43

Rozdział

10

Kwiat dzikiego bzu może byd używany do egzorcyzmów, ochrony i zaklęd powodzenia,

przeczytała Bonnie leżąc na swoim łóżku z brodą podpartą rękami. Zmieszane z żywokostem i
podbiałem zawinąd w czerwony jedwab podczas nowiu księżyca do utworzenia czaru
przysparzającego zdrowia. Destylowad w kąpieli z lawendą, złocieniem maruna i
serdecznikiem dla ochrony. Spalid z hyzopem lekarskim, białą szałwią i diabelskim
sznurowadłem żeby stworzyd dym, który może zostad użyty do wypędzania złych duchów.

Diabelskie sznurowadło? Czy to naprawdę było jakieś zioło? Brzmiało jak coś, czego w

odróżnieniu do pozostałych, chyba nie znajdzie w ogrodzie swojej mamy. Westchnęła głośno
i ominęła kilka linijek.

Najlepszymi ziołami pomagającymi w medytacji są rzepik, damiana, świetlik i żeo-

szeo. Mogą byd zmieszane ze sobą i spalone żeby wytworzyd dym lub kiedy zostaną zebrane o
świcie, wysuszone i rozrzucone wokół obiektu.

Bonnie spojrzała na grubą książkę z niechęcią. Strony, strony i strony ziół i informacji

jakie były ich właściwości w różnych okolicznościach, kiedy je zbierad i jak ich używad.
Wszystko napisane suchym nudnym językiem, jak jej szkolny podręcznik do geometrii.

Zawsze nienawidziła się uczyd. Najlepszą rzeczą w wakacjach pomiędzy liceum a

studiami było to, że nikt nie spodziewał się po niej, że będzie spędzała czas z ciężką księgą,
próbując zapamiętad nudne fakty. A właśnie to robiła. Sama była sobie winna.

Ale kiedy poprosiła panią Flowers żeby uczyła ją magii, spodziewała się czegoś, cóż,

fajniejszego niż gruba książka z ziołami. Sekretnie liczyła na jakąś prywatną sesję zaklęd,
latania albo przywoływania fantastycznych służących. Mniej czytania. Nie było żadnego
sposobu żeby magiczna wiedza sama się wszczepiła do jej mózgu? Tak noo, magicznie?

Przerzuciła jeszcze kilka stron. Ooo, to wyglądało na bardziej interesujące.

Amulet wypełniony cynamonem, pierwiosnkiem i liśdmi mniszka lekarskiego pomoże

znaleźd miłośd i spełnid sekretne pragnienia. Zbierz zioła w delikatnym deszczu i po
wysuszeniu, związad je czerwonym jedwabiem i złotą nicią.

Bonnie zaśmiała się i zaczęła uderzad stopami o materac, myśląc, że prawdopodobnie

mogłaby wymyślid jakieś sekretne pragnienia do spełnienia. Czy musiała zebrad cynamon, czy
wystarczyłoby tylko wziąd trochę przyprawy z szafki? Obróciła jeszcze kilka stron. Zioła na
ostrośd widzenia, zioła na oczyszczenie, zioła, które musiały byd zbierane tylko podczas pełni
księżyca albo w słoneczny, czerwcowy dzieo. Westchnęła jeszcze raz i zamknęła książkę.

Było już po północy. Nasłuchiwała, ale dom był cichy. Jej rodzice spali.

Teraz kiedy jej siostra Mary, ostatnia z trzech starszych sióstr Bonnie, która opuściła

dom, wprowadziła do swojego chłopaka, Bonnie zatęskniła za nią. Ale były też zalety tego, że
wścibski nos jej siostry był daleko.

44

Wstała z łóżka najciszej i najostrożniej jak mogła. Jej rodzice nie byli tak czujni jak

rodzice Meredith, ale przyszliby i sprawdzili co się dzieje gdyby usłyszeli, że wstaje w środku
nocy.

Bonnie ostrożnie podważyła ruchomą deskę pod jej łóżkiem. Używała tego miejsca

jako kryjówki od dziecka. Na początku trzymała tam lalkę, którą pożyczyła od Mary bez
pozwolenia; sekretne zapasy cukierków kupione za jej pieniądze; jej czerwoną, jedwabną
kokardkę. Potem, liściki od jej pierwszego chłopaka albo testy, które zawaliła.

Aczkolwiek nic tak grzesznego jak to co trzymała tam teraz.

Wyjęła kolejną książkę, tak samo grubą jak tom, który pożyczyła jej pani Flowers. Ale

ta wyglądała na starszą, z ciemną skórzaną okładką pomarszczoną i zmiękłą przez czas. Ta też
pochodziła z biblioteki pani Flowers, ale tej pani Flowers jej nie dała. Bonnie ukradła ją z
półki kiedy pani Flowers była obrócona, wepchnęła ją do plecaka i udawała niewinną kiedy
ostry wzrok pani Flowers spojrzał na nią.

Bonnie czuła się trochę winna, że w ten sposób oszukała panią Flowers, zwłaszcza po

tym jak starsza pani zgodziła się zostad jej nauczycielką. Ale tak szczerze, nikt inny nie
musiałby w ogóle wykradad książki. Jakikolwiek powód podałyby Meredith i Elena, od razu
zostałby zaakceptowany przez wszystkich jako właściwy i prawdziwy. Nawet nie musiałyby
podawad powodu, wystarczyłoby że powiedziałyby, że potrzebują książki. Tylko nad Bonnie
ciągle wzdychano i głaskano ją po głowie- słodka, głupiutka Bonnie- i powstrzymywali ją
przed tym co chciała zrobid.

