Pedersen Bente

Roza znad Fiordów 22

Płomienie w nocy

Roza wiedziała, że coś musiało się wydarzyć kiedy w środku nocy
obudził ją tętent końskich kopyt. Całe tegoroczne zbiory stanęły w
płomieniach! Palił się magazyn tytoni! Kto za tym stał? Kto tak źle im
życzył? Mężczyzna z pejczem? Roza musiała uciekać, jej i dzieciom
groziło śmiertelne niebezpieczeństwo. Czuła na plecach oddech
wroga, nie miała chwili do stracenia...

Rozdział 1
- Sądziłaś, że tu będziesz miała spokój, prawda? Ze cię tu nie
znajdę...
Tak dawno nie słyszałam jej śmiechu, że nie wierzyłam własnym
uszom. Ale miała rację. Rzeczywiście, byłam przekonana, że
tutaj mnie nie znajdzie. Że jej wpływ nie sięga poza Norwegię. Ze
w Ameryce nareszcie będę miała spokój.
Uciekłam.
- Nie odzywasz się już do mnie, Rozo - mówi. W jej głosie brzmi
łagodna wymówka. Jakby bawił ją fakt, że już jej nie potrzebuję.
-Nadejdzie jeszcze dzień, kiedy wrócimy do naszych rozmów -
ciągnie dalej, przekonana, że tak rzeczywiście będzie.
Jest bardziej pewna swego niż ja. Bo ja żyję z dnia na dzień. A
ona, Natalia, wydaje się być wieczna...
Postanowiłam nazywać ją Natalia. Właściwie nie zastanawiam
się już, kim naprawdę jest. Czy raczej była. Kiedy się
poznałyśmy, uznałam, że jest moją przyjaciółką. Mimo że
zawieranie przyjaźni nie przychodzi mi łatwo. Kobiety się mnie
boją. A chociaż lubię przebywać w towarzystwie mężczyzn, to

zaprzyjaźnić się z nimi nie potrafię. Możliwe, że moim
przeznaczeniem jest samotność. Muszę więc być silna.
I wtedy nagle zjawia się ona. Zupełnie niespodziewanie. Kiedy
już pogodziłam się ze swoją samotnością. Kiedy pustka wokół
mnie ciągnie się po horyzont i zaczynam się bać wszystkiego,
nadchodzącego zmierzchu i podążających za nim cieni. Ona
niesie ze sobą światło, a ja cieszę się na. te chwile, które gotowa
jest ze mną spędzić, na nasze chwile. Nie mam na nią żadnego
wpływu, rzadko rozumiem, czego naprawdę ode mnie chce.
- Kiedy się zestarzejesz, Rozo, wtedy będziesz miała dla mnie
czas - mówi. - I dla innych - dodaje. - Wtedy będziemy mogły
wymieniać się myślami. Kiedy zrozumiesz, że młodzi są zbyt
zajęci, by poświęcać tobie swój cenny czas, by dopuścić cię do
siebie.
- Nie będę żyła tak długo, żeby się zestarzeć.
Najbardziej brakowało mi jej śmiechu. Rozumiem to, gdy tylko
zaczyna się śmiać. Dźwięcznie i perliście jak górski potok.
Śmieje się tak, że robi mi się gorąco. Niektórzy ludzie
promieniują ciepłem. Potrafią rozgrzać zmarznięte dusze.
Traktuję Natalię jak człowieka.
Bo jak inaczej? Przychodzi do mnie w snach, ale dla mnie jest
kimś rzeczywistym. Równie rzeczywistym jak wielu z tych,
których widuję wokół siebie na co dzień. Nawet bardziej. Mówi
do mnie, nie zachowując niczego dla siebie. Z wyjątkiem może
jakiegoś szerszego spojrzenia na to, co było i co jeszcze się
wydarzy. O tym nigdy ze mną nie rozmawia. Poza tym jednak
rozmawiamy o wszystkim.

- Strzeż się obcych - ostrzega mnie.
I nagle poważnieje. Na ogół jej twarz jest promienna, roześmiana.
- Zapamiętaj to sobie, Rozo. Ktoś zapewne będzie cię
przestrzegał przed twoimi najbliższymi, ale oni nie są tak groźni
jak obcy.
- Przed chwilą mówiłaś, że będę stara, więc chyba nic mi teraz nie
grozi.
- Nie wolno ci się bawić życiem. To zbyt poważna sprawa, Rozo.
Śmieję się, ale mój śmiech brzmi inaczej niż jej.
- Nie sądziłam, że jeszcze czegoś ode mnie oczekujecie. Moja
misja się skończyła. Wypełniłam swoje zadanie. Dodałam
kolejne ogniwo do łańcuszka. Lily przyszła na świat. Dar stał się
teraz jej udziałem, jej zadaniem będzie przekazać go dalej. Ja nie
jestem już wam potrzebna. Możecie odpocząć, do czasu aż Lily
dorośnie.
Nagle ginie mi z oczu. Nie jestem już w stanie do niej dotrzeć.
Może jednak nie powinnam myśleć o niej jak o człowieku? Może
to jest złe.
Słyszę, że znów do mnie przemawia.
- Musisz się nauczyć pokory, Rozo - mówi. W jej głosie słychać
współczucie. Wie, w jakiej
jestem sytuacji. Wie, że nie lubię współczucia, że jestem dumna.
Wie, jak trudno mi się ukorzyć. Bo to wszystko jest też i w niej.
- Musisz się nauczyć pokory, Rozo - powtarza. - I nauczyć się
wybaczać - dodaje.
- Nikt nie wie lepiej ode mnie, co to znaczy być pokornym -
mówię.
- Niekiedy rzeczywiście zdarza ci się ulegać, ale to nie to samo -
odpowiada Natalia, która już się

tego nauczyła. - Pokora łączy się z szacunkiem. Należy odłożyć
na bok własne sprawy, bo tu chodzi o coś znacznie ważniejszego.
To jednak nie znaczy, że masz o sobie zapomnieć. Nie wolno ci
się oskarżać, czy okazywać innym swoją wyższość. To właśnie
jest pokora.
Nigdy tak do tego nie podchodziłam. Nigdy nie chciałam o tym
myśleć.
-Jak większości z nas, trudno jest ci też wybaczać.
Migoczący cień, który jest Natalią, śmieje się.
A ja myślę o Jensie. O Pederze. O Thomasie, Da-vidzie i
Mattiasie. O Maxwellu. I o Olem, moim bracie. O moim ojcu.
Myślę też o Seamusie.
A ona mówi mi, że nie potrafię wybaczać!
Wybaczyłam im wszystkim, okazałam pokorę tak wielką, że
niewiele brakowało, a byłaby wciągnęła mnie w swoją otchłań.
Jak daleko można się posunąć? Ile można wybaczyć?
Nie lubię, kiedy daje mi do zrozumienia, że wszystko wie. Jej
niemal przezroczysta postać wygląda na młodszą ode mnie.
Nigdy nie żyła tak, jak teraz oczekuje, że ja będę żyła. Nikt nie
nienawidził bardziej niż ona. Nikt nie był bardziej dumny, uparty,
nikt tak nie nadużywał swojej władzy. Ona nigdy nie wybaczała.
Nigdy się przed nikim nie ukorzyła, zawsze była tym źdźbłem,
które dopiero burza potrafiła złamać.
- Sądzisz, że życzę ci tego samego? - pyta smutno, bo przecież
zna wszystkie moje myśli.
To mnie dręczy. Że nigdy niczego nie mogę mieć dla siebie.
Nawet myśli. Bo oni wchodzą i wychodzą, kiedy chcą, nie
zostawiając żadnych śladów.

- Myślisz, Rozo, że pragnę dla ciebie takiego życia, jakie sama
wiodłam? - pyta ze smutkiem w głosie tak wielkim, że aż się
wzdrygam. - Wam, którzy przychodzicie po mnie, miało być lżej,
lepiej. Każde nowe ogniwo miało być jakby jaśniejsze, lepsze od
tych starych, zardzewiałych. Tych, które nie dawały się już
wyczyścić.
Wzdycha i niemal zanika.
- Mam nadzieję, że twój ból ustąpi. Że będziesz żyła szczęśliwie.
W zgodzie ze sobą, Rozo. Że będziesz w stanie pokochać siebie,
bo dopiero wtedy będziesz gotowa przyjąć prawdziwą miłość od
innych.
- Spotkałam już miłość - upieram się przy swoim. - Trzymam się
tego jak tonący brzytwy. - Kochałam Seamusa. Przypuszczam, że
to wy wskazaliście mi drogę do niego. A więc kochałam go, a on
kochał mnie. Poznałam, co to miłość, Natalio.
- Musisz wybaczyć to, czego tak naprawdę nie da się wybaczyć -
mówi. - Masz się ukorzyć z własnej woli, i nie złamać się. Wtedy
zyskasz wolność, Rozo. Będziesz mogła kochać.
- Kochałam Seamusa! - mówię. - I nadal go kocham. Nie chcę
nikogo innego. Nikogo innego mi nie trzeba!
Ale Natalia już zniknęła. Po chwili się obudziłam...
- Mówisz we śnie, mamo - odzywa się Lily. Dziewczynka siedzi
w nogach łóżka, którego
użyczono Rozie. Podciągnęła nogi i opiera policzek o kolana. W
kąciku ust ma kosmyk włosów.

Przykleiły się jej do policzka. Kiedy nad czymś się zastanawia,
ssie włosy. Robi to bezwiednie. Także kiedy jest smutna i
potrzebuje pocieszenia, albo kiedy jest sama. Weszło jej to już w
nawyk, a Roza nie wie, jak ją tego oduczyć. Prawdę mówiąc,
wcale nie jest pewna, czy powinna to robić. W końcu nikomu to
nie szkodzi.
- Lubię jej głos - mówi Lily. - Lubię, jak się śmieje.
- Co takiego? - szepcze Roza.
Nie jest zaskoczona, ale to ją przeraża. -Jest miła, prawda? Roza
przełyka ślinę.
- Tak, jest miła - udaje jej się w końcu wyszeptać.
- Jak ma na imię?
- Natalia.
- To ładne imię. Trochę jak prababcia Lea. Na-talea.
- Dostała swoje imię właśnie po niej. Natalia jest prababcią babci
Lei.
- Naprawdę?
Córeczka się dziwi, ale jest zachwycona.
-Nic więc dziwnego, że brzmiała tak sympatycznie. Prababcia
Lea to najmilszy człowiek na świecie. Możesz mi o niej
opowiedzieć, mamo? O Natalii. Chcę ją poznać. Żebym kiedyś
mogła z nią porozmawiać. Nie uważasz, że powinnam ją poznać?
Roza odsuwa na bok kołdrę, żeby Lily mogła wślizgnąć się do
niej do łóżka. Dziewczynka przykłada policzek do jej ręki i wtula
się w jej ciepłe ciało, jak kotek. Jest rozbudzona.
- Nie chce ci się spać? - pyta Roza.

Przeciąga z czułością palcem po grzbiecie noska córeczki, po
czym kładzie dłonie na jej ramionach, oplata ją. Obie są przecież
ogniwami jednego łańcuszka.
- Megan chrapie - uskarża się Lily, ale zaraz się uśmiecha.
Lily sypia razem z najmłodszymi dziewczynkami Paddy'ego i
Bridget, z dziewięcioletnimi bliźniaczkami, Megan i Mairead, i z
dziesięcioletnią Eileen. Są nieco za duże dla Lily i Roza podejrze-
wa, że z tego właśnie powodu córeczka przyszła do niej.
- Nie jestem zmęczona - mówi Lily. - Poza tym jest już prawie
rano. Usłyszałam twój głos i pomyślałam, że nie śpisz. Dlatego
do ciebie przyszłam. I wtedy usłyszałam jej głos. Zdziwiłam się,
bo zobaczyłam, że ty śpisz. Ale nie wyglądałaś na przestraszoną,
więc pomyślałam, że nic złego się nie dzieje. Ta kobieta musi być
miła, tak ładnie mówi, ma taki melodyjny głos, jakby śpiewała,
prawda?
Roza kiwa głową. Córeczka bardzo dobrze opisała brzmienie
głosu Natalii. Jakby śpiewała. Tak właśnie brzmi jej głos, jak
śpiew.
Nagle uderza ją, że jest podobna do babci Lei. Przypomina sobie,
kiedy pierwszy raz wkroczyła do cudownego świata, który był
historią jej rodu. Kiedy poznała niesamowite opowieści, baśnie,
które wcale nie były baśniami, tylko odległą przeszłością. Była
wtedy w wieku Lily. Babcia Lea objęła ją czule. Nigdy nie czuła
z nią większej bliskości niż właśnie wtedy. Były do siebie
podobne. Ona i jej babcia. Nareszcie się dowiedziała, kim jest
tajemnicza osoba, którą tylko ona widziała,

i która w końcu stała się rzeczywista. Teraz już mogła przestać się
przejmować dorosłymi, którzy potrząsali głowami, kiedy im o
niej opowiadała. Jej dziwne sny w końcu nabrały znaczenia.
Wszystko było w porządku.
Była zwykłą dziewczynką, i zarazem niezwykłą. To ją w
pewnym sensie uratowało.
A teraz ona miała przekazać tę historię swojej córce. Po kawałku,
tak żeby łańcuch nie został przerwany, tylko ciągnął się dalej, do
końca, którego jej, Rozie, nigdy nie będzie dane poznać.
Bo kiedy to nastąpi, jej już tu dawno nie będzie. Nie sądziła też,
że Lily będzie dane tego doświadczyć, chociaż to ona ma
przekazać dalej ich spuściznę. I wszystkie opowieści.
- Natalia przyszła na świat pewnej zimnej nocy w Archangielsku,
w Rosji, w 1752 roku - zaczęła Roza. - Miała rude włosy i zielone
oczy. Tej nocy niebo rozjaśniła zorza polarna, dlatego wszyscy
uznali, że i ona jest jej częścią...
Ale codzienność nie była bajką.
Roza została brutalnie wyrwana ze snu. Obudziła ją Bridget. Była
tak blada, że piegi na jej twarzy wydawały się wyraźniejsze niż
kiedykolwiek.
- Co się stało? - spytała Roza.
Próbowała usiąść, nie budząc przy tym Lily. Oswobodziła
ostrożnie rękę i podparła się nią. Na szczęście córeczka spała
głęboko.
-Jasper przyjechał z wiadomością. Pali się Rose Garden -
powiedziała Bridget.
Starała się zachować spokój, ale Roza słyszała strach w jej głosie.

- Nie! - wyrwało się jej z ust. Nie! Nie! Nie!
Znów? Nie dość już pożarów? Nie chcę kolejnego ognia!
Czy to przeze mnie?
Czy to moja wina?
Czy ogień mnie prześladuje?
- Nie wolno ci tam jechać! - powiedział Paddy zdecydowanym
głosem.
Paddy był jak opoka. Jego twarz zaczęła się pokrywać
zmarszczkami, włosy mu siwiały, w ostatnich latach zrobił się też
nieco bardziej ociężały.
-I tak nic nie poradzisz, Rosie! Ja pojadę. Ja i twój brat, i Jasper, i
najstarsi chłopcy. Poza tym jestem pewien, że wszyscy tam robią,
co mogą. Nie pozwolą, żeby ogień przeszedł na główny budynek.
Roza słuchała go z zaciśniętymi ustami. Paliła się suszarnia.
Wielki magazyn, gdzie suszono świeżo zebrany tytoń.
- Nie chcę cię na to narażać, Rosie - mówił Paddy cicho.
Rozglądał się na boki, żeby się upewnić, że dzieci ich nie słyszą.
Tylko on, Bridget, i najstarsze dzieci wiedziały, że życie Rozy
jest w niebezpieczeństwie. Nie chciał nikogo niepotrzebnie stra-
szyć. Poza tym wiedział, że dzieci na pewno zaczęłyby o tym
mówić, i Lily i Matti dowiedzieliby się o wszystkim.
- Joe nigdy by mi nie darował - dodał. - Musisz mnie zrozumieć!
Roza wyminęła go i wyszła przez drzwi. Odszu-

kała wzrokiem Jaspera Jordana. Bridget zdążyła się już nim
zająć. Poczęstowała go herbatą, podała coś do jedzenia. Roza
zauważyła, że włosy mężczyzny są wilgotne, odgarnął je do tyłu.
Pewnie gnał jak szalony przez pół nocy, pomyślała. Spojrzała na
jego pokryte pyłem buty i wyobraziła sobie, jak pędzi po
piaszczystych drogach w godzinie, gdy noc przechodzi w ranek,
poganiając Demona, swojego konia, którego skóra teraz
błyszczała od potu.
- Co ty tam robiłeś? - spytała.
W pierwszej chwili mężczyzna nie zorientował się, że zwraca się
do niego. Roza wyminęła Paddy'go. Chciał ją zatrzymać, ale
opuścił ręce, poddał się. Usłyszała, jak westchnął ciężko. Nie
chciał jej powstrzymywać, ale nie podobało mu się to, co ona
robi. Rozumiała go, nie sądziła jednak, żeby Jasper miał obwiniać
Patricka o jej poczynania.
- Co ty robiłeś w Rose Garden, Jasper? - powtórzyła głośno i
wyraźnie.
Stała na progu, trzymając się rękami framugi. -Ja?
- Tak, ty. Co robiłeś w Rose Garden, na ziemi joego, właśnie w
tym momencie, gdy zaczął płonąć magazyn z tegorocznymi
zbiorami?
Mężczyzna patrzył na nią czarnymi oczami. Błyszczały
niebezpiecznie. Jakby prosił ją, by go nie drażniła.
- Nie podobają mi się twoje insynuacje, Rosie.
-Ja niczego nie insynuuję. Zadałam ci tylko pytanie, na które
jeszcze mi nie odpowiedziałeś. Już kiedyś słyszałam, jak jedziesz
konno nocą. Jakby sam diabeł cię gdzieś gnał. Zresztą, być może
tak

jest. Tyle, że do Rose Garden na ogół nie zajeżdżasz. To za
bardzo na wschód od twoich zwykłych tras. Więc co cię tam
sprowadziło akurat tej nocy?
-Pewnie zobaczył łunę na niebie - wszedł jej w słowo Paddy.
- Tak było? - spytała Roza. - Jesteś pewien, że tak właśnie było?
Zobaczyłeś łunę na niebie, Jasper? I postanowiłeś pomóc im
gasić pożar? A może kiedy tam przyjechałeś, to jeszcze nie było
żadnej łuny? Bo ogień pojawił się dopiero po twojej wizycie?
Mężczyzna zrobił się czerwony ze złości.
- Niby dlaczego miałbym podpalać własność mojego sąsiada?
- Z powodu Monique - powiedziała Roza. -Za daleko się
posuwasz - odezwał się Paddy,
nie panując nad swoimi emocjami. - Nie chcę słuchać tych bzdur.
Jedziemy! Jasper? Jedziesz z nami? Nie musisz. Zrobiłeś, co do
ciebie należało, przekazując nam informację. Ktoś inny pewnie
wysłałby niewolnika z wiadomością.
- Joe i ja pomogliśmy Monique uciec z zagrody niewolników w
Blossom Hill - powiedziała Roza i zagrodziła Jasperowi drogę.
Patrzyła mu prosto w twarz, nie lękając się jego złości.
- Ojciec Jaspera był mściwym człowiekiem, może Jasper też taki
jest? Może uznał, że zniszczenie plonów będzie odpowiednią
zapłatą...
- Uważaj, co mówisz - poprosił ją cicho Paddy. - Położył dłonie
na jej ramionach. - Uważaj, proszę! Ja tu mieszkam. Jasper i ja
jesteśmy sąsiada-

mi. Nie chcę, żeby była między nami wrogość. Ja do niego nic nie
mam. A dość już wycierpiałem, bo ludzie dobrze pamiętają,
czyim jestem bratem. I że on zrobił wszystko, byle tylko
zaszkodzić temu krajowi i tym, którzy go tak serdecznie tutaj
przyjęli. Zresztą, nie tylko jego, nas też. Nie chcę, żeby nazwisko
O'Connor znów okryło się niesławą. Nie rób nam tego, Rosie,
nawet jeśli niewiele brakowało, a zostałabyś żoną jednego z
moich braci, a teraz dzielisz łoże z innym z nich.
- Paddy! - skarciła go Bridget oburzona. - Po co mówisz takie
rzeczy! Nie jesteśmy w dokach Dublina! - wykrzyknęła czerwona
na twarzy.
- Mówię, jak jest - odpowiedział Paddy ponuro. Puścił Rozę,
odwrócił się na pięcie i wyszedł. -Jest wzburzony - próbowała
załagodzić sytuację Bridget.
Patrzyła to na męża, to na Rozę, to na Jaspera. Przesunęła palcami
po jasnych, kręconych włosach, które daremnie próbowała
okiełznać.
- Powiedział to, co myśli - stwierdziła Roza bezdźwięcznym
głosem. - Szkoda tylko, że musieliśmy to sobie wykrzyczeć,
zamiast spokojnie o tym porozmawiać.
- On wcale tak nie myśli! Roza uśmiechnęła się zmęczona.
- Słyszałam, co powiedział. Mówił to poważnie. Ma prawo mieć
swoje zdanie. Zresztą, nie powiedział niczego, co byłoby
nieprawdą.
Odeszła od drzwi.
Zona Paddy'ego zwiesiła głowę, nie odezwała się więcej. Jasper
skinął jej lekko głową na pożegnanie. Chwycił Rozę w pasie i
niemal pociągnął za

sobą do wyjścia, a ona była zbyt zmęczona, żeby z nim walczyć.
Jak tylko wyszli na zewnątrz, przycisnął ją do ściany. Stali tak
chwilę pod werandą, która ciągnęła się pod całą ścianą frontową
drugiego piętra. Podpierające ją cztery filary były zwyczajnie
pomalowane na biało i mniej ozdobne, jak to było w zwyczaju w
Georgii, ale i tak robiły wrażenie.
Jasper zakleszczył Rozę w swoim uchwycie. Oparł dłonie o
ścianę na wysokości jej ramion.
- O wiele rzeczy mnie w życiu posądzano, ale nikt nigdy nie
zarzucił mi, że jestem podpalaczem. Nigdy nie przyszłoby mi do
głowy podłożyć ogień pod czymś, co jest plonem pracy innego
człowieka. Szanuję trud innych, szanuję cudzą własność.
Przestrzegam prawa i przykazań. Nie muszę się niczego
wstydzić!
- A Monique? - spytała Roza, chociaż wiedziała, że to nie ma
sensu.
- Monique okazała się nie taka, za jaką się podawała...
Jasper schylił głowę i głośno zaczerpnął powietrza. Gdyby Roza
nie znała go tak dobrze, mogłaby pomyśleć, że w jego zimnych
oczach dojrzała łzy. Zaraz jednak uznała, że na pewno się
pomyliła. To do niego niepodobne. Ktoś taki jak Jasper nie
płakałby z powodu takiej kobiety jak Monique. Jasper Jordan był
właścicielem plantacji, potężnym człowiekiem, synem swego
ojca, który na pewno nie płakałby z powodu czarnucha.
- Myślisz, że dobrze się z tym czuję? Naprawdę tak sądzisz,
Rosie?
- Nie wiem - odpowiedziała.

Próbowała wyczytać coś z jego twarzy. Prawda była jednak taka,
że wcale nie chciała znaleźć w niej czegoś, co wzbudziłoby jej
współczucie.
-Znalazłem k
obietę. Sądziłem, że zdołam ją pokochać... - zaczął i nagle urwał.
- Do licha, Rosie, ciebie nie oszukam, prawda? Nikogo nie
oszukam, nawet siebie. Wszyscy mi współczują. Współczują mi i
się ze mnie śmieją. Jasper Jordan zakochany w Murzynce! Jasper
Jordan, który ożenił się z Murzynką! I miał z nią dwójkę dzieci!
Który żył z nią i zrobił z niej księżniczkę. Biedny, biedny Jasper
Jordan! Głupek, pewnie daltonista. Nie potrafi dostrzec różnicy
między Southern Belle a czarną służącą. Więc ma, czego chciał...
Roza milczała.
Musi nauczyć się z tym żyć. Z tym, że ją kochał. Niełatwo jest
być Jasperem Jordanem, ale z tym też musi nauczyć się żyć...
Roza powstrzymała się z dalszymi oskarżeniami.
- Chcesz wiedzieć, co robiłem w Rose Garden? -spytał Jasper
schrypniętym głosem. - Dobrze, powiem ci. Chciałem zobaczyć
mojego synka. Musiałem się skradać jak złodziej. Nie
wiedziałem, że wyjechałaś do Favourite. Boże, jaki jestem
żałosny...
Nie powiedział już niczego więcej, zostawił ją i wsiadł na
Demona. Jego słowa kołatały jej w głowie. Nie mogła go dłużej
nienawidzić, ale też nie potrafiłaby przytulić go do piersi.
Musiała po prostu przyznać, że Jasper nie był jednak aż takim
czarnym charakterem, za jakiego go miała. Nie był ani czarny,
ani biały, jak większość ludzi, pomyślała.

- A więc się myliłam - powiedziała głośno. Na szczęście w
pobliżu nie było nikogo, kto mógłby ją usłyszeć.


Rozdział 2
-Kto mógł to zrobić? - powtarzała Roza, zaciskając bezradnie
pięści.
Stała przed spaloną suszarnią i czuła, jak narasta w niej złość. Nie
potrafiła uwierzyć w to, co widziała. Zostały tylko ściany, kilka
kamieni, i dwie belki, które podtrzymywały dach. Wszędzie były
zgliszcza, całe zbiory poszły z dymem, wcześniej niż było im
przeznaczone.
Jak zareaguje Joe? Czy ją za to obwini? Czy spojrzy na zgliszcza
i zrozumie, dlaczego właśnie jemu to się przydarzyło?
Czuła napływające do oczu łzy. Piekły ją. Przez chwilę miała
wrażenie, że stoi gdzieś na pustkowiu na północy Norwegii,
niemal czuła na twarzy dokuczliwy, zimny wiatr. Zamrugała
oczami, łzy zniknęły. To była jej wina. To wszystko działo się z
jej powodu. To ona siała ogień.
Anders powiedział to, kiedy był taki malutki, że chyba nawet nie
wiedział, co jego słowa znaczą. Powiedział, że jest babilońską
nierządnicą i zginie w ogniu. Zanim jednak to nastąpi, będzie
krzyw-

dzić ludzi wokół siebie. Tych, których kocha. To oni ucierpią
najbardziej. Tak nie powinno być.
- Cóż za nędznik to zrobił? - powtórzyła.
Kopnęła zmieszaną z popiołem ziemię i osmolone źdźbła trawy.
W jej głosie była złość i pogarda dla samej siebie.
- Nie mogłaś się powstrzymać? - usłyszała głos Paddy'ego.
Podszedł do niej i wziął od niej lejce. Zerknął na nią spod oka, ale
w jego spojrzeniu była nie tylko złość, ale i podziw. Tak długo
jak Joe był w Savannah, gdzie załatwiał sprawy z Mary Kelly, to
Paddy odpowiadał za Rosie. A Paddy był mężczyzną, który
swoje zobowiązania traktował poważnie.
Roza zjawiła się niczym burza, nieuczesana, bez kapelusza, nie
obawiając się słońca i żaru, które zapewne przyniesie wstający
dzień. Wiatr podwiewał jej suknię, bo uparła się, że nie będzie
używać damskiego siodła. Jego syn wprawdzie ją nieco wy-
przedził, ale i tak znakomicie sobie radziła, tym bardziej, że
dawno nie miała okazji do takiej jazdy.
Niech szlag trafi Seamusa, że zadał się z taką upartą babą! -
pomyślał Paddy.
Roza przyjechała z Favourite konno, bo uznała, że powóz będzie
zbyt powolny. Chłopak stajenny nie śmiał się jej sprzeciwić, i
szybko przygotował konia. Bridget robiła co mogła, żeby ją po-
wstrzymać. Błagała ją, zaklinała, ale wszystko na nic. Roza
postawiła na swoim i pojechała. Jedyne, co Bridget mogła zrobić,
to posłać za nią Pata, żeby miał na nią oko. Chłopak był świetnym
jeźdźcem, więc szybko ją dogonił. Nie narzucał się jej,

więc pozwoliła, żeby jej towarzyszył. Trochę nawet się ze sobą
ścigali, co Pata wyraźnie bawiło. Oczywiście dotarł do celu
pierwszy, ale starał się, żeby jego przewaga nie była duża, tym
bardziej, że przecież obiecał mieć ją na oku.
- Twój syn jest znakomitym jeźdźcem, Paddy -pochwaliła Roza
chłopaka.
- To prawda. A czego się spodziewałaś, w końcu to O'Connor -
odparł dumny Paddy.
- Na szczęście nie jest tak gadatliwy jak wy wszyscy - odgryzła
się Roza.
Paddy uśmiechnął się, chociaż sytuacja wcale nie nastrajała do
śmiechu. Zaczął rozgarniać butem żwir. Gryzący dym był
wszędzie, mieszał się ze słodkim zapachem palonego tytoniu.
Roza pomyślała, że Seamus pachniał podobnie i zrobiło się jej
smutno.
-W każdym razie tytoń wysechł - rzuciła ponuro.
Chciałaby móc zamknąć oczy i cofnąć czas. O tydzień, kiedy
wszystko jeszcze było w porządku. Zaczęli właśnie zwozić tytoń.
Zbiory były nadspodziewanie dobre. Monique wciąż jeszcze była
w ciąży, a Mary Kelly nie zawitała jeszcze do Dublina, w stanie
Georgia.
Może wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby naprawdę się
postarała. Może można było uniknąć tych wszystkich nieszczęść?
Wiedziała, że zamknięcie oczu niczego nie zmieni, od
rzeczywistości nie da się uciec. To zrozumiała już dawno temu.
Była dorosła.
- Przepraszam za moje słowa - usłyszała za sobą. Zerknęła na
Paddy'ego. Widać było, że źle się

z tym wszystkim czuje. Sytuacja była dla niego wyjątkowo
trudna. Ludzie z jego rodu byli uparci. Roza poczuła ciepło wokół
serca. Wiedziała, że te słowa nie przyszły mu lekko, że zostanie
mu po nich niesmak. A jednak zdobył się na nie, przeprosił ją.
Chociaż może teraz tego żałował? Pewnie tak. Wiedziała, że
powiedział prawdę, że rzeczywiście żałuje może nie tyle swoich
słów, ile tego, że je wypowiedział.
- W porządku.
- To nie jest w porządku.
- Pozwól, że ja o tym zdecyduję, Paddy. To moje życie. Zresztą,
było w tym dużo prawdy...
- Nie miałem prawa cię oceniać.
Roza nie chciała przeciągać tej sceny, nie chciała, żeby się przed
nią korzył. Sama nie lubiła takich sytuacji, więc doskonale go
rozumiała. Ucieszyła się, kiedy podszedł do nich Jasper. Miał
szarą od sadzy twarz, brudne ubranie. Odgarnął do tyłu wilgotne
od potu włosy, które sterczały teraz na wszystkie strony.
Wyglądał dziwnie obco. Wysokie czoło złagodziło nieco jego
zwykle surowe, ponure spojrzenie.
- Ktoś podłożył ogień - stwierdził ponuro. - Takiej nocy jak
dzisiejsza ogień tak szybko by się nie rozprzestrzenił.
Jego słuchacze nie wydawali się zdziwieni.
- Im chodzi o mnie - powiedziała Roza, przekonana, że ma rację. -
Kto chciałby skrzywdzić Joego? Im chodziło o mnie...
- Nie mów tak - przerwał jej Paddy. - „Southern Belle" zniknęła.
Nie miałaś z tym nic wspólnego.

- „Southern Belle" zatonęła - stwierdził Jasper sucho.
- Wolę używać określenia zniknęła - upierał się Paddy O'Connor.
Rozglądał się dookoła, przyglądając się resztkom tegorocznych
zbiorów tytoniu.
- Nie wszyscy w okolicy nas lubią. Joseph też ma wrogów.
Ciężar jego słów, stanowczość, z jaką je wypowiedział, dotknęły
Rozę. Było mało prawdopodobne, że Joe opowiedział bratu jej
sen. Tym bardziej się zdziwiła, słysząc, że Paddy mówi coś, o
czym sama też już zdążyła pomyśleć. A jednak była pewna, że
sprawca chciał w ten sposób uderzyć w nią, nie w Joego.
- Tu chodzi o mnie - upierała się. Splotła dłonie na piersiach.
-Naprawdę, Paddy. I nie chcę dłużej narażać ani ciebie, ani
twoich bliskich. Wrócę tu. Ja i dzieci wrócimy do Rose Garden.
- Nie pozwolę ci na to - odparł Paddy stanowczo. - Joe też by się
na to nie zgodził!
-Jego tu nie ma. Poza tym na szczęście nie potrzebuję waszego
pozwolenia. Nie jestem ani twoją, ani jego żoną.
Paddy zagryzł zęby i po raz kolejny przeklął upór kobiet
Seamusa. Powiódł wzrokiem po żarzących się jeszcze
zgliszczach.
- Chcesz narazić Lily na niebezpieczeństwo? W naszym rodzie
dbamy o swoich, a czy tego chcesz czy nie, należysz do naszej
rodziny. A tym bardziej Lily. Nawet jeśli nie wszystkich nas
łączą więzy krwi, to jesteśmy rodziną.

- Nie możesz zabronić mi wyjazdu z Favourite.
- Pojadę za tobą.
-Jeśli to miałby być atak skierowany przeciwko Josephowi... -
zaczął Jasper, pocierając czoło, i wcierając przy tym sadzę w
każdy por skóry. -A więc jeśli tak miałoby być, to nie wierzę, że
podpalacze zamierzali puścić z dymem także główny budynek.
Wystarczy, że całe tegoroczne plony przepadły.
Jasper zamilkł na chwilę, spojrzał na Rozę.
-Jeśli jednak to miał być krok skierowany przeciwko Rosie, to
rzeczywiście może to być dopiero początek. I to oznacza, że
Rosie nie będzie bezpieczna ani tutaj, ani u ciebie. Jest tylko
jedno miejsce, dokąd mogłaby się udać.
- Tak? A mianowicie, jakie? - spytał Paddy, najwyraźniej nie
domyślając się, co Jasper ma na myśli..
- Blossom Hill.
Roza poczuła, jakby ktoś uderzył ją w żołądek. Zrozumiała
jednak, że jest to rzeczywiście jedyne rozsądne rozwiązanie. Nikt
w okolicy nie odważy się tknąć żadnego Jordana. I nikt w Georgii
nie odważy się tknąć kogoś, kogo Jasper Jordan wziął pod opiekę.
Jeśli zamieszkałaby w Blossom Hill, nikt nie ośmieliłby się
podnieść na nią ręki, nawet jeśli nagrodą byłyby angielskie
klejnoty koronne.
Roza nie była jednak pewna, czy może tak postąpić.
Mogła pojechać dokądkolwiek, ale nie do Blossom Hill...
Joe nie darowałby jej tego, ale nie to było teraz jej podstawowym
problemem. Jej obowiązkiem

było chronić Lily i pozostałe dzieci, które przygarnęła pod swoje
skrzydła. Była za nie odpowiedzialna. Za siebie również.
Czuła ucisk w żołądku, ale nie mogła nic na to poradzić. Mogła
tylko zagryźć zęby i cierpieć. W tym nie miała sobie równych.
-Zajrzę do niewolników - oznajmiła, nie patrząc na żadnego z
mężczyzn.
- Nie mogę się doczekać, kiedy Joe da ci posmakować swojej
pięści - usłyszała, jak Paddy mówi do Jaspera.
Jasper tylko się roześmiał.
Roza chodziła od chaty do chaty i dziękowała niewolnikom za ich
wysiłki przy ratowaniu suszarni. Większość unikała jej wzroku.
Tylko nieliczni potrafili się zdobyć na spojrzenie jej w oczy. A
wtedy w ich wzroku widziała gniew, chociaż próbowali go
stłumić.
-Wiem, że daliście z siebie wszystko - powtarzała w każdej
chacie. - Za to wam dziękuję. Nikt nie byłby w stanie zrobić
więcej. Magazyn był nie do uratowania.
- Massa Joseph może być innego zdania - powiedział jeden z
mężczyzn.
Roza żałowała, że nie zna ich imion. Zatrzymała się przed
mężczyzną, który odważył się odezwać. Domyślała się, że jest tu
kimś w rodzaju przywódcy. Na pewno cieszył się powszechnym
szacunkiem. Nie był specjalnie wysoki ani bardziej umięśniony
od innych, ale miał w sobie coś, co zwracało uwagę. Wysunął
brodę do przodu,

zacisnął szczęki. Jego skóra była ciemnobrązowa, jak ziarna
kawy czy czekolada.
- Kto ty jesteś? - spytała Roza.
-Jestem Friedrik, Miz Rosie - odpowiedział mężczyzna.
Patrzył na nią odważnym, szczerym spojrzeniem. Roza uznała, że
Friedrik było dziwnym imieniem jak dla niewolnika.
-Moja matka płynęła holenderskim statkiem, Missy - zaczął
tłumaczyć, widząc jej zdziwienie. -To było czterdzieści lat temu.
Dała mi imię po marynarzu, który był moim ojcem.
Roza pomyślała o warunkach panujących na statkach
transportujących niewolników i zrobiło się jej niedobrze. Niemal
czuła zapach zbyt wielu ludzkich ciał stłoczonych pod pokładem,
gdzie spędzali całe tygodnie, nie oglądając słońca ani nieba, bez
świeżego powietrza. Słyszała rozdzierający szloch kobiet,
czasem też mężczyzn. I schrypnięte głosy, wydobywające się z
obolałych gardeł. Słyszała pieśń, która przedzierała się przez
pokład, stawała się wolna i szła do nieba, na którym świeciła jak
najjaśniejsza gwiazda.
Roza wiedziała, o czym mężczyzna mówi. Widywała podobne
sceny.
- To nie my podłożyliśmy ogień - odezwał się znów Friedrik,
niewolnik, który wyglądał na przywódcę grupy. Syn
holenderskiego marynarza. I być może afrykańskiej księżniczki.
Jego dumna, godna króla postawa, musiała mieć jakieś źródło.
Wyprostował się, uśmiechając się wyczekująco. Przyglądał się
jej, jakby czytał w jej myślach. Poczuła się niepewnie.

