Sny z nazwiskami

Sny z nazwiskami - odcinek 12 - Jakobe Mansztajn

Autor

Maciej Gierszewski

1 sierpień 2009 12:09

⋅

{W pakiecie promocyjnym w ramach debiutu…}
140505
CK “Zamek”, Sala Kominkowa, za chwilę ma się zacząć kolejne spotkanie w ramach “Poznania
Poetów”, spotkanie z Miłoszem Biedrzyckim, które ma prowadzić Tomaž Šalamun. Za czarnym
fortepianem Edward Pasewicz rozstawia perkusję, będzie grał, podobno ma nie śpiewać, tak stoi w
programie: “Będzie grał, ale obiecujemy, nie będzie śpiewał”, to zdanie jest wydrukowane na
czerwono. Siedzę na widowni, obok mnie nikt nie siedzi, chociaż jest dużo ludzi. Siedzą nawet na
podłodze przy drzwiach. Rozpoczyna się spotkanie. Jest śmiesznie. Miłosz ma na głowie
napoleońską czapkę i dorysowane wąsy. Właśnie czyta jakiś smutny wiersz, gdy otwierają się
drzwi. Wchodzi Jakobe Mansztajn, stara się zachowywać bardzo cicho, ale drzwi bardzo skrzypią.
Wszyscy z sali spoglądają w jego kierunku. On strasznie się czerwieni i głośno przeprasza. Edward
mówi do niego: “Nie bądź bezczelny, ściągnij koszulkę”. Na co Jakobe faktycznie zdejmuje przez
głowę swoją czerwoną koszulkę, na której ma prasowankę z głową Che.
100307
Stoję przed regałem z książkami, który odbija się w lustrze, którego odbicie także odbija się w
lustrze, ale stojącym po drugiej stronie sali. Najpierw staram się sczytywać tytuły książek z
grzbietów. A po chwili sam się w nim przeglądam. Mam wymalowane na ciele i ubraniu jakieś
literki. Jakobe Mansztajn mówi do mnie: “Jesteś znakiem”. Patrzę uważniej. Rzucają mi się w oczy
moje ogromne bokobrody á la Mickiewicz. Wyglądam komicznie. Sam się z siebie śmieję. Jakobe
zresztą także się ze mnie śmieje. Pani bibliotekarka pyta, czy mógłbym powiesić nad lustrem plakat
“Seryjnych poetów”. Wchodzę na hokera, ale to już jest “Dragon” na Zamkowej w Poznaniu, i
wieszam ponad półką z alkoholami plakat “Seryjnych poetów”.
270408
W nocy razem z Adamem Kaczanowskim spaceruję ulicami Sopotu. Jest ciepło i cicho. Adam pyta,
kiedy dojdziemy do domu Jakuba. Odpowiadam, że nie wiem, ale ma się nie martwić, bo
znajdziemy, przecież Sopot nie jest dużym miastem. Zresztą Jakobe Mansztajn dzwoni co chwilę i
pyta: “Gdzie jesteście?”, odpowiadam, że tu i tu, podając nazwę ulicy, na co on mówi: “To już
blisko”. Chodzimy tak od kilku godzin. Zaczyna świtać. Adam chce biegać, mówi do mnie:
“Maciej, już czas zacząć poranny trening”. Kucamy w blokach startowych, po mojej prawej ręce
mam Jakobe, który jest czarny, jak murzyn.
200709
Nad rzeką. Chcę się wykąpać, ale w tym miejscu rzeka jest płytka, dlatego idę w górę, może gdzieś

jest głębiej. Duża dziura, gdzie zgromadziła się woda i chce tam się wykąpać, wskoczyć z brzegu
prosto do niej, ale kolejka jest tak duża, że rezygnuje. Zresztą wilkiem się na mnie patrzy, dlatego
idę dalej, dalej w górę rzeki, wierząc, że będzie głębiej, gdzieś będzie głębiej, gdzieś musi być
głębiej i będę mógł się wykąpać. Teraz wody jest po kostki. Za zakrętem, który ma przeszło 90
stopni, jest zajezdnia pociągowa, stoi dużo wagonów, rzeka wciąż płynie, płynie przez duże kosze
na śmieci, pełne są zimnej wody, wiec w nich chcę się kąpać. Wskakuje do pierwszego i
przepływam przez trzy następne, wychodzę, wycieram się o liście łopianu i przyglądam jak za
murem Jakobe Mansztajn przeszukuje kontener wagonu pełnego śmieci. Przerzuca duże, foliowe,
czarne torby przez mur, a Joanna Janowicz podchodzi i zabiera te torby, ciągnie je za sobą, ciągnie
w miejsce, gdzie może się schować i zaczyna przeszukiwać co wstępnie przesortował Jakobe.
Wyszukuje nie uszkodzonych przedmiotów. Podchodzę do niej i mówię, by się ze mną podzieliła,
ona odpowiada, że dobrze, ale muszę coś również robić, więc uzgadniamy, że będę szukał miejsca,
aby chować te rozwalone śmieci, do niczego się nie nadające. Jakobe wyszukuje kartony z
perfumami L’oreala i Douglasa, są to zwroty z drogerii do tych firma, podobnie jak książki, zdjęcia
i plakaty, to zwroty z Reala i Empiku; właśnie Joanna przeszukuje drzeworyty japońskie, które nie
dają się podzielić na 3y części w taki sposób, aby historia opowiadana za ich pomocą była jasna i
klarowna, historia w komiksie japońskim.
Jabobe śni się także Joannie Herman:
240709
Jestem na snobistycznej imprezie. Wnętrze przypomina luksusowy pałac, wokół ludzie w maskach
weneckich. Wszyscy grają w jakąś grę, ale nie jestem wtajemniczona… Poruszam się po
korytarzach z lampką wina w ręce, jak inni. Nie mogę nikogo rozpoznać, nikt nie podchodzi, ale
podejrzewam że to literaci, bo wszędzie leżą tomiki wierszy. Z jednego z pokoi (a może raczej z
komnaty) słychać dziwną minimalistyczną muzykę, przez zamknięte drzwi przecieka różowe
światło. Podchodzę i delikatnie naciskam klamkę. W środku krajobraz jak z teledysku: z sufitu
sypią się w zwolnionym tempie kartki z tekstami, pośrodku stoi wielki na pół sali stół bilardowy, a
na nim w pozycji półleżącej, odziany tylko w obcisłe skórzane spodnie tkwi rozanielony Jakobe
Mansztajn. Wygląda jak faun, zapuścił sobie skośną bródkę, ma maleńkie różki. Cudnie się
uśmiecha. Wokół stoją na wpół roznegliżowani piękni młodzi chłopcy i prześliczne dziewczęta w
maskach, każda z książką w ręku. Wygląda na to, że ustawili się do Jakobe w kolejce. Ja także
ustawiam się w kolejce. Wstydzę się pisać, co dalej…ale działo się, oj, działo…
[cytat z maila]