Historia metody radiowęglowej
Początki tej metody sięgają lat 40, kiedy to amerykański chemik Willard F. Libby postawił hipotezę, ze organizmy żywe zawierają niewielką ilość izotopu węgla C-14, który po ustaniu czynności biologicznych będzie zanikał zgodnie z prawem rozpadu. Swoja teorię potwierdził badając koncentracje C-14 w licznych próbkach archeologicznych, m.in. pochodzących z grobowca faraona Dżesera. Zgodnie z oczekiwaniami koncentracja C-14
w tej próbce była o połowę mniejsza w stosunku do próbki współczesnej. Za swoje osiągnięcia („metodę użycia węgla C-14 do określania wieku w archeologii, geologii
i geografii”) Libby w 1960 roku otrzymał Nagrodę Nobla. Pomylił się od jednak o 3% co do czasu połowicznego rozpadu -przyjął on ze jest to 5 568 lat, gdy tymczasem bliższa prawy jest liczba 5 730 lat. Mimo to nadal tzw. wiek konwencjonalny oblicza się, przyjmując czas połowicznego rozpadu równy 5 568 lat, gdyż w celu uzyskani wieku kalendarzowego trzeba otrzymamy wynik poddać kalibracji, a ta został otrzymana dla czasu połowicznego rozpadu równego 5 568 lat.
Już w roku 1950 nastąpił znaczy postęp w rozwoju tej metody - zastosowanie techniki liczników gazowych z próbka w postaci gazu w odróżnieniu od Libby'ego, który podczas swych badań umieszczał w licznikach węgiel w postaci stałej. Kolejnym krokiem było użycie techniki ciekłych scyntylatorów. Jednak prawdziwym przełomem było użycie po raz pierwszy w 1977 roku techniki AMS - spektrometrii mas za pomocą akceleratora. Dalszy rozwój technik konwencjonalnych, doprowadził do coraz dokładniejszych pomiarów a także pozwolił podjąć prace nad kalibracją. Natomiast rozwój w technice AMS umożliwił datowanie bardzo małych próbek.
Konieczność kalibracji tej metody dostrzeżono już w latach 60 po dokonaniu badań próbek egipskich. Wyniki okazały się 400- 700 lat za mady w stosunku do oczekiwanego podpierając się źródłami historycznymi. Już wcześniej ( 1959r) na podstawie przyrostu słoi drzew zaważono że zawartość C-14 zmienia się nawet na przestrzeni lat, nie mówiąc już o tysiącleciach.
Poszczególne laboratoria radiowęglowe na święcie współpracują ze sobą. Ważnym elementem są programy międzynarodowej kontroli laboratoryjnej. Udział w nich jest dobrowolny. Idea programu bierze się z przeświadczenia, że wynik otrzymamy w dowolnym laboratorium powinien być zgodny (w ramach błędu pomorowego) z prawdziwym wiekiem C14. W każdym programie bada się kila próbek różnego typu i rodzaju. Po zakończaniu organizator publikuje wyniki statystyczne ( np. średni wiek dal danej próbki, dane o rozkładzie), jednak konkretne wartości otrzymane przez laboratoria są poufne.