- Na pewno zaczną nas o to oskarżać, ale to nie nasza wina. Nigdy
nie zrobilibyśmy tego Massa Josephowi. Nie jesteśmy aż tak
głupi, Missy.
Roza rozejrzała się po ciasnym pomieszczeniu. Dostrzegła
kobietę i gromadkę dzieci, od małych, ledwie chodzących, do
dużych, jeden z chłopców przerósł ojca o dwie głowy, ale nie
było wątpliwości, że to ojciec i syn, tak byli do siebie podobni.
Kupując Friedrika, Joe najwyraźniej zadbał też o to, żeby kupić
dzieci i ich matkę. A może to Jenny okazała miękkie serce?
Chociaż, chyba nie. To nie Jenny zdecydowała o sprowadzeniu
Friedrika na plantację. Ona na pewno od razu dostrzegłaby jego
przywódcze cechy i zadbała, żeby nie trafił do Rose Garden.
Friedrik był typem niewolnika, którego nikt nie chciał.
- Massa Joseph to dobry człowiek - powiedział Friedrik. -
Robiliśmy wszystko, żeby ugasić ogień, ale było już za późno.
Roza skinęła głową. Ciężki zapach dymu przenikał wszystko.
Jeszcze długo będzie się unosić nad zgliszczami. Czekało ich
dużo pracy.
-Ogień wybuchł w kilku miejscach jednocześnie, Missy -
powiedział Friedrik poważnie.
Przytaknęła.
-Najbliższa pompa była zniszczona - ciągnął dalej zachrypniętym
od dymu głosem. - Woda tryskała do nieba, nie byliśmy w stanie
napełnić wiader. Musieliśmy użyć pompy przy stajni. Wy-
prowadziliśmy zwierzęta i polewaliśmy ściany stajni wodą.
Baliśmy się, że jeśli wiatr zmieni kierunek, to i stajnia się zajmie.
Utworzyliśmy łańcuch ludzi aż do rzeki. To kawał drogi, ale nie

mieliśmy wyjścia. Daliśmy z siebie wszystko. Chcieliśmy
ratować zbiory.
- Słyszeliście o mnie? - spytała Roza. - Zauważyła, że Friedrik i
najstarszy syn wymienili spojrzenia. - Ludzie opowiadają różne
rzeczy, prawda?
Stojący przed nią niewolnik był poważny. Patrzył jej dumnie w
twarz.
Jest zbyt dumny, żeby być niewolnikiem, pomyślała Roza.
- Słyszy się różne rzeczy - potwierdził. -Wiecie, kto rozgłasza
takie plotki? - spytała
niemal szeptem.
Friedrik pokręcił głową wyraźnie smutny, że nie potrafi jej
odpowiedzieć.
- Wiem, po co Missy przyjechała tu ostatnim razem - powiedział
cicho, ale ani słowem nie wspomniał o tajnej grupie, już niemal
sieci, która zajmowała się przerzutem niewolników z Południa na
Północ.
- Ale to nie dlatego ktoś życzy Missy śmierci. Roza skinęła
głową.
-Oni nie mają pewności, jedynie podejrzenia. Tylko my wiemy -
powiedział Friedrik. - Nadal są tacy, którzy sprowadzają tu
niewolników nielegalnie. Dla nich brat Massa Josepha jest
bohaterem. Ludziom tutaj to się nie podoba. Kiedy Missy
wróciła, wielu zaczęło myśleć i o nim. O Missy dużo się tu mówi.
Niektórzy mówią, że faworytę 0'Connorów trzeba załatwić tak,
żeby odechciało się jej fanaberii...
Roza wzdrygnęła się, chociaż dzień był już gorący. Dawno nie
słyszała tego określenia. Faworyta 0'Connorów. Niewiele osób je
znało. Właści-

wie powstało jako żart. Seamus nazwał ją tak kiedyś. Swoją
plantację nazwał jej imieniem. Niewielu o tym wiedziało.
- To bogaci tak plotkują. Tylko oni mogą sprawić, że człowiek
znika - ciągnął dalej Friedrik.
Tyle-Roza też wiedziała, brakowało jej jednak konkretnych
nazwisk. Jakiejś twarzy, konkretnego człowieka, przed którym
powinna mieć się na baczności. Teraz pozostawał jej jedynie lęk i
podejrzliwość.
- Sonny widział tu kogoś, Missy - powiedział nagle Friedrik,
wskazując ręką na syna.
Roza odwróciła się w stronę młodego mężczyzny. Miał wysokie
czoło, czarne włosy, bardziej kręcone niż przyprószone już
siwizną włosy ojca. Był szeroki w ramionach, miał szczupłe,
żylaste ręce, wydatne szczęki i śmiały, bystry wzrok, po ojcu.
- Proszę mi powiedzieć.
Mężczyzna uśmiechnął się, niemal pogardliwie, jakby w głębi
duszy śmiał się z niej, że prosi o pomoc niewolnika! Przecież ona
była biała, mogła żądać i wymagać. Nie musiała prosić. Był
czujny.
Syn Friedrika nie lubił jej. Roza nie miała co do tego żadnych
wątpliwości.
- Whip - powiedział schrypniętym głosem.
Podczas gaszenia suszarni Sonny pracował najbliżej magazynu,
tuż obok płomieni. Podobnie jak inni walczył o zbiory swojego
pana, chociaż Roza czuła jego wewnętrzny opór.
-Whip, jak „pejcz"? - powtórzyła.
-Widziałem go tutaj dwa wieczory temu. Nie wiem, czego tu
szukał. Widziałem też, jak ktoś odjeżdża, tuż po tym, jak zaczęło
się palić.

Przyglądała mu się dłuższą chwilę.
- Tuż po tym? - spytała. - Sądziłam, że minęło trochę czasu,
zanim zauważono ogień. Że dlatego straty są takie duże.
Mężczyzna nie okazał żadnego lęku. Na jego twarzy pokazał się
nawet lekki uśmiech, a w jego ciemnych, brązowych oczach
pojawił się błysk, a może było to tylko odbicie światła lampy?
Słyszała, jak niektóre z dzieci cicho chichotały, brat najwyraźniej
był ich bohaterem. Pewnie słusznie, pomyślała.
-Nie było mnie tutaj, Miz Rosie - powiedział mężczyzna.
Uniosła brwi, usłyszała westchnienie matki. Pewnie bała się o
swoich mężczyzn, o męża i o syna.
- Chodzi o kobietę - odezwał się ojciec. - O kobietę, z którą nie
może się tu spotkać.
-Jest zamężna - wyjaśnił Sonny. Patrzył na Rozę i nadal się
uśmiechał.
- Gdzie byliście? I co widziałeś? - dopytywała się.
- Byliśmy na wzgórzu.
-Znam to miejsce - odparła Roza szybko, odsuwając od siebie
wspomnienia.
- Usłyszałem tętent końskich kopyt. Dochodził od strony Rose
Garden. Ktoś gnał, jakby diabeł go gonił. Po chwili zobaczyliśmy
płomienie. - Mężczyzna zamilkł, zapadła cisza. - To ja
powiadomiłem o pożarze. Zbiegłem ze wzgórza i co sił w nogach
ruszyłem do domu. Podpalacz wybrał idealną porę. Między
trzecią a czwartą w nocy. Nie jestem w stanie podać
dokładniejszego czasu. Nie mam zegarka.
- Ale nie widziałeś go?

-Nie.
- A mimo to podejrzewasz tego Whipa? I ojciec, i syn skinęli
głowami.
- Ludzie jeżdżą nocą konno - powiedziała Roza i mimowolnie
pomyślała o Jasperze.
Wszyscy wiedzieli, że kiedy był zły albo smutny, wsiadał na
konia i ruszał przed siebie. Wszyscy słyszeli o jego nocnych
eskapadach na Demonie. Wiedzieli też, gdzie one zwykle się
kończą. W Dublinie, w pewnym domu o wątpliwej reputacji.
Sonny też to wiedział, chociaż w żaden sposób się z tym nie
zdradzał. Był niewolnikiem. Nie mógł tak jawnie oskarżać
jednego z największych plantatorów w okolicy. Znacznie mniej
wystarczało, żeby skóra na plecach ucierpiała. Mądry niewolnik
wiedział, kiedy powinien milczeć. A i Sonny, i Friedrik byli
rozsądnymi ludźmi.
- Nikt inny nie ma w zwyczaju jeździć tą drogą - odpowiedział
wymijająco Sonny. - Poza tym ludziom zwykle zależy, żeby ich
nie widziano. Temu jeźdźcowi było to obojętne.
- Gnał, jakby diabeł go gonił? - dopytywała się Roza.
Miała wrażenie, że coś tu się nie zgadza.
-Zdawał się bezwzględny - odpowiedział spokojnie Sonny. - Nie
bał się. Po prostu jechał przez las.
- Bezwzględny - powtórzyła Roza. -Jak Whip - powiedział
Friedrik.
- Kto to jest Whip? Musi mieć jakieś imię... -Uwielbia pejcz -
wyjaśnił Friedrik. - Każdy
niewolnik, który posmakował jego pejcza, niena-

widzi go. Nawet biali go nienawidzą, chociaż korzystają z jego
usług. Właśnie z powodu tego pejcza. Robi to, na co oni nie
potrafią się zdobyć. On wykonuje to za nich.
-Jest bezwzględny - powtórzył Sonny.
- Był nadzorcą u Mastera Jordana. W Blossom Hill - dodał
Friedrik.
Roza poczuła na rękach gęsią skórkę. Zaczęła szybciej oddychać,
miała wrażenie, że coś ją dusi. Serce waliło jej w piersi. Zrobiło
się jej gorąco, czuła na czole krople potu. Ciało jej pałało, jakby
miała gorączkę, a ledwo się powstrzymywała, żeby nie szczękać
zębami.
- Nie u Mastera Jaspera - pośpieszył z wyjaśnieniem Friedrik. -
Whip był nadzorcą u starego, u jego ojca. Kiedy Master Jasper
przejął plantację, wyrzucił go.
- Simon Matthews? - spytała Roza. - Whip to Simon Matthews?
- Diabeł wcielony we własnej osobie - odpowiedział Sonny.


Rozdział 3
- Świadectwo ślubu trudno będzie unieważnić -stwierdził
adwokat Joego, John Fowler.
Joe zdecydował się na niego, mimo że John był młody i nie miał
wielkiego doświadczenia. Wy-

brał go jednak głównie dlatego, że John nie znał Seamusa. Kiedy
Joe przejął majątek O'Connorów, postanowił nie mieć do
czynienia z ludźmi, którzy wcześniej doradzali bratu. Seamus
wiedział, czego chce, on również. Chciał, żeby rodzina była
razem, chciał o nią dbać, ale nie w taki sposób, jak jego brat,
chociaż nie było mu łatwo wyplątać się z sieci, którą Seamus
budował przez wiele lat.
- Bynajmniej tego nie zamierzamy - stwierdził teraz.
W rodzinnym domu, w Savannah czuł się swobodnie. Mary
ulokował w jednym z miejscowych hoteli. Oczywiście
protestowała i robiła to z wdziękiem, ale Joe nie dał się jej
oczarować. Nie chciał plotek, o sobie i o Mary Kelly. W ogóle nie
chciał się z nią widywać częściej, niż było to absolutnie
konieczne. Zakomunikował jej, że jest zajęty załatwianiem spraw
Monique. Zamierzał wysłać ją z córką na północ, do Filadelfii.
Nie przejmował się tym, że Mary Kelly nie bardzo mu wierzyła.
- Wiedziałem, że była żoną Seamusa, ale miałem nadzieję, że
będzie się trzymać z daleka. Ze zniknie. Zapomni, że byli
małżeństwem. Miałem nadzieję, że może umarła.
John się uśmiechnął. Odłożył trzymany w ręku pistolet z lufą
dymiącą po strzale. Jego klient złapał się za serce, a potem zaczął
się śmiać.
- Uda ci się skutecznie pomniejszyć jedną ósmą spadku po
Seamusie? - spytał Joe.
- Przędzalnie i fabrykę broni na pewno uda się utrzymać w
tajemnicy. Nie sądzę też, żeby Mary Kelly wiedziała o jego
udziałach w statkach. Kie-

dy ta część nam odpadnie, mogę spokojnie zaproponować jej
więcej niż kiedykolwiek się spodziewała.
-Jedną plantację, może dwie? - spytał Joe. -Mary nie będzie się
dobrze czuła na wsi.
- Może dom w Nowym Jorku - zaproponował John Fowler,
wzruszając ramionami. - Stać was na to. I jakąś sumkę, która
zapewni jej dostatnie życie, bez większych problemów.
Podejrzewam, że panna Kelly właśnie na coś takiego liczy.
- Nie chcę mieć z nią bez przerwy do czynienia.
- Miałem na myśli jednorazową wypłatę. W ten sposób dasz jej
do zrozumienia, że nie zamierzasz brać za nią odpowiedzialności.
Musi sobie radzić sama. Nie sądzę, żeby protestowała. Podpisze,
że akceptuje warunki, które wspólnie ustalimy, a przekazana jej
suma stanowi należny jej spadek po mężu. Sądzę, że wykaże
zrozumienie.
- Mary jest ostra jak brzytwa - zaznaczył Joe. -Powinienem był o
niej pamiętać.
-Większość mężczyzn pewnie by pamiętała -uśmiechnął się John,
przeciągając palcami przez swoją jasną czuprynę. - Rozumiem
twojego brata, że się z nią ożenił.
Joe pokręcił głową.
-Kto jak kto, ale ty nie powinieneś ulegać wdziękom pięknej
kobiety. Osobiście powiedziałbym, że jeszcze lepiej rozumiem,
dlaczego Seamus od niej odszedł.
-Powinien się z nią rozwieść, albo przynajmniej nie żenić się
ponownie.
-Nie włączajmy w to Rosie! - zaprotestował Joe stanowczo.

John Fowler uniósł jedną brew, rozprostował swoje długie nogi.
- Nie zamierzam ci mówić, co wyczuwam w twoim tonie, Joseph
- powiedział, cmokając. -Jestem bowiem człowiekiem wysoce
dyskretnym -dodał.
Mary Kelly nie była kobietą, która czekałaby w swoim
hotelowym pokoju i grzecznie zajęła się robótką. Włożyła na
siebie jeden ze swoich bardziej eleganckich kostiumów
spacerowych w kolorze rdzawego brązu, z kołnierzem
haftowanym w żółty wzór. Podobny wzór zdobił też dół jej sukni,
a rękawiczki i buty były w odcieniu dopasowanym do koloru
kostiumu. Jasne włosy upięła wysoko i przykryła słomianym
kapelusikiem w kolorze rdzawego brązu. Wiedziała, że przyciąga
spojrzenia mężczyzn, ale to jej bynajmniej nie przeszkadzało.
Wręcz przeciwnie. Jednak miała też nadzieję, iż swoją postawą
wyraźnie pokazuje, że ewentualni chętni nie mają na co liczyć.
Nie bała się.
Mijani na ulicy ludzie przyglądali się jej zdezorientowani.
Szła sama, jak prawdziwa dama. Ale szła ulicami, którymi
niewiele kobiet odważyłoby się iść. Promieniowała odwagą,
którą wyróżniały się kobiety lekkich obyczajów, ale jej postawa i
ubiór były właściwe dla kobiet z wyższych sfer.
Mężczyzna, który czekał na nią na zewnątrz jednej z najlepszych
restauracji w mieście, gdzie bywali tylko najbogatsi, był do niej
podobny. Poruszał się z nonszalancją, był świetnie ubrany. Jego
szare spodnie miały idealny krój. Miał na sobie

płaszcz, także szary, i brokatową kamizelkę w kolorze starego
złota, która przełamywała monotonię szarości. Łańcuszek
zegarka był ze złota. Jedwabny szalik miał wzór w kolorze
pasującym do kamizelki i blond kosmyków w jego rudych
włosach. Miał jasne, niebieskie oczy i około trzydziestu lat.
Wchodząc do środka, puścił Mary przodem. Przywitał się
uprzejmie z szefem sali, który skłonił się im i zaprowadził do
stolika wewnątrz lokalu. Nie było to miejsce, w którym goście
siedzieli jeden obok drugiego i, chcąc nie chcąc, słyszeli swoje
rozmowy. Lokal zapewniał swoim gościom pełną dyskrecję, a
ponadto słynął z wyszukanej kuchni.
- O'Connor zmiękł? - spytał mężczyzna, kiedy usiedli przy
stoliku, a kelner poszedł po zamówione wino.
- Na pewno nie ożeni się ze mną, żeby zamknąć mi usta - odparła
Mary, wzruszając ramionami. -Ale sądzę, że dojdziemy do
porozumienia.
- Masz grać, udawać zainteresowaną, a kiedy dadzą ci do ręki
pióro... - Chwycił jej dłoń i zaczął całować jej palce, nie
spuszczając z niej wzroku. -Kiedy atrament zacznie kapać na
papier, wtedy rzucisz, że nie ma tu wzmianki o fabryce broni.
Mary cofnęła dłoń, jej wzrok był równie promienny jak jego.
Wiedziała, o czym mężczyzna myśli, co miałby ochotę z nią
robić. Tak było od pierwszej chwili, od momentu, kiedy znalazł
ją w jej norze w Nowym Jorku. Pożerał ją wzrokiem od samego
początku.
Ale ona potrafiła o siebie zadbać. Dała mu jasno do zrozumienia,
że nie jest „taką" kobietą.

Była tancerką.
Nie mieszała interesów z przyjemnościami.
- Myślałam, że te sprawy już sobie wyjaśniliśmy
- powiedziała powoli, jakby nieco leniwie.
-Móże innym razem? - spytał, uśmiechając się.
Odtrąciła go, ale on się nie obrażał. Spodziewał się takiej reakcji,
ale wiedział też, że musi próbować. To było częścią gry, jaką ze
sobą prowadzili. Oboje o tym wiedzieli.
- Możesz sobie dalej marzyć - odpowiedziała. -Sięgnęła po
serwetkę, położyła ją sobie na kolanach. -Przędzalnie.
Wolałabym przędzalnie. To one zarabiają pieniądze. Przędą
pieniądze. Znam się na rachunkach. Fabryki broni nie zarabiają.
- Prędzej czy później dojdzie do wojny - powiedział siedzący po
drugiej stronie stołu mężczyzna.
- I wtedy, kochanie, będziesz żałować, że wybrałaś przędzalnie.
Zamilkli na moment.
Podszedł kelner, nalał wino do kieliszka mężczyzny. Ten wziął
łyk, trzymał go chwilę w ustach, smakując. Pokiwał głową z
uznaniem. Odczekali aż kelner napełnił oba kieliszki. Wzięli je
do ręki, nadal milcząc.
- Proszę mi zaufać, pani O'Connor - powiedział w końcu
mężczyzna, kiedy odstawiła kieliszek.
Oboje się roześmiali. Uznała, że on zapewne wie lepiej. Że
pewnie rzeczywiście prędzej czy później dojdzie jednak do
wojny. Nie znała się na tym. Grała tylko wyznaczoną jej rolę,
zgodnie ze wskazówkami przekazanego jej scenariusza.
Mary Kelly, tancerka z dublińskich knajp, została aktorką.

- Chodzi o to, żeby odczuli to możliwie najboleśniej -
powiedziała lekkim tonem. - No i żeby ta cudzoziemska dziwka
nie wyobrażała sobie Bóg wie czego.
Mężczyzna przytaknął.
- Dopilnujemy tego. Zajmiemy się nią i dzieckiem. Wiem, że
jakieś kroki już zostały podjęte. Zatrudniliśmy najlepszego z
poleconych nam ludzi. Twierdzi, że sobie poradzi. Jest bardzo
zmotywowany i nie chodzi mu tylko o pieniądze.
Mary Kelly roześmiała się swoim niskim, niemal męskim
głosem, który tylko dodawał jej atrakcyjności, jak uznał siedzący
naprzeciwko niej mężczyzna. Była piękną, ale i silną kobietą. Nie
zaprzeczał, że bardzo go pociągała. Wiedział jednak, że nawet
jeśli wkrótce stanie się też bardzo bogatą kobietą, to nadal
pozostanie kobietą spoza jego sfery. Nie wyobrażał sobie, żeby
mogła być matką jego dzieci.
Mary Kelly nie była kobietą, z którą mężczyzna taki jak on
mógłby się ożenić.
-Nie wiedziałem, że kobiety są tak żądne zemsty - zauważył.
Patrzył zafascynowany, jak Mary rzuciła się na homara z niemal
zmysłową żarłocznością. Jeśli to prawda, że kobiety kochają tak,
jak jedzą, to Mary robiła to z rozkoszą.
- Nie lubię, jeśli ktoś chce mi zabrać coś, co jest moje -
odpowiedziała mu krótko. - Może go i nie kochałam, ale był
moim mężem. Zapomniałam się z nim rozwieść. Nie
przykładałam do tego większej wagi. Może to los tak chciał. Bo
ja wierzę w los i przeznaczenie. Ty pewnie tego nie zrozumiesz,

jesteś za bardzo angielski. Poza tym, on też nie podjął żadnych
kroków, żeby rozwiązać nasze małżeństwo, a więc był mój. Był
moim mężem. -Popiła homara białym winem. - Był moim boga-
tym mężem. A oni chcieli mnie oszukać. Zabrać mi to, co mi się
zgodnie z prawem należy. Oczywiście, że mi się to nie podoba.
No a ona nie miała prawa dać mu dziecka. To jeszcze bardziej mi
się nie podoba.
-Jestem Amerykaninem, Mary O'Connor - powiedział
mężczyzna, kiedy skończyła swój wywód.
- Nie zwracaj się do mnie w ten sposób!
Wzdrygnęła się i zbladła. Bawiło go to. Wiedział, że jest twarda,
że niełatwo ją przestraszyć, ale też i niełatwo było zdobyć jej
zaufanie. Nie była łatwowierna, nie dawała się zbyć byle czym.
Wiedziała, jak bardzo im na niej zależy i wykorzystywała to.
Pomyślał, że chętnie chociaż raz poczułby ją pod sobą...
- Będziesz musiała jeszcze trochę pocierpieć. Ale w końcu jesteś
przecież Mary O'Connor.
- Nie chciałabym tego przeciągać. Jej słowa zabrzmiały niczym
prośba.
- Statek przypływa dopiero za dwa tygodnie, pani O'Connor.
Sądziłem, że ta gra sprawi ci przyjemność, czasem miło jest być
kotem, a nie myszką...
-Joe nie jest głupi...
- Co chyba czyni tę grę jeszcze bardziej ekscytującą? -
powiedział, biorąc kolejny łyk cierpkiego, złocistego napoju.

- Nie chcę tego przeciągać - oświadczył Joe, biorąc się za lekturę
papierów, które podał mu John.
-Tęsknisz za domem? - spytał jego adwokat i przyjaciel w jednej
osobie. - Może powinienem zrobić sobie kilka dni wolnego i
pojechać z tobą. Przekonać się, co cię tam tak ciągnie...
Joe podniósł wzrok i przyjaciel zamilkł. John Fowler strzepał
nieistniejące drobinki pyłu z ciemnych nogawek spodni. Był
nienagannie ubrany, jak zwykle. Nawet u siebie w domu nosił
kamizelkę dopasowaną do fularu, a jego brązowe buty błyszczały
jak żadne inne w Savannah.
- Sądziłem, że potrzebujesz czegoś, co odciągnęłoby cię na
chwilę od domu - wyjaśnił John, uznając, że lepiej będzie, jeśli
powie to, co naprawdę myśli, niż gdyby przyjaciel miał zacząć się
domyślać nie wiadomo czego.
- Wspomnienia są wszędzie - uciął Joe krótko.
John rozejrzał się. Jego niebieskie oczy widziały wszędzie rękę
Jenny. Wprowadziła tu wiele zmian. John pamiętał, jak dom
wyglądał, zanim Jenny swoim wysokim, jasnym głosem z ledwie
wyczuwalnym irlandzkim akcentem, zaczęła komenderować
rzemieślnikami.
-Nieważne, gdzie jestem, zawsze mam przed oczami mojego
syna. Jenny i Denise także noszę zawsze w swoim sercu. Tutaj są
tak samo obecni jak gdzie indziej.
- Rozumiem.
Joe pokręcił głową i położył papiery na stojącym obok
niewielkim stoliku. Brązowy, drewniany blat błyszczał tak, że
mógł się w nim przejrzeć. Spojrzał w dół i zobaczył w nim swoją
brązową

twarz. Tak dobrze mu znaną, ale nagle obcą. Jakby jakiś kolec
tkwił mu w sercu. A raczej sopel lodu. Czuł ból, ale to właśnie ból
nie pozwalał mu zapomnieć.
- Niczego nie rozumiesz - powiedział Joe. John odchylił się w
fotelu, splótł dłonie na karku.
- Masz dość problemów, Joseph - powiedział. -Nie ma powodu,
żebyś jeszcze ich sobie dokładał. Rozumiem, że...
- Chciałbym, żebyś zrobił dla mnie coś jeszcze - przerwał mu Joe
z ciężkim westchnieniem. - Nie wiem, czy to w ogóle możliwe,
ale chciałbym, żebyś przynajmniej spróbował. Koszty są
nieważne. Czas też nie...
- Jak ona ma na imię? - wszedł mu w słowo John. Joe pokręcił
głową tak gwałtownie, że jego
ciemne włosy się rozsypały.
- Tu nie chodzi o kobietę. To nie jest tak, jak myślisz. Tu chodzi o
dziecko...
- Ach, tak - skwitował John i zamknął oczy. Pomyślał o tym, co
spotkało Joego. Sam nie
miał dzieci, ale potrafił sobie wyobrazić, że strata dwójki
jednocześnie mogła każdego doprowadzić do utraty zmysłów.
- Mam jeszcze jedno dziecko - oznajmił Joseph CConnor.
Westchnął ciężko, zastanawiając się, ile razy starał się wyprzeć
ten fakt ze swojej pamięci. Nadal było mu ciężko o tym mówić. I
nadal też nie był pewien, czy to, co zamierzał uczynić, jest
słuszne.
- Masz jeszcze jedno dziecko? - spytał John. Starał się, żeby jego
głos zabrzmiał tak obojęt-

nie, jak to możliwe. Po raz kolejny przeciągnął dłonią po swojej
jasnej, niesfornej czuprynie.
- 0'Connorowie zawsze byli pracowici - zauważył sucho, żeby nie
urazić przyjaciela. - To ktoś, kogo znam? - spytał zarówno z
zawodowego zainteresowania, jak i z czysto prywatnej
ciekawości.
Tak czy inaczej, będzie potrzebował informacji o matce dziecka.
Zastanawiał się, co to za kobieta sprawiła, że Joe, zwykle tak
stateczny i spokojny, zdecydował się zdradzić swoją piękną żonę.
O ile wiedział, Joe zawsze kochał Jenny. Ich związek wydawał
się mocny i szczęśliwy. Każdy, kto spędził z nimi choć trochę
czasu, widział to i czuł.
- Nie, nie znasz jej - odpowiedział Joe.
- Ale chcesz, żebym ją znalazł? - dopytywał John. Przez moment
się zastanawiał, czy może jednak
coś niewłaściwie zrozumiał.
- Ona mnie nie obchodzi - rzucił Joe krótko. -Chcę odnaleźć
dziecko. To mój syn. Mój jedyny syn, John. Chcę, żeby dorastał
w Rose Garden. Zatroszczę się o niego, dam mu wykształcenie,
zapewnię przyszłość. To moja krew.
John Fowler westchnął.
-Obawiam się, że będziesz musiał wziąć pod uwagę także zdanie
matki, przyjacielu! Zakładając oczywiście, że ich znajdziemy, ją i
dziecko. Nawet jeśli nam się uda, nie ma pewności, że będzie
chciała oddać ci chłopca. Tak czy inaczej, muszę wiedzieć, kim
ona jest.
- Była jedną z moich niewolnic.
- To dziecko niewolnicy? - Adwokat uniósł brwi tak wysoko, że
na jego usianym piegami czole pojawiły się zmarszczki. -Czy ty
słyszysz, co mó-

wisz? Chcesz wychowywać dziecko niewolnicy na swojej
plantacji? Może jeszcze miałby po tobie dziedziczyć? Nie
zapominaj, że jesteśmy w Georgii! Takie rzeczy są tu
niemożliwe!
-Była młoda i piękna. Miała na imię Cecily -ciągnął dalej Joe.
Zachowywał się, jakby w ogóle nie słyszał słów Johna. Teraz był
już pewien, że musi to zrobić.
-W domu mam wszystkie papiery. Może rzeczywiście
powinieneś pojechać ze mną do Rose Garden. Ją sprzedałem, ale
jego zostawiłem. To przecież mój syn...
Joe urwał, spojrzał w niebieskie oczy Johna. Widział w nich
współczucie. Domyślał się, że przyjaciel uważa, iż w wyniku
przeżytego ostatnio bólu stal się niepoczytalny. I pewnie było w
tym trochę racji, bo gdyby Joe nie stracił swoich bliskich, nie
zaprzątałby sobie teraz głowy synem Cecily.
Ale stało się najgorsze, co mogło się stać.
Stracił Jenny.
Stracił Denise i Nicholasa.
Ale nie oszalał. Postanowił po prostu odszukać dziecko, które, o
ile jeszcze żyło, było jego jedynym synem. Postanowił go uznać.
- Dziecko urodziło się w 1843 roku. To mój syn. Nazwałem go
Craig. Matka uciekła i wykradła go. - Zamilkł i zapadła cisza. -
Nigdy jej nie schwytano. Piękna Cecily. Pewnie udało się jej
dotrzeć na Północ. Proponuję, żebyś rozpoczął poszukiwania od
Filadelfii.
- Mówisz to poważnie? - spytał ponownie John. Joe skinął głową.
- Zastanowiłeś się, co powiedzą ludzie, jeśli

wbrew wszystkiemu uda ci się jednak odnaleźć chłopca? Wiesz,
jakie to będzie miało znaczenie nie tylko dla ciebie osobiście, ale
także dla twoich interesów, dla ludzi, z którymi pracujesz? Nawet
O'Connor nie może przeciwstawić się prawu. Chłopiec jest
synem niewolnicy, no i jest czarny.
- Nie zamierzam przekazać mu plantacji - odparł Joe sucho.
- A jakie dokładnie są twoje plany wobec niego?
- Nie ja jeden interesuję się losem własnego dziecka, nawet jeśli
jest ono czarne...
- Chodzi o sposób, w jaki to robisz...
-Zachowam dyskrecję! Nie chcę, żeby ktokolwiek poczuł się
urażony. Chcę jedynie zapewnić mu godziwe życie. Chcę, żeby
wiedział, jakie są jego korzenie. I żebyśmy się poznali.
- Chcesz dać mu do zrozumienia, że jest kimś więcej niż
zwykłym niewolnikiem? - spytał John.
Wiedział, że prowokuje przyjaciela, ale chciał mu uświadomić,
jak niebezpieczne mogą być jego zamierzenia.
- Wielu uzna, że jesteś niebezpiecznym agitatorem na rzecz
Północy.
- Chcę zapewnić mojemu synowi godziwe życie. Chcę, żeby był
wolnym człowiekiem, niezależnie od koloru skóry. Chcę dać mu
podstawy, żeby potem mógł sam radzić sobie w życiu. Chłopak
pewnie jest bystry. Może kiedyś zostanie adwokatem!
- Czarnym adwokatem? - spytał John rozbawiony. - W
Savannah? Nie będzie mu łatwo.
-Może przenieść się na Północ. Ale chcę widzieć, jak dorasta. Jest
moim synem. Mam do tego prawo. Ona mi go ukradła, do diabła!
On jest mój!

John Fowler uśmiechnął się, co jednak nie poprawiło jego
nastroju.
- Nie mówisz jak jankes - stwierdził. - No, cóż. Spróbuję zrobić
coś, co z założenia wydaje się niemożliwe. Spróbuję znaleźć
twojego syna. Masz dla mnie jeszcze jakieś niemożliwe zadania?
Joe czuł się odrętwiały. Przyznanie, że chce odzyskać Craiga,
było ciężkim przeżyciem nawet dla niego samego. Powiedzenie o
tym Johnowi sprawiało mu wręcz fizyczny ból.
- Nie ma rzeczy niemożliwych - stwierdził Joe.
- Masz jeszcze jakieś? Joe skinął głową.
- Przygotuj wszystkie potrzebne dokumenty, które umożliwią mi
wzięcie ślubu.
Na to John nie był przygotowany. Jego zdziwienie było
autentyczne. Minęła dobra chwila, zanim wziął się w garść.
- A więc jednak chodzi o kobietę - próbował zażartować. - Znam
ją?
- Nie znasz jej osobiście, ale słyszałeś o niej -odpowiedział Joe. -
To Rose Samuelsdatter.


Rozdział 4
- Nie wiem, co się stało z Matthewsem - zapewniał Jasper, sądząc
najwyraźniej, że wszyscy mu uwierzą.

Zaraz po wizycie w chatach niewolników Roza zaatakowała go
wprost. Nie zamierzała niczego owijać w bawełnę, żądała
wyjaśnień. Nie ukrywała też, co myśli o byłym nadzorcy w
Blossom Hill.
- Po śmierci taty wyrzuciłem go. Jego usługi nie były mi już
potrzebne - powiedział Jasper.
Stał i przyglądał się Rozie dłuższą chwilę.
- Kto jak kto, ale ty powinnaś chyba wiedzieć, dlaczego.
- A skąd ty możesz coś o tym wiedzieć? - wyszeptała Roza,
blednąc.
Jasper nigdy nie pojawiał się w jej wspomnieniach. On w ogóle
nie powinien nic o tym wszystkim wiedzieć.
- Po prostu wiem - odpowiedział smutno. - To ci nie wystarczy?
Wystarczyło aż nadto.
- Whip. Czy to ci coś mówi? - spytała Roza, kiedy znów
odzyskała głos.
Potrzebowała trochę czasu, żeby dojść do siebie. Na samą myśl o
tym, że Simon Matthews mógłby znajdować się gdzieś w
pobliżu, przechodził ją dreszcz.
Jasper zastygł.
- Twierdzisz, że Whip i Matthews to jedna i ta sama osoba? -
spytał z niedowierzaniem w głosie.
Patrzył na nią sceptycznie, jakby nie potrafił zrozumieć, jak to
możliwe, że ona wie coś, czego nie wie on. Przecież on tu
mieszkał od zawsze, a ona przybyła niedawno. Nie można też
powiedzieć, żeby okoliczni mieszkańcy przyjęli ją z otwartymi
ramionami. Pozostawała poza nawiasem lokalnej społeczności,
trochę jak Monique.

Zresztą Monique też dużo wiedziała. Rosie zdawała się mieć
podobną umiejętność docierania do informacji, o których inni nie
mieli pojęcia.
Roza przyglądała mu się uważnie, ale kamienna twarz Jaspera nie
zdradzała niczego. Sama potrafiła doskonale skrywać swoje
uczucia, ale Jasper okazał się w tym lepszy od niej. Musiała się z
tym pogodzić.
- Whip to płatny morderca - wtrącił Paddy, który słyszał ich
rozmowę.
Roza co prawda odciągnęła Jaspera nieco na bok, właśnie po to,
żeby mogli swobodnie rozmawiać, ale Paddy czuł się
odpowiedzialny za Rozę i nie spuszczał jej z oka. Wiedział, że
Roza miała skłonność do bagatelizowania ewentualnych za-
grożeń, a on był w końcu głową rodziny O'Connorów. Był
najstarszym z rodu, właścicielem Favourite. Wcześniej funkcję
głowy rodziny pełnił Seamus, chociaż był od niego o dwa lata
młodszy. Seamus był urodzonym przywódcą i nikt nie
kwestionował jego pozycji. Po jego śmierci funkcja ta
bezapelacyjnie przypadła Paddy'emu. Nawet Joe to
zaakceptował.
- Whip zabija swoim pejczem - ciągnął dalej Paddy, mając
nadzieję, że uda mu się przestraszyć Rozę. - Podobno ma
kontakty z ludźmi, którzy mogą niemal wszystko, dlatego czuje
się bezkarny. Nikt nigdy nie widział jego twarzy, nikt nie wie,
kim on naprawdę jest. Ale gdy ktoś znajduje kolejną ofiarę
uduszoną pejczem, nikt nie ma wątpliwości, kto za tym stoi.
Paddy odchrząknął i przełknął ślinę. Robiło mu się niedobrze,
kiedy o tym mówił, ale chciał, żeby

Roza zrozumiała powagę sytuacji. Żeby dotarło do niej, jakiego
rodzaju człowiekiem jest Whip.
- Podobno czerpie przyjemność z dręczenia ludzi. Biczuje swoje
ofiary do krwi, a potem dusi. Niektórych w ogóle nie można
zidentyfikować, tak są zmasakrowani. Nie musi zostawiać kartki
z podpisem. Ciała ofiar mówią same za siebie.
Roza nie była zdziwiona.
Właściwie nic nie było w stanie jej zdziwić, jeśli chodziło o
Simona Matthewsa, pomyślała. Chyba jedynie fakt, że ten
człowiek nadal żył. Musiał przecież mieć wielu wrogów.
-Jeśli Whip rzeczywiście dostał na ciebie zlecenie, to nie mogę
spuścić cię z oka - zapowiedział jej Paddy głosem nieznoszącym
sprzeciwu.
- Nie opowiadaj takich rzeczy!
- W Blossom Hill będzie bezpieczniejsza -stwierdził Jasper.
- Nie zapominaj, że to ty się go pozbyłeś - odpowiedział Paddy
spokojnie. - Zakładając oczywiście, że Whip to rzeczywiście twój
były nadzorca.
-Co do tego nie mam żadnych wątpliwości -wtrąciła się do
rozmowy Roza.
Była blada, ale starała się nie dać niczego po sobie poznać. Nie
chciała, by mężczyźni się domyślili, jak bardzo się boi. I jak
bardzo przeraził ją fakt, że wspomnienie mężczyzny z pejczem
nadal nie daje jej spokoju po tylu latach. Starała się wyprzeć je z
pamięci, ale najwyraźniej nadal tam tkwiło.
- Simon Matthews nie ośmieli się mnie tknąć! -oświadczył Jasper
stanowczo.
Jego oczy zrobiły się wąskie jak szparki.

