Dwudziesto049aangelsa

Temat: Jak zinterpretujesz końcową scenę powieści Stefana Żeromskiego pt.
"Przedwiośnie"?

Stefan Żeromski napisał "Przedwiośnie" w 1924 roku, w okresie bardzo trudnym dla
Polaków. Nasz ojczyzna co prawda odzyskała niepodległość, jednak sytuacja
panująca w Polsce była ciężka. W tym czasie życiem ludzi wstrząsały rożne
wydarzenia takie jak: wojna polsko-bolszewicka, walka o władzę, częste zmiany
rządu, hiperinflacja, zamordowanie prezydenta Narutowicza, strajki, a nawet
zamach stanu jakim był przewrót majowy Józefa Piłsudzkiego. Taki rozwój akcji
postawił przed politykami i innymi obywatelami dwa pytania: jaka jest ta "nowa",
niepodległa Polska i jakich zmian należy w niej dokonać? Sytuacje panująca w
naszym kraju przedstawia "Przedwiośnie" wyżej wymienionego autora, natomiast
odpowiedzi na drugie pytanie, dotyczące programu politycznego dla odrodzonej
ojczyzny, należy szukać w końcowej scenie tej powieści.
W ostatniej scenie "Przedwiośnia" główny bohater Cezary Baryka bierze udział w
manifestacji robotniczej. Razem z nim uczestniczą w niej także "bezrobotni
wskutek fabrykanckiego lokautu, strajkujący wskutek drożyzny i niemożności
wyżycia z płacy zarobkowej" oraz "uświadomieni komuniści", którzy "trzymali
prym". Można wiec śmiało określić pochód ten jako komunistyczny, którego celem
było poparcie robotników okupujących pewną fabrykę, z powodu odmowy przez
dyrekcje podwyżki wynagrodzenia o 50%. Jednak Cezary nie identyfikuje się z
komunistami, wprost przeciwnie, idzie osobno. Oznaką tego był jego ubiór -
"lejbik żołnierski i czapka żołnierska". Komuniści w wojnie polsko-bolszewickiej
stali po stronie tych drugich, niosących nowe, obłudne ideologie. Dlatego tez
mundur polski był symbolem przeciwstawienia się im, zachowania demokratycznego
ustroju i gospodarki kapitalistycznej. Rodzi się wiec pytanie: jak kształtowały
się poglądy polityczne młodego Cezarego ?
Na poglądy polityczne młodego Baryki miały wpływ dwie osoby - Szymon Gajowiec
oraz Antoni Lulek. Pierwsza z nich reprezentowała pozytywistyczny program
polityczny. Według niej należało wprowadzać stopniowo reformy na drodze
ewolucji, które co prawda miały być powolne, ale dokładnie przeprowadzone.
Gajowiec, ówczesny minister skarbu, domagał się rozwoju oświaty, spółdzielczości
i struktur państwowości. Uważał tez, ze należy najpierw wzmocnić gospodarkę
kraju poprzez umocnienie polskiej złotówki, a także należy zapewnić
bezpieczeństwo wszystkim Polakom wzmacniając obronność ojczyzny.
Przeciwnikiem takiego programu politycznego był młody komunista Antoni Lulek.
Uważał on, ze najlepszym rozwiązaniem wszystkich problemów państwa byłaby
rewolucja komunistyczna. Według niego jedyne granice jakie powinny istnieć w
Europie to granice klasowe. Człowiek ten radość czerpał z niepowodzeń i porażek
polskiego rządu.
Cezary Baryka identyfikuje się zarówno z jednym jak i z drugim programem
politycznym. Jednak nie odpowiada mu wiele postulatów zawartych w nich.
Gajowcowi zarzuca opieszale i zbyt wolne wprowadzanie reform, brak reformy
rolnej. Uważa on, ze proponowane przez rząd ustawy nie zmienia warunków życia
najuboższych ludzi. Oskarża go o to, ze takie rządy sprawowane są przez dawnych
magnatów i szlachciców. Także Lulkowi ma wiele do zarzucenia. Odrzuca drogę
przewrotu komunistycznego dlatego, ze zna prawdziwe oblicze rewolucji niosącej
wiele morderstw i kradzieży. Poza tym uważa, ze polska klasa robotnicza jest
zdegenerowana i nie powinna sięgać po władzę, gdyż jest niezdolna do rządzenia.
Oskarża jeszcze komunistów o brak patriotyzmu, czego przykładem może być stanie
po stronie bolszewików w wojnie z 1920 roku.
Ostatnia scenę zinterpretowałabym jako ukazania nowej drogi rozwoju Polski.
Poprzez osobę Cezarego Baryki Stefan Żeromski wskazał właściwy program
polityczny dla naszego kraju. Powstał on poprzez połączenie odpowiednich
elementów z programu pana Gajowca oraz Lulka. Bowiem należy zapewnić godziwe
warunki życia nie tylko wybranym grupom społecznym, ale wszystkim, począwszy od
biednego chłopa. Jest to możliwe dzięki odpowiednim reforma, przeprowadzonym w
precyzyjny i dynamiczny sposób, mających na celu dobro jednostki. Każdy powinien
mięć prawo do decydowania o losach państwa, poprzez wybrane w demokratycznych
wyborach organy władzy, jakimi mogą być obie izby parlamentu. Najważniejsze jest
nieuleganie żadnym doktrynom politycznym, kierowanie się dobrem wszystkich.
Problem powieści "Przedwiośnie" jest ciągle aktualny. Podobnie jak przeszło
siedemdziesiąt lat temu w Polsce brakuje jednolitego programu politycznego.
Naród podzielony jest jak gdyby na dwa obozy. Do pierwszego z nich należą ludzie
o poglądach zbliżonych do programu Szymona Gajowca, których przedstawiciele
zajmują miejsca po prawej stronie gmachu przy ulicy Wiejskiej w Warszawie - tzw.
prawica. Natomiast po stronie lewej (tzw. lewica) zasiadają posłowie o poglądach
zbliżonych do programu Antoniego Lulka. Teraz to my zastanawiamy się jaka jest
ta "nowa" Polska, Polska po pamiętnym roku 1989 i jakich zmian należy w niej
dokonać. Właśnie dziś powinniśmy skorzystać z rad, jakich udziela nam Stanisław
Żeromski, gdyż są one uniwersalne i ponadczasowe.