Bonnie uparcie oparła brodę o dłoo i dotknęła ręką napisu na okładce książki.

„Przemierzając granicę między szybkim, a martwym.”

Jej serce waliło kiedy otwierała książkę na stronie, którą wcześniej zaznaczyła. Ale jej

ręce były spokojne kiedy wyjmowała ze skrytki cztery świece, dwie białe, dwie czarne.

Zapaliła zapałkę, podpaliła jedną z czarnych świec i przechyliła ją żeby rozlad trochę

wosku obok jej łóżka. Kiedy już powstała mała kałuża stopionego wosku, Bonnie postawiła na
niej świeczkę żeby stała prosto i nieruchomo.

- Ogniu północy, chroo mnie.- Powiedziała. Sięgnęła po białą świecę.

Podłączony do ładowarki telefon na jej nocnym stoliku, zadzwonił. Bonnie upuściła

świecę i przeklęła.

Pochylając się , chwyciła telefon żeby zobaczyd kto dzwoni. Elena. Oczywiście. Elena

nigdy nie zdawała sobie sprawy jak jest późno kiedy chciała z kimś porozmawiad.

Bonnie czuła pokusę żeby nacisnąd przycisk „ignoruj”, ale zastanowiła się. Może to był

znak, że nie powinna odprawiad rytuału, przynajmniej nie tej nocy. Może powinna najpierw
lepiej się przygotowad, poszukad, upewnid się, że robi to dobrze. Bonnie zdmuchnęła czarną
świecę i nadusiła przycisk odbierania.

- Hej, Eleno.- Powiedziała mając nadzieję, że jej przyjaciółka nie wyczuje jej irytacji

kiedy delikatnie wsuwała książkę z powrotem pod deskę.- Co tam?

45

Popiół był nieznośnie ciężki. Próbował się mu przeciwstawid, pchad ten szary koc,

który go przytrzymywał. Kopał gorączkowo, jego spanikowana częśd zastanawiała się czy w
ogóle porusza się w górę, czy przypadkiem nie zakopuje się jeszcze bardziej pod
powierzchnię.

Jedna z jego rąk mocno coś ściskała, coś miękkiego i włóknistego, niczym cieniutkie

płatki. Nie wiedział co to jest, ale wiedział, że nie może tego puścid mimo, że to znacznie
utrudniało mu poruszanie się. Ale wiedział, że musi to trzymad.

Wydawało się, że próbuje przebid się przez gruby popiół od zawsze, ale w koocu jego

druga ręka przedostała się przez kruche warstwy. Ulga zalała jego ciało. Szedł w dobrą
stronę, nie zostanie pogrzebany na wieki.

Wyciągnął ślepo rękę szukając czegoś co mógłby użyd żeby się podeprzed i wydostad.

Pył i błoto ślizgały się pod jego palcami, nie dając mu niczego pomocnego. Miotał się tak
dopóki nie wymacał kawałka drewna.

Krawędzie drewna wbiły się w jego palce kiedy chwycił się go tak mocno jakby walczył

o życie podczas sztormu. Brnął w górę, mimo, że ciągle potykał się i ślizgał na błocie. W
koocu udało mu się wydostad z popiołu i błota. Pojawił się lepki odgłos, gdy pojawiły się jego
ramiona. Udało mu się uklęknąd, jego mięśnie krzyczały z bólu. Wstał. Wzdrygnął się i
otrząsnął. Było mu nie dobrze, ale czuł euforię i objął się rękami.

Nic nie widział. Był spanikowany dopóki nie odkrył, że coś blokuje mu oczy. Zaczął

drapad się po twarzy dopóki nie odczepił papki popiołowo- błotnej ze swoich rzęs. Po chwili
znowu mógł otworzyd oczy.

Otaczało go opuszczone pustkowie. Ciemne błoto, kałuże pełne wody wypełnionej

popiołem. – Coś strasznego się tu zdarzyło.- Powiedział ochryple, ten dźwięk przestraszył go.
Było tak cicho.

Było lodowato i zdał sobie sprawę, że jest nagi, przykryty tylko tym samym błotnym

popiołem jak wszystko wokół. Zgarbił się, a potem, przeklinając swoją chwilową słabośd,
boleśnie wyprostował się.

Musiał…

On…

Nie pamiętał…

Kropla płynu spłynęła po jego twarzy i zaczął się zastanawiad czy przypadkiem nie

płacze. A może to był ten lepki, błyszczący płyn, który był wszędzie, mieszając się z popiołem
i błotem?

Kim był? Tego też nie wiedział i ta niewiedza załączyła drgawki, zupełnie inne od tych

spowodowanych zimnem.

Jego ręka nadal była zaciśnięta wokół nieznanego przedmiotu, podniósł pięśd i

spojrzał na nią. Po chwili, delikatnie otworzył dłoo.

Czarne włókna.

Następnie kropla opalizującego płynu spadła na jego rękę. Tam gdzie dotknął

włókien, zaszła transformacja. To były włosy. Lśniący blond, a drugie miedziane. Całkiem
ładne.

46

Ponownie zacisnął pięśd i przyłożył je do piersi. Pojawiła się w nim jakaś nowa

determinacja.

Musiał iśd.

W labiryncie jego myśli, pojawił się jasny obraz celu jego podróży. Zaczął przebijad się

przez popiół i błoto powłócząc nogami. Szedł w kierunku bramy wyglądającej niczym brama
od zamku, z wysokimi iglicami i ciężkimi czarnymi drzwiami. W jakiś sposób wiedział, że tam
będą.