-Jeśli sądzisz, że twoje nazwisko go powstrzyma, to obawiam się,
że się grubo mylisz - nie ustępował Paddy.
Próbował się opanować, ale w jego głosie słychać było
wzburzenie.
- Decyzja należy do niej - uciął dyskusję Jasper.
Dał jej do zrozumienia, że uznaje jej prawo do decydowania o
własnym losie. Nie zamierzał jej do niczego zmuszać. Był
mężczyzną, był od niej silniejszy i gdyby tylko chciał, na pewno
mógł postawić na swoim.
Roza rozejrzała się dookoła. Nawet jeśli zamykała oczy, nadal
widziała rany po oparzeniach. Wiedziała też, że swąd spalenizny
długo jeszcze będzie przypominał wszystkim o tym zdarzeniu.
Wróciły wspomnienia z Altadalen. Znów miała przed oczami
spalony dom Mattiasa. Poczuła bezgraniczny ból. Ogień szedł za
nią. Wszystko to była jej wina. Te zdarzenia miały związek z nią.
Nie miała prawa narażać niewinnych ludzi na takie tragedie.
Ludzi, którzy nie mieli z tym nic wspólnego.
Chociaż akurat Jasper nie był tak całkiem niewinny.
Przed jej oczami znów pojawiły się zgliszcza. Wyobraziła sobie
kolejne pogorzeliska. Kolejne pożary. Nie miała z tym
problemów, wyobraźnia zawsze była jej mocną stroną. Jej
krzyżem. Bardziej przekleństwem niż błogosławieństwem. Miała
wrażenie, że słyszy trzask płomieni. Ogień był coraz bliżej, w
drodze do niej pochłaniał kolejne ofiary.
Bo to ona miała zginąć w jego płomieniach.

Ona, babilońska nierządnica.
Gdzieś w oddali słyszała też oddech Simona Matthewsa.
Urywany oddech mężczyzny, znajdującego zadowolenie w
torturach. Czerpiącego rozkosz z patrzenia, jak ciało ofiary wije
się z bólu pod jego pejczem.
Widziała to wszystko tak wyraźnie, że nie musiała sobie niczego
wyobrażać. Wiedziała, do czego jest zdolny. Widziała to na
własne oczy.
I była przerażona.
- Pójdę po Lily i pojadę z Jasperem do Blossom Hill - stwierdziła
stanowczo. - To nam grozi niebezpieczeństwo. Mnie i Lily,
mojemu dziecku. Mojemu i Seamusa - dodała.
-Weź ze sobą i chłopca - powiedział Jasper. Nie patrzył na nią, ale
wyczuła prośbę w jego głosie.
-1 mamkę - dodała.
- Nie, tylko chłopca.
Skinęła głową. Mamka Jordy'ego może zostać w Favourite i zająć
się Stellą. Nie miała nic przeciwko temu.
- To szaleństwo - wtrącił się do rozmowy Paddy.
Zaniepokojony, odciągnął Rozę na bok. Stali teraz tak blisko
siebie, że niemal dotykał czołem jej grzywki. Czuła jego gorący
oddech na swojej skórze.
- Skąd masz pewność, że to nie Jasper za tym stoi? - spytał cicho.
- Miałby niejeden powód. Skąd wiesz, że będziesz u niego
bezpieczna? Będziesz całkowicie od niego zależna. Tego chcesz?
Powierzysz mu swoje życie? I życie twojego dziecka? Ufasz mu?
Wiesz, co zrobił. Byłaś przy tym. Widziałaś wszystko na własne
oczy! Wiesz, jakim

człowiekiem jest Jasper Jordan! Zastanów się, Rosie! Błagam cię.
Zaledwie kilka dni temu strzelał do ciebie!
Roza zaczęła drżeć. Zaczerpnęła powietrza. Wiedziała, że Paddy
ma rację.
- Nie mam żadnej pewności - zaczęła. Podniosła głowę, spojrzała
na Paddy'ego. Miała
łzy w oczach, ale opanowała się. Zamrugała gwałtownie i po
chwili znów była sobą. Nie chciała płakać. Nie może sobie
pozwolić na płacz.
- Nie mam żadnej pewności, Padraig - powtórzyła. - Jasper mógł
mnie zastrzelić, a nie zrobił tego. Mógł mnie zastrzelić wiele
razy. Nie wierzę, że chce mi zrobić krzywdę. Czuję to.
- Do diabła z twoimi przeczuciami! - westchnął Paddy bezradnie.
- Do diabła z tobą i wszystkimi upartymi kobietami z rodu
0'Connorów!
Pokręcił głową i położył dłonie na jej ramionach. Przyglądał się
jej z troską.
- Martwię się o ciebie, Rosie. Należysz do naszej rodziny.
Kocham Lily tak samo jak moje własne dzieci. Lily jest córką
Seamusa. Poza wspomnieniami niewiele po nim zostało. Na
szczęście mamy małą Lily. Dlatego błagam cię, Rosie, nie
narażaj jej na niebezpieczeństwo!
- W Blossom Hill dziecko Jaspera będzie zależne ode mnie -
powiedziała Roza.
- A od kiedy to niby jemu na nim zależy? - rzucił Paddy z goryczą
w głosie.
- Być może właśnie od dzisiejszej nocy - odpowiedziała Roza.
W jej głosie pobrzmiewała nutka czułości. Uśmiechnęła się
blado. Paddy wzdrygnął się, kiedy

zrozumiał, że to Jasper Jordan wywołał ten uśmiech na jej twarzy.
-Być może dzisiaj w nocy, kiedy pojechał do Rose Garden
sprawdzić, jak chłopiec się czuje...
-Jakoś trudno mi w to uwierzyć - oświadczył Paddy.
Rzeczywiście, nie bardzo wierzył, że ktoś może się zmienić w
ciągu jednej nocy, a już na pewno nie pan na Blossom Hill.
- Daj mu szansę! - poprosiła Roza. Paddy się roześmiał.
- Zabiję go, jeśli cokolwiek wam się tam stanie - oświadczył. -1
przeklnę twoją duszę po wsze czasy, jeśli się okaże, że naraziłaś
Lily na niebezpieczeństwo!
- Chcę być z Matti! - oświadczyła Lily.
Zauważyła już, że tu, w Ameryce wszyscy zawsze starali się
spełnić jej życzenia. Byli dla niej mili, bo była córką Seamusa. I
nie wahała się z tego korzystać. Bawiło ją to. Chociaż była też
zdziwiona, że pozwalano jej na tak wiele. Nawet mama ulegała
jej tu częściej niż w Norwegii.
- Dlaczego mam tu zostać? - spytał Matti, stając przed Lily.
Patrzył wyzywającym wzrokiem na Rozę. W oczach miał taki
sam upór, jaki był w spojrzeniu Lily. Tych dwoje trzymało się
razem. I zawsze tak będzie, pomyślała Roza. Oboje mieli dusze
wojowników.
Roza uległa mu, nie spytawszy nawet Jaspera o zgodę. Wiedziała,
że czeka na nią na zewnątrz
i jest świadom tego, co Paddy o nim myśli.
Szybko zaczęła pakować najpotrzebniejsze rze-

czy dla siebie i dla dzieci. Nie chciała brać ze sobą wiele. Trochę
ubrań na parę najbliższych dni i to, co miała najdroższego, co
zawsze starała się mieć przy sobie. Kasetkę z dokumentami i
pieniędzmi i podwójne kolumienki, które kiedyś były
wisiorkiem. Niczego więcej nie potrzebowała.
Miała nadzieję, że jej pobyt w Blossom Hill nie potrwa długo.
- Co to ma znaczyć? - spytała Bridget zdziwiona, kiedy
zobaczyła, że Roza pakuje walizki.
- Postanowiłaś z nim jechać? Nie ufałabym mu, gdybym była
tobą.
- Ale nie jesteś mną - powiedziała Roza spokojnie.
Wystawiła na zewnątrz dwie walizki. Jedną odsunęła nogą, żeby
Bridget nie mogła jej chwycić.
- A co na to Paddy? I jak zareaguje Joseph? Roza wzięła na rękę
małego Jordy'ego i zaczęła
tłumaczyć młodej niewolnicy, która była jego mamką, jak ma się
opiekować Stellą. Wzięła też na bok Olego i przekonała go, że to
dobre rozwiązanie. Ole był jej bratem, ale miał własne zdanie na
ten temat. Skoro jednak nie zamierzała brać ze sobą i jego
dziecka, nie mógł jej niczego zakazać.
-Jedziemy do Blossom Hill? - spytała Lily podejrzliwie, kiedy
zobaczyła Jaspera siedzącego na miejscu woźnicy obszernego
powozu, w stronę którego właśnie zmierzali.
Na ich widok Jasper zeskoczył na ziemię. Otworzył drzwiczki
powozu i wrzucił do środka walizki Rozy. Leżały teraz na
podłodze, oparte o jedną z bocznych ścianek.
- Przypilnuj, żeby dzieci wsiadły do środka

zarządził, rozglądając się uważnie dookoła. -1 powiedz im
prawdę! - dodał, zamykając dokładnie drzwiczki powozu.
- Jaką prawdę? - spytał Matti zdziwiony.
On i Lily siedzieli obok siebie. Jakby stanowili wspólny front
przeciwko Rozie, przeciwko wszystkim dorosłym. Ich
twarzyczki były poważne. Roza czuła na sobie podejrzliwe
spojrzenia dwóch par dziecięcych oczu. Z każdą sekundą miała
coraz większe wyrzuty sumienia. Powóz ruszył, a ona ciągle
jeszcze im niczego nie powiedziała.
- Dlaczego jedziemy z nim? - spytała w końcu Lily.
Może Jasper rzeczywiście miał rację, pomyślała Roza zmęczona.
Powinna powiedzieć im prawdę. Nie wolno jej milczeć. Do tej
pory uważała, że byłoby to zbyt okrutne, ale może się myliła?
Może rzeczywiście powinny wiedzieć, dlaczego uciekają, czy
raczej przed czym uciekają. Co było tak straszne, że nawet
dorośli byli przerażeni. Może nawet dzieci miały prawo to
wiedzieć. Nie chciała, żeby się przestraszyły, a w końcu chodziło
tu o ich życie. Jeśli groziła im śmierć, to miały prawo wiedzieć,
dlaczego.
- Ktoś chce nas zabić - zaczęła Roza.
Przyglądała się dzieciom uważnie, trzymając delikatnie małego
Jordy'ego. Bała się, że zrobi mu krzywdę. Był taki maleńki i
bezbronny. I nie miał nikogo.
-To jakiś żart - odezwał się Matti słabym, łamiącym się głosem,
który w dziwny sposób przypominał jej głos Mattiasa.
-Ktoś chce zabić mnie i moje dzieci - powie-

działa Roza. - Ten ktoś sądzi, że ty też jesteś moim dzieckiem,
Matti. Że jesteś bratem Lily, Michaelem, więc i twoje życie jest
zagrożone...
To nie była prawda. Matti mógł spokojnie zostać w Favourite,
gdzie byłby bezpieczny. Tam nic by mu nie groziło. Ale ona
uległa i wzięła go ze sobą. Dlatego teraz chciała dać mu poczucie
przynależności. Pozwolić, by poczuł, że jest jej dzieckiem, tak
samo jak Lily. I że jest tak samo kochany jak ona. Miała nadzieję,
że dzieciom nie przyjdzie do głowy zastanawiać się, dlaczego w
takim razie w pierwszej chwili chciała zabrać ze sobą tylko Lily.
-Nie zrobiliśmy niczego złego - powiedział Matti.
- Ktoś zabił mojego tatę - wyszeptała Lily, załamując swoje
drobne, chude rączki. - Czy dlatego teraz ten ktoś chce nas też
zabić? Z powodu taty?
Roza skinęła głową.
- Dlaczego ktoś jest na niego zły? - dopytywał się Matti, jak
zwykle lojalny wobec Lily. - On nie żyje. Chyba nie można
nienawidzić kogoś, kto jest martwy, prawda? Co on takiego
zrobił?
- Dlaczego jedziemy do Jaspera? - przerwała mu Lily swoim
jasnym, wyraźnym głosem. - Nie mogliśmy zostać u wujka
Paddy'ego?
- Nie - odpowiedziała Roza. - U Jaspera będziemy bezpieczniejsi.
Jasper jest tu kimś bardzo ważnym. W Georgii nikt nie odważy
się go tknąć, kochanie.
-Jest głupi - stwierdziła nagle Lily stanowczo.
Nie do końca rozumiała, co przydarzyło się Monique, ale
najwyraźniej wiedziała wystarczająco dużo, żeby opowiedzieć
się po jej stronie.

- Nie chciał Monique i Sereny. Nie chciał też maleństwa.
Dlaczego wzięłaś ze sobą Jordyego? Jasper jest głupi! Nie lubię
go!
-Ja też nie - zawtórował jej jak echo Matti.
Roza zaś nie lubiła Blossom Hill. Jednak ze względu na dzieci,
próbowała tego nie okazywać. Jechali teraz szeroką aleją,
prowadzącą do głównego budynku, wznoszącego się dumnie na
jej końcu. Białe ściany rezydencji i liczne kolumny rozjaśniały
monotonny krajobraz. Budynek powstał, żeby robić wrażenie i
rzeczywiście był imponujący. Przyznawała to za każdym razem,
kiedy tu przyjeżdżała. Zerknęła na bok. Ktoś rozebrał domek nad
rzeką. Nie spytała o to Jaspera. Ani Joego. Nie chciała nic o tym
wiedzieć.
- Wygląda jak więzienie! - stwierdziła Lily wojowniczo,
przyciskając buzię do szyby powozu.
- Wygląda jak pałac - powiedziała Roza lekko. W powozie było
gorąco. Czuła krople potu na
plecach, ale nie narzekała. Rozumiała, że Jasper wziął kryty
powóz, ale uznała, że szyby w oknach były jednak przesadą.
Jasper zatrzymał powóz tuż przed schodami, prowadzącymi do
głównego wejścia. Przez małą szybkę w drzwiczkach widzieli
tylko dom, bez choćby skrawka nieba. Roza usłyszała, że Jasper
zeskoczył już na ziemię, po chwili otworzył drzwiczki i wziął od
niej dziecko, żeby mogła wysiąść z powozu. Podświadomie
ściągnął usta, ale twarz mu złagodniała, kiedy spojrzał na
swojego ciemnego synka. Kiedy zorientował się, że Roza

na niego patrzy, na jego twarzy znów pojawił się grymas, szybko
oddał jej dziecko.
- Wejdź z dziećmi do domu! - rzucił szorstko.
Roza nie protestowała. W ogóle się nie odzywała, jakby nie
chciała dać mu pretekstu, żeby zaczął zaprzeczać swoim
uczuciom do maleńkiego synka. Dobrze widziała, jak przed
chwilą na niego patrzył.
Popychała przed sobą dwójkę starszych dzieci, jedną ręką
podtrzymując suknię, na drugiej trzymając maleństwo. Jasper
biegł za nią, niosąc w obu rękach jej walizki. Wystarczyło, że
zawołał, i wielkie, podwójne drzwi natychmiast się otworzyły.
- Niech ktoś zajmie się końmi! - rzucił krótko do służącego, który
niczym duch stał przy drzwiach w swoim ciemnym ubraniu.
- Najrozsądniej będzie, jeśli zostaniecie na dole - powiedział,
otwierając nogą drzwi.
Roza wyminęła go i weszła do pokoju. Był bardzo skromny. Nie
spodziewała się tego w domu, gdzie wszystko ociekało
przepychem. Pomieszczenie, do którego weszli, wyraźnie się
różniło od reszty budynku. Miała wrażenie, że wkroczyła do
innego świata. Meble były proste, skromne, bez zbędnych
dekoracji. W pokoju nie było obrazów, luster, ani świeczników.
Nie było żadnych zbędnych lamp, które zbierałyby kurz, nie
dając wiele światła. Nie było wazonów z kwiatami, miseczek ze
słodyczami, mieniących się kryształowych karafek. Nie było w
nim niczego, co nie byłoby po prostu użyteczne.
Usiadła na krawędzi twardej, obitej skórą kanapy. Miała proste
kształty, wyglądała właściwie jak łóżko z wysokim oparciem.

- Mamy tu mieszkać? - spytała Lily.
Była wyraźnie niezadowolona. To był naj brzydszy pokój, jaki
kiedykolwiek widziała. Na szczęście była zbyt dobrze
wychowana, by powiedzieć to na głos. Poza tym trochę się bała
surowego spojrzenia niebieskich oczu matki.
-Jak długo tu zostaniemy?
- Do nocy - odpowiedział Jasper nieoczekiwanie stanowczo.
Roza spojrzała na niego. Domyśliła się, że mówi do niej, chociaż
można było odnieść wrażenie, że odpowiada jej córce. Jego
słowa zaskoczyły ją.
-W nocy przypłynie tu statek - ciągnął dalej Jasper. - Popłyniemy
nim.
- Dokąd? - spytał Matti, który nie dawał się zbić z tropu.
Jego pytanie zabrzmiało jak wystrzał z karabinu. Roza
zauważyła, że chłopiec mówił po angielsku, jakby to był jego
język ojczysty. Była z niego dumna. Ale zdziwiła się, że w takiej
sytuacji zauważa takie rzeczy. Chyba nie była aż tak przerażona,
jak jej się zdawało. W każdym razie strach nie sparaliżował
wszystkich jej zmysłów.
- Tym statkiem popłyniemy do dużego miasta, które nazywa się
Brunswick i leży nad wielkim morzem, nad Atlantykiem.
- Co to do diabła ma znaczyć, Jasper? - spytała Roza. - Nie tak się
umawialiśmy! Miałam po prostu zostać tu kilka dni z dziećmi.
Nie było mowy o tym, że mamy gdzieś jechać.
Jasper patrzył na nią chłodno.
- To było, zanim się dowiedziałem, kto jest twoim wrogiem.
Kiedy to do mnie dotarło, zrozumia-

łem, że od tej chwili muszę myśleć tak jak on. Musiałem szybko
coś przedsięwziąć, uznałem, że nie będę cię w to wtajemniczał.
Czasem trzeba trzymać karty przy sobie jak najdłużej się da -
powiedział, cedząc słowa. - Muszę zdobyć nad nim przewagę,
Rosie. Być może on już wie, że tu jesteś. A jeśli nie, to wkrótce
się dowie. Takie rzeczy szybko się rozchodzą. Zawsze znajdzie
się ktoś, kto powie o słowo za dużo, czasem nawet w dobrych
intencjach. Na rzece Matthews nic nam nie zrobi. Będziecie
bezpieczni. Moja głowa w tym, żeby nic złego wam się nie stało.
Matthews spodziewa się, że ulokuję was tutaj, że się tu okopie-
my. Zaskoczymy go.
- Mnie na pewno zaskoczyłeś - stwierdziła Roza bezradnie.
Nie była zachwycona, że traci kontrolę nad biegiem wydarzeń.
- O to chodziło - stwierdził Jasper, wytrzymując jej spojrzenie.
- Staram się z nikim nie dzielić swoimi pomysłami. Ufam tylko
sobie.

Rozdział 5
Pióro niemal frunęło nad arkuszem grubego papieru w kolorze
śmietany. Błyszczący dziób ptaka. Jego ciałem była ręka,
trzymająca pióro mniej więcej w połowie długości. Joe
wstrzymał oddech, nie miał odwagi spojrzeć na Johna.
Podejrzewał, że jego przyjaciel, adwokat, czuł się podobnie.
Światło lampy drżało w niewielkim gabinecie, gdzie na półkach
od podłogi do sufitu stały książki, a każdy wolny skrawek zajęty
był przez dokumenty. Poza tym było tu jeszcze niewielkie
dębowe biurko i trzy krzesła, z których tak naprawdę tylko jedno
nadawało się do siedzenia. Na nim właśnie siedziała teraz Mary
Kelly, trzymając pióro-ptaka nad kartką papieru.
Podpis Joego widniał już na dokumencie, na samym dole, z lewej
strony. Brakowało tylko jej podpisu, z prawej strony, w czterech
miejscach. Jeszcze moment i stanie się bardzo bogatą kobietą. I
rozstanie się z rodziną CConnorów.
Joe wstrzymał oddech w oczekiwaniu, aż ptak wyląduje na kartce
papieru. Ale to nie następowało. Na kartce pojawiła się natomiast
plama z atramentu. Duża, czarnoniebieska plama na drogim
papierze. Ktoś jęknął. Joe poczuł, że zaschło mu w gardle i
zrozumiał, że to on jęknął.

- Wszystko wydaje się w porządku - powiedziała Mary Kelly.
Uśmiechnęła się, wiedząc, że spojrzenia obu mężczyzn są teraz
skupione na niej. Udawała, że czyta dokument, ale prawdę
mówiąc, trudno byłoby jej odczytać kaligraficzne pismo. Litery
falowały, zlewały się. Zresztą czytanie nigdy nie było jej mocną
stroną, natomiast udawać potrafiła doskonale. Była dobrze
przygotowana, wiedziała, co ma mówić.
-Jak najbardziej w porządku - powtórzyła, czując, że wzbudziła w
mężczyznach czujność. - Tylko nie widzę tu żadnej wzmianki o
fabryce broni.
Podniosła głowę i wyprostowała się wdzięcznie, składając usta w
dzióbek. Znała wielu mężczyzn i wiedziała, że każdy z nich dałby
wiele za jeden jej pocałunek. A Joe 0'Connor i John Fowler też w
końcu byli tylko mężczyznami. Może i ich uda jej się oczarować?
Zaprzątnąć ich myśli innymi sprawami niż umowa, przynajmniej
na chwilę.
-To chyba przez zapomnienie? - spytała, patrząc niewinnie to na
jednego, to na drugiego, i trzepocząc długimi rzęsami.
- Nie rozumiem, panno Kelly - powiedział adwokat, pewnie
nieświadomy, że nad górną wargą pokazały mu się krople potu.
Mężczyzna z jego pozycją powinien lepiej kontrolować swoje
emocje, pomyślała Mary zawiedziona. Chociaż musiała
przyznać, że był bardzo przystojny.
- O czym ty mówisz, Mary? - spytał Joe chłodno. -Darujmy sobie
tę grę, Joe! - odpowiedziała
Mary, nawet na sekundę nie przestając się uśmiechać.

Napawała się poczuciem władzy. Nigdy jeszcze nie
doświadczyła czegoś takiego.
-Jeśli będziesz mnie szanował, to ja będę szanowała ciebie.
Odłożyła pióro, na papierze pojawiła się kolejna plama
atramentu, ale przecież nie musiała się tym przejmować.
Atrament przypominał krew, kapiącą z amputowanej kończyny.
Dramatycznym gestem odepchnęła niewielką stertę papierów w
stronę mężczyzn po drugiej stronie biurka. Złożyła ręce na łonie i
napawała się wyrazem ich twarzy. Starała się zapamiętać
wszystkie szczegóły, żeby potem móc dokładnie opowiedzieć
przebieg spotkania.
- Nie prowadzę żadnej gry. Byłam żoną Seamu-sa, jego jedyną
prawowitą żoną - podkreśliła. - To niezaprzeczalny fakt, czy to
się komuś podoba, czy nie - dodała.
-Skąd znasz takie słowa? - przerwał jej Joe.
Przeszedł na drugą stronę biurka, usiadł na krawędzi blatu, tuż
obok niej. Dotknął delikatnie jej brody, odwrócił jej twarz tak, by
mógł ją lepiej widzieć. Zauważył, że w jej oczach nie było
strachu. Gdyby była sama przeciwko nim, na pewno by się bała.
Był tego pewien. W końcu znał ją nie od dzisiaj. Seamus znalazł
ją w Monto, gdzie mieszkali ludzie biedni, bez wykształcenia, co
oczywiście nie musiało niczego przesądzać, ale Joe zdążył ją
trochę poznać i był pewien, że sama by tego wszystkiego nie
wymyśliła.
-Jak to się stało, że wpadłaś na pomysł, żeby nas odwiedzić,
Mary? - spytał. - Nie sądzę, żebyś czytała gazety.

- Nie wiem, co masz na myśli - odpowiedziała. Głos jej nie drżał,
spojrzenie miała skupione.
Była bardzo pewna siebie, co było niepokojące. Bo Mary taka nie
była. Wprawdzie ludzie się zmieniają, ale nie aż tak, pomyślał
Joe.
- To nie ty nas znalazłaś, prawda? To ktoś znalazł ciebie. Mam
rację?
- Przyszłam tu, żeby dostać to, co mi się zgodnie z prawem należy
- upierała się Mary.
Joe może mówić, co chce, ale niczego jej nie udowodni. Gdyby
miał pewność, rozmawiałby bardziej stanowczo, pomyślała. Była
pewna, że jedynie zgadywał. Nie był w stanie niczego jej zrobić.
Tym razem to ona była górą. I nie zamierzała rezygnować.
-Ale widzę, że wasza propozycja jest poniżej moich oczekiwań.
Jestem wdową po Seamusie.
- To jest to, co możesz dostać! - stwierdził Joe zawziętym tonem.
Uderzył pięścią w leżące na biurku papiery, poplamił sobie dłoń
atramentem.
- Porozmawiajmy, Joseph! - stanowczym tonem wszedł mu w
słowo John Fowler i zdecydowanym gestem otworzył drzwi do
korytarza.
Joe niechętnie podążył za nim. Szli wąskim, ciemnym
korytarzem bez okien. Na jednych z drzwi trzy lata temu
umieszczono tabliczkę z imieniem i nazwiskiem Johna Fowlera.
Siedem lat temu Fowler senior oddał tu swoje ostatnie tchnienie,
w swoim biurze, pochylony na stosem prawniczych
dokumentów.
Firma już wtedy nazywała się „Fowler & Sons", chociaż
wówczas żaden z jego synów, bliźniaków, nie miał jeszcze
ukończonych studiów prawni-

czych. Kiedy ojciec odszedł, musieli solidnie wziąć się do pracy,
łącząc studia z pracą zawodową, by postawić kancelarię na nogi i
móc ją utrzymać.
Nazwa „Fowler & Sons" została zamieniona w „Fowłer's Sons".
Pomieszczenie zostało przerobione i składało się teraz z dwóch
gabinetów. Joshua, jako pierworodny, dostał część z dawnymi
drzwiami wejściowymi i tabliczką z mosiężnymi literami, oraz z
wychodzącym na ulicę oknem. John, o pół godziny młodszy od
brata, dostał drugi pokój, ciemny i ponury, bez okna.
Joe wybrał ich kancelarię, ponieważ była mała. Zdecydował się
na Johna, a nie na jego brata, ponieważ Joshua wydał mu się
nieco arogancki, w czym przypominał mu Seamusa. Joe wiedział,
że zachowuje się trochę dziecinnie, ale faktycznie właśnie te
okoliczności zadecydowały o wyborze jego nowego adwokata i
doradcy. Nigdy nikomu się z tym nie zdradził, a John okazał się
trafnym wyborem. Przynajmniej do tej pory. Joe wierzył, że i tym
razem sobie poradzi.
- Weź się w garść, Joe - poprosił John przyjaciela.
Stał opierając się o ścianę, ręce trzymał w kieszeniach. Mówił
cicho, chociaż stali w odległym kącie korytarza i Mary Kelly na
pewno nie mogła ich słyszeć, nawet gdyby stała z uchem
przyklejonym do drzwi, co wcale nie było wykluczone. John
wybrał w swoim czasie pokój bez okna, bo był tańszy. Przez
ostatnie lata zarobił dostatecznie dużo, by to zmienić, jednak,
podobnie jak brat, nie lubił wyrzucać pieniędzy na niepotrzebne
rzeczy.
- Na pewno nie wymyśliła tego wszystkiego sama! - orzekł Joe z
pełnym przekonaniem.

- Tak czy inaczej, wie o fabryce broni - wszedł mu w słowo John.
Próbował myśleć o pokrytych śniegiem górskich szczytach i
szumiących potokach, żeby choć trochę obniżyć napięcie.
Zwykle mu się to udawało, a przecież nie raz miał do czynienia z
pięknymi kobietami. Tym razem jednak jego metoda zdawała się
nie skutkować. Czuł, że nadal się poci.
- Daj jej jedną ósmą tej cholernej fabryki. Połóż pieniądze na
stole!
- Wtedy zaczerpnie powietrza i zażąda statków - żachnął się Joe.
Zaklął, uniósł do góry zaciśniętą pięść. Ledwie się powstrzymał
przed walnięciem w ścianę.
- Nie słuchasz mnie. Może jednak to Josh powinien ci doradzać.
Podobno jest bardziej przekonujący. Może lepiej nadałby się do
tego zadania...
Wziął głęboki wdech, ale powietrze w korytarzu był ciepłe i
duszne. I wilgotne, podobnie jak w jego pokoju. Pomyślał, że
powinien zabrać do domu wszystkie dokumenty, ale nie miałby
co z nimi zrobić. Wynajmował skromne mieszkanie niedaleko
portu, gdzie czynsze wciąż jeszcze były rozsądne.
- A może rzeczywiście powinniśmy skorzystać z pomocy Josha -
zastanawiał się John, zagryzając dolną wargę. - Wkroczylibyśmy
z ciężką artylerią.
- Co masz na myśli? - spytał Joe.
- Udaj, że zmieniłeś zdanie. Powiedz, że działałeś pod moim
wpływem. Złóż winę na mnie, na swojego adwokata. W końcu
nikt nie płaci mi za to, żebym był lubiany. Powiedz, że musicie
sporządzić nową umowę. Niech zaczeka jeszcze jeden

dzień. Albo dwa. Niech trochę zmięknie. Kiedy zjawi się tu
następnym razem, trzepocząc rzęsami i udając skrzywdzoną
niewinność, do akcji wkroczę ja i Josh. Będzie nas dwóch
przeciwko niej. Josh zacznie jej opowiadać o różnych kruczkach
prawnych, on świetnie sobie radzi z kobietami. Widać jemu
przypadła cała pula rodzinnego wdzięku. Niech trochę pouwodzi
twoją bratową. Zanim się obejrzymy, zacznie jeść mu z ręki i
podpisze wszystko, co będziemy chcieli, byle jak najszybciej stąd
wyjść, pod rękę z moim bratem, oczywiście! Jestem gotów
postawić dziesięć dolarów, że zaprosi ją na obiad!
- Myślisz, że to rozsądne? - spytał Joe, mając na myśli całą
intrygę.
-Josh jest przebiegły - odparł John, uśmiechając się. - I nigdy nie
łączy pracy z przyjemnością. Temu oddaje się po pracy.
Joe nie wiedział, co odpowiedzieć. Czuł się postawiony pod
ścianą, co nie było przyjemne. Najgorsze było to, że dał się okpić
Mary Kelly. Ta kobieta nie była godną przeciwniczką. Zaś
najgorsze było to, że nie miał najmniejszego pojęcia, kto na-
prawdę za nią stał.
- Wciągnij w to brata - zgodził się w końcu. -To chyba nie
zaszkodzi.
John uśmiechnął się jeszcze szerzej.
- Nie powiem mu, co naprawdę o nim myślisz.
Joe wzruszył ramionami. Joshua Fowler uchodził za odważnego i
bezkompromisowego prawnika. Przywykł wygrywać. Dbał, by
jego klienci byli zadowoleni. Jeśli Mary Kelly chciała się
zabawić, to niech przynajmniej ma odpowiedniego partne-

ra, który nie cofnie się przed niczym, nawet jeśli jego
przeciwnikiem jest piękna kobieta.
Tu nie chodzi tylko o zaspokojenie żądań chciwej kobiety -
powiedział John. - Tu chodzi o coś znacznie więcej. Ktoś zagiął
na ciebie parol. Ktoś chce, by polała się krew CConnorów, przy-
jacielu. Domyślasz się, kto to może być? Joe pokręcił głową.
- Nie masz żadnych wrogów?
- Z pewnością wielu. Ale nie chcę o niej aż tak źle myśleć.
- Łatwo cię oszukać - westchnął John. - Powinniśmy kazać ją
śledzić. Dowiedzielibyśmy się, z kim się spotyka. Ktoś
podpowiedział jej, co ma mówić. Chętnie bym się temu komuś
przyjrzał. Żeby się dowiedzieć, z kim tak naprawdę walczymy.
- Powstrzymaj się jeszcze!
- Na pewno? Joe skinął głową.
- Nie należę do tych, którzy od razu rzucają się do bicia.
- Słucham cię - uśmiechnął się adwokat rozbrajająco. - I uczę się -
dodał poważnie. - A więc wzywamy na pomoc Josha, tak?
Joe po raz kolejny skinął głową.
-Porozmawiam z moją bratową - powiedział, wzdychając ciężko.
-Tylko jej nie ulegnij! Powiedz, że potrzebujemy jeszcze dwóch
dni! - przypomniał John, wskazując ręką na gabinet brata.
- Dwa dni - powtórzył posłusznie Joe.

-Jedli mi z ręki! - uśmiechnęła się Mary zadowolona, mrucząc
niemal jak kotka.
Tym razem spotkali się w innej restauracji niż poprzednim razem.
Była pewna, że nie spotka tu nikogo ze swoich znajomych. Zaś
jego znajomi nie przykładali większej wagi do tego, z kim on się
pokazuje. Skoro jej im nie przedstawiał, to znaczy, że jest to
przelotna znajomość bez znaczenia. Nie była kobietą z ich kręgu.
Mężczyzna chwycił jej dłonie, pocałował jedną, potem drugą.
- Z tej? - spytał. - Czy może z tej?
A ona się roześmiała i kokieteryjnie zatrzepotała rzęsami.
-Miałabym pamiętać? - uśmiechnęła się zalotnie. - Jesteś ze mnie
zadowolony? Tego po mnie oczekiwałeś?
-Jesteś cudowna - oświadczył mężczyzna, gładząc jej dłonie.
Zwracał dużą uwagę na takie rzeczy. Lekki flirt pozwoli jej
poczuć się docenioną i piękną. To dobrze, ale musi uważać, żeby
nie przekroczyć pewnej granicy. Nie dać jej pretekstu, zbyt
wielkich nadziei. Chciał, żeby rozstali się w zgodzie, jak
przyjaciele. Bo przecież się rozstaną.
- Byłaś bardzo dzielna, skarbie. Następnym razem poprosisz o
całą fabrykę, albo o coś innego, może o kilka statków? Możesz
też dać im do zrozumienia, że jeśli twoje życzenie nie zostanie
spełnione, nie będziesz dłużej milczeć o swoim cudownym mężu
i jego znacznie mniej cudownej rodzinie...
- Ale wtedy znów trzeba będzie sporządzić nową umowę... -
powiedziała Mary, wyraźnie zmartwiona.

- To smutne, prawda? - przytaknął mężczyzna. - Ale przecież
mogli od razu przedstawić ci uczciwą propozycję, zamiast
próbować cię oszukać. Nie musisz im współczuć. Będą tańczyć,
jak im zagrasz, Mary. Czy to nie przyjemne uczucie?
Mary uznała, że rzeczywiście nie powinna narzekać.
-Macie jakieś wieści o niej? - spytała. Mężczyzna pokręcił
przecząco głową.
- Niestety. Podobno Jasper Jordan postanowił jej bronić.
Prawdopodobnie zabrał ją do siebie, ją i dzieci.
Mary Kelly otworzyła szeroko oczy.
-Nie ty jedna jesteś zdziwiona - powiedział mężczyzna,
wzruszając ramionami. - Nikt się tego po nim nie spodziewał. Ale
ludzie mu to zapamiętają. To się na nim zemści. Człowiek nie
powinien się zwracać przeciwko swoim.
- Może sam chce się z nią rozprawić? - zastanawiała się głośno
Mary.
- Mam wrażenie, że chce się ze wszystkiego wycofać. Zmienił
stronę, ale takie rzeczy nie uchodzą bezkarnie. Jest dla nas zbyt
ważny.
Siedział i przyglądał się jej dłuższą chwilę, jakby hipnotyzował ją
wzrokiem.
- Dbamy o swoich ludzi - powiedział w końcu powoli. - Ale w
zamian wymagamy lojalności.
- Cieszę się, że mnie znaleźliście - odpowiedziała Mary
spokojnie, nie przejmując się jego nagle surowym spojrzeniem.
- Bez ciebie nie bylibyśmy w stanie tego przeprowadzić. Napijesz
się szampana?

