to również wprowadzenie jednakowego prawa międzynarodowego we wszystkich krajach bez wyjątku, szczególnie na Bliskim Wschodzie, który jest jak otwarta rana na ciele świata, jak zatrute źródło ludzkiego nieszczęścia."
Grupa Niepodległość/Demokracja
Grupie przewodzą wspólnie brytyjski poseł Nigel Farage z UKIP oraz duński deputowany Jens-Peter Bonde z grupy JuniBevægelsen - Mod Unionen.
Sprzeciw wobec Konstytucji Europejskiej oraz przeciwstawienie się "centralizacji i biurokratyzacji Europy" stanowią główne cele tej stosunkowo młodej grupy w Parlamencie. Powstała w lipcu 2004 na gruncie dawnej grupy Europa Demokracji i Różnic (EDD). Zdobywszy pewne poparcie w wyborach europejskich, grupa stanowi około 3% składu PE i liczy 23 posłów z 10 krajów. Sami członkowie IN/DEM określają się rozmaicie jako: "krytycy UE, eurosceptycy albo eurorealiści".
Wspólnym mianownikiem całej grupy jest sprzeciw wobec projektu Konstytucji Europejskiej. Wynik referendów konstytucyjnych we Francji i w Holandii w połowie 2005 roku i wywołana nim niepewność polityczna co do przyszłości Traktatu, są często wykorzystywane przez członków IN/DEM.
Największym blokiem w grupie jest, licząca 10 członków, brytyjska Partia Niepodległości (UKIP). Jako jedyna formacja UKIP prowadzi otwartą kampanię postulując wystąpienie Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej. Pozostali członkowie grupy są reformistami akceptującymi członkowstwo swoich krajów w Unii, jednakże domagającymi się "mniejszej centralizacji, nie rozmywania suwerenności narodowej i pozostawienia większej władzy w rękach parlamentów narodowych". Posiadając tak rozbieżne poglądy, grupa zrezygnowała z dyscypliny klubowej - delegacje narodowe mogą głosować według uznania.
D jak Demokracja - za i przeciw Konstytucji
Każdy, kto przysłuchiwał się debatom na temat Konstytucji mógł zauważyć, że grupa doskonale potrafi zwrócić na siebie uwagę mediów. Przykładem mogą być liczne próby "wytrącenia z równowagi" przemawiających przed Parlamentem przedstawicieli Komisji lub Państw Członkowskich. W 2005 roku, podczas Szczytu UE w Brukseli, grupa IN/DEM ogłosiła akcję "Autobus trasą planu D". Autobus grupy będzie podążał za Margot Wallström, europejską Komisarz do spraw komunikacji, w czasie jej podróży po Europie połączonej z odczytami na temat Konstytucji, przyszłości Europy i autorskiego "Planu D".
Grupa IN/DEM, jako stosunkowo świeży twór polityczny stoi przed wyzwaniem wykorzystania szansy uzyskanej w 2004 i przygotowania się do dalszych sukcesów w następnych wyborach w 2009 roku.
Grupa Tożsamość, Tradycja i Suwerenność (ITS)
Ta najmłodsza grupa polityczna w Parlamencie powstała w styczniu 2007. W jej skład weszło dwudziestu posłów z siedmiu krajów. Jej członkowie sami określają swoją polityczna orientacje jako "prawicową" i "narodową".
Najsilniejszą liczbowo delegację w tej grupie tworzy siedmiu Francuzów z Frontu Narodowego. To spośród nich wywodzi się przewodniczący ITS, Bruno Gollnisch. Wiceprzewodniczącymi są Philip Claeys, z belgijskiego Vlaams Belang (dosłownie Flandryjski Interes), Eugen Mihăescu z Partii Wielkiej Rumunii i Brytyjczyk Ashley Mote (nie należy do żadnej partii w swoim kraju).
Bruno Gollnish, prezentując swoje ugrupowanie, określił jego członków jako "patriotów" i wyraził nadzieję, że "siły narodowe są przyszłością Europy, prawdziwej Europy ludów i suwerennych narodów, tożsamości i tradycji".
Grupa w swojej deklaracji programowej wśród swych najważniejszych zasad wymienia uznanie narodowego interesu i suwerenności, tożsamości i różnorodności. Jej członkowie deklarują wolę "walki przeciw europejskiemu super-państwu". Ponieważ grupa jest mała, nie ma wśród jej członków wiceprzewodniczących Parlamentu ani przewodniczących komisji parlamentarnych. Ci, którzy starali się o wiceprzewodnictwo komisji nie uzyskali wystarczającej liczby głosów.
BIBLIOGRAFIA:
Materiały internetowe:
Rozporządzenie PE i RUE z 4.11.2003.
Ibidem.
ibidem
ibidem
ibidem
ibidem
ibidem
ibidem
ibidem