Tęsknił za domem. Źle znosił samotność. Wcześniej było inaczej,
więc był przekonany, że sobie poradzi, wręcz będzie
szczęśliwszy, kiedy zostanie sam. Ale to było przed „Southern
Belle".
Dom w mieście był pełen obco brzmiących dźwięków. Jeszcze
więcej było ich na ulicy przed domem. Stukot kół. Tętent
końskich kopyt. Gwar, krzyki. Głośne rozmowy. Nigdy nie
myślał, że ludzie są w stanie wydawać z siebie tyle najróżniej-
szych dźwięków. Nie był w stanie zaznać tu spokoju.
Czuł się rozdrażniony. Był gotów zacząć się modlić, gdyby to
sprawiło, że Mary podpisze papiery. Nadal nie miał pojęcia, skąd
dowiedziała się, że zainwestowali w fabrykę broni, i dlaczego
była nią zainteresowana. Na pewno wiedziała też o przę-
dzalniach. Pomyślał, że jako kobieta powinna się zainteresować
właśnie nimi, a nie fabryką broni.
Gdyby wiedział, że sprawa się przedłuży, wysłałby Paddyego,
pomyślał i natychmiast odrzucił tę myśl. Brat nie byłby w stanie
podjąć gry. Był zbyt szczery i prostolinijny. Zgodziłby się na
wszystko, byle nie mieć z nią więcej do czynienia.
John zaproponował, żeby posłać kogoś za Mary, śledzić ją i
zobaczyć, z kim się spotyka; sprawdzić, kto chce zaszkodzić
0'Connorom.
Wrogowie.
Oczywiście, że mieli wrogów.
Od czasów Seamusa aż tak dużo się nie zmieniło. Wprawdzie
nikt już do nich nie strzelał, ale nadal nie wszędzie wzdłuż
Oconee byli mile widziani.
Chciał wierzyć, że Mary przyjechała tu sama z siebie. Może
rzeczywiście przeczytała w gazecie

o katastrofie? Nie było to całkiem niemożliwe. Jeśli w ogóle
czytała gazety, to pewnie właśnie takie rzeczy ją interesowały.
Joe zacisnął dłoń wokół prostej karafki, w której trzymał whisky.
Irlandzką whisky, która nie smakowała dymem, jak szkocka. Był
zdania, że tylko Irlandczycy potrafią robić prawdziwą whisky.
Powrócił do swoich rozmyślań.
Mary właściwie nie potrafiła czytać.
Z trudem się podpisywała. Dałby sobie rękę odciąć, że nie była w
stanie przeczytać kunsztownie wykaligrafowanej umowy.
Widział, jak przelatywała ją wzrokiem. Zbyt szybko, zbyt
nieuważnie. Ale się nie odezwał.
Mimo wszystko czuł z nią jakąś wspólnotę. Oboje wychowywali
się w skromnych warunkach. Podobnie zresztą jak John. Ojcu
Johna udało się w ciągu kilku lat przepuścić dość znaczny spadek
i doprowadzić świetnie prosperującą kancelarię niemal do ruiny,
ale John miał przynajmniej nazwisko, które nadal liczyło się w
Savannah. I rodzina ojca, i matki od pokoleń należały do miej-
scowego towarzystwa. To, że teraz żył skromnie, było jego
własnym wyborem.
Natomiast on i Mary byli do siebie podobni. Dlatego pragnął ją
chronić. To pewnie żałosne, bo przecież Mary nie była po jego
stronie. A jednak tak właśnie było. Pomyślał, że jest zdolna.
Kiedyś twierdził, że nie nadaje się na aktorkę. Mylił się. Ona
zawsze była aktorką.
Joe wiedział, że wiele rzeczy mogło jeszcze pójść nie tak, chociaż
nie potrafił zgadnąć, co konkretnie. Jutrzejszy dzień był trudny
do przewidzenia. Tonął

we mgle, mrocznej, nieprzeniknionej, zamazującej wszystko.
Widział przed sobą Mary Kelly, pląsającą w takt muzyki, którą
tylko ona słyszała. Flet, skrzypce i bęben. Niemal słyszał melodię
i ostre uderzenia pałeczek o napiętą skórę bębna. Jak grzmot...
Wzdrygnął się, gdy nagle pojawiła się przed nim służąca. Jakby
wyszła z jego snu, tak nagle, jak kiedyś zjawiła się w ich rodzinie
Mary, tyle że dziewczyna, która teraz przed nim stała, miała na
sobie granatową sukienkę i biały krochmalony fartuszek, a jej
skóra była niemal czarna.
-Jest tu jakaś kobieta - oznajmiła.
Spuściła wzrok i przyglądała się swoim błyszczącym bucikom.
Joe zamknął oczy, zastanawiając się, jak Mary zamierza
wytłumaczyć tę niespodziewaną wizytę w jego domu o tak
później porze, na dzień przed spotkaniem, na którym będą
kontynuować swoją bitwę o majątek, do którego oboje rościli
sobie pretensje. Nie był na to gotów.
- Ta pani ma zapewne powóz, który na nią czeka - odpowiedział
poirytowany. - Niech jedzie tam, skąd przybyła. Proszę jej
powiedzieć, że o tej porze nie przyjmuję wizyt. A jeśli nie ma
powozu, to proszę użyczyć jej naszego! Nie życzę sobie tu
żadnych obcych kobiet!
Pokojówka nie ruszyła się z miejsca, wyraźnie się wahała. Joe
odniósł dziwne wrażenie, że chce, żeby zmienił zdanie.
-Jest jakiś problem? - spytał poważnie i nagle zdał sobie sprawę,
że mówi jak ojciec Frank, kiedy w niedzielę poucza swoich
parafian.

Dziewczyna miała pewnie piętnaście, może szesnaście lat i
wyraźnie się go bała. Źle się z tym czuł.
-Nie, Master - powiedziała. - Tak, Master... -poprawiła się po
chwili.
Spojrzał na nią pytająco.
- Ta kobieta nie jest sama, Master Joseph - wyszeptała
pokojówka, szarpiąc nerwowo brzeg fartuszka.
Joe pomyślał, że Mary pewnie przyszła z obstawą, ale uznał, że
nie będzie się tym przejmował.
-Ach, więc nie jest sama? Tak czy inaczej, proszę przekazać,
żeby stąd odeszli. Kobieta i jej towarzysze! Rozumiem, że się nie
przedstawili?
Dziewczyna pokręciła głową przecząco.
- Ma ze sobą trójkę dzieci. Master Joseph powinien ją zobaczyć.
Musiało się jej przydarzyć coś strasznego...
Dziewczyna urwała i przyłożyła dłoń do policzka.
Joe wstał i wyminął ją szybkim krokiem. Gwałtownym ruchem
otworzył drzwi. Na schodach, ukryta w cieniu rosnących przy
wejściu klonów, stała kobieta. Trzęsła się z zimna.
- Rosie!
Wyciągnął do niej ręce, a ona wpadła w jego objęcia. Ledwie ją
złapał, ją i niemowlę, które trzymała na ręku. Niemal wniósł ją do
holu. Tuż za nim szła Lily i Matti. Każde targało wielką walizkę.
Właściwie ciągnęli je za sobą, nie będąc w stanie ich unieść.
Wystraszona pokojówka szybko zamknęła za nimi drzwi. Nie
mogła oderwać wzroku od kobiety i jej twarzy.
- Co się stało? - spytał Joe, kiedy wreszcie udało mu się ulokować
Rozę w fotelu.

- Uciekliśmy - wyszeptała słabym głosem. Odgarnęła na bok róg
kocyka, który zakrywał
buzię dziecka. Joe wzdrygnął się, kiedy nagle zobaczył przed
sobą nowo narodzonego synka Jaspera Jordana.
- Uciekliśmy przed złym człowiekiem, którego nazywają Whip -
odezwał się Matti.
Lily siedziała, milcząc obok niego. Oboje byli niesłychanie
brudni i zmęczeni, tak jak i Roza.
- Ktoś podpalił tegoroczny zbiór tytoniu - zaczęła opowiadać. -
Wszystko spłonęło. Friedrik twierdzi, że zrobił to mężczyzna,
którego nazywają Whip. Paddy twierdzi, że Whip to płatny mor-
derca. Niewolnicy są przekonani, że Whip to Simon Matthews.
Joe zacisnął pięści w bezradnym geście.
-Jasper zabrał was z domu? - spytał.
-Płynęliśmy rzeką, która ma dwie nazwy, do miasta, które
dziwnie się nazywa.
Chłopiec chętnie opowiadał, ale wyraźnie brakowało mu słów.
-Jasper uznał, że Matthews nie odważy się go tknąć - powiedziała
Roza.
-1 dlatego zgotował wam taką przygodę? - spytał Joe.
Czuł, jak narasta w nim gniew. Dawno nie widział jej w takim
stanie. Tak zmęczonej i tak przerażonej. Nie mógł patrzeć na jej
zalęknioną twarz. Przecież mieli ją chronić!
- Mam wrażenie, że miał rację - ciągnęła Roza. - Tam
rzeczywiście nie bylibyśmy bezpieczni. Ani w Favourite, ani w
Rose Garden, ani w Blossom Hill...

- Byliście w Blossom Hill? - zawołał Joe. Kiedy dziecko się
obudziło i zaczęło płakać,
zrozumiał, że krzyczy. Pohamował się.
- Postąpił słusznie - powiedziała Roza.
- Zabiję go! Obiecuję, że zabiję tego łajdaka! Zostawił cię tu na
schodach i uciekł?
-Musiał pozbyć się konia i wozu. Musieliśmy uciekać. Baliśmy
się, że ktoś nas śledzi. Obiecał, że tu wróci.
Jak za zawołanie, w tym momencie pojawiła się znów
pokojówka. Spojrzała przestraszona na Joego.
- Przyszedł jeszcze jeden gość - zaczęła ostrożnie. -Jasper Jordan,
jak się domyślam? Dziewczyna przytaknęła przestraszona.
- Tak się przedstawił, Master...


Rozdział 6
Nareszcie nastała cisza, równie kojąca jak ciemność zapadającej
nocy. Do tej pory w wielkim, starym, dwupiętrowym domu,
położonym niemal na końcu ulicy, panowało spore zamieszanie.
Lampy nadal się paliły, słabe płomienie rzucały długie cienie.
Dom wydawał z siebie tajemnicze dźwięki, podłogi i schody
trzeszczały przy każdym kroku, zawiasy pojękiwały cicho.
Powoli jednak zapadała

cisza, nawet dziewczyny kuchenne poszły już spać na strych.
Roza zeszła cicho po schodach. Była bosa, ale zdążyła się pozbyć
swojego brudnego ubrania. Przebrała się w prostą, niebieską
spódnicę i cienką, białą bluzkę.
Joe siedział w salonie i obserwował schody przez otwarte drzwi.
Specjalnie tak usiadł. Zauważył, że Roza nie ma na sobie gorsetu.
I widział, że Jasper też to dostrzegł. Jego wzrok zatrzymał się
nieco za długo na jej krągłym, obfitym biuście. Pod bluzką Roza
miała wprawdzie koszulkę, a bluzkę zapięła pod samą szyję, ale i
tak wyglądała niemal nieprzyzwoicie ponętnie. Spódnica opinała
jej biodra, przylegała do ud. Pobudzała wyobraźnię, nie tylko
jego, sądząc po spojrzeniach, które rzucał jej Jasper. Joe nie
chciał, żeby tak nią patrzył, ani Jasper Jordan, ani żaden inny
mężczyzna.
Kiedy Roza weszła do salonu, w którym Joe już wcześniej
rozpalił w kominku, wyglądała jak zjawa. Nadal miała mokre
włosy, mimo że próbowała je wysuszyć. Związała je z tyłu, tak że
zamoczyły tylko rąbek bluzki, czyniąc materiał niemal
przezroczystym. Na szczęście nie rozpuściła włosów, pomyślał
Joe.
- Nareszcie zasnęły - odezwała się Roza głosem tak cichym,
jakby się bała, że dzieci w każdej chwili znów mogą się obudzić.
Jej głos brzmiał spokojnie i melodyjnie. Był niemal pewien, że
przed chwilą nuciła dzieciom do snu. Starsze zapewne udawały,
że śpią, ale też chętnie słuchały.

- Kąpiel dobrze nam wszystkim zrobiła - odezwała się znów
Roza.
Posłała Joemu wdzięczny uśmiech. Była piękna. Promieniała,
jakby specjalnie dla niego. To nie było złudzenie, widział to w jej
oczach. Jasper chyba też to zauważył. Joe miał wrażenie, że
słyszy urywany oddech mężczyzny.
- Nie mogłam sobie odmówić - powiedziała i usiadła.
Podciągnęła bose stopy, chowając je pod spódnicą i halką. W
wielkim fotelu wyglądała na drobną i zagubioną, bezbronną.
Jakby fotel był dla niej za szeroki. Joe poczuł, że chce ją chronić.
A przecież wiedział, że potrafi być ostra, surowa, nieraz miał
okazję poczuć to na własnej skórze. Wiedział, że potrafi sobie
radzić. A mimo to chciał ją chronić, być dla niej opoką. Sam nie
do końca to rozumiał. Była w tym jakaś magia.
- Chyba nie potraktowaliśmy tego dość poważnie - powiedział.
Żałował, że ją zostawił, ale z drugiej strony, co miał zrobić?
Przyjęła na siebie odpowiedzialność za nowo narodzone dziecko.
Miał ją zmusić, by wyruszyła w drogę z takim maleństwem?
Nie wytrzymałby długiej drogi do Savannah, z nią i Mary u boku.
Był pewien, że kobiety skoczyłyby sobie do oczu, zanim
dotarliby na wybrzeże. Wystarczyły mu utarczki między Mary a
Monique. Mary niby starała się być miła i pomocna, ale
wykorzystywała każdą okazję, żeby w taki czy inny sposób
dokuczyć Monique. Obecność Rozy zamieniłaby podróż w istne
piekło. Przewidział to i wolał do tego nie dopuścić.

Jasper opowiedział mu o pożarze plantacji. Joe najchętniej
ruszyłby natychmiast do domu. Dużo go kosztowało, żeby się
powstrzymać. Jasper powiedział mu też, kogo Roza się obawiała,
przed kim uciekali. Joe poczuł, że przeszedł go lodowaty dreszcz.
Zgodził się z Jasperem, że muszą złagodzić jej strach. Muszą ją
chronić. Joe chciał wierzyć, że jest w stanie to zrobić.
-Być może wcale nie chodzi o ciebie - zaczął spokojnie, kiedy
Roza usadowiła się w końcu w fotelu. - Podejrzewam... To
znaczy, mam powody podejrzewać, że to może chodzić o mnie -
dokończył.
Nie było to do końca nieprawdą, ale i

y

tak źle się czuł, okłamując

ją.
-Jest ktoś, kto chce mi zaszkodzić, Rosie, a ty znalazłaś się na
linii ognia, że tak powiem. Trafiłaś w sam środek naszej wojny...
- Przez przypadek - wtrącił Jasper.
Joe czuł, że jego irytacja narasta. Sam mógł to powiedzieć. Dodać
to jedno słówko i zwrócić na siebie jej uwagę, ale uznał, że sama
się domyśli, i powinien jej na to pozwolić. Więc nie powiedział
tego. A Jasper to zrobił. Jakby tylko on, Jasper Jordan, potrafił o
tym pomyśleć!
-Ale Monique mówiła... - zaczęła Roza zmieszana.
To była ich wina, że nagle się zmieszała. Jakby chcieli ją chronić
także przed nią samą.
Jasper spojrzał na nią łagodnym wzrokiem, co tylko dodatkowo
rozdrażniło Joego.
- Monique mówiła różne rzeczy. Czasem mówiła to, co myślała,
czasem mieszała prawdę z fanta-

zjami. Nie zawsze potrafiła odróżnić jedno od drugiego...
- Dlaczego Monique miałaby mnie okłamywać? - spytała Roza,
jakby nie do końca ufając żadnemu z nich. - Dlaczego miałaby
mnie straszyć w tak okrutny sposób? Trudno mi w to uwierzyć,
Jasper! Przykro mi, ale nie wierzę w to...
-Coś w tobie ją zauroczyło. Chciała cię poznać, zbliżyć się do
ciebie - powiedział Jasper z takim przekonaniem, że Joe
pomyślał, iż może powinien być kaznodzieją. -1 udało jej się -
dodał Jasper po chwili. - Spójrz na siebie, Rosie! Na nas! Udało
jej się.
Roza nie wiedziała, co o tym wszystkim sądzić. Zastanawiała się,
o czym mężczyźni rozmawiali, kiedy się kąpała, a potem kładła
dzieci do snu. Co między sobą ustalili? Jak chcieli ją uspokoić?
Nagle zrozumiała.
Właśnie w ten sposób! Tak właśnie próbowali ją pocieszyć,
uspokoić. I wierzyli, że im się to uda!
- Nie wierzę wam! - powiedziała.
- Nie możesz tego wykluczyć. Być może chcą cię dopaść, dlatego
że jesteś z nami związana - powiedział Joe.
Mówił spokojnie. Przekonująco. Poważnie.
- Ktoś źle nam życzy - dodał, żeby wszystko było jasne.
- Ktoś chce mnie zabić, bo byłam żoną Seamu-sa - upierała się
Roza. - Twoi niewolnicy mówili o mordercy, którego nazywają
Whip. W przeciwieństwie do innych, oni nie mieli wątpliwości,
kto nim jest - powiedziała, patrząc na nich wyzywająco. - To
dziwne - ciągnęła dalej po chwili. -Nie to, że niewolnicy znają
jego prawdziwe nazwi-

sko, bo niewolnicy zawsze wiedzą więcej, niż nam, białym, się
wydaje. Dziwne jest to, że wygląda, jakby nikt inny go nie znał.
Zapadła cisza.
-Wydaje mi się to nieprawdopodobne. Podejrzewam, że wszyscy
od dawna wiedzą, kim jest Whip. Wszyscy, mieszkający w
Dublinie i okolicy. I pewnie zawsze to wiedzieli. A jeśli nie wie-
dzieli, to na pewno się domyślali. I myślę, że wiedzą również,
gdzie on przebywa. Pewnie go ukrywają, bo przynosi im
wszystkim wstyd...
Joe wzdrygnął się. Nie śmiał spojrzeć na Jaspera. Niemal nie
śmiał oddychać. Rosie wiedziała, co robi. Starannie wybrała cel
swojego ataku.
- Nigdy nie ukrywalibyśmy zabójcy - odezwał się Joe
schrypniętym głosem.
-Jeśli zabijał tych, którzy nie byli już wam potrzebni, to wam to
nie przeszkadzało.- stwierdziła Roza chłodno. - Taki grzech
byliście w stanie mu wybaczyć. Tym bardziej, że on nie pragnął
stać się jednym z was, chciał tylko, żebyście dali mu schro-
nienie... - Zamilkła na chwilę i zaczerpnęła powietrza. -Jeśli
pozbywał się niepotrzebnych ludzi, to właściwie oddawał wam
wszystkim przysługę. Dlaczego więc nie mielibyście go ukryć?
To wydawało się zrozumiałe. Przecież to nie była wasza wina.
Nie robiliście niczego złego. Mieliście czyste ręce. To on był zły,
a nie wy.
- Mylisz się - przerwał jej Joe.
-Jasperowi bardzo zależało, żeby zabrać mnie z domu -
powiedziała Roza. - Jakby wiedział coś, czego nie powinien
wiedzieć. Miałam wrażenie, że wszyscy coś wiedzą, oprócz
mnie.

- Oskarżasz mnie, że jestem częścią tej intrygi? - spytał Jasper. -
Spojrzał na nią, ale nie sprawiał wrażenia obrażonego. Nawet się
do niej uśmiechnął. - Może nawet podejrzewasz, że to ja za tym
wszystkim stoję? - dodał.
- A stoisz? - spytała Roza, nie spuszczając z niego oczu. - Ty to
wszystko wymyśliłeś, Jasper?
Nie odpowiedział, ale na jego twarzy pojawił się grymas.
Wyglądał teraz jak diabeł. Diabeł, który od czterech dni nie
zmieniał ubrania, był zarośnięty, włosy sterczały mu na
wszystkie strony, a jego buty do konnej jazdy zostawiały ślady,
gdziekolwiek stanął. Diabeł, który bynajmniej nie przejął się jej
słowami.
- Przywiozłem cię tu, żebyś była bezpieczna. Sądzisz, że
zrobiłbym to, gdybym rzeczywiście stał za tą intrygą? Być może
uratowałem ci życie. I Favourite, dom Paddy'ego. To nie jest
wystarczająca odpowiedź? Co jeszcze mam zrobić, żeby cię prze-
konać, że nie mam złych zamiarów?
- Sądzisz, że jestem tu bezpieczna? Jak długo? Jasper rozłożył
ręce.
-Zamierzam wkrótce wrócić do domu - odezwał się Joe.
- Ona wyjechała? - spytała Roza. Joe pokręcił głową przecząco.
-Jeszcze nie, ale wszystko jest na dobrej drodze. W ciągu paru dni
powinna wyjechać. Na pewno się z nią nie spotkasz. Nie musisz
się tym przejmować.
- Pójdę już - wszedł im w słowo Jasper. - Mogę jeszcze na chwilę
zajrzeć do małego?
Pytanie było skierowane do Rozy. To na nią

patrzył, ją pytał o pozwolenie. Gdyby mu go nie dała, byłby jej
posłuszny. Wiedziała o tym.
Joe rozłożył ręce, jakby chciał dać mu do zrozumienia, że może
spokojnie zostać, że dom jest do jego dyspozycji.
-Trzecie drzwi z prawej strony - powiedziała Roza. Ale Jasper już
był w drodze, mówiła do jego pleców.
Zapadła cisza. Joe i Roza siedzieli w milczeniu, czekając na
powrót Jaspera. Zajrzał do nich, żeby życzyć im dobrej nocy. Stał
w drzwiach wpatrzony w Rozę, która zdawała się go nie
dostrzegać. Joe wstał i odprowadził go do tylnych drzwi.
- Uważaj na nią! - powiedział Jasper.
Jego słowa zabrzmiały jak prośba, ale nie było w nich pokory.
Joe skinął głową. Po wydarzeniach wieczora to było oczywiste.
Zamknął drzwi za Jasperem, zaryglował je. W gabinecie miał
rewolwer. Może powinien po niego pójść, może Roza nie
zauważy, że nie było go dłużej, niż sytuacja tego wymagała...
Nie bał się broni. W swoim życiu widział za dużo przemocy, żeby
wierzyć, że świat może być sielanką. Ale Roza dorastała w
innych warunkach. Nie chciał sprawiać jej przykrości, niszczyć
jej wizji świata.
Wrócił do salonu. Roza siedziała tam, gdzie ją zostawił.
Wydawała się taka mała. I samotna, nawet bardziej samotna niż
on.
-Jesteś tu bezpieczna - zapewnił ją ponownie, stając za fotelem, w
którym siedziała.
-Jak długo?

Joe wiedział, że jeśli obieca jej zbyt wiele, ona po prostu mu nie
uwierzy.
- Dzisiejszą noc na pewno - powiedział. Nawet nie muszę iść po
rewolwer, pomyślał
w duchu.
- Nie zasnę - powiedziała Roza. - Zostanę tutaj i będę się
wpatrywać w ogień. W płomieniach widać ludzi. Widzisz ich,
Joe? - spytała. - Tańczą. Czy w Irlandii jest jakaś przypowieść o
ludziach tańczących w ogniu?
- Nie sądzę - odpowiedział, ale natychmiast zrobił się czujny.
Widział poruszające się płomienie, ale nigdy nie skojarzył ich z
tańczącymi ludźmi.
- Myślałam, że Irlandczycy lubią takie opowieści. Ścisnął jej
ramię. Pachniała świeżością, ale w jej
włosach nadal dawał się wyczuć lekki swąd spalenizny. Słodki,
jakby lekko ziołowy zapach, który łaskotał jego nozdrza. Dopiero
po chwili zrozumiał, że to zapach spalonego tytoniu.
- Okłamujesz mnie, Joe? - spytała Roza.
- Nie - odpowiedział, może nieco za szybko, ale ona chyba tego
nie zauważyła. Przyjęła jego słowa za dobrą monetę, chociaż
całkowitej pewności nie miała. Trudno było komuś całkowicie
zaufać. Gdzieś w głębi duszy wiedziała jednak, że Natalia
zapewne ostrzegłaby ją, gdyby naprawdę była w
niebezpieczeństwie, gdyby dokonała błędnego wyboru.
- Chciałeś mnie okłamać. Mam na myśli Mary Kelly.
- Chciałem milczeć. To nie to samo. Sądziłem, że cię chronię...

Pewnie tak było. Wiedziała, że chce dla niej jak najlepiej. Mimo
to trudno jej było mu zaufać. Jakby to było wbrew jej naturze.
- Zrobiłem coś, co być może uznasz za głupie -zaczął Joe. -
Sądziłem, że tak będzie najlepiej, chciałem cię chronić...
Próbowała na niego spojrzeć. Odchyliła głowę, ale jego obraz
pozostał niewyraźny. Czuła wokół siebie jego ręce, miała
wrażenie, że słyszy bicie jego serca, czuła na sobie jego ciepły
oddech.
- Co takiego zrobiłeś?
- Nic, czego nie dałoby się cofnąć - zapewnił ją. - Powinienem
był najpierw cię spytać, ale nie chciałem tyle czekać. Nie
wiedziałem, że się tu zjawisz.
- Powiesz mi o co chodzi, Joseph? -Załatwiłem papiery. Żebyśmy
mogli się pobrać.
- Nie chcesz za dużo na raz, Joseph? - spytała po dłuższej chwili
milczenia.
-To nas do niczego nie zobowiązuje - zapewnił ją Joe.
Nie zamierzał padać przed nią na kolana, oświadczać się jej. Dała
mu już swoją odpowiedź i wiedział, że nie zmieni zdania.
- Potrzebuję ciebie, ale nie tak. Chyba nigdy nie dałam ci
powodów, żebyś mógł sądzić coś innego? Wiesz, że nie chcę cię
zranić.
Joe pocałował ją w skrop. Odwróciła do niego twarz i przyglądała
mu się uważnie.
- Dałaś mi bardzo wyraźnie do zrozumienia, na czym stoimy,
Rosie - powiedział Joe. - Od samego początku - dodał. - Wiem o
tym, ale pomyśla-

łem, że może tak byłoby lepiej. Że byłby to dla nas jakiś ratunek.
Tak naprawdę myślał, że ona będzie dla niego ratunkiem, a on w
zamian będzie ją chronił. Poza tym mogliby dać sobie trochę
radości. Ale może jednak miał za duże oczekiwania?
-Napijesz się czegoś? - rzucił lekkim tonem, jakby alkohol i
konwersacja mogły sprawić, że ich zmartwienia znikną.
- Czy wy, Irlandczycy, tak właśnie traktujecie kobiety? - spytała,
drażniąc się z nim nieco. - Upijacie je, a potem stawiacie na
swoim?
- Kusząca myśl, miss - odparł Joe z wymuszonym uśmiechem. -
Ale nie wszystkim pokusom ulegam - dodał szybko. - Chcesz
spać? - spytał po chwili.
Roza była zbyt zmęczona, żeby teraz móc zasnąć.
- Chcesz jeszcze chwilę tu posiedzieć? Jeśli tak, to ofiaruję ci
moje ramię - zaproponował. - Ogrzeję cię. A gdybyś zmieniła
zdanie w sprawie alkoholu, to mam sherry, smakujące
irlandzkimi wrzosowiskami.
Chwycił jej rękę i podniósł ją z fotela. Chcąc nie chcąc, Roza
musiała podążyć za nim. Poprowadził ją w stronę swego
ulubionego fotela, ciężkiego, obitego szkarłatnym aksamitem w
kolorze krwi i ognia. Lubił w nim siedzieć, czuć jego ciepło.
Opadł na fotel. Ręką chwycił Rozę w pasie i pociągnął w dół.
Siadła mu na kolanach, oparła policzek o jego bujne, ciemne jak
noc włosy, położyła rękę na jego karku. A on po prostu się jej
poddawał, jakby czuł, że ona tego potrzebuje.
- Joe...

- Ciii! - powiedział tylko i zamknął oczy. - Nic nie mów, Rosie!
Odpocznijmy, odprężmy się. Miał rację. Tak było dobrze.


Rozdział 7
- Nie powinnam tu przychodzić. Nie wolno mi. Wszyscy o mnie
mówią. Widzę na sobie ich spojrzenia, ich oczy. Nawet kiedy
śpię, widzę we śnie ich oczy. Pilnują mnie...
Głos kobiety załamał się, ukryła twarz w zagłębieniu szyi
mężczyzny. Uciekła w bezpieczną ciemność, w której byli tylko
oni dwoje. Gdzie nie było strachu, wstydu, żadnych
niebezpieczeństw. Taki świat istniał tylko pod jej powiekami, i
tylko gdy na chwilę udało się jej wymazać z pamięci wszystko,
co działo się dookoła nich; gdy ją obejmował, szepcząc jej do
ucha o ich wspólnej przyszłości, pieszcząc ją swym oddechem.
Wtedy mogła zapomnieć.
Wtedy mogła mieć nadzieję, że wkrótce znów będzie mogła nosić
głowę wysoko. Będzie mogła patrzeć im wszystkim w oczy i
przestać się bać,
o siebie i o niego. O wszystkich, których kochała, którzy byli jej
bliscy, i których nie mogła zawieść.
i których przecież nie zawiodła, chociaż ludzie

o tym szeptali. Bo już ją osądzili. W ich oczach była zdrajczynią.
Ale to nie była prawda.
Kochała go, ale nie było w tym niczego złego.
Nie prosiła, żeby tak się stało. To się po prostu wydarzyło. Bez jej
woli. Nie mogła sobie tego zażyczyć. Zresztą, nie wszystkie jej
życzenia się spełniały.
Ale pewnie niektórzy w to wierzyli. Nie przejmowała się tym. Już
nie. Chciała po prostu żyć. Chwilą.
Kradzione chwile.
Cudowne, kradzione chwile, kiedy mówił jej
0 przyszłości, o której nawet nie marzyła. Opowiadał o
miejscach, których nigdy nie widziała. A w jego głosie była
miłość i czułość. Kochała jego melancholię. I smutek, i ból, który
w sobie nosił. Kochała go za śmiech, za radość i światło, które jej
przynosił. Za jego siłę.
Rozmowa z nim była łatwa. Ludzie różnie mówili, ale na
początku były między nimi tylko słowa. Rozmawiali palcami w
swoich dwóch językach
i się rozumieli. Dopiero znacznie później połączyło ich coś
jeszcze. Ale wtedy już go kochała. Wtedy nie było jej trudno
dawać.
Tak łatwo było się z nim śmiać.
Tak łatwo było czuć się bezpieczną.
Nawet jeśli dookoła działy się straszne rzeczy, które sprawiały,
że rzeczywistość rozpadała się na strzępy. Nawet jeśli on stawał
w obronie tego, czego ona nauczyła się nienawidzić, to jednak
dawał jej poczucie bezpieczeństwa.
Kiedy byli razem zapominała o wszystkim.

Zamykała oczy i wtedy on stawał się dla niej ratunkiem. Jej
przyszłością. Jej tęsknotą.
Ale ich spojrzenia towarzyszyły jej nawet we śnie. Obserwowały
ją, przyglądały się jej. I oceniały. Jakby czegoś od niej chciały.
Ale to było wszystko, na tym się kończyło, na spojrzeniach.
Chociaż i tak doprowadzały ją do szaleństwa.
- Obejmij mnie! - prosiła. - Ogrzej mnie! Spraw, żebym nie
marzła!
Mężczyzna, który ją obejmował miał dwadzieścia parę lat.
Pewnie był bliżej trzydziestki niż dwudziestki. Miał silne ręce i
szczupłe, mocne palce. I mocne ciało. W ogóle był szczupły,
wąski w biodrach, szeroki w ramionach. Miał może nieco za
szeroki kark i za wydatne szczęki, żeby można było uznać go za
przystojnego. Usta miał duże, ale wargi wąskie. Często się
uśmiechał i wtedy rysy jego twarzy łagodniały. Pieścił ją swoimi
błękitnymi oczami, obdarowywał ją swoją czułością, jakby była
księżniczką, jakby byli na zamku, a nie drżeli z chłodu w zimnej
jaskini.
Przyłożył policzek do jej włosów. Kołysał ją, dotykając wargami
jej czoła. Uspokajał ją, jak uspokaja się płaczące dziecko albo
przestraszone zwierzę, i robił to z czułością chyba nawet większą
niż ta, którą matka okazuje swojemu nowo narodzonemu
dziecku, które widzi po raz pierwszy w życiu.
- Gdyby tylko był pokój! - westchnęła.
Chwycił jej ręce i przycisnął dłonie do piersi, w której jego serce
biło tylko dla niej. W przerwie między jednym a drugim
uderzeniem wyszeptał schrypniętym głosem: Nun ist Frieden...
Teraz jest pokój...

Chciałaby, żeby to była prawda.
- Andreas - westchnęła, chłonąc jego ciepło.
- Ich Hebe dich, Lilja - odpowiedział cicho.
Płakała.
Roza obudziła się, płacząc.
- Ciiii...! - wyszeptał Joe, czym tylko jeszcze bardziej ją
wystraszył. Wzdrygnęła się.
- Śniło mi się...
- Nie tylko ci się śniło. Mówiłaś przez sen - powiedział,
uśmiechając się do niej.
Nie spał. Siedział, przyglądając się jej. Widział, jak jej twarz się
zmienia, kiedy nie musi się mieć na baczności przed światem. Z
Rozą, śpiącą na jego kolanach, w jego objęciach, czuł dziwny
spokój.
- Nigdy nie mówię we śnie!
- Tym razem mówiłaś, i to w kilku językach -uśmiechnął się
znów.
Delikatnie poprawił niesforny kosmyk, który wymknął się jej z
węzła na karku. Jej głowa opierała się teraz na jego ramieniu. Na
jego koszuli została wilgotna plama.
- Mój sen był bardzo prawdziwy - powiedziała, jakby zdziwiona.
- Wiem, kim ona jest. Już wcześniej przychodziła do mnie w
snach, ale to było dawno temu. Sądziłam, że jest tym dzieckiem,
którego ja i Mattias oczekiwaliśmy...
Roza pociągnęła nosem i szybkim ruchem otarła łzy.
- Tyle, że nie dane nam było je mieć...
- Więc może śnisz o Lily - rzucił Joe lekko. Nie traktował jej snu
poważnie. Ale też nie

mógł wiedzieć, że jest to jeden z tych snów, które zostawiają w
niej swój ślad, są dla niej jak skarb.
- To nie jest Lily - odpowiedziała Roza pustym głosem.
- Nie przejmuj się nim tak bardzo, proszę! W końcu to tylko sen.
- Boję się, że będzie wojna... -Zawsze śnisz o wojnach, Rosie!
Odgarnął włosy z jej twarzy. Pocałował ją w oba policzki, ale nie
udało mu się sprawić, żeby smutek zniknął z jej oczu.
- Boisz się wojny, dlatego o niej śnisz - powiedział, przekonany,
że tak naprawdę jest. - Pamiętasz, jak kiedyś opowiadałaś mi o
polu bitwy? O tym, jak mnie tam szukałaś? Jak znalazłaś moje
martwe ciało...
-Ta wojna jest inna - powiedziała, patrząc przed siebie.
W pokoju zrobiło się chłodniej. Minęło kilka godzin i ogień w
kominku zgasł. Niektóre ze świeczek się wypaliły, ale migoczące
płomienie lampek oliwnych nadal dotrzymywały im
towarzystwa.
- Ta wojna toczyła się tutaj.
Roza poruszyła się i byłaby spadła z jego kolan. Joe poczuł, że
zdrętwiały mu nogi, ale na szczęście zostało mu jeszcze trochę sił
w rękach, więc chwycił ją i zatrzymał.
-Mówiłam dwoma językami? - spytała po chwili.
Jej wielkie, niebieskie oczy były teraz wpatrzone w jego. Czasem
miał wrażenie, że zasnuwa je mgła, czasem jej spojrzenie było
jasne, przejrzyście

chłodne i błękitne, jak lodowe tafle dryfujące latem na Atlantyku.
- Chyba po norwesku - powiedział. - Nic z tego nie rozumiałem.
No i mamrotałaś też coś po niemiecku.
- Po niemiecku?
Joe skinął głową, a ona patrzyła na niego jak na szaleńca.
-Tu, na Zachodzie, zdarza mi się od czasu do czasu spotykać
Niemców - wyjaśnił z uśmiechem. -Ja nie znam niemieckiego.
- A ja już byłem gotów potraktować to poważnie. Na szczęście w
porę przypomniałem sobie, że kobiety z rodu 0'Connorów nie
zawsze mówią to, co myślą... - powiedział, mrugając do niej
porozumiewawczo.
- Co mówiłam? Rozumiałeś mnie?
- Powiedziałaś, że mnie kochasz. Patrzyła na niego
nieprzekonana.
- A już byłam gotowa ci uwierzyć - westchnęła. - Nigdy nie jesteś
poważny, Joe?
- Ich liebe dich, Lijah! - powiedział schrypniętym głosem,
starając się oddać dokładnie to, co powiedziała.
- Ja tak powiedziałam?
- Ty tak powiedziałaś.
-1 to znaczy: ja cię kocham?
- Tak jak ja nazywam się Joseph Craig i jestem porządnym,
katolickim chłopakiem z Irlandii! -zapewnił ją poważnie. - Co do
ostatniego słowa, to nie jestem do końca pewien. Mam wrażenie,
że powiedziałaś Lijah, ale nie wiem, co to mogłoby znaczyć.
Może to jakieś imię?

- Lijah? - powtórzyła Roza.
Powtórzyła raz, potem drugi, aż w końcu wszystko stało się jasne.
- Lilja! - wykrzyknęła. -Liljah?
Skinęła głową i zagryzła wargi, żeby się nie rozpłakać. Teraz
miała już pewność, że chodziło o coś ważnego! I że rzeczywiście
mówiła przez sen.
-Lilja - powiedziała pieszczotliwie. - Czy też Lily po norwesku,
Joe.
Opowiedziała mu swój sen.
- Odniosłam wrażenie, że są wrogami. Że trwa wojna, a oni są po
dwóch różnych stronach. Ale kochają się.
-1 ona siedziała mu na kolanach? - upewnił się Joe.
Uśmiechnął się, nadal nie bardzo jej wierząc.
- Siedziała na kolanach przystojnego mężczyzny, który szeptał jej
do ucha słodkie słówka? Nie przypomina ci to czegoś?
- To nie byliśmy my!
- Oczywiście, że nie. My jesteśmy tutaj... Zastanawiał się, po co
to powiedział. Zaledwie
kilka godzin wcześniej powiedziała mu wyraźnie, że nie chce za
niego wyjść. Chciała, żeby zostali przyjaciółmi. Teraz
nieopatrznie wypowiedziane przez niego słowa mogą sprawić, że
ich przyjaźń albo zostanie zerwana, albo się wzmocni. Wiedział,
że igra z ogniem, ale nie był w stanie się powstrzymać.
Przeciągnął kciukiem po swoim nieogolonym policzku i spojrzał
na nią szarymi oczami, w których odbijały się płomienie lampek
oliwnych. Roza odkryła nagle, jak łagodne jest jego

spojrzenie. Pomyślała, że za każdym razem, kiedy się spotykają,
odkrywa w nim coś nowego.
Może zbyt pośpiesznie odrzuciła jego propozycję?
Nie chciała teraz o tym myśleć, ale nie była też w stanie wyprzeć
tej myśli ze swojej świadomości. Być może to właśnie byłoby
rozwiązaniem jej problemów? Może małżeństwo zapewniłoby jej
spokój i poczucie bezpieczeństwa? Może zbyt pochopnie go
odtrąciła?
Zbliżał się do niej powoli, miała czas, żeby się cofnąć. Ledwie ją
dotknął. Uniósł jej brodę dwoma palcami i ich spojrzenia się
spotkały.
- Nie widzę twoich tajemnic - powiedział.
- Być może nie mam żadnych.
- Masz ich zapewne równie dużo jak ja. Ich usta się spotkały.
Poczuli żar, który szybko się rozprzestrzenił, do policzków,
skroni. Do czubków palców. Poczuła go w żołądku, w nogach,
które nagle się pod nią ugięły. Wpiła palce w jego gęste włosy.
Pocałunek był czuły! Zbyt czuły, kołatało jej w głowie.
Joe cofnął się nieco. Czuła jego usta tuż obok swoich
nabrzmiałych, gorących warg, którym tylko on mógł przynieść
ukojenie. Ale jego twarz pozostawała lekko oddalona, a ona
miała wrażenie, że oszaleje.
- Czy taki tu zwyczaj, że przyzwoita kobieta musi się dopraszać o
pocałunek? - spytała cichym, schrypniętym głosem.
Pożądała go.
Nie dziwiło jej to, chociaż sądziła, że zdążyli się

już sobą nasycić. Już raz to robili, więc nie było

r

w tym posmaku

nowości, czy zakazanego owocu.
Nie to ją tak bardzo podniecało, nie dlatego jego oddech był tak
gorący, że niemal parzył jej skórę. Nie to sprawiło, że jego dłonie
rozpoczęły wędrówkę po jej ciele i spotkały się z jej dłońmi, że
ich ciała przywarły do siebie. Nie widzieli niczego złego w
swoim pożądaniu i pragnęli zaspokoić swoją tęsknotę. To nie był
grzech, byli wolni. Do tego stopnia, że wspomniał nawet o
małżeństwie.
- Nie tutaj! - powiedział. -Nie?
Pocałował ją, szepcząc jej w usta „nie". W jej miękkie usta, które
się rozchyliły, by po chwili przylgnąć do jego gorących warg,
mocno, zdecydowanie. Poczuła, jak jego język dotyka jej języka,
delikatnie, pieszczotliwie.
- Nie tutaj - powtórzył.
- Nie znam tego domu - powiedziała z ustami przy jego szyi.
Jej język zostawił na niej wilgotny ślad. Joe zadrżał, chciał jej
powiedzieć, żeby przestała, ale przecież wcale tego nie pragnął.
Chciał, żeby ta chwila trwała wiecznie.
- Nie szkodzi - powiedział.
Jego głos był jeszcze bardziej schrypnięty niż jej, nie rozumiał,
dlaczego.
- Nie liczyłem, że będziesz tu moim przewodnikiem, Rosie...
Wstał, trzymając ją w objęciach. Ruszyli w stronę schodów. Czuł
jej ciało przy sobie, zakręciło mu się w głowie. Poczuł jej drżenie.
Otworzył usta, chciał jej powiedzieć, że drży, ale uznał, że ona

pewnie zaprzeczy. Więc po prostu chwycił ją i wziął na ręce.
Uderzyło go, jaka jest lekka. Niemal nic nie ważyła. Jej ciało było
gorące i miękkie, jak ciało kotki.
- Zamierzasz tak tu stać? - spytała.
Joe jakby nagłe się przebudził. Nagle dotarło do niego, że trzyma
ją w ramionach, i że może to ostatni raz, gdy ona dopuszcza do
takiej bliskości. Przerażało go to, ale i czyniło tę chwilę jeszcze
bardziej cenną.
Jej włosy nadal były lekko wilgotne. Drobne loczki okalały jej
twarz. Joe zaczął się zastanawiać, czy Seamus, kiedy na nią
patrzył, też nie był w stanie pojąć, jak to możliwe, że była taka
piękna. Czy może tylko on tak ją widział?
Niósł ją po schodach, żałując, że są takie krótkie.
W korytarzu panowała cisza. Dom był duży. Za duży, pomyślał.
Wszystkie jego domy zawsze były za duże.
-Cicho... - wyszeptała, kiedy znaleźli się przy trzecich drzwiach
po prawej stronie.
Joe się zatrzymał, a ona wyswobodziła się z jego objęć. Stała
teraz bosymi stopami na grubym dywanie korytarza.
Nasłuchiwała, czujna jak sarna. Po chwili uśmiechnęła się z ulgą i
wsunęła dłoń pod jego ramię.
- Gdzie jest twoje łóżko, Master? - wyszeptała. Nie kazał jej
długo czekać. Otworzył drzwi do
następnego pokoju, chciał wziąć ją na ręce, ale ona już weszła do
środka. Szła lekkim, niemal tanecznym krokiem, swobodna jak
ptak. Joe zamknął za nimi drzwi i oparł się o nie. Po chwili poczuł
na swoich ustach jej wilgotne wargi, delikatne, lekko

drażniące. Zapach mydła mieszał się z zapachem jej ciała. Poczuł
dreszcz, po chwili przeszła go fala gorąca i rozpaliła jego
lędźwie. Czuł narastające podniecenie, ale i spokój; wyzbył się
wszystkich myśli, pozwalając, by zawładnęła nim żądza.
Roza zatopiła palce w jego włosach. Stała teraz tak blisko niego,
że czuł ją całym swym ciałem. Jej usta przy jego ustach,
delikatne, badające, skradające kolejne pocałunki. Pozwalał jej
na to.
Całując go coraz bardziej namiętnie, zaczęła odpinać mu
kamizelkę, koszulę. Niespodziewaną przeszkodą okazał się fular,
musiał pomóc jej go rozwiązać, by dołączył do leżących już na
podłodze innych części garderoby. Palce Rozy sięgnęły do jego
spodni, zaczęła je odpinać. Joe chwycił jej dłoń i przytrzymał.
- Spokojnie! - powiedział.
Sięgnął ręką do guzików jej bluzki, odpiął je i niezwykle powoli
zsunął bluzkę z jej ramion, obnażając je. Po raz kolejny uderzyło
go, jaka była drobna, szczupła. Na co dzień widział w niej silną i
mocną kobietę.
Zaczął całować jej rękę, którą pokazywała jedynie tym, którym
naprawdę ufała. Całował wewnętrzną stronę jej ręki, aż do dłoni.
Najpierw jedną rękę, potem drugą. A ona stała nieruchomo,
rozkoszując się pieszczotą. Miała zamknięte oczy i na wpół
otwarte usta.
Uklęknął przed nią i poluzował jej spódnicę, która opadła,
zwijając się u jej stóp. Pociągnął za tasiemkę halki, która po
chwili też znalazła się na podłodze, pozostawiając ją nagą.
Poczuł, że zaschło mu w ustach. Cały wieczór, kiedy siedziała

w saloniku, rozmawiając z nim i z Jasperem, prowadząc grę z
nimi, bo w pewnym sensie była z ich trójki najsilniejsza, cały ten
czas pod cienką halką i spódnicą była naga.
-Jesteś pełna niespodzianek - uśmiechnął się, sięgając językiem
do jej pępka.
A ona wiła się pod jego dotykiem, wydając ciche jęki, trzymając
go mocno za ramiona.
Nagle podniósł się i zaczął ją całować, żarliwie, nienasycenie.
Znów usłyszał cichy jęk. Czy te dźwięki dobywały się z jego ust,
czy z jej? Nie był tego pewien.
Na pewno westchnął głęboko, kiedy nagle wyswobodziła się z
jego pocałunku, by rozpiąć mu do końca spodnie i zdjąć buty, by
już nic ich od siebie nie rozdzielało. Usiadł na brzegu łóżka i po-
zwolił jej palcom wędrować po swoich udach, rozkoszując się ich
dotykiem. Jej czułość pozwalała i jemu być czułym. Położył się
na plecach i poddał się jej. Nie była to ofiara z jego strony, tylko
czysta rozkosz i radość.
Czuł, jak jego napięte mięśnie drżą pod dotykiem jej dłoni,
delikatnych jak motyle. Przepełniła go, żądza, której nie był w
stanie ukryć. Usłyszał jej perlisty śmiech i po chwili poczuł na
sobie jej ciało. Otworzył oczy i zobaczył ją nad sobą, górującą
niczym wieża.
W padającym z kominka ciepłym świetle jej ciało promieniało.
W półmroku nie widać było jej poparzonego ramienia. Już
wcześniej to zauważył, chociaż nigdy jej tego nie powiedział.
Starał się powstrzymać swoją żądzę. A ona pieściła go, leżała na
nim, czuł jej nagie, gorące ciało,

czuł słodycz jej warg na swoich ustach. Deszcz pocałunków.
Nagle poczuł rozkosz tak wielką, tak cudowną, że niemal
bolesną.
Objął ją nogami, odwrócił na plecy. Teraz to on leżał na niej,
teraz mógł ją pieścić, poddać takim samym miłosnym torturom,
jakim ona poddawała go przed chwilą.
Zanurzył twarz w jej włosach, rozsypanych na łóżku. Były
miękkie i nadal lekko wilgotne. Poczuł w nozdrzach ich zapach,
drażniący jego zmysły. Czubki jego palców łaskotały ją, jęknęła
zadowolona, wtulając się w jego ramię. Ugryzła go lekko w
szyję, rozchyliła usta, błagając o więcej.
- Chcesz jeszcze? - szepnął i uśmiechnął się zadowolony.
Podobało mu się, że pożądają siebie równie mocno. To dobrze.
- Jeszcze, Joe! -Tak?
Zaczął całować jej wyciągniętą szyję, jej ramiona, centymetr po
centymetrze. Czuł w ustach słodycz jej skóry, przepełniła go.
-Dawno nie próbowałeś takiego miodu - wyszeptała.
Roześmiali się.
To też było coś, co go zadziwiało. Nie była jedyną kobietą, jaką
miał, pomijając oczywiście Jenny. Jednak nigdy, z żadną kobietą
nie potrafił tak się śmiać jak z Rozą.
Odegrał się za jej słowa, pieszcząc językiem jej twarde brodawki.
Poczuł, że jest równie podniecona jak on.
- Nie drocz się ze mną dłużej! - prosiła.

- Nie droczę się - powiedział, cofając się nieco, żeby na nią
spojrzeć.
Jęknęła, kiedy w nią wszedł. Zaczął wykonywać delikatne,
powolne ruchy, jak ona przed chwilą, kiedy pieściła go językiem.
Jakby powtarzali swój wzajemny rytm, który teraz stał się ich
wspólnym.
Joe uniósł się na rękach, oparł dłonie o materac i patrzył na nią.
Jego własna rozkosz potęgowała się, kiedy widział pożądanie w
jej wzroku. Jej niebieskie oczy były teraz ciemne, niemal
fioletowe, błyszczące niczym drogocenne kamienie. Nie mógł
oderwać od nich wzroku.
A ona uśmiechnęła się szeroko, patrząc w jego szare oczy, które
nagle jakby zaszły mgłą. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej, kiedy
zobaczyła grymas na jego twarzy, bo za wszelką cenę nie chciał
jej wyprzedzić w swojej rozkoszy. Dobrze wiedział, że specjalnie
się z nim drażni, trzyma go na uwięzi i przeklinał ją, ale słowa,
padające z jego zaciśniętych ust były czułe, łagodne.
Poruszała powoli biodrami, niemal boleśnie powoli. Wychodziła
mu naprzeciw, a potem się cofała, falowała rytmicznie niczym
morskie pływy, niczym młode drzewo na ledwie wyczuwalnym
wietrze. Droczyła się z nim, świadomie odsuwając to, co w końcu
musiało wybuchnąć. Odwlekała ten moment, zaostrzając jego
zmysły, potęgując rozkosz.
W końcu uniosła biodra, jej nagie ciało uderzyło o jego, objął ją,
położył dłonie na jej pośladkach, przyciągnął do siebie i zanurzył
się w niej, mając niemal wrażenie, że tonie. Zaczerpnął po-
wietrza, usłyszał jej spazmatyczny oddech. Wiedział, że
szczytuje, i po chwili, z twarzą w jej

włosach, sam zanurzył się w rozkoszy. Poczuł jej dłonie na
swoich plecach.
- Umarłem - wymamrotał.
Odwrócił się, położył na plecach, poczuł chłód. -Właściwie taka
śmierć nie byłaby zła - dodał schrypniętym głosem.
Roza przywarła policzkiem do jego ramienia.
- Nigdy nie widziałam, żeby ktoś tak zapadł się w rozkoszy -
wymruczała.
- A widziałaś już sporo? -Tak.
To nie miało znaczenia. Nie czyniło tej chwili mniej ważną. Joe
nie czuł potrzeby, by zawłaszczyć ją dla siebie, chociaż też nie
chciał jej z nikim dzielić. Poczuł ukłucie zazdrości, kiedy przypo-
mniał sobie, jak Jasper na nią patrzył, ale o jej przeszłość nie czuł
się zazdrosny.
Czuł się dziwnie.
Właściwie nigdy dotąd z nikim tak się nie czuł. Byli do siebie
podobni.
- Nadal możesz zmienić zdanie - wyszeptał. -Wyciągnął szyję,
żeby zobaczyć jej twarz, sprawdzić, jak zareaguje na jego
ponowną propozycję. -Zapomnę, że raz cię już o to pytałem.
Spytam ponownie, a ty możesz zmienić zdanie. Ile tylko razy
zechcesz. Do jutra. Aż do jutra. W przyszłym tygodniu...
- Nie - przerwała mu Roza.
- Nie?
- Czyżbyś miał jakieś problemy ze słuchem, Josephie Craigu? -
uśmiechnęła się figlarnie, wtulając się w niego, kradnąc jego
ciepło, ale dając mu swoje w zamian.

- Nie będę już więcej pytał - obiecał jej.
- Dobrze - wymruczała leniwie, prawie już śpiąc.
Joe zaczekał, aż naprawdę zasnęła.
- Szkoda - wyszeptał czule, gładząc opuszkami palców jej brodę.
- Szkoda - powtórzył. - Bo nie byłoby mi trudno cię pokochać,
Rosie...


Rozdział 8
Zanim noc przeszła w ranek, trzech młodych mężczyzn spotkało
się w ciasnym i dość ponurym biurze, mieszczącym się w
budynku, który niegdyś należał do bardziej okazałych w mieście.
Nadal był to dobry adres, chociaż niektórzy już zaczęli szukać
innych. Zasłony były zaciągnięte, ale tak zniszczone, że próba
dotknięcia ich mogłaby się źle skończyć. Poza tym w
pomieszczeniu było za mało miejsc do siedzenia, właściciel
gabinetu musiał pożyczyć krzesło z sąsiedniego pokoju.
- Niechętnie tu przychodzę - oświadczył Justin Jordan.
- Nie masz się czym przejmować - powiedział siedzący za
biurkiem mężczyzna. - Jest noc, nikogo tu nie ma. A nawet jeśli
ktoś by cię zobaczył, to zatrzyma to dla siebie, drogi Justinie.
- A ciebie nikt nie będzie pytał, gdzie byłeś?

- Nie - padła krótka odpowiedź.
Młody mężczyzna, jeden z największych cyników w całym
Savannah, wydawał się bardzo pewny siebie. Nie uciekał
wzrokiem na boki, w jego oczach był chłód.
- Dobrze wiesz, że mieszkam sam. Nie muszę się nikomu
opowiadać. Jeśli chcę pracować w nocy, robię to. Stan kawalerski
musi mieć jakieś zalety, prawda, panowie?
Na pomiętej twarzy siedzącego obok Justina mężczyzny pojawił
się grymas. W jego zmęczonych oczach był smutek. Nie zdążył
się jeszcze przyzwyczaić do tego, że znów jest wolny. Jego życie
było ostatnio pełne nieoczekiwanych zwrotów.
- Nie zakładaliśmy, że ktoś postronny ucierpi -powiedział Jasper
Jordan i ciężko westchnął. -W ogóle nie zakładaliśmy, że ktoś
postronny zostanie w to wciągnięty, Justin! - powtórzył.
Patrzył na swojego kuzyna wyraźnie niezadowolony. Był zły, że
nagle znalazł się poza kręgiem ludzi podejmujących
najważniejsze decyzje, do którego Justin, w niezrozumiały dla
niego sposób, zyskał dostęp.
- Co się dzieje, do diabła? Wszystko wymknęło się spod kontroli.
-Wszystko przebiega tak, jak powinno, drogi kuzynie! -
uśmiechnął się Justin spokojnie.
Frustracja Jaspera sprawiała mu wyraźną satysfakcję.
-Tak jak powinno? - zirytował się Jasper. -Czyś ty oszalał?
- Nie - zaprotestował Justin stanowczo.

Jego rysy się wyostrzyły, twarz zastygła niczym maska. Wzrok
miał zimny jak stal, usta zaciśnięte.
- Nigdy więcej tak nie mów, Jasper! Słyszysz? Nigdy więcej!
Siedzący za biurkiem mężczyzna przyglądał się im z
zainteresowaniem. Z trudem powstrzymywał uśmiech. Stosunki
między kuzynami w ostatnim czasie bardzo się zaostrzyły i
zdecydowanie ochłodził. Słyszał, jak ludzie o tym mówią, a
ostatnio widział to sam.
Justina znał jeszcze z czasów szkolnych. Natomiast Jasper był dla
niego stosunkowo nową znajomością. Na zewnątrz kuzynowie
starali się sprawiać wrażenie, że są sobie bliscy niemal jak bracia.
Jednak baczny obserwator widział, że to pozory. Było między
nimi dużo goryczy i wzajemnych pretensji, które pewnie nigdy
nie zostaną wypowiedziane, bo o pewnych rzeczach w ich
kręgach po prostu się nie rozmawiało. Pewne tematy ginęły
gdzieś we mgle.
Między kuzynami ta mgła stawała się coraz gęstsza.
Było między nimi dużo nienawiści.
- No, przyjaciele, dosyć tego - powiedział mężczyzna
dobrotliwie, jakby uczynił to przyjaciel, nie opowiadając się po
żadnej ze stron. Chociaż wcześniej zdarzało mu się już rozdzielać
ich siłą, by nie dopuścić do bójki. Ale i tak pięści często szły w
ruch, bowiem kuzyni mieli podobne charaktery i temperamenty, i
niekiedy wystarczył drobiazg, żeby zaczęło między nimi iskrzyć.
- Nie ma powodu się kłócić, skoro wszyscy jesteśmy po tej samej
stronie.

- A jesteśmy? - spytał Jasper. - Prawdę mówiąc, nie jestem już
tego taki pewien.
- Nie wiem, o czym mówisz - rzucił jego kuzyn lekkim tonem,
najwyraźniej zdążył się już opanować. Przynajmniej z pozoru,
pomyślał siedzący za biurkiem mężczyzna, patrząc na Justina
niemal z podziwem. To właśnie od niego, od Justina Jordana,
nauczył się, jak ukrywać swoje prawdziwe zamiary.
- Po prostu mam wrażenie, że w tej chwili nikt tak do końca nie
kontroluje sytuacji - zaczął tłumaczyć Jasper z lekką pretensją w
głosie.
- Nie ma żadnego problemu.
- Nie zgadzam się - nie poddawał się Jasper. -Nie chcę, żeby stało
się jej coś złego. Nie chcę jej narażać.
-Jej? - uśmiechnął się Justin, udając, że nie wie, o kogo kuzynowi
chodzi.
- Rose.
Oczy Justina zwęziły się. Jego radosny nastrój prysł.
- Kiedy po raz pierwszy o tym rozmawialiśmy, nie miałeś
żadnych zastrzeżeń, kuzynie. Później zresztą też ich nie miałeś.
Kiedy raz sprawy rzeczywiście wymknęły się spod kontroli, po
prostu milczałeś. Nie płakałeś nad losem małego synka Josepha.
Ani nad losem jego córeczki. Siedziałeś zimny i milczący,
chociaż inni wówczas uronili niejedną łzę. Wtedy nie mówiłeś, że
coś jest nie tak, że sprawy zaszły za daleko. Nie mówiłeś, że żal ci
Jenny, patrząc na jej puste krzesło. Nie miałeś żadnych
zastrzeżeń, drogi kuzynie. Do czasu, kiedy poszedłeś do łóżka z
tą okropną kobietą 0'Connorów! 2 twoją drogą Rose!

- To nie tak - zaprotestował Jasper. - Między nami nigdy do
niczego nie doszło. Chodzi mi tylko o to, że ona nie ma z tym
wszystkim nic wspólnego.
-Chyba nie mówisz tego poważnie! - żachnął się Justin. - Była
żoną Seamusa. Jest matką jego bękarta, więc nie mów, że jest
osobą postronną. W moich oczach nie jest. Jestem przekonany, że
gdyby od początku była częścią naszego planu, też nie miałbyś
nic przeciwko temu. Tyle, że teraz dałeś się jej omotać. Gdyby
Joe jej tu nie sprowadził... - urwał, nie dokończywszy zdania.
Żaden z pozostałych mężczyzn się nie odezwał.
- Przyznaję, że rzeczywiście przez moment straciliśmy kontrolę
nad „Southern Belle" - odezwał się Justin.
Nikt z uczestników spotkania nie zaprotestował.
- Przyznaję, że zgodziliśmy się na współpracę z szaleńcami, nie
będąc świadomi, do czego oni są zdolni. Nawet przez moment nie
sądziłem, że życie Jenny czy dzieci może być zagrożone. Nie
mogłem popłynąć jako pasażer na „Southern Belle", a Jenny
wiedziała, co robi, wsiadając na pokład...
Jasper nadal milczał.
- Naszym celem jest pozbycie się 0'Connorów - podkreślił Justin.
-1 ten cel zostanie wkrótce osiągnięty - oświadczył mężczyzna"
zza biurka. - Mary uszczupli poważnie ich zasoby i zrobi to z
przyjemnością. Joe stąpa po niepewnym gruncie. 2a tydzień
„Ivory Belle" powinna wrócić z Kuby. Wszystko zmierza

w dobrym kierunku. Wiatry nam sprzyjają. Tylko nie wolno nam
stracić głowy. Simon zrobi, co do niego należy. Żadne twoje
prośby czy błagania go nie powstrzymają. Twojej Rose nie
zostało już wiele życia. Nie rób sobie zbytnich nadziei, Jasper.
Kąciki ust Justina powędrowały do góry. Teraz jego
podobieństwo do kuzyna stało się jeszcze bardziej wyraźne. Obaj
byli przystojni, obaj mieli ten sam chłodny wdzięk, tylko Justin
należał do biedniejszej gałęzi rodziny i zawsze o tym wiedział.
Chociaż jego kuzyni w Blossom Hill zapewne nie mieli pojęcia,
że zazdrości im bogactwa.
Tylko wuj Jared zdawał sobie z tego sprawę. Justin wiedział o
tym i wiedział też, że wuja to bawi. Nigdy nie pominął żadnej
okazji, żeby wypomnieć Justinowi jego pochodzenie. Justin
wspominał go z goryczą, ale za jedno był mu wdzięczny. Za to, że
dal mu cel w życiu.
Teraz był bliski jego osiągnięcia.
- Niech Joe ją sobie zatrzyma - powiedział Justin obojętnie,
prostując swoje długie nogi. - Zasłużył sobie na nią. Poza tym
będzie miał jeszcze jeden powód do rozpaczy. A ja nie
zamierzam mu współczuć. Nie może być tak, że jednego dnia
postanawiasz kogoś zniszczyć, a następnego błagasz, żeby go
oszczędzić. Sądziłem, że jesteś twardszy...
- Nie zależy mi na Joem, tylko na Rose - powiedział Jasper. -
Lubię ją. Nie w tym sensie, w jakim myślisz. Po prostu lubię ją
jako człowieka.
Justin roześmiał się pogardliwie.
- Oczywiście, kuzynie. A ja lubiłem Jenny. Jako człowieka -
dodał cynicznie.
- Nie rozumiem, że możesz tak lekko o tym

mówić - wycedził Jasper przez zęby. - Wiem, co czułeś wobec
Jenny...
-Ja nie mieszam uczuć do interesów, Jasper. I to jest właśnie
różnica między nami!
-Rosie nie zamierza tu zostać! Wyjedzie i już tu nie wróci. Nie
jest wsparciem dla Josepha...
-Jeśli wyjedzie, zanim Simon zjawi się w Savannah, to pewnie
ma jakąś szansę - powiedział Justin, wzruszając ramionami.
Sprawiał wrażenie całkowicie obojętnego. - Jeśli wyjedzie
dostatecznie daleko, być może Simon o niej w ogóle zapomni.
Chociaż, prawdę mówiąc, nigdy chyba się nie zdarzyło, żeby
Simon Matthews nie wywiązał się z jakiejś umowy. Jeśli czegoś
się podjął, zawsze doprowadzał sprawę do końca.
Jasper milczał.
Justin przyglądał się mężczyźnie za biurkiem, który patrzył na
nich nieco rozbawiony. W duchu pomyślał sobie, że w swoim
czasie będzie musiał rozwiązać ten problem. Ludzie muszą znać
swoje miejsce.
- Czy Mary Kelly wie, co ma jutro robić? - spytał Justin. - Wie, co
ma mówić? Jak ma się zachować?
Mężczyzna skinął głową.
- Nie ufam kobietom - powiedział Justin. Nie był zadowolony, że
muszą korzystać z jej
pomocy. Byłoby łatwiej, gdyby była mężczyzną, pomyślał.
Chociaż wtedy byłaby dla nich bezużyteczna.
- Nie ufam pięknym kobietom - upierał się nadal Justin. - A
piękne, ale głupie kobiety wręcz mnie przerażają.

- Panna Kelly nie jest głupia, Justinie.
- Ale mądra też nie jest - stwierdził Justin stanowczo i wzdrygnął
się.
Miał okazję ją poznać. Nalegał na to spotkanie z czystej
ciekawości. Po prostu chciał wiedzieć, z kim mają do czynienia.
Przedstawił się jako znajomy mężczyzny, z którym była na
kolacji. Nie wiedziała, kim naprawdę jest. Nie kojarzyła go z
intrygą, w której przyszło jej zagrać jedną z głównych ról.
- Wszystko pójdzie zgodnie z planem - zapewnił mężczyzna,
który odpowiadał za kontakt z Mary Kelly. - Panna Kelly nie
popełni żadnego błędu.
Justin odnotował ostry ton w wypowiedzi mężczyzny, ledwie
słyszalny, ale niewątpliwie obecny w jego głosie. Postanowił, że
musi mieć się na baczności. Nie podobało mu się, że mężczyzna
tak bardzo broni Mary Kelly. Uznał to za jego słabość, a on nie
tolerował słabości.
- Ze względu na nią, lepiej będzie, jeśli rzeczywiście tego nie
zrobi - powiedział Justin.
-Jestem pewna, że ma coś jeszcze w zanadrzu -stwierdziła Roza
ponuro, kiedy następnego dnia Joe zaczął się szykować do
spotkania z Johnem Fowlerem i Mary Kelly. - Nie ufam jej -
oznajmiła.
Joe uśmiechnął się do niej przez stół.
- Nie ufałabyś jej nawet, gdyby była Najświętszą Panienką.
Nigdy jej nie zaakceptujesz ze względu na to, co łączyło ją z
Seamusem.
- Właściwie powinnam iść tam z tobą - oświad-

czyła Roza. - Mnie ona nie oszuka. Natychmiast bym ją
przejrzała.
-Jeśli rzeczywiście zacznie robić problemy, obiecuję, że wezwę
cię do pomocy. I pewnie rzeczywiście sobie poradzisz. Mógłbym
nawet na ciebie postawić. Twoje ciosy są na pewno celniejsze niż
jej, ale ona z kolei szybciej ucieka.
- To nie jest zabawne.
- Masz rację, nie jest - odpowiedział Joe smutno.
- Niechętnie zostaję tu sama.
Joe rozumiał i podzielał jej niepokój, ale wiedział też, że nie
może odwołać spotkania.
- Przecież nie zamierzam cię porzucić - stwierdził, patrząc jej w
oczy.
Wydarzenia nocy nie mogły w żaden sposób wpłynąć na dalsze
postępowanie. Oboje zbyt praktycznie podchodzili do tych
spraw. Przede wszystkim ona, pomyślał Joe. Bo jego zaczęła już
ponosić wyobraźnia. Drażniło go to, wiedział, że powinien
zachować zimną krew.
- W domu są ludzie. Nie zostajesz sama. Poza tym nie sądzę, żeby
on zdążył już tu dotrzeć.
Jego słowa nie brzmiały zbyt uspokajająco. Poczuł skurcz
żołądka na myśl, że Roza, nawet będąc pod jego opieką, mogła
być zagrożona.
Zmiął serwetkę i rzucił ją na stół.
-Poślę po nich powóz - oznajmił, sięgając po dzwonek. - Nie ma
znaczenia, gdzie podpiszemy te przeklęte papiery. A tutaj
przynajmniej na razie jestem bezpieczny.
Roza nie rozumiała, co miały znaczyć jego ostatnie słowa, a on
nie bardzo miał ochotę jej to tłumaczyć. Pochłonęły go sprawy
praktyczne.

- Gdybyś był chłopakiem z Georgii, trafiłbyś do akademii
wojskowej! - odpowiedziała, wyraźnie pod wrażeniem.
- Myślisz, że bym się nadawał? - spytał, obejmując ją.
Roza rozejrzała się dookoła, byli sami. Matti i Lily byli
zachwyceni, kiedy pozwolili im zjeść śniadanie w kuchni, gdzie
urzędowała pulchna kucharka, znająca się i na dzieciach, i na
kuchni.
Byli sami.
Wargi Joego dotknęły jej ust. Nie pocałował jej, tylko pieścił
zmysłowo jej usta swoim ciepłym językiem. Nie przywarł do
niej, nawet jej do siebie nie przyciągnął, a ona powstrzymała się i
też nie zrobiła tego kroku, który sprawiłby, że nie mieliby już
odwrotu. Tak było lepiej, powinni zachować dystans, zostawić
sobie trochę przestrzeni.
- Nie było cię przy mnie, kiedy się obudziłem -wyrzekł cicho,
lekko oskarżycielskim tonem.
- Więc pewnie za długo spałeś - odpowiedziała żartobliwie.
Widziała, jak kąciki jego ust drgnęły w uśmiechu, a w jego
oczach pojawił się charakterystyczny błysk. Odpowiedziała mu
tym samym, jakby była jego lustrem. Nie miała nic przeciwko
temu, jednak trochę ją to przerażało. Poczuła, że brakuje jej
powietrza.
-Było mi zimno, poczułem się samotny. Jeśli kocham się z
kobietą, lubię budzić się u jej boku.
Roza odwróciła od niego twarz.
Za bardzo się do niej zbliżył, chociaż nie zrobił nawet pół kroku.
Spoważniała.

- Miałam wrażenie, że jesteśmy zgodni - wyszeptała. - Co do
tego, że tak między nami nigdy nie będzie, Joe.
- Nie? - spytał z wargami przy jej wargach.
- Nie - odpowiedziała po chwili.
Nie pozwoli mu wmanewrować się w coś, na co nie była gotowa.
Tym bardziej, że była przekonana, iż on też by tego żałował.
-Nie - powtórzyła jeszcze bardziej stanowczo niż przed chwilą,
patrząc w jego szare oczy, oczy porzuconego szczeniaka, czy
wychłostanego konia...
... wychłostanego...
- Nie możemy być razem - dodała dla pewności. - Na pewno.
- A dzisiejsza noc...?
-Mam wrażenie, że mnie uwiodłeś, Josephie O'Connor...
Roześmiał się. Z taką swobodą mijała się z prawdą, że po prostu
musiał się roześmiać.
- Żadnych zobowiązań - powiedział. Właściwie powtórzył tylko
to, co mówił jej już
chyba wiele razy, bo słowa zabrzmiały mu znajomo. I wyraz jej
twarzy, gdy je usłyszała, wydał mu się znajomy. Jakby żadne z
nich nie było zaskoczone. ... być może...
Być może tak, ale możliwe, że zaczynało się w nim rodzić
uczucie, którego do końca nie był pewien, do którego jeszcze nie
chciał się przyznać. Więc może dobrze, że odrzuciła jego
oświadczyny. Miał czas, żeby trochę trzeźwiej na wszystko
spojrzeć. Zdał sobie sprawę, jak duży miała na niego wpływ, i
poczuł się oszołomiony. Złapała go na haczyk i musiał być
ostrożny.

-Żadnych zobowiązań - powtórzył. - Przysięgam!
Nie wierzyła mu. Joe łatwo rzucał słowa na wiatr. Mówił coś, a
potem zapominał. Nie ze złej woli, po prostu taki był. Dużo
chciał, ale nawet jeśli czegoś bardzo pragnął, nie zawsze mógł to
mieć.
Pocałował ją. Lekko. Bez zobowiązań. Niemal przyjacielsko.
Tak iż nawet Roza poczuła, że czegoś jej brakuje: żaru,
namiętności.
- Co mam teraz robić? Trzymać dzieci z dala od Mary?
- Dzieci i siebie też! - dodał Joe. - Nie chcę, żebyś podsłuchiwała
pod drzwiami. John i ja zajmiemy się drogą Mary.
Zamilkł na chwilę.
-John weźmie ze sobą swojego brata. Zadaniem Joshuy jest
oczarować piękną Mary i przedstawić jej sprawę tak, żeby
zrozumiała, że nie powinna liczyć na zbyt wiele. -
- Mary sama przeciwko wam wszystkim? Joe skinął głową.
-Żal ci jej? - spytał.
- Nie, ale cieszę się, że nie jestem na jej miejscu. Pewnie
byłabym...
- Zagubiona? - wszedł jej w słowo Joe.
- Nie, wściekła! Gdyby ktoś mnie tak potraktował, na pewno bym
mu nie uległa, a przynajmniej najpierw urządziłabym mu
prawdziwe piekło.
- Sądziłem, że jesteś po naszej stronie, skarbie... -Jestem po
twojej stronie. Ale próbuję się wczuć
w jej sytuację. Mam złe przeczucia, Joe...
Zapadła cisza, Joe przyglądał się jej uważnie. Wiedział, że Roza
nie kokietuje, że mówi prawdę.

Nigdy zresztą nie widział, żeby udawała, oszukiwała. Sam nie był
aż tak szczery, tak bezkompromisowy.
Roza splotła ręce na piersi. Miała zawzięty wyraz twarzy. Jakby
wiedziała coś, co było zbyt przerażające, żeby o tym mówić.
- Nie potrafię tego udowodnić, ale czuję, że coś jest nie tak.
Bardzo nie tak. I że to dotyczy nas obojga. Chodzi o zdradę tak
wielką, że nie można jej wybaczyć...
Zamknęła usta, jakby nie chciała, czy nie mogła, powiedzieć nic
więcej.
Nagle zakręciło się jej w głowie. Słowa brzmiały znajomo,
rozpoznawała je. Zagryzła wargi, starając się przypomnieć sobie
ich dokładne brzmienie.
„Musisz wybaczyć to, co wydaje ci się nie do wybaczenia".
Czy te słowa były skierowane do niej? Czy dotyczyły tego, co w
tej chwili się działo?
Wcześniej miała wrażenie, że chodzi raczej o dalszą przyszłość,
że słowa nie dotyczą teraźniejszości.
- Co się stało, Rosie?
Nie chciała obarczać go swoimi troskami. Nie chciała mówić mu
o Natalii. Nie chciała dopuścić go do swojego życia.
- Mam przeczucie, że to wszystko jest ze sobą w jakiś sposób
powiązane. Pojawienie się Mary, żony Seamusa. I wszystko inne.
Pożar. I Matthews. Whip. Monique.
Wstrzymała na chwilę oddech, ale w końcu powiedziała to, co
dręczyło ją najbardziej.
- Może nawet Jenny i dzieci też są w to wplątane...

- Ponosi cię wyobraźnia, Rosie!
Joe chwycił ją za przedramiona i ścisnął tak, że poczuła ból.
Szczególnie jej lewa ręka była bardzo wrażliwa.
- Nikt z nas nie może tego udowodnić! Więc nie wolno nam tak
mówić, Rosie!
To była prawda.
A mimo to czuła to. Aż do bólu. Wszystkimi nerwami. Jakby ktoś
rozdrapywał ledwie zagojoną ranę.
To wszystko było dla niej rzeczywiste. Nieważne, co sądził Joe.
- Takie mam przeczucie - wyszeptała.
Miała nadzieję, że Joe jej uwierzy, nawet jeśli nie będzie w stanie
mu tego udowodnić.
- Mam wrażenie, że wszystkie te zdarzenia są ze sobą powiązane.
Jakąś nitką, jakimś sznurem. I za wszystkim kryje się zło,
zdrada...
Joe przytulił ją do siebie i poczuł, że jej ciało nagle zrobiło się
sztywne. Chciałby móc coś dla niej zrobić, pocieszyć ją. Ale
jedynie mógł ją objąć, pogładzić po plecach, po włosach. I
powiedzieć, że wszystko będzie dobrze.
Przejrzała go natychmiast.
Joe wcale nie miał pewności, że wszystko będzie dobrze. Ale jej
też nie do końca wierzył, mimo że dobrze znał jej przeczucia.
A może jednak rzeczywiście coś sobie wymyśliła? Co nie
zmieniało faktu, że było to przerażające. Bała się.
Zeby przynajmniej zaczął traktować ją poważnie.
- Czekają nas złe czasy, Joe - powiedziała smutno. - Oboje
będziemy cierpieć.

Joe pocałował ją w czoło. Zapewnił, że sobie poradzi. Obiecał, że
wróci do niej najszybciej, jak będzie mógł. Jak tylko Mary
podpisze papiery i opuści dom.
Ucieszył się, że Roza nie mówiła nic o śmierci. Nie byłby w
stanie się opanować, gdyby wspomniała, że komuś z nich może
grozić śmierć...
-Joseph O'Connor jest domatorem! - stwierdziła Mary Kelly,
unosząc wdzięcznie kieliszek z sherry.
Tym razem ubrana była na zielono. Satynowa spódnica nie była
pewnie szczególnie odpowiednim strojem na tę porę dnia, ale Joe
nie okazał zdziwienia. W przeciwieństwie do kamerdynera. Do
jaskrawo zielonej spódnicy Mary włożyła żakiet z cienkiej wełny
w nieco ciemniejszym odcieniu. Joe pomyślał, że zielony nie jest
jej kolorem. Zielony to kolor Rosie...
- Zdziwiłem się, że nie przyjechałeś do nas - powiedział John
Fowler, który już od wejścia wyglądał jak jeden wielki znak
zapytania. Ponieważ jednak nie byli sami, nie mógł go
wypytywać.
- Miła niespodzianka - wszedł mu w słowo jego brat. ,
Potrząsnął głową, odrzucając do tyłu gęste, rude włosy. W jego
niebieskich oczach był jakiś błysk, którego Joe nie potrafił
wytłumaczyć. Przyjął, że pewnie był pod wrażeniem wdzięków
Mary Kelly, jego bratowej. Dziewczyny z Dublina znały się na
sztuce uwodzenia, a ona najwyraźniej nie wyszła z wprawy.

-Macie okropnie niewygodne krzesła - zaczął Joe. - Postanowił
udawać wymagającego klienta. -Ale może skupmy się na tym, po
co się tutaj zebraliśmy - dodał szybko.
Mary roześmiała się, a jej śmiech dobywał się gdzieś głęboko z
krtani. Joe znał go aż za dobrze. Miał nadzieję, że słyszy go już
po raz ostatni.
- Czyżby aż tak ci się śpieszyło? Chcesz pozbyć się rodziny?
Czyżby żona twojego brata nie była mile widziana w twoim
domu?
-Wiem, że grasz w teatrze, ale sądziłem, że przede wszystkim tam
tańczysz - odciął się jej.
- Dzieci, dzieci! - westchnął John, sięgając do swojej dużej,
zniszczonej teczki po potrzebne im papiery.
-Nie kłóćmy się! - pośpieszył Joshua bratu z pomocą. - Po co tyle
gdakania, jak mawiał nasz ojciec - dodał.
Mary usiadła najbliżej stolika. Joe wyrzucał sobie, że pochopnie
zabrał ich do saloniku, powinien zaprosić ich do gabinetu.
Pragnął zatrzymać salonik nietknięty, jako wspomnienie o nim i o
Rosie. Powinien był tak zrobić, bo przecież tu zaczęła się ich noc.
Ten magiczny nastrój powstał właśnie w tych czterech ścianach.
Miał wrażenie, że wpuszczając tu Mary zbezcześcił to miejsce.
Źle się z tym czuł.
Joe nie potrafił zmusić się do tego, by usiąść. Pomyślał, że Mary
uzna to za oznakę niepewności, a John wielokrotnie powtarzał, że
nie należy się obnosić ze swoimi słabościami, ale było mu
wszystko jedno.
- Sprawa wydaje się skomplikowana - odezwał się Joshua
Fowler.

Kiedy stanął przed Mary, wyglądał niemal jak potężne drzewo.
Musiała zadzierać głowę, żeby zobaczyć jego twarz.
- Widzę, że twój adwokat nie przyszedł sam - powiedziała,
zerkając na Joego. - Rozumiem, że to jego brat. W życiu nie
widziałam dwóch tak podobnych do siebie osób. To bliźniacy,
prawda? U nas domu też były bliźnięta, Ryanowie, ale w ogóle
nie byli do siebie podobni. Annie była dobrze zbudowana i miała
czarne włosy jak Hiszpanka, a Tommy był drobny i taki blady, że
ludzie byli przekonani, iż go w domu głodzą. Ale wy jesteście tak
podobni, że aż dreszcz człowieka przechodzi!
- Mary! - poprosił Joe.
- Prawdę mówiąc, Joseph okazał się niezmiernie ugodowy, panno
Kelly - zaczął Joshua. - Mógł pójść z całą sprawą do sądu i wtedy
pani pewno nie dostałaby nawet centa. A jednak zdecydował
inaczej i proponuje pani bardziej niż godziwą sumę. Chciałbym,
żeby pani to zrozumiała, że Joseph CConnor okazał się
niezmiernie hojny.
- Proszę pokazać mi papiery, żebym przekonała się, jak bardzo! -
rzuciła Mary.
Podano jej papiery.
- Może ci odczytam zapis? - zaproponował Joe.
- Sama potrafię czytać! - wysyczała Mary. Joe postanowił jej już
nie drażnić.
- To mniej więcej te same sumy, co poprzednim razem - przerwał
milczenie John, kiedy uznał, że Mary przeczytała zapis. - Z
wyjątkiem jednej ósmej wartości fabryki broni. Jak pani zapewne
zauważyła, suma, która zostanie wypłacona jednorazowo, też
została zwiększona.

- Znacznie zwiększona - dodał Joshua.
Mary podniosła głowę. Spojrzała na braci, a potem skierowała
wzrok na Joego. Wstała, trzymając w ręku papiery. Przeszła
przez pokój powolnym, niemal majestatycznym krokiem. Stanęła
przed nim i przedarła papiery na pół, pozwalając by upadły na
podłogę, niczym wielkie, nieco przy-ciężkie płatki śniegu.
- Chciałam poddać cię próbie, Joe. Do tej pory tylko się z tobą
bawiłam. Chciałam sprawdzić, jak daleko jesteś w stanie się
posunąć, żeby kupić wolność dla siebie i swojej rodziny. Teraz
postanowiłam przejść do rzeczy.
Mary przeszła do okna, rozsunęła palcem delikatne, koronkowe
firanki, i wyjrzała na zewnątrz.
- Nie mam wygórowanych oczekiwań. Chcę jedynie dostać to, co
mi się należy. Jeśli twoi adwokaci są gotowi notować, powiem ci,
co konkretnie mam na myśli...


Rozdział 9
-Uwielbiam to! Naprawdę kocham takie sytuacje!
Mary z trudem powstrzymywała się od radosnych okrzyków i
podskoków w powozie.
- Ciszej! - próbował poskromić ją Joshua Fowler. Był spokojny,
ale w jego oczach pojawił się sar-

doniczny błysk. Siedział obok niej, ale bacznie pilnował, żeby
jego udo nie dotknęło jej nogi.
- Mamy ich w garści! - powiedziała Mary, unosząc triumfująco
zaciśniętą pięść.
- Oczywiście - powiedział spokojnie, jakby cała ta historia go
nużyła. - Czy nie to pani obiecałem, panno Kelly? Widzę, że pani
mi nie uwierzyła! Swojemu doradcy i przyjacielowi?
Mary otworzyła usta, zaczerpnęła powietrza i spróbowała się
opanować. Nie mogli rozmawiać za głośno, bo wracali do miasta
powozem Joego. Nie mieli pewności, czy woźnica ich nie słyszy,
a nie chcieli niepotrzebnie ryzykować, że przez własną
nieostrożność zniszczą coś, co tak dobrze się zapowiadało.
- Myślałam, że umrę!
- Później mi pani wszystko opowie, panno Kelly - powiedział
Joshua Fowler. - Obiecałem dopilnować, żebyś dotarła
bezpiecznie do hotelu i zamierzam się z tego wywiązać. A nawet
zaprosić cię na lunch. O ile, oczywiście, przyjmiesz moją pro-
pozycję.
- Ależ tak, tym bardziej, że mamy co świętować.
- Będzie wyglądało, jakbym próbował coś od ciebie wyciągnąć,
działając na zlecenie klienta mojego brata...
Uśmiechnęli się do siebie.
Dzień był pogodny i ciepły, ale nawet jeśli byłby pochmurny i tak
pewnie żadne z nich by tego nie zauważyło.
-1 jak poszło?
Jak tylko Roza usłyszała, że powóz rusza spod

domu, zbiegła ze schodów niemał na wyścigi z dziećmi. Jak
zwykle pierwsza na dole była Lily, a Matti tuż po niej. Oboje
natychmiast pobiegli dalej, do kuchni, więc Roza mogła
pofolgować swojej ciekawości.
Joe i John usłyszeli ją i wstali. Obaj zwrócili się w stronę drzwi.
- Przepraszam - powiedziała, wślizgując się do pokoju. -
Usłyszałam, że dziwka wyszła, i nie mogłam się powstrzymać. I
jak? Zgodziła się na waszą propozycję? Podpisała papiery?
Pozbyliśmy się jej?
Joe spojrzał na Johna, z jednej strony przepraszając za jej
wtargnięcie, z drugiej, rozbawiony jej zachowaniem.
- To jest Rosa Samuelsdatter. Rosie, ten łajdak to mój adwokat,
John Fowler.
Skinęła mu głową, jakby w pośpiechu, i natychmiast znów
spojrzała na Joego. Widział pytanie w jej oczach.
- Nie - odpowiedział. - Ta dziwka niczego nie podpisała. Bawi się
z nami. Sądzi, że oddamy jej wszystko. Uważa, że właściwie to
Seamus położył podwaliny pod majątek 0'Connorów, więc nie
mamy prawa ani do centa. Posunęła się do stwierdzenia, że tak
naprawdę wszystko, co mamy, należy do niej.
Roza otworzyła szeroko usta ze zdziwienia.
Po chwili roześmiała się. Weszła do pokoju, zamknęła za sobą
drzwi i oparła się o nie, nie przestając się śmiać.
John Fowler uniósł na chwilę jedną brew, ale zaraz zapanował
nad sobą. Nie musiał przyglądać

się jej policzkowi, wiedział, czego może się spodziewać. Zamiast
więc na jej twarzy skupił się na niej samej. I musiał przyznać, że
Joseph ma dobry gust.
Kobieta, która potrafiła się śmiać z takiej historii, musiała mieć
coś w sobie. Mógł się założyć, że potrafiła prowadzić inteligentną
konwersację. To ważne. John Fowler był bowiem zdania, że żona
powinna także być przyjacielem swojego męża.
Poza tym skłonny był dać głowę, że miała i inne zalety. Jedno
spojrzenie wystarczyło, by przekonać się, że ma świetną figurę.
Rose Samuelsdatter. Czy też Rosie O'Connor.
Była szczupła w miejscach, w których kobiety jego zdaniem
powinny być szczupłe, ale tam, gdzie kobieta powinna mieć
krągłości, ona je miała. No i w życiu nie widział takich włosów
jak jej.
Zastanawiał się, czy przyjęła propozycję Joego i zgodziła się
wyjść za niego. Może potem znajdzie chwilę, żeby go o to
wypytać, nad szklaneczką irlandzkiej whisky, której Joe był
zaprzysięgłym zwolennikiem. On osobiście wolał szkocką, w
której czuć było smak dymu. Uważał, że tak właśnie powinna
smakować prawdziwa whisky. Ale była to chyba jedyna kwestia,
w której on i Joe się różnili.
- Co zamierzacie? - spytała Roza.
W ciągu paru minut zdołała skupić na sobie uwagę obu
mężczyzn. Obaj przysunęli swoje krzesła bliżej niej.
- Chyba nie zamierzasz oddać jej całego majątku? - spytała,
wpatrując się w Joego swoimi niebieskimi oczami.

- Nigdy w życiu! - zapewnił ją natychmiast.
- Nie sądzę, żeby chciała iść z tym do sądu - powiedział John z
pozoru spokojnie, chociaż, prawdę mówiąc, wcale nie był o tym
tak do końca przekonany.
-Mówiłam, że powinieneś pozwolić mi z nią porozmawiać -
zwróciła się Roza do Joego.
-Bilety na to przedstawienie zostały wyprzedane już wcześniej.
John przysłuchiwał się im. Podobał mu się sposób, w jaki
rozmawiali. Była między nimi wzajemna sympatia i zrozumienie,
ale też coś więcej. C o s, co dobrze wróżyło na przyszłość.
Chociaż pewnie ludzie zaczną plotkować. To było nieuniknione.
Był pewien, że nie wytrzymają tak długo, jak nakazywały normy
przyzwoitości. Mógł się założyć, że jego przyjaciel, Joseph, i tak
już skosztował smakołyku.
Między nim a Rose wyczuwało się pewną charakterystyczną
zmysłowość, która zapewne wynikała z tego, o czym zwykle nie
mówiono głośno.
Nagle John poczuł, że zazdrości przyjacielowi. Rose sprawiała
wrażenie kobiety niezwykle zmysłowej, otwartej. Pomyślał, że
jemu nie było dane spotkać takiej kobiety, a przynajmniej takiej,
która potem nie kazałaby sobie za to płacić. A i tak nie był
pewien, czy jej rozkosz nie była udawana.
- Posłaliśmy z nią mojego brata, w charakterze szpiega -
powiedział John.
Chociaż, prawdę mówiąc, sam wątpił, czy to aby rzeczywiście
wystarczy. Nawet Mary Kelly nie była aż tak głupia. Czy też
Mary O'Connor, jak miała wpisane w papierach.

-Joshua jest ulubieńcem kobiet - ciągnął dalej John.
Sam słyszał, jak to głupio zabrzmiało.
- Ona bardzo dużo wie. Ciekaw jestem, skąd ma tę wiedzę? -
zamyślił się Joe.
- Dlatego też Joshua zabawia się teraz w dżentelmena i eskortuje
ją do hotelu. Szepnąłem mu do ucha, że Joe chętnie opłaci dobry
lunch dla niego i jego pięknej towarzyszki. Mam nadzieję, że
postawi jej szampana, co powinno rozwiązać jej język...
- Wątpię - weszła mu w słowo Roza.
- Mało kto wie tyle, co ona - powiedział John.
Zastanawiał się nad tym już od dłuższego czasu. Właściwie od
chwili, gdy Mary poprzednim razem odmówiła podpisania
papierów.
- Dokładne informacje o twoim majątku mamy my, to znaczy ty i
ja, no i teraz także mój brat, bo musiałem wtajemniczyć go w
sprawę, by mógł uczestniczyć w naszej małej intrydze. Prawdę
mówiąc, nie był szczególnie zachwycony.
- No i moja rodzina - dodał Joe.
- Ty i Paddy - sprecyzowała Roza. - Bridget takie rzeczy nie
interesują. I najstarsi chłopcy?
Joe skinął głową.
-Jenny oczywiście też o wszystkim wiedziała -dodał.
- Nie powinniśmy zostawić zmarłych w spokoju? - spytała Roza
cicho, kładąc rękę na jego ramieniu.
- Masz rację - odpowiedział Joe schrypniętym głosem.
Rozmowa o Jenny nadal sprawiała mu ból.

- Tak naprawdę mogę wykluczyć jedynie siebie, ją i Johna.
- Paddy na pewno by nic nie powiedział -stwierdziła Roza po
dłuższej chwili zastanowienia.
Miała przed oczami poważnego, spokojnego Padraiga. Była
gotowa założyć się o wszystko, że on na pewno niczego nie
zdradził. Dla niego najbliżsi i ich honor, honor całej rodziny był
niemal tak ważny jak sam Bóg.
Roza pamiętała, jak spochmurniał/ kiedy pewnego razu
wspomniał o Mary Kelly. Jak ją przeklinał.
- To na pewno nie był Paddy! - powiedziała. -Jesteś pewna? -
spytał Joe, chociaż akurat on
nie powinien mieć żadnych wątpliwości.
- Ktoś musiał zadać sobie dużo trudu, żeby dotrzeć do tych
informacji - stwierdził John. - Ale na pewno są ludzie, którzy
sporo wiedzą. Nazwisko O'Connor jest znane. Wielu ważnych
ludzi znało Jenny i Joego. Wystarczyło trochę poszperać...
-1 wykazać się cierpliwością - dodał Joe.
- Na pewno wymagałoby to dobrego roku pracy - powiedział
John zamyślony. - Może zaczęliśmy od niewłaściwej strony? -
zastanawiał się głośno. - Powiedz, kto nienawidzi cię tak bardzo,
że aż tak źle ci życzy? Że chciałby doprowadzić całą waszą
rodzinę do ruiny?
- Pewnie ci sami ludzie, którzy zabili Seamusa - odpowiedziała
Roza bez zastanowienia. - Co prawda, nigdy nic nikomu nie
udowodniono, ale wiemy przecież, że stary Jordan zapłacił za
wykonanie zlecenia. Ojciec Jaspera Jordana.
- Znałem go - wszedł jej w słowo John. - Cho-

dziłem do szkoły z kuzynem jego synów. Ojciec Justina zmarł
wcześnie, więc Jordan senior przejmował niekiedy jego
obowiązki. Byłem szczęśliwy, że nie jest moim ojcem.
Roza poczuła, że drga jej kącik ust, ale opanowała się.
- Ale Jareda Jordana też już nie ma wśród nas -powiedział Joe. -
Zostawmy zmarłych w spokoju.
- Powiedziałam tylko, że czuję, iż to wszystko jest ze sobą w jakiś
sposób powiązane...
Mary uśmiechała się zadowolona, popijając portwein po obfitym
lunchu. Widziała, że ludzie się im przyglądają. Nieczęsto się
zdarzało, żeby młode, niezamężne kobiety pokazywały się
publicznie z mężczyzną. Nawet jeśli nie znała nikogo w Sa-
vannah, wiedziała, że ludzie plotkują. Wszyscy wiedzieli kim
jest, wszyscy ci, którzy teraz szeptali między sobą, zerkając na
nią w nadziei, że ona tego nie zauważy.
O'Connorowie nie byli starym rodem, ale mieli pieniądze. I
nazwisko. Ludzie sporo o nich wiedzieli, także przed tą straszną
tragedią. Chociaż historia z „Southern Belle" sprawiła, że o
rodzinie stało się głośno także poza Georgią, właściwie na całym
Południu. Nawet w portowych miastach na Północy ludzie
słyszeli o Josephie O'Connorze.
Mary dopisała teraz kolejny rozdział tej intrygującej historii.
Opowieść o bogatych Irlandczykach najwyraźniej jeszcze się nie
skończyła. Dopóki milczała, pozwalając ludziom domyślać się
różnych rzeczy, była dla nich interesująca.
Mary uśmiechnęła się serdecznie i nagle wszyscy,

którzy się jej przypatrywali, odwrócili pośpiesznie głowy.
Na razie nie zamierzała przerywać milczenia. -Joseph za to płaci?
- spytała, dotykając wargami brzegu kieliszka.
Joshua Fowler przytaknął.
- Prawdziwy z niego dżentelmen. Pamiętaj o tym, kiedy już
przejmiesz jego majątek. Rzuć mu jakiś ochłap...
Mary roześmiała się perliście.
Zadowolona, zauważyła, że znów skupiła na sobie wzrok niemal
wszystkich gości. Lubiła być w centrum uwagi. Prawdę mówiąc,
brakowało jej tego. Cokolwiek by powiedzieć o Południu, to
jednak Savannah było nieco prowincjonalne. Nie to, co Nowy
Jork.
- Do tego chyba nie dojdzie? - zwróciła się do swojego
towarzysza, najwyraźniej oczekując szczerej odpowiedzi. - Nikt
chyba nie oczekuje, że Joe przekaże mi cały swój majątek i
majątek Paddy'ego?
Joshua milczał.
-Więc dlaczego chcecie, żebym przedstawiła mu takie żądania?
- Chcemy zobaczyć, jak daleko jest skłonny się posunąć. No i
trochę go skubnąć. Żeby nie był taki potężny i pewny siebie, i
trzymał się z daleka od innych rzeczy...
- Na przykład jakich?
Joshua wzruszył ramionami, nie chciał mówić o konkretach. Im
mniej mówił, tym mniej ją narażał. Wszystko wiedzieli jedynie
ci, którzy należeli do najwęższego kręgu. Do niego tancerka z
Dubli-

na na pewno nie miała wstępu. Tylko jedna kobieta została
dopuszczona do ich stołu. Zanim jednak to nastąpiło, musiała się
wykazać większą inteligencją niż większość obecnych tam
mężczyzn. A mimo to zdarzało się, że ktoś mruczał niezado-
wolony pod nosem, kiedy zasiadała tam razem z nimi.
- Chodzi o grono ludzi, których łączą wspólne interesy.
- Interesy? Jak te, którymi zajmuje się Joe? Przędzalnie? Uprawa
tytoniu, bawełny, orzeszków ziemnych? Statki?
Mężczyzna skinął głową niemal niezauważalnie.
- Broń? - pytała dalej Mary. - Broń dla Irlandii?
- To też są interesy - powiedział Joshua, ale nie potwierdził, że
właśnie o ten rodzaj interesów chodziło.
- Rozumiem, że w grę wchodzą duże pieniądze - powiedziała
Mary Kelly. - Nie masz mnie chyba za aż tak głupią? Ja się tam
urodziłam! Widziałam, jak wszyscy mężczyźni w mojej rodzinie
idą do więzienia, a gdy z niego wychodzą, wyglądają jak żywe
trupy. Jestem republikanką. Jeśli o mnie chodzi, możecie wysłać
tam i dziesięć statków, i wszelką broń, jaką uda wam się zebrać.
Joshua się uśmiechnął. Nie tak to funkcjonowało, ale w końcu
Mary była tylko kobietą.
-To nielegalne. Mam na myśli broń - ciągnęła dalej. - Dlatego
pewnie można sporo na tym zarobić. Bo chyba nikt nie rozdaje jej
za darmo?
-Większość tego nie robi.
- Chyba, że tacy jak Joe? Joshua znów się uśmiechnął.

Mary wypuściła powietrze z płuc. Westchnęła. Ona też nie
rozumiała, że można dać coś komuś i nie oczekiwać za to zapłaty.
- Oni już tacy są - zaczęła tłumaczyć po chwili lekko drżącym
głosem. - Seamus też taki był. Miły, ale głupi. Nie mogłam
uwierzyć, że naprawdę chce się ze mną ożenić i zabrać mnie ze
sobą do Ameryki. - Wróciła do wspomnień. - Wcale nie jestem
pewna, czy dzieciak był jego. Ale on był przekonany, że tak.
Chciał w to wierzyć, więc pozwoliłam, mu. Ale dzieciak był
przede wszystkim mój.
- Usunęłaś go?
Mary wzruszyła ramionami.
-A co miałam zrobić? Nie chciałam dziecka. Nie marzyłam, żeby
zostać matką. Chciałam tańczyć. I nadal chcę. Tylko zaczynam
się starzeć.
Joshua rozumiał ją. Nadal wyglądała bardzo młodo, ale przecież
wiedział, jak młode bywają tancerki. To było wyczerpujące
zajęcie, wyniszczające organizm. Najlepsze, na co każda z nich
mogła liczyć, to złapanie bogatego męża, który będzie chciał się z
nią ożenić, zanim ona się zestarzeje. Zanim ktoś jej powie, że
cekiny nie są już w stanie ukryć jej wieku, zanim pojawią się
pierwsze zmarszczki.
- Joe musiał was bardzo zdenerwować. To była prawda.
- Bo Joe należy do ludzi moralnych, tak? Pod tym też mógł się
podpisać.
- Przemycacie niewolników - rzuciła nagle Mary Kelly, okazując
się bardziej przebiegła, niż Joshua sądził.
Joshua bronił jej inteligencji, ale prawdę mówiąc, sam do końca
nie wierzył w to, co mówi.

- Założę się, że Joe był temu przeciwny. A może nawet o tym nie
wiedział? Za to chyba grozi niezła kara, prawda? Starszyzna nie
będzie zadowolona. Nikt nie lubi tracić pieniędzy.
Joshua milczał. Nie podobało mu się, że tak bardzo zbliżyła się
do prawdy. Niedobrze, że tyle z tego rozumiała. Miała być
jedynie dekoracją, ładną buzią. Odwracać uwagę.
- W czyim imieniu ty właściwie działasz, Joshua?
-Niebezpiecznie jest zadawać takie pytania -
odpowiedział. - A jeszcze bardziej niebezpiecznie jest usłyszeć
na nie odpowiedź.
- Więc mam nadzieję, że mi nie odpowiesz. Może jeszcze
kieliszeczek portweinu? Skoro to Joseph stawia...
Joshua dał znać kelnerowi.
- Cieszę się, że się rozumiemy, Mary.
Justin Jordan od lat żył ze swojego nazwiska, jeśli można tak
powiedzieć. Skromny spadek, który sam nazywał jałmużną,
umożliwiał mu swobodne poruszanie się w najlepszych kręgach.
Wszyscy wiedzieli, że nie jest bogaty, ale cieszył się jak najlepszą
reputacją. Mógł towarzyszyć dziewczętom z najlepszych rodzin,
nie kalając ich dobrego imienia. Zarówno dziewczęta, ich
rodziny, jak i on sam wiedzieli, że nigdy z żadną z nich się nie
ożeni.
Musiał ożenić się z bogatą kobietą, która będzie miała pieniądze,
a nie tylko pozycję, czy nazwisko.
Po tym, jak dwaj synowie Jordana opuścili Stany, jego szansa na
znalezienie sobie bogatej spadkobierczyni wzrosła. Wiele kobiet
chętnie przyjęłoby jego nazwisko.

Jednak duma nie pozwalała mu na taki krok. Nie należał do
łowców fortun i przeklinał siebie za to.
Zawsze marzył o bogactwie.
Uważał, że urodził się do bogactwa.
Ale nie chciał niczego poza tym, co mu się należało. Tym, do
czego miał prawo. Wychowywał się razem z synami wuja.
Niemal uwierzył, że jest jednym z nich, jednym z synów Jareda
Jordana. Kiedy jednak odczytano testament, okazało się, że rzu-
cono mu ochłapy, zapewne żeby uniknąć wstydu.
I właśnie wtedy zaczął naprawdę nienawidzić wuja.
Nie nienawidził Jaspera, na którym właściwie wymuszono, żeby
został właścicielem plantacji. Jasper mógł się nawet spodziewać,
że podzieli los Justina. Był średnim synem, co oznaczało, że nie
będzie dziedziczyć.
Jasper dostał szansę, możliwość dostania tego, czego miał nie
dostać. I oczywiście złapał ją obiema rękami.
Justin nie nienawidził Jaspera.
On nim gardził.
Mieszkał skromnie, w domku dozorcy w miejskiej posiadłości,
należącej do jednej z przyjaciółek jego babci. Nie byłoby to
możliwe, gdyby rodzina nie pociągnęła za właściwe sznurki.
Właścicielka mieszkała na obrzeżach Atlanty i rzadko przyjeż-
dżała do Savannah. Bywało, że pojawiało się któreś z wnucząt i
zostawało na kilka tygodni, ale w zasadzie mieszkał tam sam,
niczym nie skrępowany.
Mógł przyjmować gości, kiedy tylko chciał. Po-

łożenie domku sprawiało, że sąsiedzi nie widzieli, kto do niego
przychodził, ani kiedy. To było prawdziwym błogosławieństwem
w ciągu tych dwóch lat, kiedy ona była częścią jego życia. Nie
widywali się często, bo rzadko udawało jej się przyjechać tu
samej, bez męża. Właściwie tylko wtedy, kiedy wymagały tego
interesy. Wtedy mieszkała u niego, w jego skromnym domku.
Okłamywała męża, mówiąc, że woli mieszkać w hotelu niż w
domu, który sama urządziła. I podczas gdy pokoje w najdroż-
szym hotelu w Savannah stały puste, ona leżała w jego ramionach
na wąskim łóżku, w jego skromnym domku dozorcy.
Planowali wspólną przyszłość, chociaż wiedzieli, że ich marzenia
nigdy się nie ziszczą. Kochała go.
Nie miał co do tego żadnych wątpliwości. Mówiła mu to tysiąc
razy. Była jego najcenniejszym skarbem. Wiedział, że nikt nigdy
nie zajmie jej miejsca, nie będzie znaczył dla niego tak wiele, jak
ona.
Kochał ją.
Na tyle, na ile w ogóle był w stanie kogoś kochać.
Tęsknił za nią, chociaż wiedział, że wszystko już się skończyło.
Należało do przeszłości. Do czasu, który nie powróci.
Ból nie był czymś nowym w jego życiu, ale po jej odejściu
przybrał nową, nieznaną mu dotąd formę.
Piękna Jenny.
Nie płakał po niej. Dawno już nie płakał. Justin zajął się
sprzątaniem. Cenił sobie porządek. Spojrzał poirytowany na swój
złoty zegarek.

Stary zegarek ojca był srebrny. Odziedziczył go po nim, ale nigdy
nie nosił. Jego wuj miał zawsze złote zegarki. Dlatego Justin też
takie nosił. Jego gość się spóźniał.
Justin cenił punktualność. Precyzja i porządek były dla niego
ważne, dlatego denerwował się, gdy inni je lekceważyli.
Nalał sobie drugi kieliszek brandy, kiedy drzwi w końcu się
otworzyły i do środka wszedł mężczyzna, na którego czekał.
- Sądziłem, że zapukasz - powitał go Justin chłodno.
-Nie miałem matki, która zadbałaby o moje wychowanie -
odpowiedział jego gość.
Rzucił kapelusz na stół, usiadł i nalał sobie brandy nie czekając,
aż zostanie poczęstowany.
Przy boku nie miał rewolweru, tylko czarny pejcz.
Justin nie lubił go, ale w interesach uczucia nie miały znaczenia.
Sympatia, czy jej brak, nie mogła stanąć na drodze do jego
kariery. Simon Matthews był mu potrzebny, więc korzystał z jego
usług. Nie miał wątpliwości, że Whip był osobą wyjątkową w
swojej szczególnej dziedzinie.
- Nie zmieniłeś zdania? -Nie.
Simon Matthews wyglądał na człowieka, który ostro żył. Justin
nie wiedział, ile ma lat. Na pewno był młodszy od jego wuja.
Mógł więc mieć czterdzieści parę.
Twarz miał dość pulchną, chociaż w młodości była pociągła.
Miał krzaczaste, przyprószone siwizną brwi, które rzucały cień
na jego oczy. Wło-

sy też miał już szpakowate, ale równie gęste jak dawniej. Tylko
jego czoło było nieco wyższe.
Sama jego sylwetka niewiele się zmieniła. Nadal był szczupły,
wręcz chudy. Można by powiedzieć: żylasty. Justin zauważył, że
ubranie wisi na nim.
- Chcemy, żebyś poprowadził największą grupę czarnuchów na
Florydę - powiedział Justin. - „Ivo-ry Belle" powinna dobić do
portu w ciągu najbliższego tygodnia. Przejmiemy ich, zanim
przybije do nabrzeża.
- Ile osób jest na pokładzie?
-Około pięćdziesięciu - powiedział Justin. -O ile wszyscy
przeżyli.
Simon Matthews uniósł kieliszek, ale Justin nie zamierzał
wznosić żadnego toastu.
- Ta kobieta nadal tu jest? - spytał w końcu Matthews
schrypniętym głosem.
Justin zastanawiał się, co takiego rudowłosa cudzoziemka mogła
zrobić Matthewsowi. Jeśli dobrze pamiętał, to kiedy była w
Georgii, przekonana, że jest żoną Seamusa, bardziej interesowała
się niewolnikami niż ich nadzorcą.
-Joe trzyma ją w swoim pałacu - odpowiedział krótko. - Wiesz,
gdzie to jest? - upewnił się.
Matthews skinął głową, jego srebrzysta grzywa zafalowała lekko.
- Dawno się nie widzieliśmy, ale założę się, że mnie nie
zapomniała.
- Co ona takiego ma w sobie? - zastanawiał się głośno Justin. -
Ludzie albo ją kochają, albo jej nienawidzą. Dlaczego?
Mężczyzna uśmiechnął się zmęczony. Uśmiech

złagodził rysy jego twarzy, sprawiając, że przez moment sprawiał
wrażenie człowieka dobrego, nawet miłego. Justin zastanawiał
się, czy odważyłby się zasnąć z nim w jednym pokoju. Na
szczęście nie musiał w tej chwili podejmować takich decyzji.
-Jeśli tego nie rozumiesz, to jesteś szczęśliwym człowiekiem -
powiedział Matthews.
Po raz kolejny sięgnął po butelkę brandy i dolał sobie do pełna.
Nie przejmował się konwenansami.
- Znałeś ją? Nigdy bym nie pomyślał.
- Czy ją znałem? - powtórzył Matthews. - Nie, ale pamiętam ją.
Ona mnie zapewne też. Naznaczyłem ją.
Chwycił pejcz i zaczął się nim bawić. Justin uznał, że nie będzie
drążył tematu. Nie chciał wiedzieć. Zycie Whipa było jego
życiem, a Rose go nie obchodziła.
- Z przyjemnością się nią zajmę. Nawet gdybyś mi za to nie
płacił. Będę się tym rozkoszował, jakbym jadł cukier.
Justin nigdy wcześniej nie słyszał, żeby ktoś porównywał
zabójstwo z jedzeniem cukru, ale nie dał niczego po sobie
poznać.
-Jasper zaczyna się wahać. Nie chce, żebyś ją uszkodził.
Matthews się roześmiał.
-Dajesz mi do zrozumienia, że mam się trzymać od niego z
daleka?
- Myślałem o jakimś innym rozwiązaniu - przyznał Justin.
-Ale równie ostatecznym? - dopytywał się Simon Matthews.

-Żadne ślady nie mogą prowadzić do ciebie -powiedział Justin.
Wydawał się zadowolony, że Whip oszczędził mu bardziej
szczegółowych pytań. Nie chciał więcej o tym rozmawiać, chciał
mieć to już za sobą.
-Ani do mnie, ani do nikogo innego - sprecyzował Matthews.
Justin skinął głową.
- Pejcz nie wchodzi w grę - zaznaczył dla pełnej jasności.
- Umrzeć można na różne sposoby - stwierdził Whip. - Można
zginąć od pejcza, ale to tylko jeden ze sposobów, aczkolwiek
zapewne najpiękniejszy.
Justin nie chciał słuchać więcej. -To nie będzie tanie
przedsięwzięcie - powiedział Simon Matthews.
- Zapłacę ci - zapewnił Justin. - Jeszcze zanim przejmę majątek.
Matthews uśmiechnął się.
- Ufam, że dotrzymasz słowa, Jordan. Poza tym wiem, gdzie cię
znaleźć. Pamiętaj, że mnie nikt nie oszuka. W każdym razie nie
więcej niż raz.
-Jest jeszcze coś...
Whip zaczął się już zbierać do wyjścia, w ręku trzymał kapelusz.
- Kapitan na „Ivory Belle".
- To będzie cię dużo kosztować.
-Nie ma znaczenia. Zadbaj, żeby cierpiał.
-Ja nigdy nie zawodzę klientów - zapewnił Whip i zniknął równie
cicho, jak się zjawił.
Justin znów został sam, z niemal pustą butelką brandy i suchymi
oczami.
Nie płakał.

Nie płakał od czasu, kiedy przestał być dzieckiem.
Poza tym nie był pewien, czy ją kochał. Ale tęsknił za nią. Za
piękną Jenny.


Rozdział 10
- Był tu?
Justin natychmiast się obudził. Wyrwany ze snu usiadł i spojrzał
prosto w twarz Jaspera. Zobaczył nad sobą jego ciemne,
błyszczące oczy. Nie potrafił zrozumieć, jak mógł tak twardo
zasnąć i to niemal w środku dnia. Nigdy tego nie robił. To nie
powinno się zdarzyć.
-O co ci chodzi? - jęknął, chociaż doskonale wiedział, kogo
Jasper miał na myśli.
Kiedy w końcu nieco oprzytomniał, zrozumiał, dlaczego zasnął.
To przez tę piekielną brandy.
Jasper westchnął i odwrócił się plecami do kuzyna. Justin
wyglądał żałośnie. Usnął w fotelu, w ubraniu i z nogami na stole.
Ostatnio w ogóle kiepsko mu się wiodło, wiele osób to
zauważało, ludzie zaczynali plotkować. Twarz mu wychudła,
przestał o siebie dbać. Co gorsza, przestał też zwracać uwagę na
towarzystwo, w którym się obracał, co mogło źle się skończyć.

Justin wyraźnie się zmienił, chociaż Jasper nie potrafił wyraźnie
określić, kiedy ten proces się zaczął. Sam zauważył to latem, ale
przecież zmiana nie nastąpiła w ciągu jednej nocy. Nikt nie
zmienia się tak nagle.
On sam też się zmienił, ale jego sytuacja była inna. Przeżył
wstrząs, który odcisnął się na jego życiu. Justin niczego takiego
nie doświadczył. Kuzyn szedł przez życie beztrosko, nie
pracował, nie miał żadnych kłopotów ani też obowiązków, po
prostu świetnie się bawił. Jasper pomyślał, że chętnie by się z nim
zamienił, może nie na zawsze, ale na chwilę - tak.
Stał teraz w jego pokoju i milcząc, wyglądał przez okno. W
ciemności trudno było cokolwiek dojrzeć. Słyszał, jak kuzyn
próbuje wstać i uznał, że woli na to nie patrzeć. Widok na pewno
był przykry.
W swoim czasie Justin był mu równie bliski jak jego bracia, a
może nawet bliższy. Doskonale się rozumieli. Zastanawiał się,
kiedy to się skończyło. Kiedy Justin przestał być dla niego jak
brat? To było dla niego bolesne. Pomyślał, że może jednak nie
powinien był przychodzić. Ale Justin był jedyną sobą, z którą
mógł o tym rozmawiać.
O tym, czyli o sytuacji, która wymknęła się im spod kontroli i
pociągnęła za sobą lawinę. Czasem się zdarza, że dziki koń
potrafi pociągnąć za sobą całe stado. Jasper się bał. Tętent
końskich kopyt osaczał go. To musiało się źle skończyć, był tego
pewien. Nie miał siły spojrzeć na kuzyna.
Justin zagryzł zęby, zdjął nogi ze stołu i spuścił je na podłogę. Na
stole zostały ślady pyłu. Z jego butów. Albo z kapelusza Whipa.

Kieliszek Whipa nadal stał na stole.
Obok niego stało krzesło, na którym siedział.
Zerknął na kuzyna, nie odwracając głowy. Ból był nie do
zniesienia. Uznał, że Jasper nie mógł niczego widzieć, ani
kieliszka ani krzywo postawionego krzesła. Ani tym bardziej
pyłu na blacie stolika. Pewnie też nie wyczuł specyficznego zapa-
chu, który Whip zostawił po sobie, mieszaniny końskiego potu i
czegoś jeszcze. Czegoś słodkiego, przyprawiającego niemal o
mdłości. Gdyby Jasper to poczuł, na pewno natychmiast by mu to
wytknął. Nie milczałby i nie stał tam z zaciśniętymi pięściami,
odwrócony plecami do swojego biednego kuzynka.
Justin poczuł, że zaschło mu w gardle. Spróbował wstać i głowa
natychmiast poszybowała mu gdzieś pod sufit. Pokój zaczął
wirować, ale w końcu udało mu się dźwignąć z fotela. Zrobił to
jednak tak niezdarnie, że zahaczył ręką o stolik. Kieliszki i
butelka spadły na podłogę i rozbiły się na kawałki.
Stał chwilę z zamkniętymi oczami, opierając się o blat tak, by
zasłonić kawałki szkła. Nie chciał, by Jasper się domyślił, że miał
gościa. Jasper przyglądał mu się z wyraźną pogardą.
Justin czuł to przez skórę, nie musiał nawet na niego patrzeć.
Zmuszał się do spokoju, chociaż tak naprawdę chciało mu się
śmiać. Jasper był taki łatwowierny, że bez trudu można było go
nabrać, owinąć wokół palca, jak pierwszego lepszego kretyna.
Justin przesunął nogą odłamki szkła, tak by Jasper ich nie
zauważył, a przynajmniej nie domy-

ślił się, że to resztki dwóch kieliszków i pustej butelki.
- Co się z tobą dzieje, Justin? - spytał Jasper bezradnie.
Wziął krzesło, odsunął je od stołu i usiadł, niemal dokładnie tak,
jak niedawno siedział na nim Whip, okrakiem, z oparciem
odwróconym przodem do stołu. Justin ponownie stłumił
uśmiech.
-Martwię się o ciebie - ciągnął dalej Jasper. -Spójrz na siebie. W
ciągu popołudnia wypiłeś butelkę tej cieczy, którą nazywasz
brandy, i gdybym nie przyszedł, spałbyś nie wiadomo do której
godziny.
-1 dobrze - oświadczył Justin.
- Robisz to specjalnie?
- O czym ty mówisz?
- Tracisz nad sobą kontrolę.
Justin zazgrzytał zębami. Jasper nie miał pojęcia, co wokół niego
się działo. Nie miał pojęcia, kim naprawdę był Justin.
-Już kiedyś o tym rozmawialiśmy. Nie tracę nad sobą kontroli. A
butelka stoi tu od dawna. Nie była pełna. Poza tym nie muszę się
tobie spowiadać.
Denerwowało go, że próbuje się tłumaczyć.
- Jedyne, co pamiętasz, to tę butelkę. Pewnie nawet nie wiesz, czy
on naprawdę tu dzisiaj był.
-Kto?
- Przestań udawać! - zdenerwował się Jasper. -Mówię oczywiście
o Simonie. Zwykle jesteś pierwszą osobą, którą odwiedza. Nie
musi się obawiać, że ktoś go zobaczy...
- Nie jestem z nim po imieniu - przerwał mu

Justin. - I nie mam się czego obawiać, dlatego nie muszę zamykać
drzwi, nawet gdy śpię...
Zapadło nerwowe milczenie.
W niemal przygniatającej ciszy Jasper czuł narastającą złość.
Była niczym groźba, podobnie jak słowa kuzyna.
Był tego pewien.
Nie zwariował. Widział rzeczy takimi, jakie były. Był pewien, że
się nie myli. W słowach Justina wyczytał groźbę.
- Piłem sam.
-Chcę, żebyś cofnął zlecenie na nią - zażądał Jasper.
- Nie możesz sam o tym decydować.
- Chcę, żeby zebrał się cały wewnętrzny krąg. Jak najszybciej. I
wycofał zlecenie.
- To niebezpieczne zwoływać teraz takie zebranie.
- Ty możesz wycofać to zlecenie!
Justin pokręcił głową. Ruch sprawił, że poczuł mdłości. Musiał
przełknąć ślinę, żeby nie zwymiotować. Ale ta chwila była tego
warta. Długo jeszcze będzie do niej wracać.
- Nie mam aż takiej władzy - odpowiedział z udawanym żalem w
glosie. - Jestem tylko skromnym członkiem wewnętrznego kręgu.
Tolerują mnie tylko dlatego, że jestem z wami spokrewniony.
Jeśli ty nie jesteś w stanie ich powstrzymać, to ja tym bardziej.
Jasper zrozumiał, że nie przekona kuzyna. Justin nie zamierzał
nic zrobić. Być może właśnie dlatego, że to on go o to prosił. Nie
był tego pewien, ale nagle Justin wydał mu się kimś całkowi-

cie obcym. Jednak nadal nie chciał się poddać. Nie chciał
uwierzyć, że nie można już nic zrobić, by uratować Rosie.
Niemożliwe, żeby w całym Savannah nie było nikogo, kto
mógłby mu pomóc.
Jeśli nie, będzie musiał sam spróbować powstrzymać Simona,
zanim ten zrobi Rosie krzywdę.
- Poproś, żeby zostawił ją w spokoju. To cię nic nie kosztuje -
spróbował jeszcze raz.
Błagał go. Co jeszcze mógł zrobić? Paść na kolana? Nie
potrafiłby. Nawet gdyby chodziło o jego własne życie. Bo to
oznaczałoby utratę własnej godności.
-Jeśli tu przyjdzie - dodał.
O ile już tu nie był, pomyślał w duchu.
- Nie mogę tego zrobić - stwierdził Justin.
- Ona jest warta tuzin takich jak ty. Justin wzruszył ramionami.
- Może dlatego tak dobrze sypiam. Zamknij za sobą drzwi, kiedy
będziesz wychodził!
- Usłyszałem, że wstałaś.
Joe zszedł szerokimi schodami, ubrany tylko w spodnie.
-W ogóle się nie kładłam.
Roza spacerowała po obszernym holu z dzieckiem na ręku.
Rzeczywiście, w ogóle się nie położyła, nawet się nie przebrała.
Sprawiała wrażenie zmęczonej. Trzymane przez nią niemowlę
machało rączkami, napinało swoje małe ciałko, wierzgało
nóżkami i płakało.
-Biedak pewnie tęskni za swoją prawdziwą matką - powiedział
Joe.
Znów poczuł złość na Jaspera, tak jak wtedy,

gdy po raz pierwszy usłyszał tę szaloną historię. I jak wtedy,
kiedy poszedł razem z Rozą do osady niewolników i znalazł tam
Monique z dwójką jej dzieci. To przecież wcale nie było tak
dawno temu.
-Ja jestem dla niego matką - odpowiedziała Roza krótko. - Innej
nie zdążył poznać, biedak. Nie dlatego płacze.
Joe oparł się o jeden z drewnianych filarów. Stał tak przez chwilę,
a chłodne, gładkie drewno przyniosło mu ukojenie. W końcu
jednak usiadł na schodach. Niewiele brakowało, a byłby zasnął,
kiedy Roza zaczęła nucić maleństwu. Ono jednak bynajmniej nie
zamierzało spać. Wciąż krzyczało, a jego ciałko nadal walczyło z
niewidocznym wrogiem.
-Je tyle, ile powinien? - spytał w końcu Joe.
Roza spojrzała na niego z wymówką, nie odpowiedziała, tylko
dalej spacerowała z płaczącym dzieckiem na ręku.
- Może to go męczy? - odezwał się znów Joe.
- On lubi ruch.
Szybko podjął decyzję. Roza nawet nie zauważyła, kiedy zniknął.
Chwycił buty, zarzucił marynarkę na goły tors i odszukał kosz, w
którym przywieźli małego.
- Co ty wyprawiasz? - spytała Roza przerażona, kiedy Joe zabrał
od niej niemowlę i ułożył je w koszu.
Chłopczyk nadal protestował. Joe podziwiał jego upór.
-Jeśli lubi ruch, to mu go zapewnimy - oświadczył Joe.

- Nie wolno ci skrzywdzić maleństwa, Joe! Spojrzał na nią
zawiedziony. Co ona sobie myśli? Skąd jej coś takiego przyszło
do głowy?
- Masz mnie za mordercę dzieci?
Roza splotła ręce na piersi, nie zamierzała mu odpowiadać.
-Masz ochotę na przejażdżkę?
-Teraz? - spytała Roza coraz bardziej przerażona.
- Nie! Za dwa tygodnie - odpowiedział Joe i z koszem pod ręką
zaczął się kierować do drzwi.
- Nie mogę zostawić dzieci samych w pustym domu!
Dobrze wiedziała, że dom nie jest pusty, ale postawiła na swoim.
- No to zamknij za mną drzwi! - zakończył dyskusję Joe. - Jordan
i ja zrobimy sobie przejażdżkę po Savannah. W zamkniętym
powozie.
- Nie będziesz chyba budził stajennego o tej porze?
- Pracuje dla mnie!
Joe wyszedł w noc z dzieckiem w koszu. Roza uchyliła drzwi, ale
szybko je zamknęła. Bała się. Ciemność mogła kryć różne
niespodzianki. Bała się wyjść na zewnątrz, bała się nawet
zostawić uchylone drzwi. Weszła do pokoju, przywarła do okna
wychodzącego na ulicę. Ale niczego nie słyszała.
Joe chyba oszalał, pomyślała, ale uśmiechnęła się sama do siebie.
Podobało jej się to. Uznała, że jest wyjątkowym mężczyzną.
Większość ojców nie zareagowałaby na płacz dziecka, po prostu
odwróciliby się na drugi bok i spali dalej. Niektóre matki pewnie
też, pomyślała.

Opiekę na dzieckiem zlecano zwykle opiekunkom. To niania
powinna czuwać, nucić dziecku do snu, nosić je na rękach. W
takich domach jak ten pokój dzieci był zwykle daleko od sypialni
rodziców, żeby płacz dziecka nie zakłócał im spokoju.
Ona jednak tak nie potrafiła. Musiała mieć dzieci przy sobie.
Chciała słyszeć ich oddech, nawet kiedy spały, nawet w nocy. To
ją uspokajało. Wtedy wiedziała, że są bezpieczne, że żyją.
Tak było z jej wszystkimi dziećmi. I nic się nie zmieniło. Jordy
też stał się jej dzieckiem. Traktowała go tak samo jak własne
dzieci.
Stała ukryta za koronkowymi firankami, wpatrując się w ciemną
ulicę. Nie oczekiwała, że cokolwiek zobaczy. Niebo zaciągnięte
było chmurami, nawet gwiazdy były niewidoczne. Nic nie
rozświetlało ciemności, w której gdzieś być może był on.
Simon Matthews.
Whip.
Mężczyzna, który chciał ją zabić.
Ale gdyby groziła jej śmierć, i to nagła, powinna to przeczuwać.
Tak przynajmniej sądziła. Chociaż całkowitej pewności mieć nie
mogła. Czuła też strach. Bała się śmierci. Tak samo jak wszyscy.
Z tego strachu zrodziła się w niej siła. Bo bała się nie tylko o
siebie, ale przede wszystkim o Lily. Jeśli coś groziło jej, to także
jej córeczka była zagrożona. Dlatego nie pozwoli się pokonać.
Będzie walczyć do końca! Póki starczy jej sil. Lily była jej
przyszłością. Nie pozwoli, żeby jakiś szaleniec za kilka nędznych
talarów skrzywdził jej dziecko!

Przejażdżka uspokoiła Joego. Ledwie ruszyli, a mały Jordan
zasnął z na wpół otwartymi ustami.
Joe przyglądał się leżącemu obok niego w koszu dziecku.
Chłopiec był bardzo ładny. Długie rzęsy rzucały cień na jego
okrągłe policzki. Joe zastanawiał się, czy malec specjalnie
wymusił tę przejażdżkę. Czy takie małe dziecko w ogóle zdawało
sobie sprawę z tego, co się wokół niego dzieje? Szkoda, że nie
zostają nam w pamięci żadne wspomnienia z tego okresu.
Oparł się o skórzane siedzenie i wzdrygnął, zmarznięty. Zapiął
marynarkę, ale i tak był za lekko ubrany. Powinien był włożyć
koszulę. I namówić Rosie, żeby pojechała razem z nim. Wtedy
mógłby ją objąć i rozkoszować się ciepłem jej ciała, nią całą.
Uśmiechnął się na samą myśl. On i Rosie sami, rozgrzani i nieco
szaleni. Mogliby opuścić firanki, wziąłby ją na kolana, rozpiąłby
spodnie, uniósł jej suknię i kochaliby się, podczas gdy powóz
mknąłby przez ulice Savannah.,
Poczuł podniecenie, krew zaczęła mu żywiej krążyć, jakby
uświadamiając mu, co traci. Jęknął i przesunął się niespokojnie
na siedzeniu, jednak ostrożnie, żeby nie obudzić dziecka.
Rosie! Co za uparta kobieta! Jakby w jego domu w nocy mogło
jej coś grozić! Dom był pełen służby, jej obecność niczego nie
zmieniała. Matti i Lily nawet nie zauważyliby, gdyby na chwilę
zniknęła.
Ale ona zawsze stawiała na swoim.
Na tym też polegał jej urok.
Postanowił, że dzisiaj w nocy zaśnie w jego ra-

mionach. Przytuli ją do siebie, ogrzeje i zadba o to, żeby żadne
złe myśli nie zakłóciły jej spokoju. Ich ciała będą się dotykały, a
on będzie szeptać jej do ucha, co ją ominęło podczas przejażdżki,
z której tak łatwo zrezygnowała. Nie pominie żadnego szczegółu.
Jeśli zacznie nalegać, być może pozwoli jej zakosztować nieco
rozkoszy, ale ona sama musi tego chcieć i musi go o tym
przekonać. Nie ulegnie pierwszej pieszczocie, jednemu
pocałunkowi, będzie musiała się bardziej postarać.
Uśmiechnął się, niemal czul smak jej warg na swoich ustach.
Wyjrzał przez okno powozu. Poczuł, że jest zmęczony.
Zauważył, że zbliżają się do wybrzeża. Poprosił woźnicę, żeby
pojechał nad ocean, skręcił do portu. Nagle poczuł ciężar na
sercu.
Joe wiedział, że sam się dręczy, że zadaje sobie ból. Ale musiał tu
być, przynajmniej raz dziennie.
Tu, nad wodą.
Nad Atlantykiem.
Wielkim i potężnym oceanem, który w swojej otchłani mieścił
wszystko.
Ocean to była też Jenny i dzieci. Chociaż grób Nicholasa był w
Favourite, to Joe miał wrażenie, że tu, w Savannah, nad oceanem,
jest bliżej syna, niż gdy klęka przy jego grobie.
Ocean pozwalał mu na żałobę.
Przyjmował jego ból.
Zapukał dwa razy w okienko do woźnicy, który zjechał na bok i
zatrzymał się przy nadbrzeżnej promenadzie. Joe zamknął oczy.
Siedział tak dłuższą chwilę, próbując się skupić i uspokoić
oddech.

Ktoś mógłby powiedzieć, że jego żałoba jest nie na miejscu. I
może miałby rację. Przecież był już z inną kobietą, planował z nią
przyszłość. Postanowił, że jutro ponowi swoje oświadczyny, a
jeśli będzie trzeba to i pojutrze. Aż do skutku, aż ona je przyjmie.
Bo przecież byli sobie pisani.
Lubił Rosie. Pożądał jej.
Co nie zmieniało faktu, że jego tęsknota za Jenny pozostawała
bezdenna. I nie wyobrażał sobie, żeby to kiedykolwiek mogło się
zmienić. Jego tęsknota za nią była jak pusta studnia, która już
nigdy się nie wypełni.
Kochał Jenny miłością zmysłową, szaloną. Całe ich wspólne
życie takie było. Jakby unosili się w powietrzu, szybowali do
nieba, a potem opadali na skałę na samym środku oceanu.
Wszystko robili razem.
To była miłość, jakiej każdy pragnąłby zaznać.
Joe nie spodziewał się, że jeszcze kiedyś doświadczy podobnego
uczucia. To, że zostało mu raz dane, było błogosławieństwem.
Jej strata powodowała ból, zostawiła pustkę tak wielką, że niemal
nie do zniesienia. Ale Joe wiedział też, że nie potrafi żyć sam.
Nie chciał stracić Rosie. To, że znalazł ją w Anglii, kiedy tak
bardzo potrzebował kogoś, kto go zna i rozumie, graniczyło z
cudem. Dostrzegał w tym jakiś głębszy sens. Skoro się spotkali,
skoro się odnaleźli, to powinni być ze sobą. To nie mógł być nic
nieznaczący przypadek. To była część jakiegoś planu, bo

Joe był przekonany, że nic w naszym życiu nie dzieje się bez
przyczyny.
Przyłożył czoło do zimnej szyby. Miał wrażenie, że czuje zapach
oceanu. Świeże powietrze chłodziło przyjemnie jego wzburzony
umysł, ale postanowił nie wychodzić na zewnątrz. Musiał żyć
dalej.
Jego żona i córka miały swój grób, gdzieś tam, w otchłani. Jego
Jenny i jego Denise. Musiał się z tym pogodzić, ale musiał też
zacząć znów postrzegać ocean jak ocean, a nie grób. Pewnego
dnia na pewno mu się to uda. Pewnego dnia znów dostrzeże
piękno tej wielkiej wody.
Pewnego dnia będzie mógł stanąć na brzegu i spojrzeć na ocean,
nie czując ciężaru w piersi.
Zastukał w okienko, dając znak woźnicy, żeby wracał do domu.
Roza usłyszała stukanie kołatki i pomyślała, że to Joe wraca.
Dopiero kiedy przekręciła klucz w drzwiach, uświadomiła sobie,
że to przecież może być on. Whip. I że w takim razie jej życie
może być zagrożone.
Spytała szeptem, kto tam. Całym ciałem przywarła do drzwi,
zdając sobie sprawę z tego, że gdyby ktoś chciał wtargnąć tu siłą,
to i tak go nie powstrzyma.
-To ja.
Odetchnęła z ulgą. Pomyślała, że powinna dać mu nauczkę, że
tak ją przestraszył. - Oszalałeś - wysyczała.
-Nie powinnaś tak od razu otwierać. Musisz uważać i na obcych, i
na znajomych, Rosie!

- Bardzo ci dziękuję.
Była na niego zła. Niech się nie spodziewa, iż tak łatwo mu
wybaczy, że ją przestraszył. Nawet jeśli będzie się tłumaczył, że
to wszystko wynikało z troski o nią.
-Whip raczej nie będzie pukać do drzwi wejściowych -
pocieszyła go.
-Może okazać się bardziej przebiegły, niż sądzisz, Rosie. Nie
chcę, żeby coś ci się stało.
- Nic mi się nie stanie - stwierdziła przekonana
o swojej racji.
- Opiekuj się moim synkiem.
- Zamierzam, niezależnie od tego, czy mnie o to poprosisz czy
nie, tatusiu - powiedziała czule
i uderzyła go lekko w pierś. - Co się z tobą dzieje, Jasper?
Wydajesz się jakiś inny niż zwykle.
- Przyjechałem zobaczyć synka. -Joe zabrał go na przejażdżkę.
Jasper uniósł do góry brwi.
Roza wytłumaczyła mu w paru słowach całą sytuację.
Jasper westchnął. Pomyślał, że może jednak nie powinien był
przyjeżdżać. Zamierzał ją przestrzec, a tylko jeszcze bardziej ją
przestraszył.
Nie mógł zostać długo. Zamierzał odwiedzić jeszcze kilka knajp,
miejsc, w których Simon Matthews zwykł bywać, kiedy
przyjeżdżał do Savannah.
- Ucałuj ode mnie mojego synka, Rosie - powiedział, gładząc
swoją szorstką dłonią jej gładki policzek. - I dbaj o niego.
- Dbam - odpowiedziała.
- Zawsze.

- Będę.
Przyglądał się jej dłuższą chwilę, a w jego oczach pojawił się
dziwny błysk, jakby chciał zapamiętać ją na zawsze.
Roza poczuła się dziwnie nieprzyjemnie, ale nic nie powiedziała.
Odszedł, nie życząc jej nawet dobrej nocy. Zniknął jak cień,
pozwalając się pochłonąć ciemnościom.
Roza zamknęła za nim drzwi.
Serce biło jej szybko...
Właściwie, dlaczego on tu przyszedł?


Rozdział 11
Ciemność nie kryła w sobie żadnego piękna. Nawet blask gwiazd
nie rozświetlał nocy, bo gruba warstwa chmur skrywała
wszystko.
Justin ubrał się na czarno. Nie był to jego ulubiony kolor, ale
pasował do miejsca, do którego się wybierał. Otrzymał
wiadomość tuż po wyjściu Jaspera. Czarna piękność przybyła za
wcześnie. Już czekała na kotwicy na południe od miasta.
„Ivory Belle".
Droga do niej zajęła mu dwie godziny jazdy konno. Nie miał
czasu szukać Whipa, po prostu zostawił mu wiadomość. Zresztą,
nie był im potrzebny

natychmiast. Wyładują towar bez niego, w ukryciu. Whip
potrzebny był im do dalszego transportu. W tym był najlepszy.
Nikt nie był w stanie utrzymać takiej dyscypliny i zorganizować
wszystko równie sprawnie i szybko. Whip był wart swojej wagi
w złocie, mimo że nikt go nie lubił.
Justin naciągnął kapelusz na czoło, tak że tylko jego brwi były
widoczne. Postawił kołnierz. Tych, którzy go znali, przebranie
nie oszuka, ale ci, którzy dotąd go nie poznali, nie powinni nic o
nim wiedzieć.
Pięć lat temu odnalazł go jeden ze znajomych wuja. To znaczy
Justin uznał, że nim jest. Potem jednak zrozumiał, że pozory
potrafią mylić.
Grupa bogatych plantatorów martwiła się rozwojem sytuacji, ale
nie chcieli głośno o tym mówić. Nawet jeśli opowiadali się za
zmianami, uznali, że lepiej będzie działać po cichu, nie
ujawniając swoich poglądów. Tym bardziej, że bynajmniej nie
zamierzali rezygnować ze swoich interesów.
Poprosili by ich reprezentował na zewnątrz. Justin Jordan, który
nie miał niczego, poza długami i nazwiskiem, został zaproszony
do kręgu najbardziej zaufanych ludzi, mężczyzn i jednej kobiety.
Zgodził się, niemal bez zastanowienia. I nigdy tego nie żałował.
Było ich wszystkich jedenaścioro. Nigdy więcej. Miejsce
zwalniało się jedynie, kiedy ktoś umierał. Zanim zaproponowano
je następcy, długo się nad tym zastanawiano. Nie mogli sobie
pozwolić na odmowę.
Justin spotkał tam wiele różnych osób, jednak

nie spodziewał się, że wśród nich będzie także Jasper. Nigdy nie
sądził, że kuzyn odważy się zrobić coś, czego senior rodu by nie
zaaprobował.
Jednak największym zaskoczeniem był fakt, że do kręgu
najbardziej zaufanych osób należała także Jenny.
Dotąd nie wierzył, że kobieta może myśleć równie trzeźwo i
klarownie jak mężczyzna, ale Jenny O'Connor udowodniła, że
była mądrzejsza niż większość mężczyzn. Doszło do tego, że
faktycznie to ona była mózgiem ich działań. To ona kierowała
imperium O'Connorôw, chociaż ludzie byli przekonani, że to Joe
tak skutecznie pomnaża rodzinny majątek. Jednak to ona
decydowała o nowych inwestycjach i umowach.
Niektórym trudno było się z tym pogodzić, ale Justin był pod
wrażeniem. No i zakochał się w niej.
Ona też go pokochała.
Myślała o przyszłości, była w tym mistrzynią, a jej plany
obejmowały i jego.
Dokładnie zaplanowała, jak oskubią Joego. W najmniejszych
szczegółach. Obmyśliła wszystko.
Także utratę Blossom Hill przez Jaspera. To Jenny znalazła dla
niego Monique, mimo że kuzyn był przekonany, iż to on wybrał
sobie najpiękniejszy kwiat w Nowym Orleanie. To Jenny skiero-
wała tam jego kroki, bo znała tajemnicę Monique.
Twierdziła, że potrzebują więcej czasu.
Ale jednego nie przewidziała. Tego, że Rosie powróci, i
brutalności tych, którzy przejęli statek.
To byli piraci i nie przyjmowali poleceń od kobiety.

O tym nie pomyślała.
Justin przywiązał konia do drzewa w miejscu, z którego był
niewidoczny ze statku. Zagwizdał i niemal po chwili ktoś opuścił
się po burcie z pokładu statku, wsiadł do niewielkiej łódki i
zaczął wiosłować, powolnymi ruchami, starając się nie robić
hałasu. Justin nie zamienił z nim ani słowa.
Na spotkanie z nim przybył jeden z oficerów. Zbladł, kiedy
zobaczył chłód w oczach ubranego na czarno mężczyzny.
- Kapitan chce z panem rozmawiać, Sir! Justin obrzucił go
zimnym jak lód spojrzeniem. -Nie ma takiej potrzeby.
- Czekamy na wyładunek.
- Ktoś zjawi się tu w ciągu nocy. Wszelkie rozmowy są zbędne.
Wszyscy znają hasła.
Oficer skinął głową.
- Kapitan pragnie wyjaśnić...
Justin jednym spojrzeniem zmusił mężczyznę do milczenia.
- Nie chcę się z nim spotkać. Jak zwykle o świcie przybije do
Savannah. I wyładuje swój właściwy ładunek. Ma się
zachowywać jak zwykle. Nie zamierzam z nim rozmawiać. Ktoś
inny się nim zajmie.
- Co pana sprowadza na pokład „Ivory Belle", Sir? - spytał oficer,
który właściwie wcale nie musiał tytułować Justina Jordana.
- Chcę zobaczyć kobietę.
Oficer bez słowa zaprowadził go do kajuty pod pokładem. Sądząc
po jej położeniu, Justin domyślił się, że była to kajuta, którą
przydzielono jej na czas rejsu, jako żonie armatora. Oficer podał
mu klucz.

Justin zaczekał, aż mężczyzna się oddali. Trzymał klucz w ręku,
ważył go. Był mały, ale ciężki. Włożył go do zamka, przekręcił.
Nie poznała go.
Siedziała okryta kocem jak peleryną. Od ramion po kostki. Nogi
miała podciągnięte, ręce skrzyżowane na piersi niczym zbroja,
broniąca wszystkim dostępu. Siedziała w kącie łóżka, oparta o
ścianę, niemal w nią wciśnięta.
Justin stał chwilę bez ruchu.
Próbował opanować oddech, nie był przygotowany na taki
widok. Wiedział wprawdzie, w jakim jest stanie, ale jednak nie
potrafił sobie tego do końca wyobrazić.
-Jenny - odezwał się do niej, najiagodniej jak potrafił.
Nie zareagowała.
Justin usiadł na brzegu łóżka. Nie spuszczał z niej wzroku.
Zauważył, że Jenny próbuje się cofnąć, oddalić od niego, i poczuł
ból.
Chciał jej dotknąć. Wziąć ją w ramiona i poczuć, jak jej ciało się
odpręża, jak jej głowa opada na jego pierś.
Ale nie uniósł nawet dłoni.
Jej ciemne, piwne oczy śledziły każdy jego ruch, każdy jego
oddech. Źrenice zdawały się ogromne, gęste rzęsy trzepotały przy
każdym ruchu powieki. Mrugała nerwowo, jakby nie mogła
przestać, jakby nie mogła się powstrzymać. Jakby się bała, że
jeśli choć na chwilę zamknie oczy, on to wykorzysta i podejdzie
do niej bliżej.

Jakby podejrzewała, że chce wyrządzić jej krzywdę.
Nie chciał płakać, żeby jej nie przestraszyć.
Rozumiał, że tylko w półmroku kajuty czuje się w miarę
bezpieczna.
Spojrzał na jej włosy. Potargane, zaniedbane. Jej piękne,
kasztanowe włosy. Długie, gładkie, gęste. Pachniały słodko, jak
cukier trzcinowy. Teraz brudne kosmyki okalały jej bladą,
wychudzoną twarz z zapadniętymi policzkami. Pod oczami miała
ciemne cienie.
Drżała.
-To nie powinno się wydarzyć - powiedział Justin schrypniętym
głosem.
Wzdrygnęła się na dźwięk jego głosu. W jej oczach był strach. Jej
drobne, wychudzone ciało zaczęło się trząść.
Wiedział, że to jest ona, Jenny. Wiedział
0 wszystkim, co ją spotkało. Kiedy dotarły do nich sprawozdania,
kazali położyć temu kres.
Kapitan, dowodzący „Ivory Belle", przemalowanej na czarno
piękności, która jeszcze kilka tygodni temu była biała, zabrał
Jenny na pokład u wybrzeży Bermudów. To on odpowiadał za za-
łogę, która zabiła jej dzieci i dopuściła się wobec niej przemocy.
Sam nie był w stanie jej obronić, ale to według Justina w niczym
go nie usprawiedliwiało. Mimo że sam jej nie tknął, jak twierdził,
i tak odpowiadał za wszystko, co się wydarzyło.
- Gdybym wiedział, w jakim jesteś stanie...
Zamilkł, nie był w stanie dokończyć zdania. Nawet jeśli wszystko
wskazywało na to, że ona go i tak nie zrozumie.

Żałował, że nie wiedział, jak naprawdę wygląda sytuacja. Łudził
się, że dopóki Jenny żyje, jest nadzieja. Teraz zrozumiał, jak
bardzo się mylił.
Gdyby wiedział, nakazałby im ją zastrzelić.
-Niewiele mówisz, kochanie? - powiedział czule, niemal
szeptem.
Ledwie poruszał wargami. A ona patrzyła na niego, jakby czytała
z ruchu jego warg.
Ale to było jedynie złudzenie.
Niczego nie rozumiała.
Jej oczy były puste. Nie poznawała go, nie rozumiała, co do niej
mówi. W jej oczach nie było życia.
Straciła głos po tym, jak niemal ją udusili. Bili ją, kopali,
gwałcili. I tak tygodniami, jakby utrzymywali ją przy życiu tylko
dla swojej rozrywki.
Dopiero kiedy Joshua Fowłer pojechał na Florydę, gdzie „Ivory
Belle" przechodziła w porcie drobne naprawy, odkrył
zszokowany, że ona żyje. Dopiero wtedy jej męczarnie się
skończyły.
Nie mogli jej nigdzie zostawić, nie mogli też zabrać do Savannah,
więc powierzyli ją opiece kapitana. Popłynęła najpierw do
Afryki, potem na Kubę, a teraz wróciła do Georgii. Długo
żeglowała.
Wieczna pasażerka.
Ale to już nie była Jenny.
Justin pomyślał, że powinien był się tego domyślić. Przed
rozmową z Whipem. Wmawiał sobie, że to by niczego nie
zmieniło, ale sam w to nie wierzył. Nie byłby w stanie zlecić mu
jej morderstwo. Nie chciał tego.
Nie życzył jej śmierci z ręki brutalnego bandyty.
Jeśli ktoś miałby jej pomóc przejść na drugą

stronę, to powinien to być ktoś, kto ją kocha. Gdyby był w stanie,
sam pozbawiłby ją życia, ale nie potrafił. Zaczął się zastanawiać,
czy naprawdę ją kochał? Czy to, co do niej czuł, to naprawdę była
miłość? I zrozumiał, że tak. Kochał ją.
Ale osoba, którą teraz widział przed sobą, to nie była Jenny.
Jenny zginęła dawno temu, na tym pięknym, białym statku.
Jenny już nie było, przestała istnieć.
Nie chciał jej dłużej dręczyć. Nie dotknął jej. Nie chciał jej
straszyć pieszczotami, które ofiarowałby Jenny, ale nie tej
nieszczęsnej ludzkiej istocie, okrytej brudnym kocem.
Wyszedł.
Usłyszał nadjeżdżających ludzi, tych najbardziej zaufanych,
którzy mieli przeprawić niewolników dalej w głąb kraju. Wsiadł
na konia i odjechał.
Nie obchodziło go, co będzie dalej.
Ruszył w drogę powrotną do Savannah.
- Kim był ten mężczyzna? - spytała Mary Kelly i wzdrygnęła się.
Siedziała w ciemnej sypialni Joshuy Fowlera, owinięta w
prześcieradło. Joshua wstał, żeby otworzyć drzwi gościowi, który
uparcie domagał się, aby go wpuścić.
Strzępy rozmowy, które do niej docierały, przeraziły ją. W życiu
nie słyszała tak zimnego, tak obojętnego głosu.
- To mężczyzna, który ma spełnić twoje marzenia, skarbie -
powiedział Joshua.

Położył się obok niej i otoczył ją ramionami. Jego usta rozbudziły
w niej na nowo pożądanie.
- Whip - wyszeptał Joshua, obsypując ją gradem pocałunków.
Uznał, że równie dobrze może połączyć przyjemne z
pożytecznym, tym bardziej, że interesy z Mary Kelły zdawały się
dobiegać końca. Poza tym ona też nie miała nic przeciwko temu,
nie musiał jej zbytnio namawiać.
- Mężczyzna, który ma sprawić, że ona zniknie. Ona, czyli druga
żona twojego męża...
Nie musiał jej więcej tłumaczyć. Mary Kelly doskonale to
rozumiała. Płatny zabójca. Whip.
- Wiem, że to ty tego zażądałaś - wyszeptał.
Obnażył jej piersi i zaczął lizać jej różowe brodawki. A ona
zamknęła oczy, żałując trochę, że nie potrafi poskromić swojej
rozkoszy.
-Wiem, że nie chciałaś się na nic zgodzić, dopóki nie obiecali ci
jej głowy. Lubię taką krwiożerczość. Wiedziałem, że jesteś
kobietą, z którą można miło się zabawić...
Mary Kelly zamknęła oczy, żałując, że niechcący słyszała
rozmowę między mężczyznami i zdanie, w którym morderca
wspomniał o „dwóch kobietach". Ale nie mogła przecież spytać
Joshuy, czy słusznie się obawiała. Kim są te „dwie kobiety"...
- Nie opieraj mi się, kochanie - powiedział Joshua Fowler,
zdejmując z niej prześcieradło i obnażając jej ciało. - Zdaj się na
mnie, skarbie! Całkowicie!
Cóż więc innego mogła zrobić?

- Jesteś niewiarygodny - powiedziała Roza, kiedy Joe przyniósł
kosz ze śpiącym dzieckiem do jej pokoju. Uznali, że nie ma sensu
przekładać Jordy'ego do łóżeczka w dziecięcym pokoju. Nie
dość, że on mógłby się obudzić, to jeszcze mogliby obudzić
pozostałe dzieci.
-Nie znam żadnego innego mężczyzny, który gotów byłby zrobić
coś takiego.
- Uśpić dziecko? To masz na myśli?
Roza zarzuciła mu ręce na szyję i uniosła twarz do pocałunku. Joe
chwycił jej usta swoimi wargami, jakby to była zabawa, w której
nagrodą był prawdziwy pocałunek.
-Chodzi mi o sposób, w jaki to zrobiłeś - powiedziała cicho.
Wyszli już z pokoju. Zostawili uchylone drzwi i podeszli do
schodów. Usiedli na najwyższym stopniu. Joe rozpiął marynarkę.
Zdjął ją i uśmiechnął się do niej.
- Było ci w niej bardzo do twarzy - drażniła się z nim Roza.
Oparła się o ścianę.
-A tak ci się nie podobam? - spytał, wypinając pierś do przodu.
Nie był tak potężnie zbudowany jak Seamus, ale musiała
przyznać, że też przyciągał wzrok. Dobrze się czuła w jego
towarzystwie.
-To już widziałam - powiedziała, przeciągając dłonią po jego
niemal nieowłosionej piersi.
Joe uniósł do góry brwi i pokiwał głową, jakby nagle dokonał
odkrycia.
- A więc o to chodzi takim damom jak ty, Rosie! Powinienem był
się domyślić!

Spojrzała na niego zdziwiona.
- Przyznaję, że to dla mnie nowość - ciągnął dalej Joe. - Jestem
zaskoczony. Jeśli coś już widziałaś, to już tego nie chcesz, no
proszę. Mężczyzna, z którym zdecydujesz się być, będzie musiał
mieć nie lada wyobraźnię...
- Przekręcasz moje słowa...
-Chociaż z drugiej strony mam wrażenie, że właściwie spełniam
te warunki. Mam dość bogatą wyobraźnię - zaczął Joe
zamyślony. - Zdarza mi się czasem kogoś zaskoczyć.
Opowiadałem ci, jak raz nocą zabrałem płaczące dziecko na
przejażdżkę po Savannah?
- To wszystko, czym możesz się pochwalić?
- Nie wykluczam, że po raz trzeci oświadczę się tej samej
kobiecie - powiedział niewinnym głosem. - Nic nie mów! - dodał,
kiedy Roza otworzyła usta, żeby mu odpowiedzieć. - Pozwól mi
dokończyć, Rosie. Sam nie podejrzewałem, że mogę coś takiego
zrobić. Ale jest coś, co nie daje mi spokoju. Myśl, od której
ostatnio nie potrafię się uwolnić. Aż dziw, że wcześniej o tym nie
pomyślałem...
- O czym? - spytała zniecierpliwiona.
- Tak będzie najlepiej - stwierdził Joe. - Chociaż przyszło mi to
do głowy dość nieoczekiwanie. Ale rzeczywiście, to chyba dobry
pomysł.
- Co, Joe?
- Nic mnie tu nie wiąże - powiedział nagle poważnie. On, który
kochał swoją plantację. Biedny Irlandczyk, który doszedł do
majątku w Nowym Świecie. Nie musiał już uprawiać cudzej
ziemi, przesiewać jej między palcami i marzyć, że jest jego.

Jakiś głos z tyłu głowy szeptał mu, że ma syna, którego jeszcze
nie odnalazł. A którego zobowiązał się odszukać.
Ale głos był slaby, ledwie słyszalny.
- Nie potrzebuję tego wszystkiego. Mogę zabrać to, co
najważniejsze, i zacząć gdzieś od początku. To mnie nie przeraża.
Nawet może być ciekawe. -Próbował to sobie wyobrazić. -To
mogłoby być wyzwanie, Rosie.
Jego oczy promieniały. Roza dostrzegła, że pod popiołem żarzy
się ogień. Ogień, którego jej w nim brakowało. Wiedziała, że w
nim jest, ale nie spodziewała się, że tak szybko znów się rozżarzy
po tym wszystkim, co przeszedł.
Znów wstąpiło w niego życie.
-Już raz zaczynałem wszystko od nowa. Mogę to powtórzyć. To
nie jest niemożliwe. Tym bardziej, że przyjdzie mi to łatwiej niż
większości. Bo zwykle ludzie zaczynają od zera...
- Rozmarzyłeś się, Joe.
- Obiecałaś nie przerywać. Obiecałaś, że pozwolisz mi
powiedzieć do końca!
-Mów!
-Mogę popłynąć własnym statkiem. Załaduję na niego meble,
prowiant, ubrania. Nasiona tytoniu. Mam pieniądze, majątek,
który mogę spieniężyć. Wezmę ze sobą najlepsze konie... - Nagle
urwał i zamilkł, jakby zaskoczony własnymi słowami. -To nie
byłby taki zły początek dla nas obojga...
Roza patrzyła na niego, jakby nadal nie do końca rozumiała.
Joe zaczerpnął powietrza, zadrżał, jakby marzł.

Myśl była niezwykła, ale możliwa do zrealizowania. Znów
miałby jakiś cel. Mógłby pracować i cieszyć się tym.
- Mogę zacząć od nowa sam, Rosie, ale wolałbym robić to z tobą.
I twoimi dziećmi. Z twoim bratem... - urwał, słowa zawisły w
powietrzu.
Roza od początku wiedziała, że to się tak skończy. Jeszcze zanim
zaczął swoją opowieść, była pewna, że wróci do ich relacji.
- Chcę nadal szukać Michaela.
- A jak myślisz, o czym ja mówię? - spytał Joe i rozłożył ręce.
- Nie wiem...
- Miałem na myśli Nową Zelandię! - wykrzyknął podniecony. -
Oczywiście! Tak samo jak ty pragnę odnaleźć twojego synka!
Jeśli taki nieudacznik jak Adam potrafił zacząć życie od nowa na
Nowej Zelandii, to i dla mnie jest jakaś nadzieja. W końcu też
wniosłem swój wkład w królestwo, które Seamus tu stworzył.
Nie jestem nikim, pewne talenty posiadam...
-A do tego masz wyobraźnię i potrafisz człowieka zaskoczyć,
tak? Joe przytaknął.
-Poza tym, tam byłabyś bezpieczna - powiedział Joe, znów
poważniejąc. - Na pewno nie pozwoliłbym Simonowi
zamustrować się na jakikolwiek statek!
Rozie niemal udało się już zapomnieć o Simonie i strachu,
którym ją napawał. Śmiech i żarty Joego uspokoiły ją, dały
chwilę wytchnienia.
-A co w międzyczasie? Wynajmiesz strażników, żeby
towarzyszyli nam w drodze do Rose

Garden? Będziemy się ciągle oglądać za siebie, zastanawiając
się, gdzie on jest? Będziemy na niego czekać? Na Whipa?
- Mam lepszy pomysł. Wsadzę ciebie i dzieci na statek płynący
na Kubę. Zanim wrócicie, zdążę załatwić sprawy związane z
domem. Pojadę też po Olego i Stellę. Spakuję wszystko, co moje,
i wtedy wyjedziemy. Wszystko zajmie mi miesiąc. A potem nie
będziemy już musieli się o nic martwić.
- A Mary Kelly? - wtrąciła Roza sceptycznie. Nie wierzyła, że ta
kobieta zniknie tak nagle jak
poranna rosa na źdźbłach trawy.
- W ciągu najbliższych dni załatwimy wszystkie sprawy z nią
związane. Z samego rana zacznę załatwiać wam miejsce na
statku.
- A co będzie z nami? Z tobą i ze mną? Joe spojrzał na nią,
pieszcząc ją wzrokiem.
- Jeśli tylko się zgodzisz, ożenię się z tobą. Jeszcze przed
wyjazdem. Ale to nie jest warunek. Jeśli się nie zgodzisz, też
jestem gotów jechać - powiedział, rozkładając ręce. - A jeśli za
rok czy dwa, a może za dziesięć, znów znajdziemy się w jednym
miejscu i wtedy uznasz, że jednak chcesz mnie także za męża...
- Także?
- A nie tylko za kochanka - dokończył.
Roza wzięła głęboki wdech. Dużo o tym myślała. Mogłaby mu
ulec. Lubiła go, ceniła. Widziała jego dobre strony.
Rozpoznawała też wiele cech, które miał wspólne z Seamusem.
Kusiło ją to i zarazem przerażało. Fakt, że był bratem Seamusa,
czynił jego propozycję niemal nieprzyzwoitą. .
- Kusisz mnie - powiedziała szczerze.

- To dobrze! Dobrze zaczynasz, Rosie.
-Jednak oboje kochaliśmy tak mocno, że trudno nam będzie żyć z
kimkolwiek innym. Tak było w przypadku Mattiasa. Ojca
Mattiego. Wiedział, że pozostanie w cieniu Seamusa. Mężczyź-
nie zawsze trudno jest być tym drugim...
- Oboje to wiemy. Bo dotyczy to nas obojga.
- Nawet jeśli nie znamy tej drugiej osoby, sytuacja jest
wystarczająco trudna, a mam wrażenie, że jeszcze trudniej jest,
kiedy znamy osobę, która była przed nami.
- Nie możesz mi odmówić po raz kolejny! - zaprotestował Joe,
opierając głowę o ciemne tralki balustrady. Proste, gładkie, bez
ozdób.
-Jeśli po raz trzeci mi odmówisz, złamiesz mi serce. Co mam
sobie wtedy pomyśleć?
- Ze może powinieneś się rzadziej oświadczać? - zaproponowała
Roza. - Nie rozumiesz, jakie to byłoby trudne? Znałam Jenny,
chociaż się nie lubiłyśmy. Byłeś bratem Seamusa...
- My się lubiliśmy - zapewnił Joe.
Jakby w ogóle nie chciał dostrzec problemów, które przed nim
teraz piętrzyła.
- Mamy zbyt wiele wspólnych wspomnień. I obciążeń z
przeszłości. Każde z nas z osobna, chociaż niektóre są też
wspólne. Nawet teraz trudno mi o tym myśleć.
- Co sprawia ci taką trudność? To, że ze sobą rozmawiamy? Ze
jemy wspólnie posiłki? Że spędzamy razem czas? Że śpimy ze
sobą? Że się kochamy?
Zaczerwieniła się.
- To chyba nie jest takie trudne? - spytał łagod-

nie. - Nie wierzę, żeby właśnie to cię tak przerażało. Jestem
przekonany, że sprawia ci to taką samą przyjemność jak mnie.
Boisz się, że może nam być dobrze razem, bo jestem jego
bratem...
Była w tym jakaś cząstka prawdy.
- Kto będzie miał nam za złe, jeśli stąd wyjedziemy? Kto się o
tym dowie? Adam i Fiona, nasza rodzina, która już tam jest. A
jeśli nie będą trzymać języka za zębami, to będą mieli ze mną do
czynienia...
Uśmiechnął się tak promiennie, że znów zrobiło się wokół nich
ciepło. Było w nim tyle światła.
Lubiła go. Nie mogła temu zaprzeczyć. Ale jednak był bratem
Seamusa. Tego nic nie zmieni. Zawsze tak będzie. I nawet jeśli
kiedyś go pokocha, to nigdy nie będzie go kochać tak, jak kiedyś
kochała jego brata.
Fakt, że dużo się o nim ostatnio dowiedziała, niczego nie
zmieniał. Zawsze podejrzewała, że Se-amus ma też swoją
mroczniejszą stronę, chociaż ją przed nią ukrywał, jakby chciał ją
chronić.
Komuś z zewnątrz mogłoby się wydawać, że ją zawiódł, ale Roza
wiedziała swoje.
Nie będzie nikogo takiego jak on.
-Nie zamierzam zabrać jego miejsca, ani w twoim sercu, ani w
sercu Lily. Czy Michaela. Kiedy go odnajdziemy...
Roza zauważyła, że Joe powiedział „kiedy", a nie „jeśli", i była
mu za to wdzięczna. Potrzebowała jego nadziei i wiary, chociaż
nie był to wystarczający powód, żeby wychodzić za niego za
mąż.
-Wiem, że to zawsze będzie z nami. Obiecuję więcej do tego nie
wracać. Wiem jednak również,

że ja byłbym zadowolony. Na pewno bym się przyzwyczaił.
- A co będzie, jeśli spotkasz kogoś, kogo pokochasz równie
mocno, jak kochałeś Jenny? - spytała.
Wiedziała, że zabrzmiało to jak wyzwanie, ale musiała to
wiedzieć.
- To się nie stanie - odpowiedział pewien swego. - I wiem też, że
nie spotkam nikogo, kto mógłby zmierzyć się z tobą.
- A jeśli ja spotkam kogoś takiego? - nie odpuszczała. - Co
wtedy?
- Na pewno nie zamierzam niszczyć ci życia -odpowiedział
spokojnie, bo sam też wiele o tym myślał. - Nie sądzę jednak, że
znajdziesz kogoś, kto będzie w stanie dać ci wszystko to, co ja
mogę ci dać, od zrozumienia po dom, dla ciebie i dzieci. Jeśli
jednak znajdziesz kogoś, kogo naprawdę pokochasz, to nie będę
cię zatrzymywać. Nie stanę ci na drodze. Gdybyśmy byli
małżeństwem, wzięlibyśmy rozwód.
- A gdybyśmy mieli dzieci? Joe się uśmiechnął.
- Chciałbym mieć dzieci. Nie zastąpią mi tych, które umarły, ale
tak, chcę mieć z tobą dzieci, Rosie.
-Sama nie wiem - odezwała się po dłuższej chwili. - Nie ma
nikogo, kogo lubiłabym bardziej niż ciebie, ale gdzieś w głębi
duszy czuję, że to nie byłoby w porządku. Że nie powinniśmy być
razem.
- Tak czy inaczej, wyjadę stąd. Może następnym razem się
zgodzisz...
- Zależy jak bardzo będziesz wytrwały.
- To też jeden z warunków, jakie stawiasz męż-

czyźnie? W takim razie ten też spełniam. Mogę dzisiaj spać z
tobą?
- Spać ze mną możesz. Jeśli tylko to miałeś na myśli.
- Masz mnie za dzikusa, który rzuca się na kobiety?
Roześmiali się. To też ich łączyło.
- Sprawiłeś, że zapomniałam o swoim strachu -wyszeptała mu
Roza w szyję po chwili.
- Dobrze, bo uczyniłem to moim życiowym zadaniem. Dobranoc,
kochanie. Wiesz, że bardzo cię lubię, Rosie...
- Ja ciebie też - odpowiedziała Roza.


Rozdział 12
- Dzień dobry - powitał ją Joe. Oparł się na łokciu i się jej
przyglądał.
- Już dzień? - spytała Roza.
Miała wrażenie, że ledwie przed chwilą zasnęła.
- Wkrótce - odpowiedział. - I mam nadzieję, że będzie dobry.
Śniło mi się, że Mary zażądała sporządzenia nowej umowy. I że
zgodziła się podpisać cokolwiek jej zaproponuję.
- Od kiedy to miewasz prorocze sny? - spytała, przysuwając się
do niego, by ogrzać się jego ciepłem.

Nie miała ochoty wstawać. Zamykając oczy mogła sobie
wyobrażać, że jest bezpieczna, że nic jej nie grozi. Starała się
wyprzeć cały swój strach.
Joe dotknął opuszkami palców jej twarzy, lekko, właściwie tylko
musnął jej brwi, grzbiet nosa, wargi. Zanurzył palce w jej
włosach, dotykał jej loków. Uśmiechał się zachwycony. Nie
mógł się jej oprzeć.
- Śniło mi się, że zgodziłaś się wyjść za mnie. Ze poszłaś ze mną
do Johna, do tej jego okropnej kancelarii. Załatwiliśmy wszystkie
potrzebne papiery i zanim słońce zdążyło wzejść na dobre, sędzia
udzielił nam ślubu...
- No widzisz, więc jednak twoje sny nie są prorocze - powiedziała
Roza sennie, chowając twarz w zagłębieniu jego szyi.
Joe uniósł lekko jej brodę i ją pocałował. Zamrugała, ale mu się
nie opierała.
- Dzisiaj nie zamierzam ci się oświadczać -oznajmił nagle tonem,
jakby mówił do dziecka, nie zgadzając się, żeby wzięło kolejny
cukierek.
- No to chyba się rozpłaczę - powiedziała bez przekonania, nadal
trochę senna.
Joe sam do końca nie rozumiał, dlaczego jej towarzystwo zawsze
podnosiło go na duchu. Było im dobrze razem. Cenił sobie każdą
wspólnie spędzoną chwilę.
- Śpij dalej - zdecydował.
Wyswobodził rękę z jej uścisku, chociaż ona najwyraźniej nie
zamierzała mu w tym pomóc.
- Muszę skontaktować się z Johnem. Może jednak mój sen
odnośnie Mary Kelly był proroczy.
Odburknęła coś w odpowiedzi.

Joe nie zdążył dokończyć lekkiego śniadania, które kazał sobie
przygotować. Był w dobrym nastroju, chociaż jego problemy
bynajmniej nie zniknęły. Zakładał jednak, że uda mu się przeko-
nać Mary Kelly do przyjęcia jakiejś rozsądnej propozycji,
chociaż pewnie będzie to wymagać jeszcze sporo zabiegów. No i
może jeszcze trochę potrwać. Zastanawiał się, jakich
argumentów powinien użyć, żeby Mary Kelly zrozumiała, że
ugoda leży także w jej interesie. Zastanawiał się, czy Joshua coś
osiągnął? Doszedł do wniosku, że najlepiej byłoby, gdyby
zaciągnął ją do łóżka. Mary Kelly nie miała żadnej cnoty do
stracenia, a może w objęciach uwodzicielskiego adwokata
stałaby się bardziej rozmowna? Posłodził herbatę.
Nagle z holu doszły go odgłosy kłótni.
-Pan nie przyjmuje żadnych niezapowiedzianych gości!
- Nic mnie to nie obchodzi! Gdzie on jest? Trzaśnięcie drzwi.
Stukot obcasów i kolejne
trzaśnięcie drzwi.
- Tam go nie ma, miss...
- Co za licho - mruknął sam do siebie, unosząc brwi.
Głos brzmiał mu znajomo, ale zdziwił go bojowy nastrój kobiety.
Najwyraźniej sprawy przybrały obrót, którego się nie
spodziewał.
Odchylił się w krześle, wyciągając nogi. Miał nadzieję, że hałas
nie obudził ani Rosie, ani dzieci. Może jednak miewał prorocze
sny?
-Witam, Mary - powiedział uprzejmie, kiedy drzwi się otworzyły
i Mary wpadła do środka niczym tornado, pędzące znad gorącej
Zatoki Meksykańskiej na północ.

- Może zjesz ze mną śniadanie? - zaproponował. Mary usiadła na
jednym z wolnych krzeseł, czy
raczej opadła na nie. Joe zauważył, że ma taki sam wyraz twarzy
jak poprzedniego dnia. Nawet nie chciał się zastanawiać, co to
mogło oznaczać.
- Boję się, Joe.
-To uczucie jest mi również znane - powiedział, zastanawiając
się, do czego Mary zmierza.
- Nie przyszłam tu wysłuchiwać twoich żartów, O'Connor.
- Oczywiście, O'Connor. A w takim razie, po co?
Jej zielononiebieskie oczy ciskały gromy. Ściskała w ręku
torebkę. Joe zaczął się obawiać, że za chwilę nic z niej nie
zostanie.
- Boję się, że chcą mnie zabić.
Była przerażona. Joe był pewien, że nie udaje. Widział malujące
się na jej twarzy lęk i niepewność.
- Powinnam była zgodzić się na twoją pierwszą propozycję i dać
stąd nogę! Miałabym dom w Nowym Jorku i do końca życia nie
musiałabym się niczym martwić. Ale dałam się im namówić...
Schyliła głowę i nagle już nie przypominała tej tryskającej
energią kobiety, którą była jeszcze przed chwilą. Joe wiedział już
na pewno, że tym razem Mary jest z nim szczera.
- Kto cię tu sprowadził z Nowego Jorku, Mary? - spytał cicho.
Nie odpowiedziała.
-Potrzebujesz mojej pomocy, inaczej byś tu nie przyszła. Ale ja
też muszę dostać coś w zamian.
- Podpiszę wszystko, co mi zaproponujesz

niemal wyszeptała. - Coś chcę dostać, Joseph, ale nie obchodzi
mnie ani fabryka, ani przędzalnie czy statki. Chcę tylko tyle,
żebym mogła spokojnie żyć. I żebyś pomógł mi stąd wyjechać.
Moje życie jest teraz tak samo niewiele warte jak jej...
Joe domyślił się, że Mary mówi o Rosie. Poczuł, jak coś ściska go
za serce. A jeszcze niedawno sądził, że bardziej już bać się o nią
nie może.
-On mówił o „obu kobietach" - powiedziała Mary.
Miała wypieki na twarzy i z trudem łapała oddech.
-Nie jestem głupia. Domyśliłam się, że ja też mam zniknąć. Tak
jak ona. Nie wyjechać, tylko zniknąć ostatecznie.
- Skąd wiesz?
Nie chciał być dla niej ostry, ale jego głos zabrzmiał jak brzytwa.
Joe był kiepskim aktorem, nie potrafił ukryć swoich emocji.
Zawsze tak było.
- Słyszałam na własne uszy. Ten okropny człowiek, na którego
mówią Whip, tak powiedział. Mówił o tym z taką zawziętością i
zadowoleniem...-Zaczerpnęła powietrza, musiała wziąć się w
garść. -Niedobrze mi się robi, kiedy o tym myślę. Nie zamierzam
czekać bezczynnie, aż ten człowiek mnie zabije. Musi być jakieś
rozwiązanie. Wszystko mi jedno, co się z nimi stanie. Muszę
myśleć o sobie. Od samego początku powinnam była!
Podniosła głowę i spojrzała na niego. Była zdecydowana.
- Kto sprowadził cię tu z Nowego Jorku? - powtórzył Joe swoje
pytanie.
- Joshua Fowler - odpowiedziała Mary.

Dopiero po przeszło dwóch godzinach rozmowy John Fowler w
końcu uwierzył Mary. Rozmowy, którą Joe nazwałby raczej
przesłuchaniem. Mary była spokojna i skoro już się zdecydowała
wyłożyć karty na stół, to rzeczywiście odpowiadała przekonująco
na wszystkie pytania. Opowiedziała im o wszystkim i w końcu
John uznał, że musi jej uwierzyć. Kiedy wymieniła Justina
Jorda-na, przekonała ich obu, i Johna i Joego.
- Spotkałam go tylko raz. Niby przypadkowo, ale Joshua
rozmawiał z nim jakby tamten był jego szefem...
- Jesteś spostrzegawcza - zauważył John z uznaniem.
- Nie jestem głupia - powtórzyła po raz kolejny Mary.
- Josh i Justin się przyjaźnią, zresztą od dawna - powiedział John.
-Justin zna Simona Matthewsa - dodał Joe. -Zna wiele osób.
Właściwych osób. To zaczyna się układać w pewną całość.
- Ciebie też chcą dopaść, Joe - powiedziała Mary. Nadal mówiła
drżącym głosem, ale nie bała się
już na niego patrzeć. Teraz oboje byli po tej samej stronie.
- Na pewno nie chcą mnie zabić - stwierdził Joe.
Mary wiedziała za mało, żeby wszystko wyjaśnić. Nadal
brakowało im odpowiedzi na wiele pytań, nad czym Joe
ubolewał. Tym bardziej, że były to ważne pytania, chociaż nie
zawsze przyjemne.
-Justin przyjaźni się z wieloma ważnymi osobami.

-Mogę od ręki podać kilka nazwisk - wszedł mu w słowo John.
-Ja też - powiedział Joe.
Nagle zrozumiał, że sprawa jest znacznie poważniejsza, niż im
się początkowo zdawało. I bynajmniej nie skierowana wyłącznie
przeciwko Rosie. Tu nie chodziło o nienawiść, ale o coś znacznie
poważniejszego. Plan był finezyjny i dokładnie przemyślany.
Cyniczny. Pewne kroki zostały już podjęte. Joe domyślał się, co
teraz mogło nastąpić, i wcale nie był tym zachwycony.
- Potrzebny mi ksiądz - zwrócił się do Johna.
- Katolicki ksiądz? Joe rozłożył ręce.
- Może być pół Chińczykiem, a jego matka może być zbiegłą
niewolnicą. Wszystko mi jedno jaki, byle potrafił udzielić ślubu...
Joe westchnął głęboko.
- Raczej katolicki - powiedział.
- A nie wystarczy ci sędzia? - spytał jego adwokat. - Skoro tak ci
śpieszno...
- Nie wiem, czy możemy zaufać któremuś z sędziów tu, w
Savannah. Znasz jakiegoś naprawdę zaufanego? Na kim możemy
polegać, skoro nawet nasi najbliżsi...
-Rozumiem, co masz na myśli - przerwał mu John. - A więc ma
być ksiądz. Teraz?
- Teraz.
- Po co ci ksiądz? - spytała Mary.
- Zamierzam wziąć ślub - powiedział Joe krótko.
- Teraz? Skinął głową.
- Nie masz pilniejszych spraw na głowie? - spy-

tała Mary. - Sądziłam, że potraktujesz mnie poważnie.
-Ależ traktuję cię jak najbardziej poważnie -uśmiechnął się do
niej Joe. - Mam nawet nadzieję, że zgodzisz się być świadkiem.
Będziesz musiała podpisać odpowiednie dokumenty.
Pomyślałem, że powinniśmy zatrzymać całą sprawę dla siebie.
Mary skinęła głową.
- Dostaniesz należną ci część - mówił dalej Joe.
- Masz do niej prawo. Wystarczy ci na spokojne życie do końca
twoich dni. Dostaniesz dom, ale obawiam się, że nie w Nowym
Jorku. To za blisko. Dlatego zamierzam wysłać cię w podróż. Nie
zdążysz się co prawda spakować, ale tu przecież chodzi o życie!
- Zamierzasz się z nią ożenić? - spytała Mary zaskoczona. - Z tą
dziwką, z którą Seamus miał dziecko? Chcesz się ożenić z
kobietą, która była...
Mary urwała. Słowo „żona" najwyraźniej nie chciało przejść jej
przez gardło.
-Jest mi bardzo bliska - stwierdził Joe chłodno.
- Chcę chronić tych, na których mi zależy. Poza tym, to naprawdę
nie twoja sprawa. Ciesz się, że do grona moich najbliższych
zaliczam i ciebie.
Przeprosił ją na chwilę.
-John, mam nadzieję, że zajmiesz się wszystkim.
Adwokat przytaknął.
- Dam znać w kuchni, żeby przygotowali ci coś do jedzenia,
Mary. Muszę iść obudzić pannę młodą. I pewnie po raz kolejny
się jej oświadczyć...

- Może pan pocałować pannę młodą.
Lily zachichotała i poczuła, jak Matti trąca ją łokciem. Matti
traktował sprawę bardzo poważnie.
-Jesteś głupi - szepnęła mu Lily.
Joe spojrzał na nią rozbawiony, by po chwili wypełnić polecenie
księdza i pocałować pannę młodą. Nie do końca zrozumiał, co
Lily powiedziała, ale mógł się domyślić.
Roza drżała. Drżała nawet, kiedy ksiądz już wyszedł, wsiadł do
powozu i odjechał. Słyszała oddalający się stukot końskich
kopyt, aż w końcu nastała cisza.
- Więc i ty też zostałaś prawdziwą O'Connor -powiedziała Mary
Kelly z przekąsem, poprawiając swoje jasne loki. - Pewnie
powinnam cię powitać w imieniu rodziny. W końcu jesteśmy
teraz szwa-gierkami...
-Mary! - przestrzegł ją Joe.
- Staram się być uprzejma. Tym bardziej, że ślub nie był
specjalnie uroczysty, prawda? Ksiądz, który nawet nie był
katolickim księdzem. Zakurzona biblioteka, żadnej sukni ślubnej,
żadnej wiązanki, żadnego przyjęcia...
-Za to odbył się z udziałem czarującego świadka - przerwał jej
Joe, podając jej kolejny dokument do podpisu. - Mam nadzieję,
że tym razem wszystko podpiszesz, moja droga. To radosny
dzień, nie psuj go nam swoimi humorami, bardzo cię proszę.
Mary umoczyła koniuszek pióra w atramencie i podpisała
dokument w miejscu, które Joe jej wskazał.
„Mary O'Connor". Miała nadzieję, że po raz

ostatni używa tego nazwiska. Chciała zerwać z tą częścią jej
życia i znów stać się dawną Mary Kelly. Bo Mary Kelly była
kiedyś szczęśliwa.
-Jestem teraz bogata? - spytała, kiedy Joe próbował osuszyć jej
podpis.
- Obrzydliwie bogata - powiedział. - Poza tym nadal żyjesz i w
moim imieniu udasz się teraz w podróż poślubną. Jestem pewien,
że ty i Rosie szybko się zaprzyjaźnicie.
- Mamy co nieco wspólnego - powiedziała Mary, wykrzywiając
usta w grymasie.
Joe uśmiechnął się pod nosem.
- Cieszę się, że tak do tego podchodzisz. Może jednak się co do
ciebie myliłem, bratowo?
- Dokąd wyjeżdżamy?
- Do ciepłych krajów. Rosie z pewnością pożyczy ci jakąś
sukienkę. Ale pewnie będziesz musiała zaopatrzyć się w
parasolkę, skarbie.
- Mam prorocze sny? - zwrócił się Joe do swojej świeżo
upieczonej żony.
Roza zajęta była pakowaniem. Tym razem także postanowiła
wziąć ze sobą jedynie najpotrzebniejsze rzeczy. Joe pocałował ją
lekko w kark.
- Na pewno tego nie ukartowałeś? - spytała.
- Skądże.
Usiadła obok niego, opierając głowę o jego ramię. Nie mieli
wiele czasu na rozmowę.
- Skończyło się całkiem dobrze, prawda? - spytał Joe, muskając
suchymi wargami jej czoło.
- To nie tak powinno wyglądać - odparła Roza. - Mam wrażenie,
że tracę nad wszystkim kontro-

lę. I wcale mi się to nie podoba. Wszystko dzieje się jakby poza
mną.
-Ja też się boję. Stąd ten pośpiech - pocieszał ją Joe.
-Wiem.
- To jedyne rozsądne rozwiązanie. Zyskam czas, a wy będziecie
bezpieczni. Ty, dzieci i Mary. Tylko statek może zapewnić wam
bezpieczeństwo -stwierdził Joe. - Chociaż już sam nie wiem -
westchnął.
-Tamta historia się nie powtórzy - zapewniła go Roza, mając na
myśli „Southern Belle". - To musiało być zaplanowane. Teraz
nikt nie wie, że wyjeżdżamy. Nic nie może się nam stać.
Joe miał taką nadzieję. Podczas rejsu na Kubę i z powrotem
powinni być bezpieczni. A on wykorzysta ten czas na załatwienie
spraw i przygotowanie własnego statku. Żeby czekał, kiedy Roza
wróci.
Wtedy rozpoczną nowe życie.
-Chciałem się z tobą ożenić, Rosie, nie tylko żeby dać ci poczucie
bezpieczeństwa. Chociaż to też jest ważne. Gdyby mi się coś
stało, jesteś zabezpieczona.
Roza uśmiechnęła się. Prawdę mówiąc, już była zabezpieczona,
ale była mu wdzięczna za troskę. Za to go właśnie lubiła. Jeśli
wszystko pójdzie zgodnie z planem, będą rzeczywiście mogli
zacząć nowe życie, które zapowiadało się nie najgorzej.
- Zobaczysz, że wszystko będzie dobrze - obiecał jej.
- Łatwo ci mówić, ale to ja płynę na Kubę z twoją uroczą bratową.
Jeśli nie zaprzestanie swoich

uszczypliwości, przysięgam, że wyrzucę ją za burtę!
Uśmiechnął się kącikiem ust, którego nie widziała.
-W gruncie rzeczy Mary nie jest taka zła. Nie wykluczam, że się
polubicie. Jest twarda. Ale też zawsze mogła liczyć tylko na
siebie. Sama musiała się o siebie troszczyć. To nie sprzyja
łagodności.
- Ja też zawsze musiałam się sama o siebie troszczyć - skwitowała
Roza jego słowa.
- To prawda - powiedział, patrząc jej w oczy. -Dlatego cieszę się,
że rozumiesz, co mam na myśli, droga żono - dokończył z
błyskiem w oku i pocałował ją.
- Płynęłaś kiedyś statkiem? - spytała Lily, przyglądając się
uważnie Mary Kelly.
- Owszem.
- Dokąd?
Mary spojrzała na dziewczynkę poirytowana. Zdawała sobie
sprawę z tego, że dziecko jej nie lubi. Jakby jej niechęć do niej
wisiała w powietrzu. Ona zresztą też jej nie polubiła. Lily za
bardzo przypominała jej Seamusa. Z czasem wręcz coraz
bardziej.
Dręczyło ją to.
Nie chciała o nim myśleć. Podpisała te przeklęte papiery i teraz
chciała zapomnieć o nim raz na zawsze. Dostała swoją część
pieniędzy. A w każdym razie dostanie je po powrocie do
Savannah.
Joe zdradził jej tylko tyle, że statek płynie na Kubę, ale zwlekał z
tą informacją do momentu,

kiedy weszły na pokład tej cuchnącej łajby, którą Lily nazywała
statkiem.
-Płynęłam statkiem z Irlandii - powiedziała Mary i przyrzekła
sobie, że nie pozwoli małej wyprowadzić się z równowagi.
- Nigdy jeszcze nie byłam na Kubie, a ty? - wypytywała ją dalej
Lily.
-Ja też nie - odpowiedziała Mary.
Gdzie do diabła podziewała się matka małej? Czy dzieciak
zamierza dręczyć ją tak przez całą drogę?
- Potem popłyniemy na Nową Zelandię - powiedziała
dziewczynka.
- A gdzie to jest, do diabła?
Matti i Lily wymienili spojrzenia i zaczęli się śmiać. Mary była
coraz bardziej zła. Miała pozwolić, żeby ci gówniarze się z niej
śmiali? Nie była głupia, niech sobie nie myślą. Gdyby chwilę
pomyślała, na pewno przypomniałaby sobie, gdzie jest ta Nowa
Zelandia. Pewnie gdzieś na zachód od Missisipi.
-„Do diabła", to przekleństwo - powiedział Matti poważnie. - Nie
wiedziałem, że damy przeklinają.
-Dbaj o siebie - powiedział Joe, obejmując Rozę.
- Zawsze o siebie dbam.
- Zależy mi na tobie.
Pocałował ją. Długo i czule. Z zamkniętymi oczami, żeby nic nie
rozpraszało tych cennych minut. A ona odpowiedziała mu tak
samo.

- Kiedy wrócisz, cała ta historia pozostanie tylko wspomnieniem.
- Uważaj na siebie! - wyszeptała, mrugając, żeby się nie
rozpłakać.
Otarł palcem łzę z jej policzka. Pocałował jej oczy i poczuł w
ustach słony smak.
- Mnie też na tobie zależy, Joe. Znów ją pocałował i odszedł.
Wracając ze statku zauważył, że słońce stało już wysoko na
niebie.
- Do kancelarii Johna! - polecił woźnicy i ruszyli.
Siedział w powozie wpatrzony przed siebie, nie odwrócił się
więcej w stronę portu.
Pewnie dlatego nie dostrzegł stojącej na kotwicy „Ivory Belle".

7

Nawet gdyby spojrzał za siebie, nie dostrzegłby ciała mężczyzny
unoszącego się na wodzie w jednym z doków. Mężczyzna był
ubrany na czarno i miał niewielką kozią bródkę. Ktoś strzelił do
niego z bliska, niedawno, pewnie w nocy. Oczy mężczyzny były
puste, błyszczące i szeroko otwarte, najwyraźniej rozpoznał
swojego zabójcę. Jego imię było ostatnim słowem, które
wypowiedział, zanim umarł.

Epilog

Nikt nie zauważył czarnego powozu, który wyjechał z portu i
skierował się w stronę miasta w ostatnich, cichych godzinach
nocy.
Nikt nie zauważył, kiedy powóz zatrzymał się przed potężnym,
murowanym budynkiem w cichej uliczce, w najbogatszej
dzielnicy miasta.
Nikt też nie zauważył mężczyzny, który niemal bezszelestnie
wysiadł z powozu, trzymając w objęciach tłumok,
przypominający swym kształtem człowieka. A nawet gdyby ktoś
go zauważył, to i tak nikt by go nie poznał. Miał na sobie ciemne,
nie rzucające się w oczy ubranie, rondo kapelusza zasłaniało mu
twarz. Bez słowa podszedł do domu z zostawił swój bagaż na
najwyższym stopniu schodów. Lekko oparty o drzwi, w cieniu
filarów.
Szybkim krokiem wrócił do powozu, który natychmiast ruszył z
powrotem w stronę miasta i zniknął.
Po jakimś czasie mężczyzna wysiadł, a powóz pojechał dalej. Pół
godziny później drugi mężczyzna, ten który nim powoził,
przekazał woreczek z pieniędzmi prawowitemu właścicielowi
powozu, który zechciał mu go wypożyczyć na te kilka nocnych
godzin.

- Szybko się uwinąłeś, myślałem, że zabierze ci to całą noc.
- Płacę zgodnie z umową - powiedział mężczyzna i postawił
woźnicy szklaneczkę czegoś mocniejszego, zanim wyszedł z
szynku. Nie sądził, żeby ktokolwiek zauważył jego obecność.
- Master!
Kamerdyner, który obudził Joego, wyglądał, jakby zobaczył
ducha.
- Nie jestem w nastroju, żeby tak wcześnie się zrywać -
wymamrotał Joe.
- Master Joseph, musi pan wstać. Kamerdyner nie powiedział mu
niczego więcej,
ale kiedy Joe zszedł po schodach do holu, zrozumiał przerażenie
malujące się na jego twarzy.
Przed drzwiami, a raczej w drzwiach stał, czy też opierał się o
futrynę, jakiś człowiek. Skulona, niemal zgięta w pół postać.
Nieszczęśnik zasłaniał się rękami, jak niewolnik, broniący się
przed kolejnym razem, pomyślał Joe. Czy raczej niewolnica, bo
to była kobieta. Brudna, okryta starym, zniszczonym kocem,
wpiła w niego swoje przestraszone oczy, ale nie rozpoznawała
go.
Joe zszedł niżej. Podszedł do niej, ukucnął tuż obok.
Kobieta skuliła się jeszcze bardziej i zadrżała, jakby wszystkie jej
członki nagle przeszedł skurcz. -Jenny - wyszeptał Joe. Po chwili
zaślepiły go łzy. -Wielki Boże, Jenny! Co ci,się przydarzyło? Nie
była w stanie mu odpowiedzieć.